Hallo lieve lezers, Heel graag wil ik mijn verhaal met jullie delen, het is zo fijn om het even van me af te schrijven. Ik vraag me zo af hoe andere dames/stellen een miskraam beleven. Ik vind het zo'n groot verdriet. Ik heb afgelopen zondag een miskraam gehad na bijna 8 weken zwangerschap. Het was mijn eerste zwangerschap. Ik heb op internet heel wat informatie doorgelezen over het krijgen van een miskraam en kwam tot de (ongelovelijke) ontdekking van 1 op de 10 zwangeren een miskraam krijgt! Nooit geweten. Wat een verdriet... Op 6 september ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn vriend en ik waren zo verrast dat we 3 maanden na het stoppen met de pil al zwanger waren Ik dacht echt kunnen wij dit?! Ik begon steeds trotser te worden en zag mezelf al helemaal lopen met een dikke buik. Helaas had ik vanaf het begin al steken in mijn linkeronderbuik en pijn in mijn linkerbeen. Ik maakte me niet echt heel druk want de pijn was niet heel erg en ging ook vaak snel weer weg. Toch ging ik voor de zekerheid even naar de huisarts en die stelde voor vroege een echo te doen (de HA dacht dat het misschien op de verkeerde plek was ingenesteld). Daar schrok ik wel even van maar tijdens die 1ste echo (waarschijnlijk 6 weken zwanger) leek alles okee. Er was zelfs al een hartslagje te zien Ik moest 2 weken later weer terugkomen voor een 2de echo om te bepalen hoever ik in de zwangerschap zat want de gynaecoloog twijfelde bij de 1ste echo over de leeftijd van ons kindje. Met ongeveer 8 weken dus weer een echo..helemaal te blij gingen mijn vriend en ik naar het ziekenhuis. Woehoe, we krijgen een kindje! We zaten 3 kwartier in de wachtkamer..ik was toch nerveus. Eenmaal in de 'behandelkamer' was het snel over met de pret. De gynaecoloog heeft (denk ik) 5 minuten naar een hartslagje gezocht. Na 1 minuut wist ik het eigenlijk al. Het zag er zo levenloos uit...geen beweging...geen hartslagje. De gynaecoloog drukte een paar keer om m'n buik op het kindje 'wakker' te schudden. Er gebeurde niets. Het kindje was wel gegroeid tot 7 weken en 4 dagen. Het had 8 weken'oud'moeten zijn. Het was dus net een paar dagen daarvoor gestopt met leven. De tranen sprongen in m'n ogen. Ik kon niet geloven dat ons dit overkwam. Achteraf snapte ik niet van mezelf dat ik me niet druk had gemaakt om die buikpijn in de eerste weken al, dit was waarschijnlijk een voorteken. Niet dat het druk maken iets had geholpen want een miskraam is volgens mij niet te voorkomen. Afgelopen zondag is het bloedverlies begonnen (4 dagen na de 2de echo) en het kleintje is eruit gekomen. Ik ben persoonlijk wel blij dat het allemaal vanzelf is gegaan. Ik vind het zo bizar dat m'n lichaam dit helemaal zelf regelt allemaal. Ik vond het wel een aparte ervaring dat ik dmv die 2de echo wist dat ik een miskraam zou krijgen zonder dat ik al enig bloedverlies had gehad (ook geen bruinverlies). Ik dacht na die 2de echo, misschien heeft de gynaecoloog het wel verkeerd! Diep in m'n hart wist ik wel beter hoor, maar ik bleef hopen Ik vraag me wel af of het een jongetje of meisje is geweest (zelf denk ik een jongetje). Ik ben blij dat ik een fotootje van die laatste echo heb meegenomen ook al leefde het kindje niet meer op die foto. We hadden het nieuws al aan een paar mensen verteld (ouders en vrienden) ik had al wat kaartjes gehad en een knuffeltje. Ik heb het samen met de zwangerschapstest en de echofootootjes bewaard in een doosje. Regelmatig kijk ik er even naar en praat ik er tegen (klinkt misschien een beetje gek maar het lucht wel op) Dan vertel ik het kindje hoe bijzonder ik hem vind en hoe trots ik op hem ben en dat we van hem houden en dat hij altijd ons eerste kindje blijft. Ik heb nu sterk het gevoel dat ik weer snel wil proberen zwanger te raken. Ik heb het onderwerp nog niet durven aankaarten bij m'n vriend. Ik ben bang dat hij het misschien raar vindt. Ik weet namelijk niet zo goed of dit gevoel van weer snel zwanger willen worden misschien gewoon bij het 'miskraamproces' hoort. De tijd zal het leren... Veel liefs van Jootje
Jootje,mooi zoals je het proces beschreven hebt. Ik wens je veel sterkte met jullie verlies en blijf vooral praten met elkaar!
veel sterkte, weet helaas wat je doormaakt. bij mijn kwamen ze er met 11 wk achter dat het kindje was gestopt met leven (10wk en 5 dg ) dit was ook mijn 2e echo en net als jij kwam het totaal onverwachtso omdat ik geen tekenen had dat het mis zou kunne zijn. ik heb helaas heen echo gehad waarop de kleine dood was maar heb een dierbare echo waarop hij nog leefde (8 weken) veel sterkte, mijn vriend wil er niet over praten maar probeer het samen te verwerken. ieder doet het op zijn eigen manier. ik wil er heel veel over praten en mijn vriend liever niet. voor dat kindje hadden we de naam djego in ons hoofd en zo zou hij ook altijd genoemt worden. nu hebben we pas een jong katje en wat denk je wat mijn vriend zij : we noemen hem djego naar ons 1e kindje" dit totaal onverwachts en toen wist ik dat hij hem ook nooit zal vergeten huil wanner je dit nodig vind en praten tegen je kindje is heel gewoon. dat doe ik op speciale dagen nog steeds en dat terwijl het toch alweer ruim 2 jaar is geleden
Hoi Jo! Mooi zoals je het hebt opgeschreven. Het is ook heel herkenbaar, alleen ik had het 2 weken eerder. Ik denk dat het een meisje was, en mijn man ook, dus we doen gewoon of het ook echt zo was. Kan ons het schelen. We hebben een meisjesnaam bedacht voor haar. En ook een doosje zoals jullie. En samen praten is heel goed! Wij doen dat ook wel. Er zijn wel verschillen. Voor mij was het rond de 8e, 9e week gevoelsmatig 'mijn kind' geworden, waar ik tegen praatte. Voor mijn man nog niet. Dus nu voel ik me moeder van een overleden kindje, van een vlindertje die altijd zal waken over latere broertjes en zusjes bijvoorbeeld. Mijn man zou de volgende (hoop dat die er komt) pas als zijn eerste kind zien. Ik vind het wel jammer dat hij er zo over denkt, maar ik snap het wel. Mannen zijn toch anders he haha. Meid sterkte in deze nachtmerrie. Je klinkt heel goed bezig! Veel lezen enzo helpt! Ga zo door!
Hey ladies! Loopy, thank's voor je berichtje Lovewinnie, wat erg voor jullie zeg! Met (bijna) 11 weken zit je ook vlakbij bij de magische 12 weken grens en verwacht je het helemaal niet meer Erg hè als je tijdens zo'n echo te horen krijgt dat het over is. Dat van je vriend die er niet over wil praten komt me ook bekend voor. Hij praat er met bijna niemand over. Af en toe met mij maar dat zijn vaak geen diepgaande gesprekken. Hij gaat er toch heel anders mee om. Soms vind ik dat wel jammer maar ik zal het moeten accepteren. Echt heel bijzonder dat jouw vriend jullie nieuwe katje direct Djego wilde noemen! Zo zie je maar dat hij er op zijn manier zeker mee bezig is. Dat is dan toch wel een geruststelling hè. Zo kwam mijn vriend een paar dagen geleden met een gedenkplantje thuis na het boodschappen doen. Dat verraste mij ook enorm. Het is bij jullie alweer 2 jaar geleden hè? Kun je nagaan wat een inpact het heeft op je leven. Ik zie dat jullie inmiddels een 2de kindje hebben?! @Mique, bij jullie is het ook onlangs gebeurd zeker? Wat een rottijd hè.. Ik vind het zo leuk dat je als ouders (schijnbaar) aanvoelt of het een jongetje of meisje is. Ik denk steeds aan een jongetje bij ons kindje. Ik ben er ook over aan het nadenken het kindje alsnog een naam te geven. Ik vind dat hij dat verdient Ik voelde net als jij dat het rond de 8ste week (toen we de 2 echo hadden) echt dat het om ons kindje ging. Ik weet nog dat m'n vriend het de eerste 4 weken een keer een klompje cellen heeft genoemd. Boos dat ik was! Maar ik denk dat mannen het toch iets anders bekijken dan wij haha. Denken jullie alweer aan kindjes? Heel veel sterkte jullie ook met het verlies van de kleintjes. Gelukkig hebben we zo wat steun aan elkaar! Veel liefs van Jo