Ik ben 35 jaar en nu langer dan twee jaar bezig om zwanger te raken. Ze willen me nog niet helpen het ziekenhuis. 21/2 jaar geleden was ik zwanger en heb een miskraam gehad. Nu zijn al mijn vriendinnen bevallen en allemaal binnen.twee mnd zwanger. Mijn zus alweer voor tweede keer. Ze doen alemaal leuke dingen samen met hun baby's. Ik merk dat verdriet steeds meer toeneemt en het vertrouwen dat het komt afneemt. Herkennen jullie dit? Hebben jullie nog tips hoe mee om te gaan?
Hoi Yses, Ik herken zeker je gevoel... 32 jaar hier, manlief heeft slechte zaad, dus we zitten sinds juli in de MMM en sinds januari in de IUI traject. De eerste poging was meteen succesvol, ik raakte zwanger, maar helaas werd het een MA bij 10 weken. Nu zijn we opnieuw bezig, de eerste poging na de miskraam is al mislukt... Ook ik ben heel erg bang dat het misschien niet gaat lukken... Op mijn werk zijn drie collega's met wie ik het meest samenwerk, alledrie jonge moeders. Twee hebben twee kinderen, eentje zelfs drie. En ze zijn van mijn leeftijd! Ze praten ook op het werk over niks anders dan de kinderen. Onlangs zat er eentje te huilen omdat ze hoorde dat er voor komend jaar geen plek op BZO was voor een van haar kinderen. Erg dubbel is dat... Aan de ene kant wil ik begripvol en meelevend zijn, maar aan de andere kant denk ik, meid, wat zouden we dolgelukkig zijn als we jouw probleem hadden... Dus ja, het is moeilijk, super moeilijk en hoe langer het niet lukt om zwanger te worden, hoe erger het wordt. Ook heeft een collega aangekondigd dat ze zwanger was 2 dagen nadat ik de curettage heb gehad. Maar ik weet ook dat haar eerste zwangwrschap ook eindigde in een miskraam, dus ik gun het haar van harte, maar het maakt het toch niet makkelijker voor mij... Tja, hoe ga je ermee om... Proberen zo weinig mogelijk eraan te denken (lukt lang niet altijd...), verstand op nul en gewoon doorgaan met waar je mee bezig bent en hopen dat het uiteindelijk goed komt. Ze hebben ten slotte nu IVF en ICSI, dus er is een kans; 40 jaar geleden was het helemaal kansloos geweest... Sterkte!!
Hier ondertusen 5 jaar bezig en helaas nog lege handen. Ik heb geen tips hoe ermee om te gaan. Merk dat het hier ook steeds moeilijker wordt. Ook na het steeds mislukken van alle pogingen (half jaar medicijnen voor man, 6x iui en 6 tp's na icsi). Ik probeer me soms toch maar op wat anders te richten. En ja, gelukkig hebben ze ivf en icsi, maar helaas is dat ook geen wondermiddel bij iedereen.
Lieve meid, ik herken je gevoel maar al te goed! Wij zijn 3jaar bezig geweest...mijn man bleek langzaam zaad te hebben maar t zou nog wel natuurlijk kunnen, toch lukte t maar niet... Die weg die medische molen s zoo frusterend... Elke keer als ik dacht dat ze wat gingen doen of behandeling kon starten kwamen ze weer met een ander onderzoek waardoor we zo 3 jaar verder waren. Bij mij bleek alles goed te zijn en we zouden met Iui gaan starten maaaar ze wilde eerst een kijkoperatie... Ik twijfelde want was eig zooo klaar met dat , naar mijn idee uitstel gedoe van de artsen... Ondertussen idd alle meiden km me heen die binnen 2maanden zwanger waren Pfff wat leuk voor hun maar bij de 10 e kon ik t niet meer aanhoren... Uiteindelijk bleek mijn eileider ontstoken en s verwijderd...fijn dat ze daar na 2 1/2jaar achter kwamen...ok op de wachtlijst voor IVF... We konden in januari starten maar ik was zooo klaar ermee.. Hebben toen besloten eerst te trouwen en vAk te vieren... Artsen akkoord en wat denk je... Een maand later spontaan zwanger ondanks dat de artsen die kans errrrg klein schatte... Wil je niet nog meer een rotgevoel geven, ben er nl weer een die wel zwanger is,maar wil eig hiermee aangeven houd hoop de natuur doet toch echt wat hij zelf wil,hopelijk bij jullie ook!!! Wat ik trouwens. Echt probeerde die 3 jaar lang was om niet sapastische te gaan klussen etc, vond echt dat t wel leuk moest blijven ... Veel mensen zeiden laat t psychisch los en kon me daar zoooo kwaad om maken, achteraf bleek dat t wel hielp misschien maar hoe je dat doet blijft mij een raadsel. Heel veel sterkte meis, houd de hoop erin hè
Herken het heeeeel goed! Ik ben ook 35 en al langer dan twee jaar bezig. En ik wilde al kinderen terwijl mijn vriendinnen nog op stap gingen en er niet aan toe waren Als ik jou was zou ik trouwens een ander ziekenhuis opzoeken die je wél wil helpen. Tips om ermee om te gaan heb ik eigenlijk niet. Ik probeer maar te denken dat het ons ook een keertje zal lukken. Gelukkig weten alleen vrienden dat ik met kinderen bezig ben.
oh meid heel herkenbaar! waarom wordt jij eigenlijk niet geholpen? je huisarts is verplicht om je na 1 jaar door te sturen naar gyn of feriliteitsarts, dus daar zou ik werk van gaan maken!! wij zijn nu inmiddels ook 2.5 jaar bezig en gaan in aug starten met ivf 1! spannend dus!!
Lieve Yses, Ik heb zelf veel gehad aan het boekje "open zenuw" van Denise Hilhorst. Zoals al door een aantal andere meiden aangegeven zou ik wel op zoek gaan naar een ziekenhuis die jullie verder wil helpen of eisen dat de huisarts jullie doorstuurt. Heel veel succes! Liefs, RooDje
Ben het helemaal met vorige schrijvers eens. Ga eens informeren bij een gyn. Doorverwijzing is niet altijd nodig! En dan leg je daar je probleem uit. Vraag anders eens om verschillende testen mbt je bloed/hormoon waarden, dat kan al een eerste stap zijn, waar ook een huisarts nooit tegen kan zijn! Ik heb hetzelfde gehad en herken je gevoel zo goed! Wij waren ruim 2 jaar bezig en nog geen doorverwijzing. Moet eerlijk bekenen dat het eerste jaar ook bij ons het nog niet zo speelde omdat we besloten hadden om te stoppen met de pil en te zien. Zeker als je leest dat het wel een jaar kan duren (zeker na 35, wat ik in die tijd ook was). Toen we na aandringen (door steeds pijnlijk wordende cyclus na het stoppen van de pil) eindelijk in gesprek kwamen met een gyn en onderzoeken zouden starten werd ik (helaas zeg ik nu) zwanger. Na 6 weken een miskraam, maar hierdoor kwam alles stil te staan ik kon immers zwanger worden. Ik zal maar niet verder uitwijden over het vervolg, maar ik sta nu nog met legen handen. Niet om je bang te maken, maar zorg dat ze het serieus nemen. Toen ik 37 was zeiden ze nog steeds 'je hebt nog tijd' nu hebben ze een lage eicel productie geconstateerd en is IVF de enige oplossing en de tijd gaat dringen nu op mijn 39ste Heel veel succes en hoor graag als je een afspr met de gyn hebt gehad. Liefs Simoon
Het blijft moeilijk en ik vind het alleen maar moeilijker worden.... Wij zijn inmiddels 4 jaar bezig. Bij ons beiden niets gevonden, dus we moesten ruim 2,5 jaar zelf proberen. Oók in andere ziekenhuizen. Dus eisen heeft niet altijd zin helaas. Inmiddels hebben alle vriendinnen, buren, collega's etc. kinderen. De meeste meer dan 1. Ik kan me enorm alleen voelen in een groep waar iedereen kinderen heeft (en er dus ook veel over gepraat word). Lang niet iedereen begrijpt ons verdriet of het gevoel alleen te staan. Ik voel me een moeder, maar heb geen kind. Na weer een mislukte behandeling geven we toe aan ons verdriet, ik verstop het niet meer. Neem vrij van mijn werk als werken niet gaat en probeer onszelf te verwennen. Meestal gaat het dan na een week of 2 wel weer. We steken veel tijd en energie in onze relatie, want dat is tenslotte het belangrijkste. Wij hebben geen pogingen meer die vergoedt worden, maar gaan het nu zelf betalen in Dusseldorf. Ik kan en wil nog niet opgeven... Heel veel sterkte.
Ook wij al meer dan twee jaar aan het hopen en proberen waarvan nu ruim een jaar in de mmm. Wij zijn na een jaar naar ha gegaan ivm leeftijd (ook nu 35) gelukkig zijn we heel serieus genomen en is alles snel in gang gezet. Helaas nog zonder resultaat. We geven niet op maar het wordt inderdaad wel steeds zwaarder. Tips heb ik er niet voor, ben zelf nogal ene binnenvetter en ben onlangs daardoor ontzettend tegen mezelf aangelopen. Ben nu bezig met via de arts mw in te schakelen. Hoop dat dit me goed gaat ondersteunen. Sterkte meiden, we know how u feel!