Wat hoor ik dat vaak de laatste tijd. Het lijkt alsof als ik ergens mee zit, of iemand flikt me iets en ik word boos.. het is altijd de schuld van de hormonen want ik ben tenslotte zwanger. Misschien heeft het wel invloed, maar ik kan toch ook gewoon ergens mee zitten of boos of verdrietig zijn? Ik ben geemigreerd, kan maar niet wennen. Moet de baby straks hier krijgen, zonder mijn familie en vrienden en mensen om me heen. Met mijn vriends familie en vrienden, wat ik eigenlijk stiekem gewoon heel oneerlijk vind. Het was dan wel mijn keuze om hierheen te komen, maar dat neemt niet weg hoe zwaar het is. Je wilt zoiets toch delen met je eigen familie en vrienden? Ik word gek van onbegrip en mensen die zeggen; ach, je vrienden kunnen toch hierheen komen. Dat is toch niet hetzelfde. Ze kunnen niet hierheen komen als je spontaan moet bevallen. Ze hebben hun eigen leven en het contact wordt een stuk minder. Maar ik mag het niet moeilijk hebben met dit soort dingen, het zijn de hormonen maar. Hebben meer mensen hier last van? Die hormonen smoes? Ik gebruikte m zelf ook wel eens hoor, maar nu vind ik het een beetje ver gaan!
Heel herkenbaar. Ik ben ook geemigreerd. Het is ontzettend moeilijk zonder mijn eigen familie hier en zeker door geen goede band hebben met schoonfamilie. En dan komt er nog een opmerking van mijn schoonmoeder dat ik niet moet te veel heimwee heb omdat dit mijn eigen keuze is. Nou, ze kreeg echt een paar woorden van mij hoor. En ik had een heftige ruzie met mijn beste vriendin en uiteindelijk zei ze ach ja je hebt nu te veel hormonen. Toen zei ik ok ik ben klaar met je. Ik was echt bewust om niet te laten slepen door hormonen en was zo geduldig tijdens onze heet gesprek terwijl normaal gesproken ben ik niet zo geduldig. Toen ik mijn eerlijke mening gaf, het werd een ruzie en toen kreeg ik die hormonen opmerking.
Yep! Ik herken het, je mag als je zwanger bent blijkbaar niet boos zijn want dan zij het je hormonen Ook als je verdrietig bent zijn het je hormonen en ga zo maar door. Ik snap heel goed dat je je eenzaam voelt meis. Heb je nog geen nieuwe vrienden kunnen maken (bedoel ik niet mee dat je de oude moet inruilen hoor) Heel erg veel sterkte! En laat ze maar lekker kletsen! Groetjes hormonen monster
@Milika Inderdaad! Het is je eigen keuze dus dan mag het ook al niet moeilijk zijn.. vreselijk. Emigreren is echt niet makkelijk. Zit hier nog maar 5 weken en heb het de eerste weken zo druk gehad met huis zoeken, spullen kopen en praktische zaken (verzekering, bankrekening, dokter, vk etc etc) dat het nu nog voelt alsof ik er nog maar 1 dag ben. Maar iedereen denkt; ach, je bent er al 5 weken, je bent al wel gewend nu! Wat jouw beste vriendin zei is precies wat ik bedoel inderdaad. Zwanger = hormonen, valt niet mee te praten. Mensen maken er ook vaak grappen over, die kan ik dan nog wel aan. Maar zodra het serieus wordt op een moment dat er echt iets is, nee.. niet doen. Heb je je plek nu wel kunnen vinden daar? @babylove Nee, niet echt. Mijn vriends vrienden zijn wel aardig enzo, maar echt vrienden.. nee. Ik ben er dan ook nog maar net. Maar om een of andere reden stuurt iedereen me naar baby-moeder-dingen om vrienden te maken en eerlijk gezegd heb ik daar niet zo'n zin in nu. Ik ben vaak de jongste (hoewel dit een prima leeftijd is) en het is niet zo dat ik nu alleen maar moeder-vrienden wil. Klinkt weer zo lullig, ik bedoel het niet lullig. Zullen de hormonen wel zijn @MrsBlossom Haha daar moest ik wel even om lachen, heb je helemaal gelijk in! Als vrouw mag je schijnbaar gewoon nergens boos of verdrietig om zijn, zijn de hormonen!
Ik merk wel dat ik sneller boos of geïrriteerd ben dan normaal. De hormonen hebben wel wat van mijn lontje afgeknaagd (toch niet reuze lang was) Maar dan nog, als dat zo is dan zeg ik t zelf wel, laat een ander aub zn mond houden. Alsof je zonder de hormonen emotieloos zou zijn geweest ofzo? Mensen zijn raar. @TS Ik kan me voorstellen dat je je fam & vrienden mist. Beetje begrip uit je huidige omgeving zou wel fijn zijn. Gewoon even een arm om je heen en verder geen geklep (of van die goedbedoelde opmerkingen) Momenteel niet van toepassing, maar anders : Als je me nou gegarandeerd pissig wilt krijgen zorgt deze opmerking er wel voor
Hormonen zijn er ook zeker wel, tijdens de zwangerschap. Ik kan inderdaad ook wel wat minder hebben, maar 9 van de 10 keer zal ik dat ook wel toegeven. Het is ook lang niet zo erg als ik zelf merk dat het de hormonen zijn, andere mensen kunnen dat niet weten en moeten dus gewoon even stilhouden
Lastig he... Ik herken het wel. Ik ben nu 39 weken zwanger en ben ook geëmigreerd. Woon hier nu een jaar maar ben nog steeds niet echt gewend en vind het ook vaak gewoon heel moeilijk, ook al is het mijn eigen keuze geweest. Nu, tijdens mijn zwangerschap, mis ik familie en vrienden vooral. Alles is anders hier en het lijkt of niemand je echt begrijpt. En dat wordt nog eens versterkt door de hormonen (dat dan weer wel )
ach ik zie ze als een heel goed excuus om me soms eens lekker te laten gaan en mee heerlijk even aan te stellen hahahaha
Heel herkenbaar.. Ik woon nu 6 maanden in Oostenrijk en sinds ik zwanger ben heb ik meer heimwee dan ooit.. De vrienden van mijn vriend zijn 'leuk', maar ik kan het niet genoeg met ze vinden om ze ooit tot mijn vrienden te rekenen. Met schoonfamilie is het al helemaal een drama.. En ik walg bij de gedachte dat zij straks wel naar het ziekenhuis komen als de baby geboren is. Zij wel op visite kunnen komen wanneer ze willen (nouja, dan alsnog wanneer IK wil, natuurlijk ). Zij alle dingen van dichtbij meemaken. Ik wil potverdorie dat ik m'n moeder en zus bij me kan hebben als ik die bevalling achter de rug heb, dat zij lekker kunnen knuffelen met de baby, dat zij haar ook kunnen zien opgroeien van dichtbij en niet alleen via foto's.. Wist niet dat dat me zo zou breken. Maarrrrr, eerlijk is eerlijk.. Als ik eens enorm uit m'n slof schiet, of in een enorme huilpartij uitbarst, geef ik zelf altijd m'n hormonen de schuld..
Hier, dit bedoel ik dus precies! Telkens als mijn vriend zegt; 'ze kunnen je toch opzoeken', zei ik alleen maar; 'dat is niet hetzelfde'.. en ik kon maar niet de goede woorden vinden om uit te leggen wat ik dan bedoelde. Maar dit dus, dit bedoel ik. Ik wist wel dat ik het heel oneerlijk vond dat zijn vader wel alles kon meemaken en de mijne niet (mijn vader is overleden). Maar inderdaad, het hele opgroeien en gewoon op bezoek komen, de bevalling, alles. En ik ben ook een beetje bang dat zijn familie de hele opvoeding over gaan nemen omdat hij er nog niet klaar voor is en fulltime werkt. Toch zijn er hier best 'veel' vrouwen die naar het buitenland vertrokken zijn, zie ik nu! Weet nu in ieder geval dat het niet aan mij ligt dat ik na 5 weken nog niet gewend ben. En mensen zeggen ook wel eens; je kunt ook gewoon lekker uit je plaat gaan en de hormonen de schuld geven. Maar omdat ik zo nieuw ben, ook in zijn familie, hou ik een masker op en doe ik heel leuk en gezellig terwijl ik me van binnen dus zo beroerd voel. Wel fijn, die herkenning
Ik krijg dat niet vaak te horen want mijn vriend en zijn familie laten me wel in me waarde wat dat betreft en kunnen het ergens wel begrijpen. Qua gevoel heb ik precies het zelfde als jij.. Ik ben in juli bij mijn vriend gaan wonen en dus van Noord Holland naar Limburg gegaan. En wij waren er in augustus dus al achter gekomen dat ik zwanger bleek te zijn. En heb al mijn familie van me vaders kant in noord holland en me moeders kant in utrecht wonen ook niet echt naast de deur en vriendinnen heb ik zon beetje door heel nederland zitten van noord holland tot aan overijssel. Sinds ik zwanger ben heb ik ook heel erg last van dat gevoel dat ik het niet met mijn eigen familie en vriendinnen echt kan delen.. Ze weten er wel van en heb veel contact via facebook skype etc met ze maar das toch anders. kan ze niet zo 1,2,3 spontaan opzoeken en hun mij ook niet..mijn moeder en oudste broer en 2 jaar jongere zusje zijn laatst wel even op bezoek geweest maar toen wisten we het net etc. Ben nu al wat verder en begin nu echt te groeien etc. had zo graag gewild dat ze dat echt konden zien ipv foto's op facebook. Daarbij is een van mijn ouders ook heel slecht in contact onderhouden en daar hoor ik altijd vrij weinig van hoe hard me best ik ook doe.. heb hier ook regelmatig verdriet om gehad. Mijn vriend zegt ook vaak van gaan we ze een keer opzoeken dit dat.. maar tis net wat jij idd zegt ze kunnen niet 1,2,3 komen zodra de bevalling is of geweest is.. Vind het wat dat betreft wel fijn dat ik alles wel kan delen met mijn schoonfamilie.. die zijn er constant mee bezig en ook ontzettend blij dat er een klein mannetje komt.. maar is toch ook weer anders dan je eigen fam.. & is misschien anders dan naar t buitenland emigreren maar voelt het zelfde
Wat mij betreft kun je best achter je keuze om te emigreren/verhuizen staan en OOK heimwee naar je familie hebben! Dat je ze mist doet niet onder voor je keuze om bij je geliefde te zijn! Sterkte!
Dat denk ik ook... Je bent echt nog maar PAS geemigreerd! Mijn man (Italiaan) en ik zijn 13 maanden geleden naar Engeland verhuisd en we voelen ons hier maar sinds de zomer echt op ons gemak. Het heeft dus zeker een 10-tal maanden geduurd eer we konden wennen aan de nieuwe situatie. De eerste maanden (en dan was ik nog niet eens zwanger ) waren verdomd moeilijk, en de maanden nadien (wel zwanger ) kwamen de hormonen er bij - en die sterken de heimwee echt aan . Ik mis mijn familie ook hier, hoewel ik "er zelf voor gekozen heb". Ook ik geef de hormonen soms de schuld, maar ook zonder hormonen is emigreren niet eenvoudig hoor! Geef er aan toe... bel vaak met je familie en voel je er niet schuldig over!