Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie medeleven. Inmiddels zijn we een (hectische, zware) week verder, morgen is de herdenkingsdienst. Alles is klaar daarvoor, dus rest me nu alleen nog na te denken wat ik morgen ga aantrekken en mijn tekst te oefenen. En dan mag ik zondag instorten. Wat ook gegarandeerd zal gebeuren... Ik ben nu al zo moe en down, als er dan niets meer 'hoeft' zal ik me niet meer groot kunnen houden. Het besef begint ook steeds meer door te dringen, de harde realiteit: ze is er niet meer. Ik merk dat ik het ergens lastig vind dat er geen lichaam is om afscheid van te nemen. Misschien als ik met mijn eigen zintuigen had kunnen zien dat ze dood was, het dan beter te bevatten zou zijn? De vraag is of er uberhaupt stoffelijk overschot van haar gevonden gaat worden. We weten dat ze bij de vleugel (en dus bij de motoren) zat, dus ook waarschijnlijk de meest verwoestende klap heeft gehad. De troost die we daar uit halen is dat ze geen besef zal hebben gehad en ook zeker niet meegekregen zal hebben dat het vliegtuig neerstortte. We zijn nog lang niet klaar. Ook haar huis moet natuurlijk nog helemaal opgeruimd worden. En hopelijk ook een 'echte' begrafenis in de nabije toekomst. En in de tussentijd dag in, dag uit geconfronteerd worden met het gemis... Knuffel ook voor alle andere mensen die nu een dierbare moeten missen.
Wat moet dit verschrikkelijk voor jullie zijn Wens jullie heel veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke tijd.
Stort maar in, dat mag. Neem de tijd om te rouwen, neem de tijd om door alle emoties heen te gaan die er bestaan. Veel sterkte toegewenst. Ik hoop dat het een mooie dienst mag zijn.
Nogmaals heel veel sterkte. Hopelijk wordt morgen ondanks het immense verdriet toch een mooie waardevolle dag.