Zit in mn 13e week(bijna voorbij, banner klopt niet helemaal). Ik ben de laatste 3 weekjes best wel goed doorgekomen(na weken lamlendig te zijn geweest), ondanks de moeheid, maar deze week is het echt rampzalig...Ik ben smiddags al zo afgedraaid dat ik er niet lekker van ben(misselijk gevoel, gelukkig niet overgeven). En savonds ben ik mezelf helemaal niet, alsof ik ziek wordt! Ook heb ik sneller last van hoofdpijn. Ik ben soms zo afgedraaid dat ik gewoon een potje moet janken. Voel me al sinds begin vd zwangerschap mezelf niet meer, kan me niet eens meer herinneren wanneer ik me voor het laatst "normaal" heb gevoeld! Ik geef me er aan over maar soms breekt het me echt allemaal even op! Vooral omdat ik alsmaar het gevoel heb dat ik op die roze wolk moet zitten en het blije ei moet uithangen naar de buitenwereld. Ik heb soms echt het gevoel dat ik van bepaalde mensen helemaal geen medeleven hoef te verwachten...Die vinden blijkbaar dat je "er zelf voor kiest dus niet moet zeuren"... Voor wie is dit ook herkenbaar???
Voor mij eerste zwangerschap ook zwaar geweest, niet alleen lichamelijk (HG gehad) maar ook psychisch. Ook deze keer weer al het een en het ander geweest. En ik voel me ook de hele zwangerschap mezelf niet meer. Deze keer iets beter dan vorige keer. Maar toch. Probeer het te aanvaarden. Ik heb me vorige keer zo schuldig gevoeld en dat maakte het nog erger. Geloof me, er zijn er heeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeel die niet op de roze wolk zitten! Integendeel. Die hormonen zijn gewoonweg niet te onderschatten. Voel je er niet slecht over dat het mss niet is wat je ervan verwachtte. Voor sommigen is zwanger zijn gewoon niet aangenaam. Niets om je slecht over te voelen. Zegt ook niets over hoe graag je je kindje ziet / gaat zien of hoe gewenst het is hoor! Veel sterkte! Je komt er wel. De ene dag al vlotter dan de ander. Maar weet dat het max 9 maand kan duren.
Op zo'n reactie zit ik dus te wachten! dank je wel! Ons kindje is ook meer dan welkom, daar gaat het gelukkig ook helemaal niet om. Ook maak ik me nog geen zorgen over de tijd na de geboorte, tuurlijk vind ik het wel spannend, maar wie dan leeft wie dan zorgt. Gelukkig heb ik 2 lieve ouders en een vriendin die voor me klaar staan, en waar ik lekker mijn hart kan luchten! Mijn man vind het volgens mij soms weleens moeilijk, maarja, hij kan niet voelen wat ik voel, gelukkig neemt hij wel wat taken in het huishouden op zich, wat al heel erg fijn is! Hele ernstige klachten heb ik gelukkig verder niet, maar dat mezelf niet voelen is echt zo vervelend soms! Nou ja, we geven die "hormonsters"maar lekker de schuld toch?!
Heel herkenbaar hoor. Mochten je gevoelens echt de vorm van een depressie aannemen moet je wel echt aan de bel trekken hoor! Ik herken het gevoel volledig, eigenlijk alles wat je beschrijft. Het wordt minder als je je kindje kan voelen weet ik van de vorige zwangerschappen. Kop op! En af en toe gewoon lekker klagen..
Bij mij is het op een gegeven moment zo heftig geworden dat ik ons kindje niet meer wilde. Nu ik haar regelmatig voel bewegen is dat wel al heel anders, maar een roze wolk is het verre van. Ik heb aan de bel getrokken en heb nu begeleiding, dat helpt al een stuk in de goede richting. Blijf er vooral niet in je eentje mee rondlopen, maar praat erover met je omgeving! Het wordt helaas vaak nog als taboe beschouwd, omdat je het idee hebt dat je alles geweldig moet vinden en misschien regelmatig dingen hoort als 'wees blij dat je zwanger kunt worden' en 'ach het hoort er allemaal bij' Jij voelt je rot en dat is al vervelend genoeg! Voel je asjeblieft niet raar of schuldig, je bent absoluut niet de enige!
Een vriendin van mij zei: ,,Er groeit gewoon wel iemand in je, niet iets, maar iemand. Dat is niet niets hoor." En vanaf dat moment dacht ik tijdens het huilen en ziek zijn, het is ook niet niets hoor. En dat helpt!! En soms moet je door, terwijl je het gevoel heb dat je niet meer kunt. Ik probeer dan altijd te bedenken wat ik niet perse hoef te doen en ga dan echt heel uitgebreid uitrusten. Bad, tijdschrift, bodylotion, gezichtsmasker, massage afdwingen... Let goed op jezelf!!
Erg herkenbaar!! Begin zat ik er ook helemaal doorheen en dacht ik echt van hmmmm moet dit het zijn?? Heb ik hier Jaren naar uitgekeken ? Voelde me moe,ziek en raar...helemaal niet happy terwijl ik onwijs blij met het kindje was!!! Van week 20 tot 26 me redelijk normaal gevoelt en ook alles weer kunnen doen... Merk vanaf week 27 dat het echt weer zwaarder word... Maar met het bewegen voel je de trots en dat is fijn!! Ik vind het leuk zwaarder dan de eerste weken!!
Ik voel mij precies hetzelfde! Alleen heb ik ook slapeloze nachten en ben niet te genieten. Op aandringen van mijn man afgelopen maandag naar de huisarts gegaan en die zag het direct, ik heb nu een lijst met tips en dingen die ik moet doen gekregen en moet dinsdag terug komen. Als het dan nog hetzelfde is krijg ik hulp. En wat saffron zegt praat erover.
Hier nu echt weer een dipje deze ochtend, grrrrr! Weer zoveel nachtmerries gehad, dan met een erg mottig gevoel opgestaan. Nu al hele ochtend o zo moe. Ook net resultaat van bloedwaarden gehad ivm zwangerschapsdiabetes, en alles blijkt op het randje, suiker net binnen de goeie waarden maar moet opletten, zouten en ijzer te laag. Vandaar dus ook die oververmoeidheid. Momenteel dus niet echt in superbui Kan ook niet veel meer doen want onmiddellijk uitgeput Zo aan het aftellen! Probeer er gewoon veel met anderen over te praten, en idd hulp te zoeken als je voelt dat je het moeilijk krijgt. Heb ik vorige keer geprobeerd bij gynaecoloog mr werd nogal genegeerd. Deze keer minder last van, maar goed de laatste loodjes wegen zwaar, vooral omdat ik nauwelijks nog iets kan en vooral veel slaap en ik nu ook geen sociaal leven meer heb en ook last heb om nog veel aandacht aan oudste zoontje te geven.
De misselijkheid herken ik niet maar dit stukje zeker wel: ''Voel me al sinds begin vd zwangerschap mezelf niet meer etc. etc.'' Ik voel me ook anders, ongelukkig en het lijkt ook (hoe stom het ook klinkt) dat ik er anders uitzie en een andere gezichtsuitdrukking heb en anders uit mijn ogen kijk. Soms vraag ik me zelfs wel is af of ik dit allemaal wel wil, voel me ongelukkig en onaantrekkelijk. Ook vraag ik me af of ik het allemaal wel goed doe en goed zal doen, of een ander hem geen beter leven kan geven en denk ik soms dat ik er niet blij mee ben. Maar dit komt echt wel goed, het zijn allemaal hormonen die opspelen. Praten lucht veel op dus gooi het er vooral uit! Ik hoop wel dat je je snel beter voelt (iig minder misselijk enzo) maar ook dan zul je nog wel van die dagen hebben!
Ik herken het ook, het verschilt hier per dag. Ik heb dat al de hele zwangerschap. Soms voel ik me prima, zie er stralend uit, en kan ik de hele wereld aan. Dan verheug ik me ook echt op ons kindje. Maar een dag later voel ik me waardeloos, zie er beroerd uit en huil al als iemand naar me wijst. Ik heb het idee dat ik het straks ook niet aankan als de kleine er eenmaal is, slaap heel slecht en voel me gewoon echt beroerd. Het zal wel aan de hormonen liggen ofzo, ik heb me er maar bij neergelegd.....
Hier nog zo'n vaak-niet-zo'n-blije zwangere Zeker tot 16 weken heb ik me elke dag klote gevoeld, fysiek omdat ik 24/7 kotsmisselijk was en geestelijk omdat ik echt mezelf helemaal kwijt was. Ik heb twee miskramen gehad en ik wil dit kindje zo graag, maar op dat moment dacht ik echt: laat het maar weer weggaan, ik trek dit niet. Zo'n enge gedachte! Ik heb een gesprek gehad op de POP-Poli omdat ik in het verleden depressief ben geweest en dat alleen al hielp. Ik begon me na 16 weken steeds iets beter te voelen, en hoewel ik me nog steeds fysiek niet bepaald goed voel, merk ik dat die kleine verbetering me er geestelijk behoorlijk bovenop heeft geholpen. Ik bekijk het nu gewoon per dag, en hou mezelf voor dat ik echt niet de hele tijd zo blij hoef te zijn. Sterker nog: mijn zus zei tegen me: ik vond zwanger zijn gewoon niet leuk, ik accepteerde dat het een noodzakelijk iets was om een kind te krijgen en legde mezelf niet op dat ik moest genieten. Want dat zegt iedereen tegen je: lekker genieten he, van deze bijzondere tijd? Nou, 80% van de tijd geniet ik niet, daar ben ik heel eerlijk in, en het helpt als je iemand in je omgeving hebt die dat herkent. Dus meid, kop op, denk eraan dat deze tijd niet eeuwig duurt en dat je zeker niet alleen bent!
Ja, idd, iedereen om je heen met zn "geniet er van!". Rot op zeg!:x Hoe kun je in vredesnaam genieten van weken lang het gevoel dat je ziek wordt... Tuurlijk heb ik heus wel geniet-momenten, zoals gisteravond, toen mijn man voelde dat mijn buik begint te groeien Dat zijn van die kleine momentjes dat het wel ff leuk is. Ik neem dat kindje ook helemaal niks kwalijk, het is mijn lichaam die dit doet en niet die kleine. Maar zal wel blij zijn als hij/zij straks op de wereld is!
jahoor, lekker aan toegeven! ik heb bij deze zwangerschap 3 x zoveel last van die monsters als bij de eerste en ook nog eens vrij snel fysieke klachten die ik bij zoonlief pas op het eind had. Neem je zelf maar voor dat het tijdelijk is en dat het na de geboorte van je kindje vanzelf wel weer overgaat. En voor de buitenwereld hoef je je zeker niet sterker voor te doen dan je op dat moment bent. Iedere vrouw die ooit eens zwanger is geweest zal heus wel eens 1 of meerdere dagen in haar zwangerschap als (heel) zwaar ervaren hebben. en degene die geen kids hebben maar wel commentaar, die snappen niet (goed) hoe het voelt.