Lieve adoptie-ouders, Ik wil graag mijn bewondering uitspreken voor wat jullie doen. Ik vind het zo iets moois. Laatste tijd is er veel over adoptie te zien op tv en elke keer heb ik tranen in mijn ogen. Vaak zijn het ouders die zelf veel moeite hebben gedaan zwanger te worden, zonder resultaat. Prachtig vind ik het dan om te zien hoe blij deze ouders zijn om eindelijk hún kindje in de armen te sluiten. Eindelijk heeft het kindje ene echt thuis en kans op een goede opvoeding en leefbare omgeving met veel liefde, heel veel liefde. Dit wilde ik even kwijt... Zelfs ben ik ook erg vol van adoptie, maar mijn man denkt er anders over helaas. Het is iets waar je als gezin helemaal achter moet staan...
Ben ik met je eens! Geweldig om een lief klein kindje een goede start en mooie kansen te geven in een gezin waar hij/zij meer dan welkom is!
Ik ben ook zeer te spreken over adoptie, ik zou het zo willen doen... mijn mannetje ook, maar het kost zo ontiegelijk veel geld! Eigenlijk help je een mensje in nood (en de ouders) dat zou dan toch eigenlijk niet zo duur moeten zijn!? Gr. Niki
Inderdaad. Mijn neef heeft een dochter uit China. Je geeft een kind een kans op een goede toekomst. Waarom moet dat inderdaad zo duur en ingewikkeld zijn?
Ik vind adoptie ook goed. Weet je wat ik zo sneu vind, mensen die hun kindje bij het vuilnis leggen( en dan nog kijken of het levend gevonden word) of het gewoon vermoorden omdat ze er niet voor kunnen/willen zorgen. Zijn er toch zoveel mensen die zwanger willen worden en het niet lukt... en dan weer een ander dumpt gewoon letterlijk zijn kind. Er zal eens een instantie opgericht moeten worden waar deze moeders hun kindje anoniem kunnen heen brengen zodat een ander het kindje kan adopteren. dan is de moeder die niet kan of wil zorgen geholpen, en de gene met een kinderwens ook. of is zo iets al in nl?
ik sluit me bij jullie aan.. ik vind adoptie supper die kinderen verdienen ook een goede toekomst.. alleen ik snap ook niet waarom het zo duur moet zijn en zo lang moet duren... en ik vind het zielig voor de kinderen die in die tehuizen zitten te wachten op nieuwe ouders... groetjes
Een vriend en een vriendin van mij zijn heel lang bezig geweest met een adoptie procedure, en hoewel ik het heel nobel voor het kindje vind, vindt ik wel dat je als ouders sterk in je schoenen moet staan. Als ik aan hun zie hoeveel teleurstellingen ze wel niet te verwerken hebben gehad. Ze kregen continue berichten dat er een kindje was, en dan toch weer niet en zo ging het maar door, zo zielig die teleurstelling elke keer weer...ik heb wat met ze mee gehuild! Voordat ze ook maar door de selectieprocedure heen waren ( ze wilden graag een kindje uit Rusland) Uiteindelijk waren ze zo moe gesteden dat ze ermee gestopt zijn en voila ZWANGER en nu al 3 jaar een kerngezonde dochter.
ik vind adoptie ook een goed ding voor de weeskinderen die een gezin verdienen maar ook voor de mensen die geen kinderen kunnen krijgen vind ik het een geweldig iets, het jammere is, is dat de procedure gigantisch lang kan duren. Maar ik denk dat dat wachten het waard is. Lang leven het adoptie bureau
Ik heb ook altijd geroepen dat ik, als ik uberhaupt kinderen zou willen ,zou adopteren. Mijn zusje en ik zijn ook allebei geadopteerd en hebben beide een mooi leventje,door en doorverwend vergeleken met wat we anders hadden gehad. Maar het is eigenlijk pas sinds het moment dat ik terug ben geweest naar mijn geboorteland,2 jaar geleden,dat we aan kinderen zijn gaan denken. Werd wel ff met beide benen op de grond gezet. Kids zijn daar nog blij met helemaal niks,terwijl de kids hier al beginnen te gillen als ze dat zakje snoep in de winkel niet krijgen...bah!Helaas door de lange wachtlijsten gaat adoptie nu niet door,want dan zouden we straks (voor ons gevoel) oude ouders worden en dat wilden we ook niet. Nu dus maar ons eigen kleintje....
Ik heb ook altijd geroepen dat ik, als ik uberhaupt kinderen zou willen ,zou adopteren. Mijn zusje en ik zijn ook allebei geadopteerd en hebben beide een mooi leventje,door en doorverwend vergeleken met wat we anders hadden gehad. Maar het is eigenlijk pas sinds het moment dat ik terug ben geweest naar mijn geboorteland,2 jaar geleden,dat we aan kinderen zijn gaan denken. Werd wel ff met beide benen op de grond gezet. Kids zijn daar nog blij met helemaal niks,terwijl de kids hier al beginnen te gillen als ze dat zakje snoep in de winkel niet krijgen...bah!Helaas door de lange wachtlijsten gaat adoptie nu niet door,want dan zouden we straks (voor ons gevoel) oude ouders worden en dat wilden we ook niet. Nu dus maar ons eigen kleintje....