Wat afschuwelijk deze situatie lieve Drieka! Ik heb een tijdlang ook geen contact met mijn ouders gehad en dat was heel zwaar. Ik weet een beetje hoe het voelt. En wat ik ook weet dat je wel moet praten! Zeker als je zwanger zou worden en moeder wordt! En je vriend zal je daarin niet altijd kunnen helpen omdat hij er te dicht op zit. Ik heb zelf met een psycholoog gepraat, maar een goede maatschappelijk werker kan je ook veel steun bieden. Het is niet niks wat je meemaakt! Sterkte.
Lieve Drieka, Ik denk dat het goed is voor jou om het helemaal af te stoten. De banden compleet te verbreken met ze. Dat ze voor je gevoel ook helemaal geen familie meer zin, maar mensen, die je ooit wel eens gesproken hebt op een feestje of zo. Ik weet niet of het zo is, maar als je ze op Facebook of zo hebt: Meteen verwijderen. Niks meer mee te maken. Want alles wat je van ze of over ze leest, zou je weer verdrietig kunnen maken. En dat zijn ze niet waard! Verschrikkelijk, zulke mensen. Ik kan er met mijn kop niet bij. Een dikke knuffel en veel sterkte gewenst.
Ik kan er ook nog steeds niet bij. Heel verdrietig vior je Drieka. Wat LadyXochi ook zegt....de banden verbreken. Zo voorkom je misschien verdere teleurstellingen. Sterkte meid! En ik hoop dat jullie snel positief nieuws hebben wb zwanger worden!
Lieve Drieka, Pff jeetje wat heftig allemaal !! Ik snap niet dat ouders zo kunnen doen, niemand snapt toch hoe een moeder zo tegen haar eigen kind kan doen?? Ik wil je echt heel veel sterkte wensen want het is super moeilijk nu naar het zak ook vaak nog moeilijk blijven Zeker met de kijk op toekomstige kinderen, wat hiervoor ook al getypt werd, het is mayb best goed om hiervoor naar een psycholoog te gaan hier kun je er zovaak je wilt over praten en kijkt die ook naar oplossingen om het voor jou een plaatsje te geven Ook omdat je vriend misschien op den duur niet goed meer weet wat er op te zeggen maar jij nog wel de behoefte hebt het te bespreken, wat alleen maar goed is he!! Dit zeg ik omdat ik iets soortgelijks heb meegemaakt, beide ouders erg jong verloren en toen altijd maar doorgegaan maar dan kom je jezelf later wel weer tegen En ook stiefmoeder die ik graag die rol wou geven als stiefmoeder en oma, maar die deze totaal niet wou. Dat soort dingen net als bij jou nu, vormen je wel als moeder zijnde Hele dikke knuffel!!
@Drieka ik heb alleen je openingspost gelezen, wat ontzettend vervelend voor je, ik kan me voorstellen dat je er verdrietig om bent. sterkte!
Ja ik denk dat als ik er echt mee blijf zitten zo erg als nu en dat het niet afneemt ik wel psychologische hulp ga inschakelen want het is gewoon moeilijk. Van Facebook heb ik mijn broer en schoonzus nu ook afgegooid zodat ik er niet steeds mee geconfronteerd wordt. Ik vind het lief dat jullie zo'n reacties geven, dat doet me goed.
Hoi Drieka, hier een moeder die enkel en alleen aan zichzelf denkt met 3 kinderen met een traumatische jeugd tot gevolg. Ik heb 2 jaar terug het contact wat geprobeerd terug te dringen en dat heeft zij zo opgepakt dat ze tegen iedereen zegt dat ze helemaal niet meer welkom is. Het is een lang verhaal en ik zal het je besparen maar wat ik je zeggen wil; praat er juist wel over! Elke keer dat jij er iets over wilt vertellen moet je het kwijt. Ik heb mijn man echt de oren gek gekletst en alles wel 20 keer verteld, dezelfde vragen gesteld en steeds weer luchtte het een klein beetje op. Ik voel geen verdriet of boosheid meer, enkel soms wat teleurstelling. Het maakt niet uit hoe dit over een paar jaar blijkt afgelopen te zijn, je zult het een plekje moeten geven! Ik las dat jouw vriend zei dat je het los moest laten en dus niet zoveel moest praten; juist wel doen! Vervelend voor hem dat hij er naar moet luisteren maar als dat jou helpt; dan doet hij dat! Mijn moeder was wel welkom op kraamvisite maar is nooit geweest. Ik heb er voor gekozen de deur open te zetten maar blijf teleurgesteld achter. Waarom ik de deur open hou? Omdat ze de oma van mijn kindjes is maar mijn meisjes kennen haar nu niet eens, soms zien we haar bij mijn grootouders maar dan doet ze net zo afzijdig(en ik heb echt de allerliefste kindjes dus ik snap dat werkelijk niet, ze was eerder zo gek op mijn oudste dochter) Ik wens je meer rust in deze! En veel liefde, erkenning, aandacht en warmte van iemand die je dit wel oprecht aanbied!
Wat verschrikkelijk voor je! Blijf er vooral over praten, dat is het enige dat helpt. Blijf je hart uitstorten in een dagboek, bij je partner en eventueel misschien bij een psycholoog of maatschappelijke hulpverlener? Misschien moet je je partner uitleggen dat erover praten jou wel helpt. Mannen zien dingen anders en hij kan niet voelen wat jij voelt dus ook niet zeggen wat je moet doen! Als je dat eerlijk tegen hem zegt helpt het misschien en heeft hij misschien wat meer begrip voor je. Mannen zijn oplossingsgericht en dit is niet op te lossen. Dit moet een plek krijgen maar dat daarover praten juist helpt snappen mannen meestal niet (uitzonderingen daargelaten)
Dat is ook helemaal waar, hier is ook gen oplossing voor, dit is een situatie wat ik zal moeten verwerken en een plaatsje moet geven en dat kost gewoon tijd, praten erover is ook het enigste wat me momenteel echt helpt en verder helemaal niks. Mijn vriend is echt een schat en snapt dat ook wel maar als ik er een uur over bezig ben dan is hij moe geluisterd zal ik maar zeggen
Hier precies hetzelfde alleen dan is het mijn vriend die dit mijn zijn ouders heeft. Zijn broer is ook altijd het lievelingetje geweest en toen hij het eerste kleinkind kreeg zijn wij ook totaal in het vergeethoekje gezet. Nu we zelf kids hebben zien we ze iets vaker maar je merkt duidelijk een voorkeur voor de kinderen van schoonbroer en schoonzus. Mijn vriend heeft het hier heel moeilijk mee gehad ( nu nog steeds hoor, het blijven toch je ouders ) en is, ook v.w. andere dingen, naar een psycholoog gegaan. Zij heeft hem geadviseerd om zijn ouders toch los te laten in de zin van, 'leuk' wat je krijgt maar verwacht niet meer. Je kan mensen niet veranderen. Je kan dus wel duidelijk aangeven dat het je kwetst maar praat er over met mensen die je wél begrijpen. Ook voor jezelf want zoiets doet heel veel pijn. Mijn vriend loopt al 1,5 jaar bij de psych en vindt het nog steeds moeilijk maar kan de dingen die zijn ouders doen ( of vooral niet doen ) steeds beter naast zich neerleggen.
Jeetje vreselijk. Eigenlijk ben je nu gewoon je ouders en broer kwijt. En als ik die verhalen over je ouders zo lees, dan lijkt het mij dat ze niet snel contact met jou op zullen nemen. je hebt al meerdere keren uitgelegd hoe jij je voelt maar dat heeft helemaal niks geholpen. Ik zou ze echt proberen los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Sterkte.
Mee eens! Daarom zou ik JUIST de deur dicht doen. Jij wordt niet alleen steeds teleurgesteld, maar jouw dochters ook!
Dan weet je vriend inderdaad precies wat ik meemaak (en jij ook omdat je dat met je vriend meemaakt), alleen heb ik nu dus helemaal geen contact meer met mijn ouders en broer door hun keuze. Ik blijf er ook over praten want merk dat me dat gewoon goed doet en helpt en kan altijd naar een psycholoog gaan als ik er zelf steeds meer mee ga zitten. Er gebeuren nu zoveel leuke dingen in mijn leven maar doordat mijn ouders en broer me hebben laten vallen kan ik er bijna niet van genieten en dat is gewoon doodzonde.
Oei, ik had even niet meegekregen dat je nu helemaal geen contact meer hebt. Ik dacht alleen nog op verjaardagen enzo.. Dat is echt rot Ik herken het van die leuke dingen niet kunnen delen. Toen onze oudste geboren was ( en geen meisje was tot groot verdriet van mijn s.moeder ) zijn ze 1 of 2 keer geweest en daarna gewoon een week of 4 niet meer gezien terwijl ze bij s.broer en s.zus elke dag waren. En zij waren zooo zielig want ze hadden een huilbaby. Onze oudste ook en daar werd heel luchtig over gedaan. Met kerst zat ik bijna jankend aan hun tafel en werd er gewoon over de zoon van s.broer verder gesproken alsof het niet belangrijk was wat wij zeiden. S.broer en s.zus gaven dus ook niet thuis toen wij wilden vertellen dat we zwanger waren van de 2e. Uiteindelijk maar over de telefoon gedaan Pas bij 20 weken! kwamen ze een keer aankakken om ons te feliciteren :x Weet je wat het is. Waarschijnlijk zal jouw broer het allemaal heel normaal vinden ( net als s.broer hier ) plus dat het natuurlijk allemaal heel gemakkelijk is voor hun. Jij wordt als de zeur gezien en jij bent de moeilijke ( zo wordt mijn vriend ook gezien ) Hoe pijnlijk het ook is, probeer er echt je weg in te vinden voor jezelf. Het geeft alleen maar negatieve energie om ermee bezig te blijven.
Hmm klinkt erg bekend met mijn ouders, broers, schoonzussen. Wij wonen ook op anderhalf uur rijden van elkaar. Maar het komt hier altijd van 1 kant. Je ziet mijn familie alleen met verjaardagen, en voor de rest houdt het op. Mijn vader zei laatst, ik voel mij echt geen opa van de kinderen, want de afstand is veel te groot, voor een band op te bouwen. Nou ik wist even niet wat ik hoorde En mijn moeder zeikt altijd dat ze zich zo verdrietig voelt zonder haar kleinkids in de buurt. En dat we maar dichterbij moeten gaan wonen. Maar ze belt zelf nooit eens naar mijn kids om te vragen hoe het met ze gaat, of dat ze mij belt om te vragen hoe de kids het doen, niks nada. En dan moeten wij gaan verhuizen, want dan wordt de band zogenaamd wel sterk?? Nou dacht het niet. Hier is het ook zover gekomen, dat ik het contact deze week verbroken heb. Had verteld dat we zwanger zijn van nr vijf, en er kon totaal geen felicitatie vanaf. Enige wat we te horen kregen was, is dat niet wat snel, en hoe ga je dat straks doen met vijf kids bla bla bla. Dacht ook, net alsof jij daar wakker van ligt, je komt toch al nooit. Dus hier is het ook klaar, en heb er ook niks meer over gehoord. @ Drieka, sterkte met alles, denk aan jullie zelf, en straks jullie gezin!
Wat een onwijs vervelend en onbegrijpelijk verhaal zeg!! Ik kan er wel om janken, deels omdat ik een en ander wel herken ik je verhaal. Mijn advies zou zijn om er nu al mee naar een psycholoog te gaan ( waarschijnlijk ben je hiervoor verzekerd) omdat die je handvaten kan geven om hiermee om te gaan. Tevens hoef je je daar totaal niet bezwaard te voelen over wat je zegt en hoelang je het erover hebt. Je hoeft hiervoor echt niet te wachten tot je er echt niet meer mee om kan gaan. ik denk dat je dat daarmee juist voorkomt. Wellicht kan die je ook helpen om een brief te schrijven naar ze waarin je je gevoelens uit naar ze en waarmee je aangeeft dat de bal nu bij hun ligt mochten ze erover willen praten. Dat je verder gaat met je leven en dat je erg verdrietig bent over de gang van zaken. Wellicht geeft je dat ook wat rust. Wat ik je ook nog zou willen meegeven is dat je vergeving voor jezelf doet...het betekent niet dat je oke bent met wat er is gebeurt maar dat je het jezelf toestaat om er niet aldoor zo boos om te zijn. Heel veel liefde en geluk!!