Hi Meiden, Nou heb ik om te beginnen geen geweldige band met mijn schoonouders, denken gewoon anders over dingen, andere manier van leven en een andere kijk op het leven. Sinds de bevalling is dit echter verergerd. Na de bevalling hebben we zowel mijn ouders als schoonouders gebeld en aangegeven wanneer ze mochten komen. Ik wilde echter eerst mijn ouders zien, maar aangezien ik dit niet leuk vond voor mijn man, heb ik dit niet zo gezegd. Wat was ik echter blij dat mijn ouders er als eerste waren! Een paar minuten later waren ook mijn schoonouders er. Letterlijk zo'n beetje de eerste vraag van mijn schoonmoeder: heb je ook hechtingen, ben je ingescheurd/ ingeknipt, is het natuurlijk geweest of een kunstverlossing? Nou werkelijk.....Dit kon ik echt even niet hebben. Vond het zo ongepast, ook mijn ouders en met name mijn vader kon echt boos worden om die vraag. Nu vind ik het moeilijk om met ze om te gaan, wil niks persoonlijks meer aan ze kwijt en hoewel ik mijn kleine rustig bij iemand anders in de armen leg, kan ik dat bij mn schoonouders eigenlijk niet verdragen. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet, vind het oneerlijk van mezelf en oneerlijk tegenover mijn man, maar kan die gevoelens nog niet weg krijgen, wat ik ook probeer..... Iemand tips, of herkent hier iets in?
Herkenbaar! Hier ook zo'n schoonmoeder... Soortgelijke dingen gebeurd en nog veel meer. Hier heeft het er toe geleid (met meerdere dingen over jaren heen), dat er nu geen contact meer is. Wil je als tip mee geven, blijf praten met je partner! Spreek je gevoel uit en streef naar begrip voor elkaar. Mocht je vragen hebben, je ei kwijt willen etc, mag je me ook pben, zet ivm herkenbaarheid hier liever niet het hele verhaal neer.
Ja heel herkenbaar. Ik kon het eerste jaar na de bevalling ook echt helemaal niks hebben van mijn schoonouders. Nu voor mijn gevoel alle hormonen in m'n lijf weer rustig zijn, gaat het een stuk beter tussen ons. En heb ik achteraf heel veel spijt dat ik af en toe ontzetend kwaad op ze ben geweest (ten onrechte). Vergeet niet: je schoonouders zijn ook opa en oma geworden, en zijn er waarschijnlijk heel erg trotsen blij mee Die gevoelens gaan vast minder worden! Tot die tijd: gewoon over je heen laten komen, hoe moeilijk dat ook is. Als iets je echt tegenstaat, gewoon aangeven.
Hoi hoi, Vervelend is dat, je hebt er natuurlijk toch mee van doen! Ik heb er totaal geen last van, laat ze net zo gemakkelijk bij hen als bij mijn eigen ouders! Mijn schoonouders waren ook de eerste die haar zagen, mijn moeder moest eerst nog naar de HA toen ik haar belde, zei tegen der rustig aan het is nog vroeg, 8u s'morgens! Maar het is wel lastig als je zo'n slechte band met ze hebt, zou wel proberen om er wat aan te doen, en idd ook gewoon zeggen als je wat dwars zit! Schoonmama is dol op baby's en wil haar altijd de fles geven, dus als ik een fles aan het maken ben legt ze haar al helemaal in de houding, daar baal ik soms ook wel van, zeker als ik de hele dag gewerkt heb en haar amper geknuffeld heb, maar dan geef ik dat gewoon aan, ik geef ze lekker zelf, heb haar de hele dag niet gezien! Als ik het zeg doet ze het niet meer zo snel , en worden irritaties voorkomen! Succes
Ben blij dat het ook voor anderen toch herkenbaar is! Voor jullie beide echter een heel andere uitkomst, hoop dat het uiteindelijk ook beter zal gaan, maar twijfel daar wel over. In de loop der jaren is de relatie enkel slechter geworden en dat is natuurlijk niet allemaal vanuit de hormonen te verklaren. Voor nu versterkt het misschien...... Vind het echt heel moeilijk hier nu mee om te gaan, aangezien het zo langzamerhand ook een beetje tussen mijn man en mij in komt te staan. Mijn man kiest soms de kant van zijn ouders. Bijvoorbeeld wat betreft het geven van borstvoeding. Als ik bij mijn ouders op bezoek ben, doe ik dit nog wel waar hun bij zijn, bij mijn schoonouders doe ik dit niet. Ik voel me daar absoluut niet prettig bij. Zij vinden het echter raar. Dus tja, om discussie te voorkomen dat toch maar wel doen?! En zo heb ik nog veel meer van dat soort dingen....
Lieke84. Ik begrijp je volkomen. Dat gevoel van op je gemak voelen bij je schoonouders ken ik ook niet. Zeker niet om bv te geven waar ze bij zijn. Moet er niet aan denken. En als jij dat niet wil wil je dat niet. Je moet echt niet tegen je zin in bv geven omdat zij anders beledigd zijn.
Oh, heel herkenbaar! Toen ik mijn stiefschoonmoeder een paar weken kende gingen we samen met hun op vakantie, en toen begon de ellende al. Tijdens mijn zwangerschap toonden zij en schoonpa geen interesse. Het weekend dat ik in het ziekenhuis lag om te bevallen wilden ze op zaterdag al langskomen (werd op zaterdag ingeleid), zodat zij er als eersten waren als de baby geboren was. Niet dus! Ik wilde eerst mijn ouders zien. Dochter is op zondag geboren, en schoonpa en z'n vrouw kwamen op donderdag langs op kraamvisite. En toen ging ze daadwerkelijk een discussie met mij beginnen dat we geboortekaartjes hadden moeten sturen naar HAAR vrienden en HAAR familie (over de hele aardkloot). Dit had ze - volgens haar - afgesproken met mijn man. Hij had namelijk een adressenlijst van ooms en tantes gevraagd aan z'n pa, waarop zij reageerde dat zij er ook 'wat' adressen op wilde zetten. Mijn man reageerde daarop met een 'is best', maar zij heeft dit opgevat als een 'daar worden kaartjes naartoe gestuurd'... Het is zo'n typ die alles voor iedereen wil bepalen (toen we hier naartoe zijn verhuisd ging zij even voor ons bepalen dat wij onze droger in de schuur (achter in de tuin) moesten zetten, en van het kleine kamertje een logeerkamer moesten maken.. Right!) Ze accepteert geen 'nee' in de meeste gevallen, en je kunt dus ook niet iets zeggen als 'we zien wel', want dit vat ze direct op als een bevestiging. Tja, gevolg van zulke acties is dus dat ik weken voor ze langs willen komen last krijg van hartkloppingen enzo.. Puur door de stress wat ik van haar krijg. En da's alleen maar erger geworden sinds mijn dochter geboren is..
hier ook herkenning. Hoewel ik een goede relatie heb met mijn schoonouders kan ik ze na de bevalling slecht verdragen. Ze zijn super geinteresseerd en betrokken, maar alles veel TE.... Als ik bv geef en ze komen toevallig langs (wonen dicht bij elkaar), dan hangt ze met haar neus boven op mijn lijf.. en letterlijk leunt ze dan tegen me aan, om mijn dochter goed te zien en aait haar dan tijdens het voeden over haar wang... grrrr.. Ik vind het helemaal niet erg om in het openbaar te voeden en ik vind het ook niet erg om dat bij hun te doen, maar mn mijn sm zit veel te veel in mijn persoonlijke zone.... Mijn eigen moeder doet dit niet eens... Natuurlijk komen ze nu ook geregeld even kijken hoe het met dochter gaat... brr soms zie ik ze aankomen en zeg ik tegen me zelf; getsie wie zullen we daar weer hebben... Omdat mijn eigen ouders ook in hetzelfde dorp wonen zien we de opa's en oma's veel... een lastig ding, want hoewel ik blij ben dat we geregeld een beroep op ze kunnen doen, het heel gezellig is, vind ik het eigenlijk altijd teveel! Slecht he.... ik zou blij moeten zijn dat ze allemaal nog gezond zijn.. en dat ben ik ook hoor. Maar nu met al die hormonen en een kindje die ik zelf nog amper ken, kan ik hen er niet altijd bij verdragen..... succes allemaal!
Bah als iemand tijdens het voeden aan mijn kind zit of tegen mij aan komt hangen dan heb ik een scherpe tong. Kom nou eens even!
Nogmaals....het doet me goed te lezen dat ik hierin niet de enige ben. Bepaalde dingen gaan me gewoon echt te ver, kan ik niet verdragenen en waarschijnlijk is dat ook niet zo gek. Alhoewel ik tot nu toe probeer deze negatieve gevoelens te onderdrukken, lukt me dat steeds slechter. Het heeft bij mij echt een averechts effect. Mijn schoonmoeder komt ook inderdaad te gauw (en te vaak) in mijn 'persoonlijke' zone, schoonvader doet dat overigens ook. Deels onbewust probeer ik dit dus ook telkens te voorkomen, maar dan kom ik al gauw afstandelijk over. Heb erover zitten denken om hier een gesprek over aan te gaan, het loopt gewoon echt niet lekker en uiteindelijk is dat voor iedereen vervelend. Wat me tegenhoud, is dat ik elke keer dit soort dingen 'aan moet kaarten'. Daarbij zijn dit soort gesprekken in het verleden nooit goed verlopen en gingen we gewoon verder 'alsof er niets was gebeurd'. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Met mijn eigen ouders heb ik een geweldige band, maar die snappen me ook en geven me alle rust en ruimte die ik nodig heb. Met als gevolg dat ik ze veel meer 'toe laat' en dat is weer oneerlijk tegenover mijn schoonouders.
Ik zou er geen zwaar gesprek over aangaan maar op het moment dat ze je grens overschrijdt er meteen wat van zeggen. Bijvoorbeeld als ze tegen je aan zit bij het voeden "Sorry schoonma, maar kun je me even een beetje ruimte gunnen??".
Ow jeetje wat enorm herkenbaar. Ik ben in februari bevallen en kon ook helemaal niets van mijn so verdragen. Ik heb in die tijd ook thuisbegeleiding gehad en die zei ook dat dit best normaal is. Door alle hormonen wordt alles wat niet voelt als eigen anders. Mijn ouders konden ook alles bij mij doen na de bevalling, ze wonen ook verder weg en mijn moeder kwam lekker knuffelen als ik bv gaf. Dat vond ik helemaal niet erg. Van mijn sm kon ik dat echt niet hebben, dan moest ze zover mogelijk uit de buurt blijven. Zo kwamen ze vaak en plotseling langs en ook nog eens zomaar binnen. Wat heb ik mij opgefokt zeg! Toen op een gegeven moment me er bij neergelegd dat dit ook hun kleinkind is, meer uit mezelf gaan zeggen (even bellen als je bij het cb bent geweest) en tussendoor dingen zeggen als ik vind het fijn dat (dus maw het tegenovergestelde echt niet doen). Zo is het hier een stuk beter geworden. Ik kan nog steeds veel meer hebben van mijn eigen ouders maar dat vind ik logisch ik ken ze al mijn hele leven en ze hebben altijd goed voor mij gezorgd. De band met je eigen is een bloedband en emotioneel zit je helemaal aan elkaar vast. Vecht daar niet tegen en zet er ook geen vraagtekens bij. Dit is heeeeeel normaal.
Dat lijkt mij ook! Je eigen ouders hebben je waarschijnlijk al veel vaker geknuffeld (helaas zijn mijn ouders een uitzondering dus die hoeven dat nu ook niet ineens te doen) maar er is een grote kans dat je schoonouders dat niet met je gedaan hebben. Dus dan snap ik wel dat je dat nu ineens niet wilt! Je bent toch vrij kwetsbaar net na je bevalling, tenminste ikzelf kon de eerste week/weken weinig en dan is het heel vervelend als 'vreemde' mensen ineens in je persoonlijke ruimte komen.
En dat knuffelen is juist wat mijn sm wel met mij wil... man interpreteert het als 'trots' op mij... Ze is zo trots dat ik dit doe en zo blij met haar kleinkind dat ze het van heel dichtbij wil mee maken... (in mijn ogen te dichtbij...) Het klopt ook dat doordat ze zo boven op me zit, juist het tegenovergestelde bereikt... nl dat ik mijn dochter niet geef om vast te houden of niet vertel hoe goed of slecht het gaat.. ik zal me er ook even over heen moeten zetten... hmm dat gaat energie kosten en tegelijkertijd moet ik goed voor mezelf zorgen om te voorkomen dat mensen over mijn grenzen gaan....
Ik zou er zeker in investeren om het toch te doen. Bij mij heeft het zijn vruchten afgeworpen en dat bracht een stuk meer rust. Het feit blijft dat ze mij niet zo goed aanvoelen en ik me nog steeds wel eens irriteer... maar ja dat hoort er vast wel een beetje bij