Hoi! Ik heb in februari een miskraam gehad aan 7 weken. Een afschuwelijke ervaring die ik nooit meer wil meemaken. Normaal zou ik op 5 oktober bevallen. Nu heb ik er al een hele tijd niet meer aan gedacht maar nu komt de pijn en de boosheid opnieuw boven. De dochter van vrienden van mijn ouders was tegelijk zwanger met mij en die moet maandag binnen gaan om te bevallen. Ik gun haar al het geluk maar ik voel toch een steek van jaloezie. Waarom kon ik nu geen mooie bolle buik hebben? :x :x Na de miskraam wou mijn vriend nog wachten om er opnieuw voor te gaan maar ik wil zo graag zwanger zijn. Nu wil hij nog steeds niet opnieuw beginnen,ik denk dat hij ook bang is.
Het blijft moeilijk na een miskraam en zeker als je uitgetelde datum in de buurt gaat komen. Ik heb 3 miskramen gehad voor deze zwangerschap en het verdriet blijft, maar het wordt minder. En bij iedere zwangerschap zal de angst blijven (zelfs bij mij nu nog terwijl ik al bijna 35 weken ben). Ik denk dat je vriend erg geschrokken is en misschien jou voor nog meer teleurstelling wil behoeden. Probeer erover te praten, jouw wensen, zijn angsten en ik hoop dat jullie er uitkomen. Marsja
Hoi Sam, Klinkt bekend, ik had ook in februari dit jaar een mk en was uitgerekend op 3 september, afgelopen maandag dus. Ik had al min of meer een voorgevoel dat deze zwangerschap niet goed zou gaan, en heb er natuurlijk in het begin wel verdriet van gehad, maar dat was gelukkig snel weer over. Maar nu komt alles weer terug. Vooral als ik de afgelopen 2 maanden de mooie dikke buiken tegenkwam, had ik het er wel moeilijk mee, en hoorde laatst ook een pasgeboren baby huilen op mn werk, ik was op dat moment in een andere ruimte, alleen, en ben daar maar even gebleven, totdat ik zeker wist dat die mensen met baby weer weg waren De wens voor een nieuw kindje is alleen maar sterker geworden, en iedere maand dat het niet lukt en die rot-ongi er weer aankomt is wel een dikke teleurstelling. Ik weet ook niet hoe ik me zou voelen als mn mannetje nog wilde wachten, weet niet of ik hetzelfde op zou kunnen brengen, wat dat betreft heb ik bewondering voor je! Ik voel me nu trouwens wel beter, nu die bevallingsdatum voorbij is. Ik merk trouwens wel dat mn mannetje er verder over nadenkt dan ik dacht, want hij zei laatst ook al: wat nou als het niet lukt, en daar maak ik me gelukkig nog niet al te druk over. Het geeft wel aan dat het ook onze mannen niet in de koude kleren is gaan zitten. Veel sterkte voor jou en je mannetje! Liefs, Loesje
Lieve Sam, Een miskraam is echt vreselijk! Ik ben mijn kindje verloren na ruim 13 weken zwangerschap, ik zou 8 oktober uitgerekend zijn. Terwijl ik volop in de rouw was om mijn verloren kindje, bleek ik binnen 6 weken, totaal onverwachts weer zwager te zijn. Dit is wel goed gegaan en ik ben nu dan ook de trotse moeder van een mooie dochter. En toch, het verdriet om de eerste blijft.... Het is niet een paar schoenen die je inruilt ofzo... Ik voelde me tijdens de zwangerschap erg angstig, en ook schuldig tegenover het eerste kindje om blij te zijn met mijn nieuwe zwangerschap. Ik prijs mij intens gelukkig met mijn meid, maar het verdriet over de miskraam is er nog steeds! Ik voel met je mee meis... liefs, Lizzy
meid ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode je zal het nooit vergeten ik zie nu al tegen de uitgerekende datum op lijkt me echt heel moeilijk en meid ik snap best dat je wat jaloers word hoor maar is toch niet raar je misgunt het niemand een kind maar je wilt er graag zelf ook een! en misschien is je vriend idd nog bang ervoor praat er goed met elkaar over een onbezorgde zwangerschap zul je niet meer hebben zeker omdat je nu weet dat het ook verkeerd kan gaan en hoe het voelt sterkte meid!
Bedankt voor jullie lieve berichtjes. @Caruli,ik heb Tygo zijn vlindersite bezocht. Wat een moedige jongen was hij. Moet hartverscheurend zijn. Anderzijds ben ik dan nog "blij" dat ik niet te gehecht aan het vruchtje ben kunnen worden. Zo vreemd,ik dacht wel dat het misschien kon misgaan maar je denkt dat dat bij anderen gebeurd en niet bij jou. Tenslotte,ik ben nog jong en je ziet zoveel normale zwangerschappen om je heen. Maar toch gebeurt het,ik haat het zooooo erg. Die stomme vraag "waarom?" krijg ik niet uit mijn hoofd.
goedemorgen (zeg maar voor mij slechte morgen) krijg ik net toch een opmerking naar mijn hoofd van een moeder op school ach je weet tenminste dat je zwanger kunt worden en je bent nog jong zat grrr ik haat dat die opmerkingen van mensen je bent nog jong je hebt al een kind ach joh je komt er wel overheen (net of dat je je kind gaat vergeten) het leven gaat door he(ja weet ik maar ik mag toch wel even rouwen?) enzo enzo kunnen mensen nou echt niet even verder denken en een beetje proberen te snappen hoe het is en zal voelen? zeker vrouwen...... sorrie voor mijn geraas hoor vandaag trouwens de foto's ophalen van tygo* die ik af heb laten drukken daar wil ik een foto album van gaan maken met alles erin het verhaal, voetafdrukjes, geboortekaartje enzo enzo ik vind het zo moeilijk om er wat moois van te maken , ik zou niet weten hoe, maar ik wil het zo graag af hebben, dan heb ik het gehad snap je?
Maakt niet uit Caruli,ja stomste opmerking die ze idd kunnen maken. Ik denk dat ze het niet kunnen inschatten hoeveel pijn het doet. Die dochter van mijn ouders haar vrienden is dit weekend bevallen