Ik ben groot gebracht door mn opa en oma. Mijn band met hun is echt ontzettend hecht. Voor elk lif lafje bellen we elkaar op, ik hoef maar te piepen en ze komen er aan. Toen we t vorig jaar financieel slecht hadden hebben ze ons ontzettend geholpen. Ik zou dus ook echt niet zonder ze kunnen. Tot aan de verhuizing waren ze ook een vaste dag aan t oppassen op mn ukkies. Soms wel vaker dan 1 dag. Dan weer een keertje logeren enzo. Maar de laatste jaren zie ik dat ze achteruit gaan, vergeet achtiger, moeilijker lopen, zkh opname van opa dit jaar. En dan merk ik weer dat ze echt oud worden ( 77 en 81 ). Vanacht had ik weer zo'n rotdroom dat ze waren overleden en de begravenis was. En dan word ik gewoon huilend wakker en blijf ik er de rest van de dag mee zitten. Ik ben zo ontzettend bang voor t moment dat ik dat telefoontje krijg... Moest t ff van me afschrijven, zit nu alweer te huilen...
Ah nolu.., Een dikke knuffel voor jou! Ik zie mijn opa en oma als een 2e vader en moeder en ben gedeeltelijk bij hen opgegroeid. Ze zijn er nog maar ook al 77 en zie ze ook echt "oud" worden.. Ik begrijp dus heel goed hoe je je voelt denk ik. Soms kijk ik naar hun foto waar ze toosten op elkaar en zo gelukkig kijken. Dan moet ik soms ook wel even slikken aan de gedachten dat ik ze straks moet missen. Ik probeer te koesteren dat ze er nog zijn en vooral dat ik zo gezegend ben dat ik zn speciale oma en opa heb! Dat is niet zo veel voor komend.
Och jeetje Maar weet je meid... probeer er van te genieten zolang ze er zijn. En onthou dat je geen invloed hebt op het moment dat ze jouw leven zullen verlaten. Als je het heel simpel bekijkt, dan is je angst daardoor verspilde emotie. En dat bedoel ik niet negatief of om je gevoelens te bagatelliseren hoor maar dat is meer uit eigen ervaring. Ik ben zelf altijd heel erg bang geweest voor dingen en probeer mezelf nu vaker voor te houden dat ik ook vertrouwen moet hebben.... vertrouwen dat alles gaat zoals het gaat en het niet van mij afhankelijk is. Misschien kun je zo wat beter met die angst omgaan en heerlijk genieten van twee mensen die zo goed voor je zijn!
Knuffel voor jou!!! Ik ken het, mijn oma was een 2e moeder voor mij, ook al was ze al 76 toen ik werd geboren. Ze is twee maanden geleden overleden, heb het er nog moeilijk mee, en ikword echt boos als iemand durft tezeggen 'maar ze was toch 97'... Pff, je begraaft toch geen leeftijd.. Geniet van ze nu ze ern ogzijn inderdaad, maak mooie herinneringen! Als ze zo oud worden als die van mij heb je er nog lang plezier van
Nolu weet je ik heb eens iemand gesproken die een kindje verwachtte waarvan de artsen dachten dat het kindje een syndroom had. Ze zei tegen mij: Weet je bagheera, ik ga intens genieten van mijn zwangerschap en mijn kindje. Weet je wat het is? Mocht hij/zij een syndroom hebben dan kan ik me daar nog mijn hele leven zorgen over maken en verdrietig zijn en sterk zijn voor mijn kindje. Wat heeft het voor zin om nu 9 maanden bang te zijn en verdrietig voor iets waar ik nu niets in kan veranderen?
Dat was een hele eyeopener voor mij om te horen dat ze zo in het leven stond. Misschien helpt het jou ook?
Ik weet precies wat jij bedoeld, alleen ik was er al mee bezig toen ik nog maar een jaar of 7/8 was. Toen dacht ik altijd van hoeveel jaar zou ze nog bij me zijn??? Was altijd bij mijn oma, bleef vaak slapen, naarmate ik ouder werd en ben samen gaan wonen kwam ik nog steeds vaak. En moest er niet aan denken dat als ze er niet meer zou zijn. Maar weet je wat het is? Als je ziet dat ze minder worden en op een gegeven zoals bij mijn oma en dat ze het steeds meer opgeven beetje bij beetje, dan kan je er naar toeleven en hoop je op een dag dat ze snel zal gaan, gewoon omdat het beter voor haar is, omdat ze niet meer wil en dus ook niet meer eet of drinkt. Ik heb er echt vrede mee gehad en het was goed zo. Natuurlijk mis ik haar ontzettend, maar kijk er met een goed gevoel op terug. Ze was trouwens 82 jaar geworden en wou zo graag naar haar man toe die toen al zeker 45 jaar was overleden.
Ik heb precies hetzelfde gehad en ik ging er eigenlijk altijd vanuit dat ze zolang bij me zouden blijven. Helaas kreeg mijn oma op haar 65e al alzheimer. Uiteindelijk is ze op 73 jarige leeftijd overleden maar ze was al zolang d'r zelf niet meer. Het was beter dat ze op een gegeven moment overleed, ze was echt een kasplantje. Mijn opa miste mijn oma zo erg na haar overlijden. Hij heeft het (vinden wij) nog een hele tijd uitgehouden maar helaas is hij begin dit jaar op 75 jarige leeftijd overleden. Ik mis ze heel erg en heb het ook een tijd erg moeilijk gehad. Zeker dat mijn oma niet mijn huwelijk en de geboorte van mijn kindjes heeft meegemaakt. Maar ik ben blij met de jaren die ik met ze gehad heb en de herinneringen daaraan.
Ik moet er ook niet aan denken om mijn opa en oma te moeten missen. Mijn opa is inmiddels al 92 en het zijn echt mensen van de dag geworden. Ik kan alleen maar heel erg blij zijn dat ze mijn dochter nog kennen. Ik probeer dan ook zo vaak mogelijk naar ze toe te gaan. Geniet er dus vooral van dat je ze nog hebt. En ik hoop dat je nog enorm lang van ze kan genieten.
Ik heb ook een hele sterke band met mijn opa... en hij is nou 70.. ik schrok ervan toen ik het laatst hoorde..want ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat hij al zo oud was..want hij is heel sportief en actief en gezond etc. Hij is net als een vader voor mij. Toen ik zwanger was belde hij wel 2 x vanuit turkije hoe het met me ging.. En hij komt wanneer ze in nl zijn .. elke week met zijn fiets langs om naar onze kleine te kijken en spelen. En laatst zei mijn tante dat hij echt dagje ouder is en dat ie niet zo lang te leven heeft!! en ik schrok ervan.!!!!! jeetje en sindsdien ben ik ook heel erg bang dat hem iets overkomt ik hoop dat hij nog heel lang en gezond leeft..
Mijn oma is 3 maanden terug overleden en ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ze er echt niet meer is. Ik wilde er ook niet aan dat ze ooit zouden gaan, "dat gebeurt mijn opa en oma niet". Maar nu, het gemis doet ontzettend pijn, vooral omdat ik heel binnenkort ga trouwen en ze daar niet bij zal zijn. Uiteraard wel in gedachten... Ik kan er helaas niets meer aan veranderen, dit is zoveel beter voor haar en ik moet nu verder zonder haar, maar in gedachten is ze altijd bij me.