Lieve Vera, wat ontzettend oneerlijk.. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Neem de tijd ervoor en geef de moed niet op. Een kindje zou zo'n mooi plekje hebben bij een stel waar het zo ontzettend gewenst is. Heel veel sterkte voor jullie allebei. xx
vera wat een rot nieuws, ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen de komende tijd. kan me niet voorstellen hoe het is om 8 jaar bezig te zijn maar het lijkt me heel moelijk. ik ben zelf bijna 2 jaar bezig geweest, met bhv clomid, en 2ma verder, maar ben nu de magische grens van 12wk over, die 3 scheepsrecht kan dus wel!!!!hoop echt dat jij dat ook snel mag meemaken!! dikke knuffel
Fijn om te horen dat het vaak toch nog zover komt dat er een gezond kindje komt! Daar blijven we ook maar op hopen.... Tja, 8 jaar, zucht.... In oktober 2001 ben ik gestopt met de pil. Uiteindelijk zijn we in januari 2003 naar de huisarts gestapt en zo de MMM in beland. Maar tussen alle afspraken in zitten elke keer weer weken wachttijd. Ik heb ook een HSG gehad, dan moet je het eerst weer 6 maanden zelf proberen. Daarna de laparascopie (waar ze endometriose hebben gevonden en weggebrand), ook weer 6 maanden zelf proberen. Dus zo zijn er uiteindelijk weer 2 jaar verstreken in de MMM. We hebbben toen het stempeltje onbegrepen onvruchtbaar gekregen en konden op de wachtlijst voor IVF. Maar omdat we al 3 jaar bezig waren, waarvan de laatste 2 jaar ziekenhuis in, ziekenhuis uit, verplichte nummertjes (letterlijk) of verplichte onthouding, hadden we nu even genoeg van alles en wilden we een rustpauze om alles te verwerken. Bovendien vonden we IVF echt een stap te ver op dat moment, hoe graag we ook een kindje wilden. Dus we besloten het op z'n beloop te laten, maar elke maand heb ik weer hoop gehad. Die rustpauze heeft achteraf veel te lang geduurd, maar tussendoor is er heel veel gebeurd, waar onder ook het overlijden van mijn vader op 64-jarige leeftijd, waar ik erg verdrietig van ben geweest. Uiteindelijk besloten we met Kerst 2007 dat we toch heel graag nog een kindje wilden, dan maar met IVF starten. Afspraak gemaakt in het ziekenhuis en gelukkig konden we in april 2008 starten. En tja, zo zijn er inmiddels bijna 8 jaar voorbij gevlogen.... En dat terwijl ik ooit tegen een vriendin, die na 2 jaar proberen een kindje kreeg, heb gezegd dat het me verschrikkelijk leek om zo lang bezig te zijn! Helaas gaan de jaren ook meetellen en waar ik bij het stoppen met de pil nog 30 was, ben ik inmiddels 38 en zijn de kansen alleen maar kleiner geworden. Achteraf hadden we beter gelijk kunnen starten met IVF, maar we waren er op dat moment echt niet aan toe. We hebben overigens wel besloten dat we geen volgende ICSI behandeling meer gaan opstarten. We hebben nog 2 eskimootjes en hopen dat die blijven plakken (of in ieder geval 1 van hen!), maar een nieuwe behandeling zien we niet meer zitten. De hormonen slaan bij mij erg slecht aan, waardoor de groei van de follikels altijd tegenvalt. Het gaat dus eigenlijk vanaf het begin af aan al moeizaam. Soms denken we wel eens dat het een teken is van de natuur, dat het voor ons niet is weggelegd, zeker niet met 2 zwangerschappen in 8 jaar, die ook nog eens alletwee mis zijn gegaan! Maar ja, dat is wel doemdenken, hoor, we hopen nog steeds dat we binnen afzienbare tijd een kindje in onze armen kunnen sluiten! Liefs, Vera