Even van me afschrijven hoor... Gisteren hebben we de eerste verjaardag van ons zoontje gevierd! Het was een drukke, maar leuke dag voor hem! Ik blijf alleen een beetje zitten met de nasmaak van het oordeel van mijn ouders. Mijn zoontje is een moeizame slaper. Altijd al geweest. We hebben van alles gedaan om hem te helpen met slapen, gezien hij de rust duidelijk wel nodig heeft. In het begin veel gedragen (waar m.n mijn vader ook geen begrip voor op kon brengen, want kinderen moeten gewoon in hun wieg slapen) en erna veel getroost, veel energie in gestoken, hulpmiddelen gebruikt zoals inbakeren, Zipadeezip enzovoorts. Nooit laten huilen. Daar sta ik niet achter. Het is nog steeds echt niet makkelijk, al hebben we m.i wel veel bereikt. 'S avonds valt hij vaak moeilijk in slaap en het is in z'n algemeenheid een lichte slaper. Hij krijgt nog borstvoeding en vraagt ook nog meerdere nachtvoedingen per nacht. Daarom ga ik veelal vroeg naar bed. Als ik er niet ben 's avonds is het voor mijn man moeilijk hem weer in slaap te krijgen met kolfmelk. Ik ga daarom liever in de avond niet weg. Het is al met al best wel pittig, maar ik heb hier vrede mee en geloof dat het vanzelf een keer beter zal worden. Mijn man steunt mij hierin. Wellicht als ons zoontje wat ouder is en wat meer begrip heeft, dat we dan actief dingen kunnen veranderen, maar niet nu. Nu ik hem nog niets uit kan leggen. Aldus de achtergrond informatie. Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, hoe laat ze nu zouden komen. Mijn moeder vroeg hoe het met ons zoontje was. Goed, zei ik, maar onze gastouder is op het moment op vakantie en bij de invalgastouder slaapt hij erg slecht, waardoor hij moe is. In plaats van ''goh, vervelend'', of een andere passende meelevende reactie , zei ze ''S. moet maar wennen dat de wereld niet om hem draait.'' Daarop reageerde ik dat dit voor een éénjarige lastig is. Vervolgens vroeg ze mij of ik nog borstvoeding gaf; ''Ja''. ''Ben je al aan het afbouwen dan?'' ''Nee.'' ''Nou dat moet toch eens hoor.'' ''Waarom?'' Ik weet niet eens meer wat ze daarop antwoordde, iets in de trant van dat S. een eigen persoon moest worden of zo. Alsof de borstvoeding dat tegenhield. Vervolgens vertelde ze nog over iemand die het ''gepresteerd'' had haar kind op televisie de borst te geven. Ik heb gezegd dat ik toch echt zelf wel kon besluiten of en wanneer ik zou stoppen met de borstvoeding en dat ik het wel goed vond voor ons kind. Nou ja, daar had ik dan ook wel groot gelijk in. Een leuk telefoongesprek was het in ieder geval niet. De dag erna waren ze op verjaardagsvisite. Ongeveer het eerste wat mijn vader op een zogenaamd grappige toon zegt is of S. hier de boel een beetje tiranniseert. Nou ja... Toen we aan het eten waren (S. eet Rapley) maakte mijn zus een (welgemeend hoor ) grapje ''Hoe moet hij nou ooit fatsoenlijk leren eten?'' Waarop mijn moeder zei ''Dáár maak ik me nou niet druk om.'' Nou mam, je hoeft je om andere dingen ook echt niet druk te maken hoor, dat kunnen wij heel goed zelf bepalen.... 'S avonds net nadat ik S. op bed had gebracht 's avonds en hij sliep (het duurde een tijdje) zei mijn vader ''Hij valt toch wel gewoon in slaap?'' ''Nee, zo gemakkelijk is het helaas niet altijd.'' Nou, daar kon hij niet bij. Wij (zijn kinderen) vielen altijd zomaar in slaap. Nou, dat is mooi...prijs jezelf gelukkig. Bah... Gewoon niet leuk hoe ze te pas en te onpas moeten laten merken dat ze het niet eens zijn met hoe het bij ons gaat... Ik zou best wel eens willen dat S. een gemakkelijke slaper is die je neerlegt, niet meer hoort en de hele nacht doorslaapt, maar zo is het nu eenmaal niet. En ik geloof niet dat we daar wat aan kunnen doen. Naast al dat we al gedaan hebben en waardoor het nu best goed gaat in vergelijking met andere periodes... Om deze nare meningen heb ik niet gevraagd... Sorry voor het geklaag. Ik moest het even kwijt, ik vind het lastig. Heb ook steeds het gevoel dat ik mezelf en ons moet verdedigen... Thanks voor het lezen.
Poeh, het is niet makkelijk om zulke opmerkingen van je ouders te krijgen. Uitgerekend de mensen waar je begrip van wilt omdat ze zelf ook leuke kinderen hebben opgevoed Als ik je verhaal lees, is het eerste wat in mij opkomt dat de opvoed stijlen van nu en vroeger een beetje 'clashen' Je ouders zullen, net als die van mij overigens, de ouderwetse autoritaire opvoedstijl hebben gehad en begrijpen het (in hun ogen) lange borstvoeden, rapley methode en niet laten huilen gewoonweg niet. Mijn moeder heeft ook borstvoeding gegeven en die vroeg me na een jaar ook regelmatig of ik nog aan het voeden was. Eerder uit verbazing dan afkeuring omdat ze dit gewoon niet kende. Net zoals de rapley methode, was ook niet bekend bij hun. En ik mocht mijn kinderen ook best even laten huilen, dat was ook zo in 1983. Snap je? De opvoedstijl van nu (wat eigenlijk heel natuurlijk is) is bij hun gewoon niet bekend. Ik deed altijd uitleggen waarom ik iets deed wanneer ze ernaar vroegen. En als ze het niet begrijpen, ondanks uitleg, misschien aangeven dat je het bijzonder onprettig vind om deze opmerkingen te krijgen. Juist omdat het je ouders zijn, en je wilt dat ze je steunen. Zo niet dan vrees ik dat je het gewoon naast je neer komt het leggen en je eigen ding moet blijven doen! Je doet t prima meid, zolang je gevoel als mama maar klopt bij je kleine, dan is het goed. Jij weet waar hij goed op reageert succes!
ben het eens butterblue, de opvoeding van jullie en jouw ouders is dag en nacht verschil. En ze zullen het ermee moeten doen, het is jullie zoontje, en als het voor jullie goed voelt gewoon lekker blijven doen. Maar ik vind het wel naar dat ze het op zijn eerste verjaardag nog eens even benadrukken, misschien dat nog eens bespreken dat je daar een nare na smaak van heb gekregen?
Ben het eens met mijn voorgangers. En ik zou ook het onderwerp proberen te vermijden in de toekomst. Ik weet niet of je mss soms "klaagt" dat het moeilijk is, maar dan gaan mensen al gauw denken dat je om advies vraagt om het "op te lossen". Moest dat zo zijn, zou ik dat niet meer doen als het je irriteert dat ze jouw stijl bekritiseren.
Wij doen het net zoals jou en mijn ouders hebben er ook wel eens commentaar op gehad. Maar dan zeg ik ook gewoon letterlijk dat zij hun kans hebben gehad en wij het op onze manier doen. Duidelijk en daarmee ook gelijk klaar.
Oh ik herken me wel in jouw verhaal. Ik was altijd bang van hoe mijn schoonmoeder zich zou gedragen, maar wat ben ik geschrokken van mijn eigen (groot)moeder, die toch beiden een grote rol in mijn leven spelen. Al mijn opvoedingskeuzes vinden ze maar raar. Enkele quotes: Krijgt ze nu nog bv? Het wordt toch tijd dat ze eens iets anders krijgt hoor. Geef haar eens een fles poeder? Ik hoop dat ze snel tanden heeft, het zal snel gedaan zijn met bv. Zeg begin eens met fruitpap, altijd die melk. Waarom krijgt ze geen water? Geef eens water, het is zo warm. Leg ze eens op haar kamer te slapen, straks wil ze niet meer. Zeg, hoe lang ga je dat nog geven, bv? Je wordt precies zo een... (ik weet niet wat ze bedoelt, een hippie?) Waarom mag ze nu geen slagroom, dat is toch melk? Ohh jij krijgt niks van je mama, kijk hoe ze kijkt. En zo gaat dat maar door. En het is erg moeilijk als je eigen ouders zo oordelend zijn, dat ondervind ik nu ook. Ik heb geleerd om niet te veel te vertellen, of er niet te veel zelf over te beginnen. Ik kies voor (lang) bv en doe gewoon mijn ding, als ze er weer eens over struikelen dan hoor ik het wel terug. Krijg je wat steun van je man? Dat helpt hier enorm.
Ik ben daar vaak heel makkelijk in, zelfs bij mn vader, zus enzo. Ik doe het op mijn manier, jullie doen/deden het op die van jullie. Dat zeg ik ook en zeg dan ook vaak dat ieder kind anders is. Ik zou gewoon duidelijk naar ze zijn. Dat je van ze houdt (ga ik dan even vanuit ), maar dat je klaar bent met hun opmerkingen, 'adviezen' en dat jullie achter de methode staan waarop jullie het nu doen. En dat als je om advies verlegen zit, er wel om vraagt. Snap dat dat makkelijker klinkt dan gedaan, maar geloof me, het lucht op
Dit idd. Kort en bondig zijn: bedankt voor je advies en je zorgen, maar wij doen het op onze manier. Als ze er weer over beginnen, van onderwerp veranderen. 'Je moet S. wel zelf leren slapen hoor' Jij: 'goh, lekker weertje he?' Hoor je me niet ofzo? 'Ik dacht dat het zou gaan regenen vandaag, goh dat valt mee'. Als je erop door gaan, nog een keer aangeven dat je geen commentaar hoeft en geen zin hebt in discussies. Als het dan nog niet duidelijk is, aangeven dat jullie iets anders gaan doen wat wel leuk is. Laat je niet gek maken hoor! Mijn jongens waren precies zo en ze slapen nu in hun eigen bedje, zonder hulp van ons. Het is pittig, maar wat mij betreft de juiste manier om je kindje het zelfvertrouwen te geven om zich staande te houden in deze wereld.
Herkenbaar. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik mijn eigen fouten moet kunnen maken Dat hielp wel.
Oh meid. Zit in die mensen, ze willen invloed hebben en begrijpen het gewoon niet. Mijn schoonmoeder oordeelt niet alleen over mijn keuzes maar ook over keuzes van mijn buurvrouw over bv. Want hoe kon je als moderne vrouw zo lang bv geven. Of als kleine niet wil slapen, nou die van ons deden dat nooit we legde ze gewoon lekker in bed. Of ga eens wat meer voor jezelf doen je leven moet niet draaien om alleen moeder zijn (ons keuze dat ik thuis blijf om mijn kind op te voeden) Moet je hem niet op kinderopvang doen, want ja zo ontwikkeld hij zich niet tot een zelfstandig persoon als jij er altijd maar bent. Of hij zal niet met andere kinderen leren spelen. ( ik heb trouwens een heel sociaal kind die heel makkelijk met andere contact maakt en nooit eenkennig is geweest, in vergelijking met zijn neefjes die wel naar opvang gingen en wereld vreemd zijn) Ik vind het zo moeilijk om mijn mond te houden ten goede van goede famillie band:x
Vreselijk....dit kunnen zo mijn schoonouders zijn. Die ongevraagde adviezen en opmerkingen. Bah 😠 Ik neem niet teveel contact met ze op. Is misschien gemakkelijker omdat het mijn ouders niet zijn. En ze vragen zich af hoe het toch komt dat ze de kleine niet zo vaak zien als mijn ouders. Mijn oma zat hierbij en ze zei het eigenlijk voor mij: "bemoei je dan niet overal mee en hou je advies eens voor je. Als ze dat wil, vraagt ze het wel. Onze kinderen groeiden op in de jaren 60 en dat is heel anders." Hahaha! Ik lijk nogal op mijn oma en kan bot zijn. Alleen was ik net aan het bedenken hoe ik dit beleefd kon zeggen. Mijn oma trok zich hier echter niets van aan... Heb sinds die opmerking niet zoveel meer gehoord. De keer dat ze er wel waren, had ze zelf uitgenodigd, bleef het gezellig zonder ongevraagd advies. Ik heb helaas niet zoveel tips voor je. Behalve duidelijk zijn. Misschien eens een keer flink boos worden?
Bedankt voor de reacties! Helpt om het allemaal weer even in perspectief te plaatsen. Ook fijn te lezen dat er herkenning is. Ik geloof in de manier waarop wij het doen, maar ik word er wel eens wat onzeker van. Mijn man steunt mij, dat is fijn. Hij heeft ook zoiets van wij doen het op onze manier en wat anderen denken kan me niet zoveel schelen. Ik vind dat lastig, maak me vaak wat te druk om wat anderen van me denken. Thanks voor de tips ook.