Hallo Dames, Ik ben 33 weken en 1 dag zwanger.. Kregen vandaag een telefoontje.. Achtergrondinfo: Mijn Schoonvader heeft kanker, in een vergevorderd stadium.. Ik moet echt even men verhaal kwijt dus als je geen zin hebt om te lezen... Vandaag werden we dus gebeld..met de mededeling dat mn schoonvader maandag onder de scan moest (wisten we al) en woensdag een gesprek heeft met de longarts over de scan (wisten we ook al) maar wat ze waarschijnlijk te horen krijgen is dat ze nu dus helemaal niets meer gaan doen. Geen Chemo, geen Bestraling.. Mijn schoonvader heeft het al eerder gehad over euthanasie, dit omdat hij zelf een paar maanden geleden zijn eigen moeder is verloren aan kanker, en vorig jaar zijn vader, in 2006 zijn broertje.. Hij weet wat voor lijdensweg het kan zijn, en heeft voor zichzelf de keuze gemaakt dat hij de lijdensweg absoluut niet wil. Nu heb ik het onwijs moeilijk, weer een klap....Ik wil zo graag dat mijn schoonvader zijn tweede kleinkindje nog mee maakt.. Hij heeft al een kleinzoon van anderhalf (onze zoon Dylan) en nu ben ik dus weer zwanger maar dan van een meisje... Ik ben hier zo onwijs verdrietig over...Hij gaat onwijs hard achteruit.. Er werd ons gezegt er rekening mee te houden dat hij ons volgend weekend allemaal om zich heen wil hebben om dingen te bespreken rondom euthanasie en uitvaart.. Hoe moet ik dat volhouden?! Ik ben geestelijk al helemaal kapot, loop al in het pop protocol van het ziekenhuis..psychiaters en dergelijke houden zich al met mijn situatie bezig..maar heb geen idee hoelang ik dit nog vol ga houden... Ben zo bang dat ik instort!
Ah wat enorm verdrietig voor iedereen zeg! Hoe moeilijk het ook is probeer de beslissing van hem te accepteren al is het nog zo verdrietig dat hij jullie meisje misschien nooit zal ontmoeten... Waarschijnlijk heeft hij ook echt weinig keuze na wat hij heeft gezien in zijn gezin.. Wil jullie echt heel veel sterkte en kracht toe wensen! Je praat heel liefdevol over hem.
pfffff meid dat is ook niet niks!! Klote ziekte! Ik hoop dat je zoon en je man je iets er doorheen kunnen slepen! En veel praten...verder wil ik je heel veel sterkte wensen , zo verdrietig dit....sterkte en knuffel!!!!
das allemaal erg heftig zeg en dat zo in je zwangerschap kan me voorstellen dat je bang bent om in te storten het is ook niet niks.. wil je veel sterkte wensen en hoop dat je voldoende steun om je heen hebt en je er doorheen kunt trekken meis, dikke knuffel!
Ik ga er nu voor het gemak maar van uit dat hij de kleine meid nooit meer zal zien... Dat idee maakt me gek, maar ik moet realistisch zijn..de kans dat hij het mee gaat maken is zo onwijs klein! Er zijn plannen om me in te leiden met 37 weken, maar dit moet goed overlegd worden door het POP team in het ziekenhuis. Puur om mijn geestelijke gesteldheid.. Ik trek het allemaal niet meer.. Ik moet en ga door voor mn gezin...maar pff het valt me enorm zwaar allemaal
Ik wil je allereerst een hele dikke knuffel geven. Ik weet precies hoe je je voelt. Ik ben mijn vader verloren aan longkanker, hij is op 17 maart dit jaar overleden na net geen 1,5 jaar van ziek zijn en vechten tegen de bierkaai. Hij zal nooit zijn eerste kleindochter ontmoeten... Gelukkig hebben we het hem nog wel kunnen vertellen (de 20 weken echo was twee weken voordat hij stierf) en hij was apetrots. Ik heb t in die periode geestelijk ook heel zwaar gehad. Euthanasie zou in werking gezet worden, maar hij ging die laatste week - toen ben ik bij hem geweest om samen met zijn vriendin voor hem te zorgen - zo snel achteruit dat het niet meer nodig was. Het was vreselijk om hem zo te zien. En daarna het regelen van de crematie... De afhandeling van zijn nalatenschap ging ook niet van een leien dakje omdat ik op slechte voet sta met mijn jongere broer. Al met al dus een vreselijk stressvolle periode. De rest van de maand maart en geheel april was het alsof ik geleefd werd, ik deed de dingen op de automatische piloot en rouwen was iets waar ik mezelf geen tijd voor gunde. Pas toen ik eind april in de ziektewet kwam vanwege harde buiken, kwam de rust. En het besef. Ik kan alleen maar zeggen: ga naar die bespreking over zijn wensen. Als je dat niet doet, zul je spijt krijgen. Hoe moeilijk ook. En zoek steun, lukt het niet bij je man omdat hij zoveel verdriet heeft, probeer het dan via je verloskundige (zij hebben mij ook enorm geholpen, net als de psycholoog bij wie ik liep) Desnoods een maatschappelijk werker als het echt teveel wordt allemaal. En: probeer je schoonvader nog zoveel mogelijk te vertellen over je kindje. Bijvoorbeeld wat haar naam gaat worden. Wij hebben dat ook gedaan en het was aan mijn vader te merken dat hij het heel fijn vond. Tot op het laatste hebben we hem er zoveel mogelijk bij betrokken, omdat we wisten dat hij haar nooit zou zien. Hoe hard hij daar ook voor vocht... Wat mij er ook doorheen sleepte, was de gedachte dat mijn vader trots op me is, wat ik ook kies en doe. En hij kijkt over mijn schouder met me mee. Misschien heb je helemaal niets aan mijn verhaal, maar ik wilde het toch eventjes kwijt...
@erica Jeetje...dat moet zwaar geweest zijn. Bedankt dat je het met me deelt, vind het echt lief! Het is niet niets!! het is "fijn" te weten dat er meer mensen met dit bijltje hebben moeten hakken..het is gewoon een klote ziekte! De diagnose kanker is bij mijn schoonvader eind vorig jaar gesteld..december...eigenlijk het begin van de zwangerschap zeg maar.. Dus we kunnen beetje bij houden hoe hard hij achteruit gaat.. Heb respect voor jou... Knap dat je dit met me gedeeld hebt.. En ja we gaan wel naar die bespreking..met heel veel moeite..we nemen de kleine man van ons mee, zodat we nog mooie foto's kunnen maken... Als mijn schoonvader overlijd voor dat de kleine meid er is, heb k besloten om een foto van de echo bij zn kist in te leggen...Gewoon voor mijn gevoel..De naam van de kleine meid weet iedereen al, dat is voor niemand een geheim...ben niet zo goed in geheimen bewaren zeg maar Het is een lastig iets, maar ik loop al bij het pop protocol.. dat houd in, afdeling psychiatrie voor zwangeren, dus word al streng in de gaten gehouden..kan het ziekenhuis ten alle tijde bellen gelukkig.. ze zijn van de situatie op de hoogte..
Oh jee, dan is het wel heel hard gegaan... Wij hoorden het vlak voor kerst 2010. En eerst leek het met bestraling en chemo's nog wel goed te gaan, totdat hij vorig jaar in september/oktober extra klachten kreeg. Was ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Dan ging t een tijdje goed en begon t gedoe weer. En afgelopen maart was het weer helemaal mis. Toen werd ook duidelijk dat hij uitbehandeld was. Hij wilde naar huis en was binnen een week weg. Gelukkig heeft hij vorig jaar mijn bruiloft nog mee kunnen maken en hebben we hem nog kunnen vertellen dat hij opa zou worden. Maar dat maakt de pijn van het missen niet minder. Vooral nu, nu ik op t eind loop, komt het weer heel sterk naar voren... Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop zo dat hij het nog even een maandje kan rekken zodat hij jullie kleine meid kan zien. Ben wel blij te horen dat je al onder controle staat van psychologen, voel je je daar ook niet rot onder. Die mensen zijn er niet voor niets...
wat verdrietig en zwaar voor je. ik zit een klein beetje met hetzelfde. mijn schoonmoeder heeft longkanker, maar is gelukkig voor nu nog niet uitbehandeld. ze is er wel slecht aan toe. ik ben 21 weken zwanger van een tweeling. wat een dubbel gevoel. ik wil je heel erg veel kracht en sterkte wensen en als je wilt praten mag je me zeker pb-en
Wat naar! Over hoe zoiets is tijdens een zwangerschap kan ik niet meepraten, maar het ziekbed en de euthanasie wel. Mijn moeder is, toen ik zestien was, jaaaren terug alweer, gediagnostiseerd met alvleesklierkanker. 6 weken later was ze dood. Ze was om te beginnen op, en had het,denk ik geen twee dagen meer gered, maar ze heeft toch toen het einde naderde gekozen voor euthanasie. Dat is de beste keuze geweest die ze had kunnen maken. Het was mooi en goed en rustig, en absoluut fijn om er met z'n allen bij te kunnen zijn. Ik heb niets dan goede herinneringen aan die avond. Ik denk dat dat voor iemand die dag en nacht in pijn is veel belangrijker is dan afwachten of hij misschien nog één glimp van een kleinkind kan zien. Hoe belangrijk dat ook is, zien hoe je kinderen gelukkig zijn en hun eigen levens bouwen, rustig en waardig sterven kun je maar één keer doen. Mijn moeder zei, vlak voor ze de injecties kreeg nog wel dat ze het zo jammer vond dat ze nooit zou zien met wie wij thuis zouden komen. Maarja, op dat moment was dat natuurlijk eigenlijk helemaal niet wat belangrijk was. Dat was zij. Veel sterke, en hopelijk zie jij straks, als je kindje er is en je misschien weer wat stabieler voelt, ook de schoonheid van het moment in.
wat een vreselijke nare situatie voor jou en je gezin. Wil je veel sterkte wensen! Denk goed aan jezelf en je kindjes, ondanks alles moet je door hoe moeilijk dat ook is.Probeer te genieten van je kraamtijd straks, daar heeft je kindje recht op en jij ook!
Wat een verschrikkelijke situatie!! Heel dapper dat je SV zo'n besluit durft te nemen maar daarom voor de familie niet minder heftig. En dan ben je ook nog eens hoogzwanger ook! Is er met je SV over te praten, of hij wil weten of het een kleinzoon of dochter is, of hij haar nog wil zien... Dat soort dingen? Veel sterkte iig, het is wat als je zwangerschap door zo'n verdriet overschaduwd wordt!
Ow, meid, wat vreselijk nieuws! Ik wens jouw en je man en je zoon heeel veel sterkte toe in deze zeer moeilijke tijd, Ik geloof dat hij straks je kleine meisje zowieso ziet, ook als hij er niet meer is, dat geloof ik ook als mijn kleine meisje geboren wordt! Mijn vader is al overleden. dikke knuf.