Afgelopen mei kwamen mijn vriend en ik erachter dat we ( onverwachts, door de pil heen ) in blijde verwachting waren van ons 3e kindje! Eerst was het natuurlijk even schrikken, was immer nog maar net bevallen van onze 2e! Maar dit mocht de pret niet drukken. Mijn ouders waren gelijk enthousiast, de rest had zijn eigen mening erover. Kampte met heel erg veel kramp en heftige buikpijnen. Echo gehad er zat heel veel wit om het vruchtzakje, ze zeiden me toen, aangezien mijn klachten, dat we rekening moesten houden dat 'het' eraf zou komen. Na 2 weken nog niks, maar de buikpijnen bleven aanhouden. Ik mijn vk gebeld en gevraagd om een echo omdat wij niet meer wisten wat we moesten verwachten. Ze belde me eigelijk meteen terug om te zeggen dat we de volgende dag terecht konden. Heel spannend allemaal. Mijn vriend geregeld op zijn werk dat hij mee kon en onze kids ondergebracht bij opa en oma. Daar gingen we dan met lood in onze schoenen. Eenmaal gereed voor de echo zagen we ineens dat ik zwanger was van een tweeling!! En ze leefde! Ze spartelde en deden! Jee, dit verwacht je echt niet! Blij, gelukkig..!! Mijn vriend moest gewoon huilen, zoo trots was hij! En ik ook! Meteen naar mn ouders en die waren zoo blij en zo trots! Een tweeling! Wat waren we blij.. trots.. Tot een week later. Ik kreeg een telefoontje van mn vk. Ze hadden verschillende keren mn echo bekeken en gezien dat mijn baarmoeder flink wat scheurtjes vertoonde. ( vandaar die bloedingen na mijn bevalling en fikse buikpijnen ). Dit was een zwangerschap met een flink risico kaartje eraan. Verdomme, waarom? We moesten keuzes gaan maken, zijn op gesprek geweest bij mijn vk die ons het gevaar deed inzien. De kans was heel groot dat mijn baarmoeder zou scheuren, met een tweeling was deze kans aanzienlijk groot omdat je baarmoeder eens zoveel moet verdragen. Als mijn baarmoeder zou scheuren zou ik daar aan onder door kunnen gaan.. Daar sta je dan.. We hebben hier samen veel over gepraat en ook met mijn ouders. We hebben besloten om de zwangerschap operatief af te breken, omdat we ons haast egoïstisch zouden voelen om dit door te zetten wetende dat ik een heel groot risico liep. De afspraak stond voor 26 juni. Mijn god, wat hebben wij aan lopen hikken tegen deze dag! En gek genoeg op de dag zelf was is de kalmte zelf. Ik had me voorgenomen dat ik dit deed voor mijn kinderen, zij die hun moeder nodig hebben. En ben eigelijk zo naar binnen gegaan. Ik heb aangedrongen op een echo net voor de operatie en deze kreeg ik. Ze waren volop aan het spartelen.. toen ging het allemaal in een sneltrein vaart. Op de uitslaap kamer kwam ik bij en voelde me goed. Pas thuis drong het door. Mn tweeling, ze zijn weg. Mijn vriend was heel emotioneel eronder en nog steeds. Ik zou eind december uitgeteld zijn.. ik hik hier zo tegenaan! Ik mis ze, ik kan het niet uitleggen! Hun laatste echo die voor mn operatie gemaakt is staat ingelijst naast ons bed. Ze horen bij ons! Waarom ik dit nu pas typ is omdat ik er niet goed over kan praten. Ik heb het er heel moeilijk mee. Ik mis iets, iets wat nooit meer terug komt. Mijn 2 kleine vlindertjes..
Wat een ontroerend verhaal. Heel veel sterkte! En mooi dat jullie ze "bij" jullie hebben, ze horen er zeker bij!!
Wat een heftig verhaal en wat hebben jullie een moeilijke keuze moeten maken. Heel veel sterkte met het verlies van jullie kindjes en het verwerken van het verdriet Dikke knuffel
Wat een verhaal.. Echt een haast onmenselijke keuze hebben jullie moeten maken. Maar het is gedaan uit liefde, uit liefde voor je twee oudste kindjes, voor je tweeling vlindertjes en voor jezelf.. Dit neemt natuurlijk niet weg dat jullie een enorm verdriet met jullie meedragen en dat jullie ze enorm missen! Blijf praten met elkaar, en met je ouders. Zo te lezen hebben zij altijd achter jullie gestaan en zijn ze vast en zeker nu een grote steun. Ik wens jullie heel veel sterkte, liefde en kracht toe.
Wat een vreselijke beslissing hebben jullie moeten nemen. Ik kan me voorstellen dat je hier veel verdriet van hebt. Veel sterkte gewenst!
Wat een heftig verhaal. Wat hebben jullie een vreselijke keuze moeten maken, maar het is beter zo. Je hebt het uit liefde gedaan, liefde voor je twee kindjes, je vlindertjes, je man en jezelf. Fijn dat jullie ze toch nog bij je hebben, en dat je ze nog even hebt kunnen zien. Ze horen er echt bij! Blijven praten met elkaar en je ouders die achter je staan en steunen, het helpt, vooral nu je een moeilijke tijd tegemoet gaat. Heel veel sterkte en een dikke knuff!
Wow meid wat erg! Ik begrijp heel goed dat jullie enorm verdrietig zijn. Een tweeling nog wel, heel veel sterkte ermee. Hou je taai meis.
Wow wat heftig zeg! Eerst dubbel geluk, nu dubbel verdriet. Heel veel sterkte gewenst! Weet je ook waarom je baarmoeder scheurtjes had? Was dat omdat je net bevallen was? Ik kan me voorstellen dat het einde van december je ontzettend tegenstaat! Hoop dat de feestdagen voor jullie toch nog mooi zullen zijn.
Wat een vreselijke keuze hebben jullie moeten maken. Respect voor jullie, want je hebt gekozen met verstand, al had je in je hart anders gewild. Je kon nou eenmaal niet anders. Ik begrijp heel goed dat jullie je hier erg verdrietig om voelen en wil jullie dan ook heel veel sterkte wensen.......
Jeetje wat een heftig verhaal. Ben er ook gewoon stil van. Heel veel sterkte. Lijkt me heel moeilijk om de keuze te moeten maken. Ik hoop dat jullie veel aan elkaar hebben
n.a.v het andere topic kom ik hier terecht. Wat voor een oneerlijke keuze kom je dan voor te staan. Wat verschrikkelijk, wat kun je hier nu op zeggen. Heel veel sterkte de komende tijd en daarna natuurlijk ook nog.