Je bent echt niet de enige hoor! wij hebben nu een dochter van bijna 3, en we willen wel graag een 2e, maar als die niet komt vind ik het stiekem ook wel goed, hihi. Een derde moet ik al helemaal niet aan denken!! Klinkt mss egoistisch, maar ik en mijn man hebben ook nog ons eigen leven. Ik weet gewoon zeker dat ik er geen gezelligere moeder op word met meer dan 2 kinderen. Hoewel ik wel weer rammelende eierstokken heb en het nog 1x allemaal wil meemaken(liefst op een andere manier dan met onze dochter), vind ik het ook heerlijk dat we geen gebroken nachten hebben, het halve huishouden mee hoeven te slepen als we weg gaan, rekening moeten houden met slaapjes etc. Onze dochter is vrij zelfstandig voor haar leeftijd, ik vond het een verademing toen ze goed kon lopen en staan en ze begreep wat we zeiden als we met haar communiceerden. En dat word alleen maar makkelijker.
Ik ook! Ik vond het zwanger zijn leuk. En de dagen na de bevalling. Maar daarna, pfffffffffft. Voor mij mag dat eerste jaar overgeslagen worden. Heb liever een guitige peuter of dreumes dan een baby. Ik heb dus ook totaal geen zin in nog eentje. We hebben er twee, het is goed zo.
Zwanger van nr 5 dus herken het niet. Vind alle fase super zelfs de gebroke nachts het knusse samen zijn terwijl iedereen slaapt. Hoe ze zich op verschillende manieren ontwikkelen. De oudste 3 gaan naar school nr 4 gaat 2017 naar school. En veel meeslepen van huis vind ik wel mee vallen.en rekening houden met slaapjes gaat niet.ze gaan mee in het ritme van de school gaande kinderen.en slapen overal wel. Je word zelf steeds makkelijker
Ja! Ik! We hebben 3 kinderen en ons gezin is perfect zo! Zowel voor man als voor mij... En als wij over straat lopen en een zwangere vrouw zien is zeggen we vaak tegen elkaar "wij gelukkig niet meer" Na 6 jaar luiers, gebroken nachten, huiluurtjes, flesjes, middagdutje zijn we blij dat we onze vrijheid weer iets meer terug hebben Wel een beetje jammer dat op een of andere manier andere mensen ons gezin nog niet compleet vinden, aangezien we nog zeer regelmatig hints krijgen wanneer onze 4e komt, terwijl we nu toch echt al ruim 3 jaar roepen dat ons gezin compleet is
Leuk topic om te lezen dit. Wij hebben nu 3 kindjes waaronder een pasgeboren tweeling en ik besef weer helemaal dat ik gewoon niet zo'n babymoeder ben. Ik vind het maar ingewikkeld eigenlijk. Ook al geniet ik wel van dat geknuffel, maar de leeftijd van de oudste ligt me veel meer. Bij de oudste had ik dat ook, maar toen zag ik het wel zitten het nog eens en misschien daarna wel nog een keer aan te gaan, een nieuwe baby. Nu heb ik dat helemaal niet, het voelt goed dit, compleet, 3 mooie meisjes. Dus ik neem me voor om heel bewust alle mijlpalen te beleven en afscheid te nemen van de dingen. Benieuwd of ik hierbij blijf of over een paar jaar toch weer de kriebels ga krijgen.
Leuk dit te lezen en deels herkenbaar. Mijn zwangerschappen zijn echt heel pijnlijk en naar, dat wil ik niet meer. Bevallingen waren heftig maar mooi. De babytijd echter vond ik héél dubbel. Ik ben dol op baby's maar ook op mijn slaap. En dat botst toch willen wij nog een persoonlijkheid in ons gezin. Ik zie ons over 20 jaar al aan de kersttafel zitten met ons grote gezin en aanhang <3 daarom ga ik nog 1 keer op mijn tanden bijten. Wat zijn nu 2 jaar pijn op een mensenleven? Pijn trouwens omdat ik medicatie slik tegen reuma maar deze niet mag bij zwangerschap en borstvoeding. Ik heb wel besloten dat ik de volgende keren geen jaren bv ga geven. Rond 1.5 is het genoeg en begin ik weer aan de ontstekingsremmers. En dan is het ook echt klaar en gaat er een knoop in!
Yup! Ben vreselijk klaar ermee . Maar dan wel na de 3e nu. Opnieuw (ongepland) zwanger worden is een van mijn ergste nachtmerries . Ik heb erg genoten van de jongste, maar bij iedere fase dacht ik: he he, gelukkig de laatste keer! Ik moet er echt niet meer aan denken om weer opnieuw te moeten beginnen met voeden, luiers, slaapjes, gebroken nachten, kinderwagen, geklieder van bijvoeding etc, etc. Die handenbindende fase waarin dreumes kan kruipen/lopen en overal aan zit en je ze geen seconde alleen kunt laten. Die peuterdriftbuien met de hoofdletter P, dat gerommel met slaapjes overslaan. Ik kijk uit naar het moment dat de jongste naar school gaat , heerlijk een beetje vrijheid voor mezelf (na 10 jaar). Als ik nu zwangeren/baby's zie dan denk ik: leuk voor je, maar jij liever dan ik! Mijn schoonzusje had dit gevoel al na 1 kind (en nu 8 jaar later idd nog steeds maar 1 kind en bijna 40 jaar) en dat vond ik dan toch wel weer moeilijk voor te stellen , maar ja, we staan er allemaal anders in, he?
Ik vraag me af of dat gevoel ooit komt. Nu gaan we bijna beginnen voor een derde en heb de vierde al in mijn hoofd. Hoop dat ik er dan wel klaar mee ben haha.
Oh ja, echt never nooit niet meer! Vind het ook zalig dat ze alledrie naar school gaan. Vind neefjes/nichtjes ontzettend lief maar ben klaar met de baby, peuter en kleutertijd 😜
Ik ben niet zo dol op baby's, eigenlijk. Ze zijn saai. De leeftijd die de jongste nu heeft, een jaar of twee. Dat vind ik prachtig. Ik zou bijna steeds weer opnieuw zwanger worden, om steeds weer deze fase mee te maken. Bijna hè. Voor ons is het prima zo. Ook gewoon handig: 't past op de achterbank, slaapkamers zijn gevuld maar hoeven niet gedeeld te worden. Maar stel dat er zich ongepland een derde zou melden, dan zou ik dat ook fantastisch vinden hoor. Al zou ik opzien tegen de bevalling. Dat wil ik eigenlijk nooit meer meemaken.
Ik heb eigenlijk al een beetje medelijden met mezelf dat ik weer zwanger ben haha. Klinkt erg he? Mijn zoon is nu 5,5 en zo heerlijk zelfstandig. Gaat overdag naar school, speelt lekker buiten met zijn vriendjes, hij kan zichzelf aankleden, slaapt goed en kan goed aangeven wat hij wil en nodig heeft. Maar goed, one more time en dan is het 100% finito!
Heel herkenbaar! Ik ben ook gesteriliseerd, niet mijn man, omdat de kans dat het bij een man spontaan herstelt groter is dan bij een vrouw. Ik kan nu ook dolblij zijn als ik een zwangere vrouw zie: nooit meer! De zwangerschap en bevalling vind ik trouwens geen probleem, hoor, maar die eerste anderhalf jaar waarin ze nog zó ongelooflijk afhankelijk van je zijn en gewoon doodgaan als je niet goed genoeg voor hen zorgt vind ik écht afschuwelijk. Naast dat ze ongelooflijk schattig zijn
Ik herken het ook! Na de eerste WIST ik, dat er nog een bij moest komen! Gelukkig is dat ons ook gegund. Maar na de geboorte van de tweede merkte ik meteen een verschil. Zeker toen ik daarna ook weer andere baby's zag. Daar waar ik voorheen meteen weer kriebels kreeg, kan ik nu nog wel heel erg genieten van zo'n hummeltje, maar heb ik helemaal niet meer de behoefte om er zelf nog eentje te krijgen. Sowieso voelt ons gezin nu compleet. En daarnaast heb ik ook helemaal geen zin meer in een zwangerschap en de babyfase. Ik kan me wel voorstellen, dat er mensen zijn, die wél graag meer kinderen willen en dat ook 'aankunnen'. Geen medelijden of afschuw of wat dan ook, maar dat is niet voor mij.
Hier met drie kinderen ook helemaal klaar ermee. Met twee kinderen bleef een derde in mijn achterhoofd zitten en voelde het niet compleet maar nu met drie is het klaar. Ik heb ook helemaal niets meer met zwangerschappen en vind mezelf ook niet leuk wanneer ik zwanger ben. Ik maak me druk om de meest onzinnige dingen mbt eten straling etc en dat allemaal door die hormonen. Ben normaal zo nuchter als het maar zijn kan maar een zwangerschap maakt me een onzeker wezen. Over een paar weken de jongste naar school en eindelijk weer eens tijd voor andere zaken en mij huis weer een beetje op orde. Op naar een nieuwe fase.
Helaas niet.. Ben wel een soort van jaloers op jullie gevoel. Ik had gehoopt dat het na de 3e helemaal klaar zou voelen, maar een nr 4 (of volgende) is ook van harte welkom. Terwijl ik voor m'n derde riep, nee hierna is het helemaal klaar, ik wil er echt nog maar 1. Ik houd het gevoel denk ik tot het niet meer kan (overgang) en/of dat ik oma word
Na een paar dagen zorgen voor vier kids tussen 6 mnd en 5 jaar weet ik het zeker.. meer dan twee hoeft voor mij niet
Heb er nu 2 en das meer dan genoeg pfff. Dat riep ik al toen ik er nog maar 1 had haha. Zwange zijn is niks voor mij, bevallen vond ik ook niet echt feestelijk en nu jongste 1 is vind ik het pas echt leuk! Ze loopt, brabbelt en is enorm schattig Ook wel erg leuk om te zien hoe grote en kleine zus gek op elkaar zijn. Maar een 3e no way man mag een knoopie laten zetten
Toen we er eind vorig jaar achter kwamen dat ik zwanger ben van onze 3de was ik in eerste instantie eigenlijk niet zo blij. Weghalen is echter nooit een optie geweest en hebben we het dan ook nooit over gehad. Onze oudste en jongste schelen iets meer als 12 maanden wat op zich al pittig was. Daarnaast was onze jongste een huilbaby en dat heeft zeker z'n sporen nagelaten. Het was ook niet voor niks dat we anticonceptie gebruikten, maar ons gezin was blijkbaar nog niet compleet. Over een paar weken ga ik bevallen en ik ben ondertussen wel gewend aan het idee dat we straks 3 kinderen hebben en ben er ook heel blij mee want het blijft een bijzonder iets. Dat het zwaar gaat zijn snap en weet ik, maar dat had ik ook bij de jongste. In die zin denk ik nu: daar komen we ook weer doorheen, mocht het ook zo'n zware periode worden als met de jongste. Nachten doorslapen is hier nog niet altijd sprake van, van de 7 nachten in de week kan ik er 3 doorslapen dus ik zit nog enigszins in dat ritme van opstaan in de nacht. Wat dat betreft scheelt het, vind ik, dat onze meisjes nog niet zo oud zijn. We gaan in 1 streep door De babyperiode vind ik niet zo geweldig, natuurlijk zijn ze heel lief en kijk ik uit naar het knuffelen na de fles en zo'n klein frummeltje vasthouden. Maar de tijd na het eerste jaar vind ik persoonlijk leuker. Ik heb dan ook niet zo veel moeite met afscheid nemen van de babyperiode. Als ons 3de kindje geboren is gaan we ook serieus nadenken over een definitieve(re) vorm van anticonceptie want de verrassing van nog een kindje zou ik niet willen, hoeveel ik ook van onze kinderen hou, hierna is het klaar. Mijn vriend daarentegen ziet een 4de kindje wel zitten mits het over een paar jaar is. Zelf zie ik dat niet zitten, het opnieuw zwanger zijn (wat niet mijn sterkste kant is) en een groter leeftijdsverschil met onze 3 andere kinderen dan. Nee, voor mij is met 3 kinderen genoeg. Gelukkig is het niet zo'n sterke wens van mijn vriend dat we hier discussies over hebben en begrijpt hij volledig als ik het niet zie zitten.