Hallo, Mijn dochtertje van 5,5 maanden oud is extreem eenkennig. Ze is dat altijd al geweest eigenlijk, maar soms maak ik me zorgen of dit niet voor problemen gaat zorgen als ze straks naar de opvang moet. Daarnaast is het soms lastig, omdat ik zelf hierdoor vrijwel niet meer weg kan. De eerste keer dat het ons opviel, was toen ml en ik na drie maanden voor het eerst een avondje weg gingen. Bij thuiskomst troffen we een doorweekte baby aan (zweet, van het huilen en de stress) en mijn schoonouders in tranen. Dl had blijkbaar de hele tijd zwaar overstuur gekrijst. Ze wilden ons niet bellen, want ze gunden ons dat avondje uit (lief, maar baalde ik wel van, was voor iedereen beter geweest als ze ons hadden gebeld). Het oppassen is daarna nooit beter geworden. Overdag gaat wel enigszins, zolang de oppas haar maar niet naar bed hoeft te brengen. Dat accepteert ze niet van een ander (dan gaat ze volledig overstuur huilen). Dus een uurtje of twee, drie kan ik overdag wel weg. In de avond is ze hoe dan ook volledig overstuur als ik weg ben. Zelfs als ik haar naar bed brengt, wordt ze ineens wakker (alsof ze voelt dat ik weg ben), zet het op een krijsen en is echt nergens meer mee stil te krijgen. Het vervelende van dit verhaal vind ik, is dat ze dit dus ook bij mijn man doet (vooral sneu voor mijn man). Zodra ik binnenkomt, kraait ze van blijdschap, strekt haar armpjes naar mij uit en als ik haar vastheb, kust ze mijn hele gezicht (duwt haar gezichtje tegen me aan, wrijft met haar mondje over mijn wang, echt kussen kan ze nog niet) en snikt dan na in mijn armen. Ze springt gewoon nog net niet in mijn armen zodra ik er weer ben. Ze weigert ook de fles, wil alleen aan mijn borst. En als er bezoek is of wij zijn ergens op bezoek, en iemand anders houdt haar vast, is ze vijf minuten stil, maar gaat dan huilen. Vervelend voor opa, oma, tante etc. Maar ze vindt het gewoon niks. Als mijn man haar vast heeft en met haar rondloopt, fixeert ze haar ogen op mij. Ze verliest me geen moment uit het oog. Ik hou ontzettend veel van mijn dochtertje en ik geef haar graag waar ze behoefte aan heeft. Maar is deze vorm van eenkennigheid niet zorgwekkend? Of gaat dit vanzelf over? En hoe kunnen wij haar leren dat ze bij papa ook veilig is?
Hoi, Mijn dochter heeft ook een fase gehad rond die leeftijd waarbij ze enkel door mij (of aan de borst) getroost wilde worden. Als ik ze hoorde wenen bij de papa, ging ik er dan ook onmiddellijk naar toe. Mijn man heeft me dan gevraagd om dat niet te doen, en hij heeft zijn eigen weg gevonden om haar te troosten. Dat begon met haar af te leiden, maar nu vindt ze ook bij hem geborgenheid. Ze is nooit zo eenkennig geweest als jij beschrijft, maar "verkiest" mij wel boven anderen. Het is nu nog vaak zo dat ze, als ik in de kamer ben, bij mij wil zijn. Echter, als ik er niet ben, kan ze gemakkelijk door mijn man of familie (die ze kent) getroost worden. Bij onbekenden is ze minder op haar gemak. Wat hier dus hielp, was om ML met haar overdag te laten spelen en zot doen, en ML de kans te geven om haar te troosten op zijn eigen manier (eerder dan er onmiddellijk naar toe te gaan).
Ik herken het wel van de oudste...die had het dan niet tov papa maar wel met vreemden. Zou papa vooral in elk ritueel betrekken..dat komt vanzelf goed. En over een avondje weg of logeren..tja niet elk kimd is daarop gemaakt. Onze dochter is afgelopen weekend voor het eerst gaan logeren dus dat was de eerste keer in 5,5 jaar dat wij samen zijn gaan eten. Ik zit daar niet mee heb het er voor over. Broertje is nu 1,5 en die heeft er totaal geen moeite mee.
Bedankt voor jullie reacties. Mijn man en ik doen zoveel mogelijk samen, zodat ze ook aan hem gewend raakt inderdaad. En ook hij troost haar in de avond vaak. Als ik gewoon thuis bent gaat dat vaker wel goed. Het probleem is alleen als ik weg ben. Hij heeft al alles geprobeerd, maar ze is dan gewoon ontroostbaar. Ik vind het niet leuk voor mijn man, en voor mijn dochtertje. En Tuc, ik heb het niet over logeren, zou niet eens willen dat ze ergens gaat slapen haha, kan haar echt niet ergens anders laten voor de nacht . Ik heb het meer over de dagen en avonden waarop ik er niet kan zijn. En natuurlijk, ik ben er zoveel als mogelijk voor haar, maar ik vind het best jammer dat ik de bruiloft van onze beste vrienden moet missen. Het is gewoon niet reëel om nooit meer weg te kunnen. Je hebt soms even tijd voor jezelf nodig, al is het dat je een keer per half jaar met vriendinnen een hapje kunt gaan eten. Dat je heel even kunt opladen om daarna weer voor haar te kunnen zorgen. Want het is een kindje wat ontzettend veel van mij vraagt, en dat wil ik met alle liefde geven, maar ik heb soms even ademruimte nodig. En ik maak me zorgen als ik haar straks naar de kinderopvang moet brengen als ik weer moet gaan werken. Maar misschien zijn dat wel zorgen die onterecht zijn, omdat ze het daar wel goed gaat doen. Maar moeilijk blijft het wel.
Mijn oudste dochter had het ook extreem (en nog steeds af en toe). Met papa gelukkig minder (geloof dat dat een fase is die wel weer over gaat), maar ze moest verder echt niemand hebben. Als iemand in de kinderwagen keek was het krijsen, ik kon haar overdag ook nergens laten en als we op bezoek gingen dan plakte ze de hele middag aan mij vast. Ik vond het toen best zwaar af en toe, want dan heb je nooit even rust, maar toen ze 1 jaar werd begon ze wel steeds meer aan mensen te wennen en 'bekende' gezichten werden steeds meer vertrouwd.
Bedankt nourenyasmin, ze zit ook in een sprong, dus ik hoop dat daardoor misschien ook een beetje de fase komt dat ze alleen door mij getroost kan worden. En het is wat je zegt, het is best zwaar. Ik wil mijn dochtertje alles geven wat maar kan, maar 24/7 haar bij me hebben zonder af en toe even 'eruit' te kunnen, is niet altijd even makkelijk. Maar ik vind het fijn om te horen dat het bij jou vanzelf beter is gegaan. Ik ben soms bang dat ik iets verkeerd doe waardoor ze zo is. Dat ik haar te angstig maak ofzo. En dat maakt me dan weer onzeker. Mensen begrijpen het ook niet als ik zeg dat ik niet mee kan ivm met mijn dochtertje. Ze snappen niet waarom ik dan geen oppas regel. Maar zo simpel ligt het gewoon niet hier.
Ik herken het heel goed! Ik werd er ook onzeker van. Ik werd ook vaak heel raar aangekeken. Als ze dan zo overdreven begon te huilen als iemand dr wilde pakken of alleen nog maar keek en ik dr ging troosten. Iedereen vond dat ik dr verschrikkelijk verwende Maar je wilt je kleintje toch troosten. En het is nog steeds echt een mama-meisje, wat ik ook wel weer erg leuk vind
Het is inderdaad erg vervelend, en zeker als je er door andere mensen op wordt aangekeken. Denk maar zo, je kindje voelt je enorm vertrouwt bij jou, dus jij hebt haar een geweldig veilige liefdevolle basis gegeven! Andere mensen komen wel, nu is het sneu voor de opa, oma, tante en ooms maar dat komt weer wel goed. Hoe vaak zorgt papa voor haar? Misschien dat iets opschroeven? Zodat ze ook zo aan papa vertrouwt raakt? Misschien kan je een halve dag t shirt van papa dragen en dat hem laten aantrekken? Ruikt ze jou vertrouwde geur in eerste instantie en kan dan makkelijker wennen?