Gadver ik word hier echt verdrietig van! Waarom moeten ouders zich altijd naar 1 kind of meer trekken... Ik snap het niet, manlief hier heeft daar ook last van gehad. Gehad want het contact is verbroken. Ik heb sinds ik hem ken en het mee gemaakt hebt altijd gezegt onze kindjes krijgen alles hetzelfde zowel aandacht als in spullen. Althans dat probeer je zo goed mogelijk te doen. Ik kan er zo slecht tegen. En dan die reactie. Meid wat moet jij je verdrietig voelen. Verder weet ik niet wat ik moet zeggen of tips maar je veel sterkte wensen. Hopelijk ben je gauw zwanger en kun je van je gezintje genieten en weet jij hoe het eventueel later niet moet ! Mijn schoonouders krijgen in ieder geval geen kaartje straks ik hoef die lui niet aan me kraambed of daarna.
Ach meid, wat ontzettend pijnlijk en verdrietig dat jouw ouders je zo behandelen. En dat jouw broer het ook allemaal best vind. Hopelijk vind je snel een manier om hier mee om te gaan. Of je nu de deur op een kier laat staan of dat je hem helemaal sluit, ik wens je heel veel sterkte toe.
Bedankt voor jullie lieve reacties allemaal dat doet me echt wel goed, het is erg moeilijk maar ik kies nu gewoon voor mezelf en mijn vriend (niet dat ik veel te kiezen heb). Ik zie wel hoe het gaat lopen, ik neem in elk geval geen contact meer op en denk ook niet dat zij dat ooit nog zullen doen.
Jeetje, sterkte meid. Lijkt me hartstikke moeilijk.. En je vader dan? Hij is toch een schat van een vent las ik ergens? Ik zou proberen wel wat contact met hem te houden en niet met je moeder. Soms lastig misschien, maar zo 'pak' je je moeder wel. Ik herken een klein beetje in jouw verhaal, niet helemaal. Mijn moeder heeft een betere band met mijn zus, en zeker nu zij zwanger is. Ze krijgt echt Alles! Vorige week waren we even met zijn 3tjes winkelen, en ze begon uiteraard te snuffelen naar kleding voor mijn zus (snap het ook wel, maar het kan ook minder). Uiteraard heeft ze kleding gekregen. Mijn zus zei de heletijd of ik niet een truitje leuk vond. Uiteindelijk vroeg mijn moeder maar (met tegenzin, overduidelijk) of ik niet ook een truitje wilde hebben Dit is maar een voorbeeldje, het gaat natuurlijk niet om het krijgen.. maar ik voel me zeker 'buitengesloten'. Ik zou (hoe moeilijk ook) je moeder links laten liggen, ze verdient niet eens zo'n dochter. En jij verdient beter! Heel veel sterkte!
Ja mijn vader is zeker een schat maar staat altijd pal achter mijn moeder (omdat hij geen ruzie thuis wil krijgen) dus hij zal haar nu ook bijstaan, contact alleen met mijn vader is dus helemaal niet mogelijk helaas.
wat verschrikelijk!! Zo behandel je je kind toch niet. Ik vind het ook erg fout dat ze een 'lievelingetje' heeft. Tussen kinderen hoor je niet te kiezen maar evenveel liefde te geven. Wat erg voor je Ik zou toch proberen om met haar te praten en te vragen waarom ze zo doet? Of heeft ze altijd al zo gedaan. Contact moet van 2 kanten komen en als de een het niet boeit word het moeilijk voor de ander. Misschien als je haar een tijdje niet ziet/spreekt draait ze bij?
ik zou het niet doen, dat geboortekaartje. Want je verpest je hele kraamtijd ermee.. Je gaat jezelf de hele tijd af zitten vragen of ze zullen bellen of niet. Als je hem stuurt zou ik daar zeker wel 2 weken mee wachten of langer. Overigens moet je er wel vanuit gaan dat je ouders nu een zielig verhaal ervan gaan maken in hun voordeel t.o.v bekenden.
Wat pijnlijk om te lezen dit, wat een rotmens, sorry. Ik zou nooit meer contact met haar opnemen. Haar volkomen negeren, hoe moeilijk dit ook voor je is. En mocht ze ooit spijt hebben en haar excuses aanbieden, vergeef haar alsjeblieft niet. Wat denkt ze wel niet om jou zo te behandelen. Je bent een volwassen vrouw die ze met respect hoort te behandelen. Maar nog belangrijker haar KIND. Ik weet het, het is pijnlijk en kwetsend maar zoek liefde en steun van mensen die jou waard zijn. Dat is zij dus echt niet, vergeet haar!
Nee vergeven zal ik hun dit ook nooit als ze nog eens aankomen. Wat betreft een geboortekaartje (als we zwanger mogen worden en bevallen zijn) dat zal ik sowieso pas na enkele weken sturen en niet in mijn kraamtijd dan, sowieso zal in dat kaartje geen adres komen te staan omdat ik niet wil dat ze plots op de stoep staan. (wij verhuizen namelijk tegen die tijd want we hebben maar een appartement met 1 slaapkamer dus dan kunnen ze me ook niet vinden) Of ze dan inzien wat ze kapot hebben gemaakt hoop ik van harte maar verwacht ik niet!
(Voelde me niet aangevallen hoor.. Althans.. Niet nadat ik de reactie van TS had gelezen... Ik zou precies hetzelfde gezegd hebben. Dank dus ) Ik ook niet..... Kan me ook niet voorstellen dat ik dat later zelf zo zou doen Bah
Mijn God zeg, wat zijn jouw ouders snel op hun teentjes getrapt. Alleen omdat jij uitlegt hoe je je voelt! Ze zouden zich helemaal kapot moeten schamen!
Ondertussen is het al bijna een week geleden en zoals ik al dacht heb ik niks meer van mijn ouders of broer gehoord. De eerste dagen had ik nog een greintje hoop dat ze misschien wel spijt zouden krijgen en toch zouden bellen, helaas is dat overduidelijk niet het geval. Mijn vriend is erg lief en steunt me goed, het is een schat. Ik probeer er nog wel vaker over te praten omdat het me gewoon echt heel erg hoog zit maar hij zegt nu steeds vaker dat ik het los moet laten omdat praten erover toch geen zin heeft. Dat weet ik natuurlijk ook wel maar het zit me gewoon nog steeds hoog, ik snap er gewoon niks van hoe ze me dit kunnen aandoen. Als ik nu iets fout gedaan zou hebben dan kon ik het begrijpen maar er is gewoon echt niks voorgevallen. Nu hebben we afgelopen maandag een mooie nieuwbouwwoning (huur) toegewezen gekregen (aangezien we hier maar 1 slaapkamer hebben en voor een kindje hebben we meer ruimte nodig) (kindje is nog niet op komst maar we willen al verhuizen zodat dat niet plotseling moet) en krijgen we komende donderdag al de sleutel, heel erg leuk en spannend allemaal, maar des te meer besef ik me dat ik dat met mijn familie niet kan delen en dat doet me gewoon veel pijn. Ik ben nu al een paar dagen veel alleen omdat mijn vriend hard moet werken, ik verveel me niet maar toch dwalen mijn gedachten vaak af naar mijn familie en ik kan het gewoon niet begrijpen allemaal. Ik weet natuurlijk voor mezelf dat ik dus echt geen contact ga opnemen want ze hebben me vreselijk gekwetst en dit vergeef ik ze ook niet meer, ik moet nu gewoon verder met mijn vriend en zijn familie en dat doe ik ook wel. Het gevoel van pijn en onbegrip zal op een gegeven moment wel afvlakken maar momenteel heb ik het er nog behoorlijk moeilijk mee pfff. Het is ook gewoon niet te begrijpen, weet ook niet waarom ik dit schrijf maar moest het gewoon eventjes van me afschrijven.
heel begrijpelijk allemaal hoor meid. het is eventjes niet niks ook zeg! tip: ga lekker neuzen voor je nieuwe huis, kleuren, hoe je het wilt hebben, geeft afleiding! sterkte ermee
Jeetje Drieka wat een zware tijd. Ik kan me goed voorstellen hoe eenzaam je nu bent. Als ik in jouw schoenen had gestaan had ik nog 1 ding gedaan. Een kaart met korte tekst. "Geniet maar van jullie 1e kleinkind, want als jullie geen respect meer voor mij kunnen opbrengen, zullen jullie onze kinderen nooit ontmoeten". En geen lieve mama, maar haar voornaam. Iets meer afstand zorgt voor minder afhankelijkheid waardoor ze je minder snel kan kwetsen. Het is rot, maar kies voor jezelf en laat je niet nog meer kwetsen. De pijn moet afgelopen zijn, niet waar? Maar goed, dit zou ik doen. Hopelijk heb jij ook een manier gevonden om afstand te nemen. Sterkte meid! Knuffel!! Liefs Elle'
Ik kan me ook heel goed voorstellen hoe je je voelt omdat ik helaas hetzelfde meegemaakt heb. Het ging ook helemaal nergens over toen mijn moeder in ene het contact verbrak. Het is bij haar altijd het is my way or no way, zo niet dan is ze meteen boos. Ik vond het in het begin ook heel erg vervelend, maar ik merkte eigenlijk al snel dat het me alleen maar goed deed, het gaf echt enorm veel rust. Inmiddels is het contact (na 2 jaar) weer hersteld, en helaas is mijn moeder geen spat veranderd. Ik doe het echt alleen voor mijn vader. Heel veel sterkte! En veel plezier met het inrichten van jullie huisje!
Een dikke digi-knuffel! Wat een verschrikkelijk oneerlijke reactie! Blijf in jezelf geloven en zorg dat je (nog) sterker word. Genieten van jullie nieuwe huis en het leven dat nog voor je ligt.
Jeetje wat heftig en onbegrijpelijk.. Dikke knuffel voor jou! En nu lekker richten op jullie nieuwe huisje, en hier zovaak van je af komen schrijven als je wilt.