Ik heb sinds kort zo een voorgevoel dat E. en ik weer bij elkaar komen. Er gebeuren zoveel dingen die tijdens mijn zwangerschap en kort daarna ver te zoeken waren, en die nu weer terug komen... Zoals intiem zijn, niet zozeer seks, dat zeker niet, want dat is iets dat doen we gewoon echt niet, maar hoe hij me behandelt Is dit gevoel een fase? Een aantal weken geleden was ik er zeker van dat we nooit meer bij elkaar zouden komen.. Maar nu, voel ik weer het 'hoop' gevoel... wat ik totaal niet wil maar het is zo sterk aanwezig... Maar ow zo bang voor dit gevoel...
Nou gisteren na een lange telefoongesprek is het gevoel min of meer weer weggezakt... Wij zijn de afgelopen tijd wel heel close met elkaar... waardoor ik gewoon weer valse hoop krijg... We vieren Cristiano zijn verjaardag samen en houden samen een sinterklaasfeestje geven samen per keer een cado... het is zo verwarrend, bah. Laatst samen gekookt en tussendoor met elkaar gelachen en grapjes gemaakt... ons kindje die dr dan bij is... Hij had toen het gevoel van 'samen ons gezinnetje'... dt zei hij zo erg dat we dan op de een of andere manier niet samen kunnen zijn... Iedereen heeft veel bewondering voor ons omdat we alles samen doen met Cristiano... en toch uit elkaar. Ik weet ook dat mijn moeder en de rest van mijn familie zit te hopen dat we bij elkaar komen.. ook vrienden.. Maar... verwachting is de korste weg naar teleurstelling denk ik. Verleden week bij de ouders van E. geweest in Groningen. en ow zo fijn hoe erg de opa van Cris straalt.. en op zn Gronings zegt: hij lag lekker bij mij op schoot, hij had wel hier heel de avond kunnen zitten... We hebben het intussen bijgelegd... twee weken geleden stonden ze onverwachts voor de deur... Hun eerste bezoek aan Cris... wat heb ik me in eerst instantie verdrietig gevoeld.. maar wat een heerlijk gevoel ook om opa te zien genieten van zijn enige kleinzoon... Voor alle alleenstaande mama's die dit lezen: Ook de mama's die me zo hebben aangevallen bij de laatste topic met als onderwerp 'huh!'... Ik heb respect voor jullie allemaal, zeker voor degene die het helemaal alleen moeten doen. Ik ben een alleenstaande mama, maar ik heb zoveel mazzel met de vader van mijn kind. Ik moet niet klachen en ontvreden zijn. Ik moet juist dankbaar zijn dat ik zo een lieve man heb getroffen die er altijd is, die me respecteerd en helemaal gek is op zijn kleine man. Ik bewonder daarom alle mama's die niet het geluk hebben gehad een ex partner te treffen die er is voor jullie kindjes... En gescheiden ouders die alles apart doen en ieder zn eigen leven lijdt, waardoor het kind 2 levens heeft... Respect! Liefs, Damiana.
ow meissie, ik snap je zoo goed. Maar dit is zooo niet goed wat je jezelf aandoet. E. Probeert een goede vader te zijn, daardoor wil hij ook goed voor jou zijn, want je bent en blijft de moeder van jullie ventje. Maar zie t niet als valse hoop. Hij bedoelt er niets mee. Alleen dat hij het zo goed mogelijk wil doen voor alle partijen. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten, ik ben daarin nog verder gegaan door een aantal keren sex te hebben met mijn ex terwijl hij al een vriendin had weer. Ik heb voor mezelf gekozen en hem losgelaten. En dat moet jij ook doen.. LOSLATEN, hoe moeilijk t ook lijkt, je komt er alleen maar sterker uit. Het beeld laten vallen van je ideaalplaatje is het moeilijkste wat er is en daar heb je kracht en zelfvertrouwen voor nodig. Je zal even in een diep gat vallen, maar echt waar, je komt er weer uit. Het is moeilijker omdat jullie elkaar veel zien. Logisch hij wil zijn kleine mannetje zien. En hij doet leuk en lief tegen jou en dat meent ie ook zeker. Maar hij is heel duidelijk geweest en nu nog, dat jullie never nooit meer samen komen. Accepteer dat en ga verder. Laat hem los. je kunt het~! *knuffel* ik weet hoe zwaar het is.. Heb precies hetzelfde meegemaakt en ik ben dr klaar mee ik heb voor mezelf gekozen. Kids happy want die zien hun papa veel, ik happy omdat ik alles geaccepteerd heb en verder kan met mijn leven. En of ex happy is dat zal me een grote worst weze. Kan me niets schelen. Hij is goed voor de kids, we doen netjes en leuk tegen elkaar voor de kids en thats it.
Ik zeg het al een anderhalfjaar, je hebt het op de juiste eind. Dat is gewoon zo. Ik snap mezelf gewoon niet. Ik ben al bij een psycholoog geweest heb daarin alles geleerd om het een plek te geven. Ik dacht er sterker uit te komen,eenmaal geen gesprekken meer meteen terug bij af. De ene keer hou ik afstand en de andere keer ben ik weer helemaal door hem ingepakt. Ik was laatst in HOOGEZAND/Groningen, bij mijn nichtje haar verjaardag en dan belt hij omdat hij dan in Sappemeer is en wilt hij langs komen bij mijn fam alsof hij erbij hoort. En dan zeg ik, dat we niets hebben en en dat hij dus gewoon weg moet blijven. En dan zegt hij 'Je bent wel iets van mij'... ja de moeder van zijn kind, dat is wat hij dan ook vervolgens zegt. Ik snap hem niet, ik weet alleen dat ik zo moe ben van mezelf, en dat ik het gewoon niet meer weet, zit zo vol in mijn hoofd, dat ik soms wil vluchten, verdwijnen... Dr zullen vast veel mensen zijn die denken dat ik het zelf naar maak, maar wat velen niet weten is dat dit zo ontzettend diep zit. Het is gewoon een trauma die ik heb, het feit dat ik op zo een wrede manier in de steek ben gelaten heeft diepe sporen achter gelaten die ik op de een of andere manier en zelfs met professionele hulp niet los kan laten.
Ik kan me herinneren dat je ooit ergens in een topic zei, dat je heel veel heb geleerd in je studie, die je geholpen heeft bepaalde dingen anders te zien in je relatie en de verwerking daarvan. Ik ben nu het gereedschapskist van de maatschappelijk werk aan het lezen. En ik moet zeggen dat het nogal confronterend is. Als je dan de copingsstijlen doorneemt en het bewust op jezelf toepast, dan weet je het wel.. Ik zit zo in de knoop met mezelf, maar ondertussen volop bezig met mijn MW- studie. Maar, wat je zei is me altijd bijgebleven. Ik hoop dat op den duur het bij mij ook zal werken.. heb er alle vertrouwen in.
meid, geloof in jezelf. En zorg dat je zelf eerst alles op de rit hebt, pas dan kun je anderen helpen. Je bent zo goed bezig joh! met je studie, met je moederschap, je doet t allemaal wel en je staat nog steeds rechtop. Je hebt zelf hulp gezocht, hartstikke goed! Ik loop ook nog bij een haptotherapeute. Ik heb op mijn opleiding een keer gehoord: een goede maatschappelijk werker heeft zelf ook in therapie gezeten. Stop dat alvast maar in tha pocket. T heeft tijd nodig, maar jij komt er ook. Maar je moet nu stappen vooruit zetten en niet achteruit. Ook al doe je 2 vooruit en 1 achteruit das altijd nog beter dan stil blijven staan. Zet em op!