Hallo! Sinds ik moeder ben is er een nieuwe wereld voor me opengegaan. Er is naast een prachtige dochter ook een moeder geboren. Nooit geweten dat het leven zo intens mooi kon zijn. Ik was al erg gelukkig, maar dit had ik niet kunnen of durven dromen. Maar er is voor mij ook een keerzijde. Ik heb nl het gevoel dat er ook een zenuw bloot is komen te liggen. Ik ben behoorlijk angstig dat er iets met haar gebeurt waar ik zelf niets aan kan doen of invloed op heb. Hoe groot is de kans op wiegedood bijvoorbeeld nu helemaal? Erg klein, zeker met de nodige voorzorgsmaatregelen. En toch ben ik er heel bang voor. Het gaat zo ver dat ik 's ochtends het liefst mijn vriend haar uit haar bedje laat halen (als ik haar nog niet gehoord heb). En ik word nerveus als ik een tijdje geen geluidje uit haar kamer hoor als ik ook boven ben.... Herkennen jullie dit en zo ja, hoe zijn jullie er mee omgegaan? Alvast bedankt voor de reacties...
Ik denk dat iedereen die moeder wordt het eigenlijk een beetje zo ervaart als jij,.. voor mij is het in elk geval heeeeel herkenbaar.. mooi zoals je dat zegt "als een zenuw die bloot is komen te liggen" .. want zo voelde ik het ook, je kunt je voordat je moeder word echt niet voorstellen hoe het is.. hoezeer je ook denkt van tevoren te weten wat je voor zo'n kindje zal voelen.. het is NOG veel bijzonderder en mooier dan je je al voorstelde. Ik ben ook heel bang dat er iets met Can zal gebeuren.. en ik denk ook dat dat iets is wat onvoorwaardelijk ook zo zal blijven.. voor altijd. Nu ben je bang voor wiegedood, straks ben je bang dat er hem iets overkomt bij het stappen (ik zeg maar wat) dat zijn echt moedergevoelens. Een angst die "erbij hoort" denk ik.. en heel natuurlijk is dat denk ik. Het is er gewoon. Bij zo'n mooi gevoel hoort denk ik ook gewoon dat bezorgde gevoel... maar probeer het je mooie gevoel niet te laten overschaduwen.. denk er zelf maar aan hoe jij je voelde als je moeder "weer eens' overbezorgd was
Ik herken het meteen. (Mooie naam heeft je dochter trouwens) Nova wilde de eerste twee maanden alleen op haar buik slapen, maar dan sliep ik dus niet. We hebben toen een Angelcare gekocht. Ik was toen al iets gerustgesteld, maar ik moet heel eerlijk bekennen dat we 'm nog steeds gebruiken ook al slaapt ze allang op haar rug. Als ik 'm vergeten ben aan te zetten ga ik ook terug om dat alsnog te doen. Erg he.
En dan wordt er steeds gezegd, "Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen...." Dan staat ons nog wat te wachten... Ik ben zo bang dat ik zo'n overbezorgde moeder word. Zelf is mijn jeugd een beetje 'verpest' door de overbezorgdheid van mijn moeder en ik heb me altijd voorgenomen zo niet te willen worden (gek werd ik ervan vroeger). Mijn moeder had ook een goede reden om zo bezorgd te zijn hoor, mijn vader kreeg toen ik drie weken was een ernstig auto ongeluk en is overleden toen ik drie maanden was. Dus ik neem het haar niet kwalijk, maar het heeft wel effect gehad op mijn jeugd. En ik wil niet dat Nova daar last van krijgt. Mirthe, geeft zo'n matje jouw echt een geruster gevoel? Ik kan hem nl zo bestellen via het Zilveren Kruis. Dit gevoel krijg je er dus bij als je moeder wordt. Het overschaduwt het geluk niet, gelukkig, maar het is zo op de achtergrond steeds aanwezig. Misschien dat straks gaan werken (hoewel ik eigenlijk niet wil ) goed zal doen. Het wat meer loslaten. Ik wil niet, zoals ik al zei, maar het hoort erbij en de afleiding zal me goed doen!
Helemaal niet erg, ik ga ook vaak kijken of alles nog op zijn plek zit.... Ze slaapt ingebakerd, vandaar.
Je had het niet mooier kunnen omschrijven, heb hier tranen in mijn ogen... Ik heb dat ook heel erg, het eerste wat ik doe als Eva lekker ligt te slapen en ik kom haar kamer binnen, kijken of ze nog ademt. Als ze meteen wat beweegt ben ik helemaal blij. Telkens weer die spanning of het allemaal nog wel goed gaat.... Nu ze ligt te draaien en woelen in bed helemaal, ik leg haar altijd op haar rug, maar ze slaapt nu altijd op haar buik of zij, in de meeste rare houdingen. Ik leg haar vaak weer terug op haar rug, maar binnen een half uur ligt ze weer op haar buik. Eerst sliep ze nog bij ons op de kamer in de wieg en had ik het idee dat ik er nog enigzins zicht op had, nu slaapt ze in haar eigen kamer omdat de wieg te gevaarlijk werd met al dat draaien en zij raakte gefrusteerd omdat ze zo weinig ruimte had om te draaien. Maar ik slaap eigenlijk niet echt lekker. We hebben de babyfoon aan staan, ik hoor haar dan zelfs ademen, maar ik moet gewoon gaan kijken als ik wakker word. Wat jouw moeder meegemaakt heeft is ook niet niks zeg... kan me voorstellen dat zij zo overbezorgd was. Kan me ook voorstellen dat dat voor jou niet leuk was. Ik ga ook proberen niet te bezorgd over te komen. Maar bezorgd blijven zal ik altijd wel, maar hopelijk niet op een manier dat Eva daar last van heeft. Mijn bezorgdheid en liefde laat ik nu blijken door heel vaak te zeggen hoeveel ik van haar hou en haar veel kusjes te geven. Dat blijven we gewoon lekker doen
Het gaan werken heeft mij in ieder geval niet belemmerd bezorgd te blijven . Eigenlijk is het hier, hoe ouder ze wordt, hoe bezorgder ik word.... ik ga gewoon steeds meer van haar houden en me daardoor alleen maar meer zorgen maken. Wel met in mijn achterhoofd dat hoe ouder ze wordt, hoe kleiner de kans op wiegedood is. Maar er zullen nog genoeg dingen voorbij komen om ons zorgen over te maken .
Heel herkenbaar! Elke keer krijg je er weer andere zorgen bij. Ook ik heb een overbezorgde moeder en wil niet zo worden, maar wat is dat moeilijk! Wij hebben ook een angelcare. Ik slaap er echt veeel beter door. Ik weet dat het geen wiegedood voorkomt, maar ik kan met een gerust gevoel dingen doen als hij slaapt. Zonder steeds te willen controleren.... Toen ik weer ging werken vond ik het wel fijn de verantwoordelijkheid even over te dragen en doordat je met andere zaken bezig bent staan je zorgen ook wat minder op de voorgrond, en dat is best lekker!
Daar ben ik ook wel bang voor, nu is het wiegendood, straks als ze ouder is is het weer wat anders. Het is gewoon een meegeboren gevoel, die bezorgdheid, ben ik bang. Ik begrijp mijn moeder nu ook véél beter!
Dat topic heb ik gelezen gister en zat te twijfelen of ik zou reageren (ben altijd meer een meelezer, tot nu ). Ik heb ook moeite met het wegbrengen denk ik. Nu gaat ze wel eens een paar uurtjes naar mijn ouders (noem stiefvader ook altijd vader, om verwarring te voorkomen) en dat gaat voor mijzelf prima. Maar ja, dat is vertrouwd hè?... Maandag het koppelingsgesprek bij de gastouder en ik ga voorstellen om vanaf dinsdag te gaan wennen. Ik weet nog niet wanneer ik moet werken, ben nog herstellende van de keizersnede en de daarop volgende curretage. Het is heel dubbel, wil gaan werken (als ik me wat beter voel) vanwege de afleiding, maar wil ook bij Nova blijven...
Heel herkenbaar. De eerste paar weken ging ik nog wel eens extra kijken bij hem . Maar na een tijdje werd dat minder en minder en op de 1 of andere manier groei je daar wel overheen. Maar afgelopen januari kreeg een collega van mij verschrikkelijk nieuws. Zijn zoon van 17 lag opeens dood in bed. Zonder aantoonbare reden is deze knaap veels te jong gestorven. DE weken daarna kon ik niet slapen en zat echt om het uur bij mike zijn bedje. Je haalt je dan de meest verschrikkelijke dingen in je kop. Toen mijn collega terug kwam heb ik heel lang met hem gesproken. Heb hem toen ook verteld dat na de dood van zijn zoon ik heel erg bang was dat mike ook i.d. zou overkomen. Ik was niet de enige vertelde hij mij. Anderen met jonge kinderen hadden hem er ook al op aangesproken dat ze na het verschrikkelijke nieuws overgevoelig waren dat er iets met hun eigen kids zouden gebeuren. Maar mijn collega vertelde ook dat de kans dat het je overkomt zo minimaal is en je juist elk moment van de dag moet genieten van je kind. Er is een hele kleine kans maar dan ook echt heel klein hoor dat t zomaar voorbij kan zijn dus nog meer redenen om te genieten genieten genieten. Tuurlijk kan dit niet altijd maar ik snap precies wat hij bedoelt. Na dat gesprek kijk ik er toch nog weer wat anders tegenaan. Mike slaapt sinds paar maand nu op de buik en helemaal in het begin was ik weer wat angstig maar d8 meteen weer terug aan dat gesprek met mijn collega. DE kans dat er wat gebeurd is zo onvoorstelbaar klein dat het de moeite waard niet is om er bij stil te staan en je dize momenten beter kan gebruiken om nog meer te genieten van je kleine wonder. Neemt niet weg dat ik precies weet hoe je je af en toe voelt hoor. En dit klinkt mss heel bizar (heb dat ook aan mijn collega verteld en hij begreep me voor de volle 100%) maar de dood van zijn zoon en dat gesprek met hem over de hele situatie heeft mij toch heel anders doen denken. Soms kijk ik nog wel eens en zie mike dan bijna met zijn hele gezicht in zijn matrasje liggen . Voorheen had ik hem dan meteen weer op zijn rug gelegd. Nu denk ik, hij draait vanzelf wel weer zijn hoofd bij, je kan er toch niet de hele dag bij zijn, nu niet straks niet nooit niet. Michel
Ik heb direct de bibbers.... Wat een vreselijk verhaal! Het lijkt verstandelijk zo ver weg, maar toch gebeurt het. En hij was nog wel 17! Ik ga even kijken boven ....
hallo meiden, misschien een tip: op www.wiegedood.nl staat heel veel info en tips! Kijkje waard hoor, ik voel exact hetzelfde als jullie. Oorzaken zijn vaak: op buikje slapen, dekbedje i.p.v. dekentjes, roken in nabijzijn van de baby. Toch is de kans erg klein hoor!
Jah begrijpelijk maar heb t verhaal er juist even neer gezet vanwege de reactie van mijn collega. Probeer zoveel mogelijk te genieten en zo weinig mogelijk zorgen te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan hoor. I know.
Ik werd van deze site dus juist steeds bezorgder. Vooral omdat Nova toen op haar buik sliep en dat volgens die site absoluut niet mag. De artsen en het cb hebben me een beetje gerust kunnen stellen toen. Vroeger moesten de kindjes namelijk op hun buik slapen en toen ging het ook vaker goed dan fout. De angelcare gaf me een goed gevoel toen ze nog op haar buik sliep. Nu ook nog wel hoor, als ze erg lang slaapt en ik haar niet hoor, ga ik niet meteen kijken. Als er echt iets is gaat het alarm namelijk wel af. Ik had het ding gewoon nodig voor mezelf toen ze op haar buik sliep, maar anders had ik 'm nooit aangeschaft. Je moet ook vertrouwen krijgen dat het wel goed gaat en je kan ze niet overal tegen beschermen. Waar is anders het einde?
Ik ben het helemaal met je eens Mirthe, alleen is dat vertrouwen bij mij een verstandelijke kwestie. Gevoelsmatig ligt het heel anders. En soms ga ik dan maar voor het verstandelijke, anders heb je geen leven. Dan zou ik bij wijze van spreken naast haar zitten als ze slaapt.
Toen MArit in het zkh lag toen ze net pasgeboren was, lagen alle babies op hun buik in de couveuse.....
Als ik dat lees vraag ik me wel eens af of ik nu zo makkelijk ben... Ik ga bijna nooit kijken bij Lena of ze slaapt. Als ik bij haar ga kijken is dat omdat ik een dikke kus wil geven op die bolle kop of omdat ik toevallig in haar kamertje moet wezen. Ik bedenk me dat het een gezond kindje is, dat ze al sinds ze geboren is haar hoofdje kan optillen en dat ik het wel gehoord zou hebben mocht ze stikken of iets anders mankeren. Plus, mocht er echt iets gebeuren, dan ben je dat toch niet voor door elke vijf minuten er naast te gaan staan. Ik heb er gewoon wel vertrouwen in dat ik het goed doe eigenlijk. Dat zij bij mij in goede handen is. Dat juist de plek waar ze het veiligst is, ons huis is, vlak bij mij en d'r vader. Dat dit de meest veilige omgeving is waar ze ooit zal zijn. Dat ik 'instinctief' weet wat goed is voor haar en wat ik wel of niet moet doen. Niet doen is in elk geval me iets aantrekken van alle nare verhalen over kindjes die spontaan zijn overleden of ziektes krijgen. En dit gaan betrekken op Lena en een overbezorgde ouder worden die, mocht er een keer wel iets aan de hand zijn (denk kind stikt in pinda of valt uit de box) alleen nog maar kan krijsen en panisch doen. Alhoewel je pas weet hoe je reageert als het eens voor komt, en laten we hopen dat dat nooit het geval zal zijn. Het enige waarover ik mij wel eens 'druk' maak (alhoewel, druk is zeker nu nog een erg groot woord) zijn alle kinderverkrachters, pedofielen en ander tuig waarvan de halve zool van een reclasseringsambtenaar denkt dat resocialiseren in een kinderrijke wijk' toch het allerbeste is. Maar goed, dat is nu een van de weinge dingen die je nu niet zelf in de hand hebt... Maar zelf denk ik dat bezorgheid net zo goed een karaktereigenschap is als eigenwijs of sociaal of druk. Mijn moeder is meer zoals ik, terwijl mijn oma nachten lang niet sliep uit overbezorgdheid...
nou valhalla ik wou net hetzelfde zeggen als jij. als ik dit zo lees vraag ik me wel eens af wat voor moeder ik ben haha. ik ben vrij nuchter en nog nooit bng geweest dat ze zou stoppen met ademen. ik had er totaal geen moeite mee om haar weg te brengen en ik ga eigenlijk ook nooit kijiken heo ze er bij ligt. als er wat is hoor ik eht wel denk ik maar. alleen nu met het eerste boterhammetje hou ik wel mijn hart vast moet ik zeggen. maar voor wiegendood ofzo ben ik nog geen minuut bang geweest.