Hier ook een bezorgde moeder, na Julia's geboorte heb ik weken niet kunnen slapen 's nachts (terwijl zij al meteen doorsliep ) Ik besef dat nu ik moeder ben, ik op mijn kwetsbaarst ben, zij is mijn allermooiste geschenk. Ik zet vaak de wekker 's nachts om even bij haar te kijken, als ik dat niet gedaan heb durf ik de volgende ochtend amper naar haar kamertje te gaan Ze is een heel stil kind en ik hoor haar ook bijna nooit, maar als de babyfoon aanslaat voel ik me helemaal opgelucht. Ik heb er ook ontzettend veel moeite mee haar los te laten. Als ze op de creche of bij oma is vliegen de meest vergezochte rampsenario's door mijn hoofd, en hoe langer het duurt, hoe meer ik in mijn eigen hersenspinsels ga geloven Ook als ik erbij ben heb ik last van mijn overbezorgdheid.. Ik heb liever niet dat andere mensen haar oppakken (behalve mijn man dan) en honden van andere mensen (heb er zelf ook twee) wil ik niet bij haar in de buurt hebben. Een wilde dreumes wil ik liever ook zo ver weg hebben.. gevoelsmatig dan! Gelukkig kan ik in die gevallen wel beslissen met mijn verstand, en dwing mezelf niet zo krampachtig te zijn. Ik hoop dat het minder word, maar denk dat het er gewoon bij hoort!
herken het helemaal! zie ook mijn topic http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... sc&start=0 hier gaat het niet over hoor.. ben nog altijd bang dat het ergens misgaat. Hou zovel van mn kleine lieve poepie! Lag vanavond nog met haar in bedje te knuffen voordat ze ging slapen en kreeg weer zo'n eng denkbeeld "stel dat mij wat overkomt, dat ik ongeneeselijk ziek word ofzo, en mn kleine meisje dan..?!" Kan dat gevoel dan even later wel weer relativeren. Echt waar, heb me er maar bij neergelegd dat ik dit soort angsten mn hele leven hou.. inderdaad wat je zegt, die zenuw! Dat je gewoon meer houdt van dat kleine lieve poepekontje dan van jezelf. Ongekend. Hoe moet dat nou als er ooit een tweede komt? Dan kan je me bijna wegdragen denk ik