De afgelopen dagen heb ik volgens mij in een roes geleefd en komt nu het besef dat ik weer een miskraam heb gehad. Ik ben echt intens verdrietig en weet even niet meer hoe ik uit deze grote dip kom. Ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten. Het liefst zit ik op de bank en doe ik niks. Heb nergens geen energie voor, heb nergens geen zin in. Ik ben zo ontzettend bang daarbij nooit een kindje zullen krijgen. En dan..m'n hart doet zo'n pijn als ik daar aan denk. Hoevaak ga ik een miskraam nog doorstaan. Al hoop ik het niet meer natuurlijk maar ik kan op het moment alleen maar zwart-wit denken en zie alleen maar het negatieve. Ik ga door, wij gaan door om onze grootste wens in vervulling te laten gaan maar soms denk ik en zeg ik dan ook tegen mijn vriend dat ik het nog 1x ga proberen en als het dan weer misgaat ik ermee stop. Zoveel verdriet kan ik niet aan. En waar ik nog het meeste bang voor ben is dat er binnenkort wel weer een zwangerschapsaankondiging zal zijn. Weer iemand die gelukkig is en een kindje mag verwachten terwijl wij nog steeds met lege handen staan. Ik zou het liefst alles en iedereen willen vervloeken en alles kapot willen slaan.
Hoi Shally, Ik begrijp (net als vele andere meiden hier op het forum) heel goed wat je bedoelt! Ik merk in mijn omgeving ook dat er erg luchtig over wordt gedaan zo van 'ach gelukkig heb je het kind niet gekend' of 'jullie zijn nog jong' of 'een tweeling is wel alle handen vol hoor'. Daar heb je gewoon helemaal niets aan. In jouw gedachten is het kind al jouw kind en niet te vergeten zoo gewenst! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je even helemaal nergens zin in hebt. Ik heb de afgelopen dagen mijn ups en downs. Gisteren was mijn dipdag. Ik leef nu toe naar het moment van de curettage. Enerzijds probeer ik het te relativeren, dat als er in de aanleg iets fout gaat, dat het beter is dat het voortijdig wordt afgebroken, maar aan de andere kant blijft de vraag; waarom gebeurt dit en waarom kan het bij mij niet gewoon goed gaan net als de rest van mijn omgeving? Daarnaast was onze tweeling ook zooo welkom! Ik wil je heel veel sterkte toewensen!
Och meis toch... Ik had deze nagolf (weet even geen beter woord) ook na m'n miskraam, toen het echt voorbij was. Het vloeien was over, hoefde niet meer richting ziekenhuis...dat voelde vreemd. Het was echt voorbij. Het heeft jaren geduurd dat ik zwanger mocht worden (had onderzoeken nodig en een operatie, maar kan de gyneacoloog nog steeds zoenen, want hij zei dat het na de op tijd nodig had en hij had gelijk). Dus het voelde zo oneerlijk...niet dat ik het iemand anders aan zou doen, maar zo voelt dat dan gewoon... Het klinkt als een cliché, maar ik denk dat het tijd nodig heeft. Doe en laat wat je wil momenteel. De wereld draait toch wel door, zo keek ik er naar toen. Ik nam het per dag. Ik was ook zoooooo kwaad...wow herkende mezelf soms gewoon niet. Ik weet niet hoe het in NL is, maar hier heb je de Miscarriage Association, die dan eventueel verder kan helpen met helen (dat je iemand kunt bellen of weet waar er evt een praatgroep is die dan 1x per week ofzo samenkomen). Misschien is er ook zoiets in NL? Ik weet niet of je daar eventueel iets aan hebt? Ik wens je heel veel sterkte ShallY!
Dankjewel dames. De miskraam komt niet vanzelf op gang. Als dat wel was, had ik het net als m'n vorige miskraam misschien beter kunnen verwerken. Maar nu de angst over een eventuele curettage of pillen..lijkt me zo eng allebei. En zal het me ooit wel een keer gaan lukken. Heb nu 2 miskramen gehad maar wie zegt dat het een volgende keer wel goed gaat.
Ik denk dat het logisch is dat je angstig bent dat het een volgende keer weer misgaat. Daar ben ik ook bang voor. Maar je kunt helaas niet in de toekomst kijken. Tegen die tijd moet je toch proberen positief te blijven en hopelijk kun je dan eindelijk genieten!
Excuses, heb het verkeerd gelezen! Ben er even vanaf, zoals ze dat zeggen. Maar kan me voorstellen dat je jezelf zo voelt... Zou het ook voorleggen bij de arts dat je er zo tegenop ziet, ze snappen vanzelf dat je er niet wil zijn, maar als je het aangeeft kan deze misschien ook helpen met adviseren? Dat je jezelf misschien wat rustiger voelt dan? Ik gooi meestal elke vraag die ik heb bij ze neer. Daar zijn ze tenslotte voor. Nogmaals sterkte!
sterkte shally.. zo rustig en opgelucht als ik afgelopen dinsdag met het nieuws nog was. (eindelijk duidelijkheid na 3 onzekere weken om gek van te worden) zo down ben ik dit weekend geworden.. strijken met marco borsato hard aan en meebleren werkte vanavond wel goed bij mij.. knuf knuf
Ik vrees dat er binnenkort een zwangerschapsaankondiging komt en daar zie ik zo tegenop. Ben ik de enige die moeilijk met zulke aankondigingen om kan gaan? Ik wil het van me af kunnen zetten maar vind dat zo moeilijk en kan het niet .
Hoi Shally, Ik voel mij ook heel naar. Heb afgelopen week de curettage behandeling ondergaan en had gehoopt dat ik het nu achter mij kon laten. Maar ik ben er nog steeds zo emotioneel onder! In mijn omgeving stuit ik op veel onbegrip. Blijkbaar mag je niet rouwen om een kind die je nooit in de armen hebt mogen sluiten. Wij kregen deze week ook nog eens onverwachts vrienden op bezoek die een zwangerschapsaankondiging kwamen doen - niet wetende wat er allemaal bij ons speelde - Ik moest alleen maar huilen en ben weggelopen. Mijn vriend heeft het toen wel uitgelegd en ze zijn toen weggegaan. Ook sneu voor hen natuurlijk. Op dit moment zit ik in een enorm zwart gat en wil eigenlijk alleen maar binnenblijven, durf niet meer onder de mensen te komen en houd iedereen op een afstand. Ik weet het eventjes echt niet meer...!
Ohh emmanuel, heel herkenbaar. Het verdriet heeft echt tijd nodig. Geef het die tijd. Huil wanneer je wil, wees boos als je dat wilt. Geef toe aan al je emoties. De mensen in je omgeving zijn botte harken, ik herken het heel goed. Praat er over en krop het niet op. Is het misschien een idee om alles op te schrijven? Ik doe dat ook, van het mmm circuit en mn miskramen. Het helpt mij heel goed. Na mijn eerste miskraam heb ik alles bewaard en in een doos gedaan. Zwangerschapstest, echo, en een brief aan mijn kindje wat er niet komen mocht. Met deze miskraam heb ik dat niet gedaan. Daar had ik nu geen behoefte aan. Niet dat ik niet verdrietig ben maar ik kan het nu beter accepteren dan de eerste keer. Toen ben ik echt door een hel gegaan en wist geen raad met mijn verdriet. Nu overheerst de angst heel erg dat we misschien wel nooit geen kindje gaan krijgen. Boos blijven heeft geen zin. Ik kan mezelf en mn lichaam toch niet meer hsten dan dat ik nu doe. Heel veel sterkte!
Owh nee.heel begrijpelijk. Ik heb volgende week een doop... en ik moet er naar toe. Zoiezo 3 baby's en gezellige familie poelie poelie wat is iedereen gelukkig. En moet natuurlijk nog naar een kinderwinkel om een kado te kopen. Nou mooi niet, ik bestel het lekker online. Ik heb zo geen zin in de doop. Hoe ga ik dat overleven?
Hoi Shally, bedankt voor je bericht. Ik zet van alles op papier om het van me af te schrijven . Er over praten kan ik niet, want we hadden het nog niemand verteld dat ik in verwachting was. Nu vind ik het een enorme drempel om er met vriendinnen over te hebben, ook omdat zij in verwachting zijn. Dat maakt het ook wel lastig. Ik houd daarom iedereen bewust op afstand, wat er ook voor zorgt dat ik mij nu enorm eenzaam voel