Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen ... Ik dacht dat ik nooit zwanger zou worden tot ik de 31 ste constateerde dat ik zwanger was. Wat een verbazing en blijdschap. Volgens de huisarts was ik 7 weken ... Afgelopen 4 weken heb ik me absoluut zwanger gevoeld. Ik was misselijk en vreselijk moe, mijn smaak veranderde als een gek en hier en daar zat ik te kijken naar baby-spulletjes. Afgelopen woensdag kreeg ik mijn eerste echo en we hoopte iets moois te zien, helaas werd mijn angst werkelijkheid. Twee doktoren hebben gezocht maar konden niets vinden en spraken hun somberheid uit. Mijn wereld stortte in. Ik kon door de tranen geen woord meer uitbrengen, wat een mokerslag is dat. Vrijdag bij de vaginale echo constateerde de gynaecoloog dat er geen hartje klopte. Gelukkig was ons wondertje wel zichtbaar, ondanks dat het niet meer leeft hebben we toch iets kunnen waarnemen. Dat is nog iets. Over 2 weken waarschijnlijk een curretage, ik hoop nog op een natuurlijke manier van afstoting maar ik denk het zelf niet. Wat fijn het verhaal over hoe zo'n curretage verloopt want ik zit er enerzijds niet erg op te wachten, anderzijds denk ik dat het t beste is zodat je door kunt gaan met het verwerken van dit verlies. Wat ik wel heel bizar vond is dat ik vrijdag in de wachtkamer zat tussen zwangere vrouwen en een vrouw met een jonge baby. Ik vond het zo confronterend dat ik ergens anders ben gaan zitten. Iedereen heel veel sterkte. Lieve groetjes, Esther
Leve Esther, wat verschrikkelijk rot voor jullie en helaas...voor velen van ons ook zo herkenbaar. Dat allesbepalende moment bij de echo.. Goed dat je hier je verhaal komt doen. veel sterkte, zorg goed voor jezelf Amber
IK herken het ook, die echo waarop je hoopt je kindje te zien. Maar niets is minder waar. Kan me voorstellen hoe je je nu voelt. De curettage viel bij mij gelukkig erg mee. Ik wil jou dan ook veel sterkte wensen met dit verlies. Liefs Hope
aan deze kant herkenbaar en wil je veel sterkte wensen en kracht. en heel goed dat je het van je af schrijft! praat er goed over meid! sterkte!
Bedankt voor jullie steun ... dat doet erg goed. En Hope, ik hoop dat dit jouw jaar gaat worden, ergens heb ik die goede hoop ook al komen er af en toe zwarte wolken overdrijven ... En alle zwangere dames, ik hoop voor jullie een gezond kindje. Lieve groetjes, Esther
Hey Esther, wat enorm verdrietig voor je! Het is zo vreselijk om te horen dat er geen hartje is. Ik kan me voorstellen dat je dan toch ergens opgelucht bent dat er in ieder geval een vruchtje was, voor wat het waard is. Ik hoop echt dat jouw lichaam zelf actie onderneemt en het vruchtje afstoot, hoewel een curettage enorm meevalt. Heel veel sterkte in deze ongelooflijk verdrietige tijd. Ik weet uit ervaring hoe vreselijk je je voelt, en wat voor een rottijd je doormoet. Ik hoop echt dat je snel weer zwanger zult zijn. Liefs, Marla
Wat verschrikkelijk meid.... Helaas herken ik het gevoel maar al te goed, je wereld stort echt even in op zo'n moment. Ik wil je nog heel veel sterkte wensen, en mocht het toch nog nodig een curettage te ondergaan, maak je niet al te druk over de ingreep. Lichamelijk is het voor de meeste meiden wel meegevallen, ook al is het emotioneel misschien een ander verhaal. Sterkte en je zult hier altijd steun vinden mocht je dat nodig hebben... Liefs gwenn.
Hoi lieve Esther, ik weet helaas maar al te goed hoe het voelt om van het ene op het andere moment van je roze wolk op de koude harde grond te vallen. In oktober 2005 werd bij wat onze 12-weken echo had moeten zijn, geconstateerd dat het vruchtje al gestopt was met leven bij 6-7 weken. Na twee weken afwachten en daarna tabletten om de miskraam op te wekken, ben ik uiteindelijk gecuretteerd. Van tevoren zag ik daar verschrikkelijk tegenop, maar de curettage is me 100% meegevallen. Wat me niet is meegevallen is het intense verdriet om het kindje, hoe pril het ook nog maar was. Ik ben veel te snel na mijn curettage weer begonnen met werken en ben mezelf daardoor erg voorbij gelopen. Dus wat ik wil zeggen: neem vooral de tijd en gun jezelf de ruimte om te verwerken wat er is gebeurd en geef daarbij vooral ruimte aan je emoties! Praat maar veel tegen ons aan als je daar behoefte aan hebt, en als je vragen hebt stel ze dan gerust! Heel veel sterkte de komende weken! Liefs, Wendy
Hoi Esther, Wat vervelend om je verhaal te horen. En helaas voor mij ook zeer herkenbaar. Ik had afgelopen woensdag mijn eerste echo (11 weken). Hoewel je altijd je twijfels hebt, verwacht je toch dat het wel goed is. Bij mij was er na lang zoeken een klein stipje te zien, van ongeveer 6 weken denk ik (heeft ze er niet bij gezegd). Ik wacht nu ook tot de miskraam komt, maar voorlopig merk ik niks... Soms hoop ik dat ik gewoon verkeerd heb gerekend, en dat ik gewoon minder lang zwanger ben, maar dat is praktisch onmogelijk. Waarschijnlijk wordt het ook een curretage. Het is trouwens wel fijn om hierover met lotgenoten te "praten".
Hoi Ilse, Je hebt op precies dezelfde dag de echo gehad als mij. Bij mij waren ook 2 stipjes zichtbaar ... het is rot he? Het is wel een steun te weten dat je niet alleen bent. Ik moet de 15e terug naar het ziekenhuis, als er in de tussentijd niets heeft plaatsgevonden dan wordt het curreteren. Het is zo raar niets te voelen ... wetende dat er iets zit wat niet meer leeft. Ik troost me ook met de gedachten dat het zoveel erger had kunnen zijn, na 6 maanden of als je bevallen bent en je kindje niet leeft. Veel sterkte meid ... lieve groetjes Esther
Dat doe ik ook, me troosten met deze gedachte.....Ik heb het er soms nog heel erg moeilijk mee en ik hoop dat het snel goed mag gaan, voor iedereen hier trouwens...
Gevoel en Verstand hè? Je kunt het eindeloos beredeneren maar je emoties uiten is ook belangrijk ... ik ben vandaag naar een fotograaf geweest met de vraag of zij mijn echo op een foto wilt zetten. Dat is nog iets tastbaars ... Ik ga het een plekje geven in huis, erover praten zo nu en dan, lotgenoten zoals hier opzoeken. Hier begrijpen we elkaar met weinig woorden. Groetjes Esther
Lieve esther2107, Ilse100 en mezelf32, Heel erg veel sterkte met de verwerking van dit ongelofelijke verlies. Vooral erover blijven praten! Dat doet in het begin extra zeer, maar je hebt er later veel aan.
Aanstaande donderdag naar de gynaecoloog. Ondertussen 1 week verder en geen bloedverlies. Ik had de hoop van een natuurlijke afvloeiing maar ik heb er nu weinig hoop op. Ik begin het nu een beetje zat te worden en heb zoiets van; kan het niet morgen weggehaald worden? Het idee dat er een dood mensje in mijn buik zit, nu 13 weken en wat 8 weken heeft geleeft, denk ik, het is goed zo. Haal het dan maar weg. Is dat herkenbaar? Groetjes Esther
Dat is voor mij heel herkenbaar. Ik kreeg op een donderdag te horen dat mijn kindje niet meer leefde en ze wilden de bevalling de volgende dag opwekken. Dit wilde ik absoluut niet, omdat ik eerst aan het idee wilde wennen dat ik heel binnenkort niet meer zwanger zou zijn. Ik ben zo het weekend ingegaan en zondagmiddag dacht ik: "nu ben ik er wel klaar voor" maar ik moest natuurlijk tot maandag wachten omdat ze zoiets niet in het weekend doen. De kans is groot dat het niet vanzelf komt, dus je moet zelf aangeven bij de gyn. hoe je er nu over denkt.