Een vraag nav iemand in mijn omgeving: Zien jullie een negatieve 20-weken-echo, die leidt tot het afbreken van een zwangerschap (en dus het bevallen van je overleden kindje) als een trauma ?? Ik ben nav iemand in mijn omgeving en de manier hoe diegene hiermee omgaat benieuwd naar wat jullie ervaringen/gevoelens hiermee/van zijn
Dat is toch heel persoonlijk? Ik kan me voorstellen dat het behoorlijk traumatiserend kan zijn. Hoe je er mee omgaat zal van persoon tot persoon verschillen.
Dat is aan die iemand in je omgeving om dat te bepalen, dat kun je echt niet in zijn algemeenheid stellen of voor iemand anders bepalen. Dus als zij vindt van wel, dan voor deze persoon ja. En als zij vindt van niet, dan voor deze persoon nee.
Ik begrijp je vraag niet helemaal. Vind je dat deze persoon er op een "verkeerde" manier mee omgaat en maak je je zorgen over diegene? Ik denk dat het zeker traumatiserend kán zijn en trauma's kunnen een mens flink beïnvloeden. Het kan leiden tot emotionele buien, woede-uitbarstingen etc., maar ook juist tot afvlakking, terugtrekgedrag en vermijding om er maar niet aan te hoeven denken. De ene persoon uit zich hele erg, en de andere persoon zal juist proberen er zo min mogelijk over te praten in de hoop dat de pijn dan niet gevoeld wordt. De kern is dat het belangrijk is om zo'n gebeurtenis een plekje te gaan geven, hoe diegene dat ook doet. Het enige wat je kunt doen is aan deze persoon vragen hoe het gaat, je zorg uitspreken en proberen erachter te komen waar hij/zij behoefte aan heeft.... Als je echt denkt dat deze persoon getraumatiseerd is en hier niet zonder hulp overheen gaat komen zou je eens kunnen aanbieden om samen naar de huisarts te gaan. Maar niet voordat je deze persoon de open vraag hebt gesteld wat je voor diegene kunt doen.
Geen mens is hetzelfde, wat voor de een traumatiserend is hoeft dat voor de ander niet te zijn. Ik heb twee kinderen verloren rond hetzelfde termijn, en ik heb daar geen trauma aan overgehouden. Wel heeft het een enorme impact op mijn leven gehad, en zal ik nooit meer hetzelfde zijn. Ik persoonlijk had heel erg de behoefte om mij terug te trekken, wat niet iedereen mij in dank afnam. Buitenstaanders zullen mij op momenten vast raar of egoïstisch hebben gevonden, terwijl voor mij dat toen de enige manier was om de dagen door te komen. Iedereen ervaart verlies anders, maar ga er maar vanuit dat een kindje verliezen ook tijdens de zwangerschap een heel heftige ervaring is. En dat een mens na dat verlies nooit meer hetzelfde zal zijn. En waar de een wel over zijn verloren kind praat, zal de ander daar niet over praten maar dat betekent niet dat er geen sprake is van gemis. En veel mensen lijken te denken dat nadat je een gezond kindje hebt gekregen alles weer goed is. Dat het allemaal goed is gekomen. Maar dat is ook absoluut niet zo. Ik heb na mijn verlies een voldragen kind gekregen, waar ik dol op ben en iedere dag weer dankbaar voor ben. Maar ik mis mijn andere kinderen nog net zo veel als voor zijn geboorte, en hij zal hun nooit kunnen vervangen.
Ik heb het goddank nooit meegemaakt, maar als ik me erin verplaats dan zou het voor mij een groot trauma zijn.
Je verliest gewoon een kind, dus 'ja'. En tja, dat dat in dit geval een eigen keuze is geweest lijkt mij niet heel veel uitmaken. Ik denk dat er maar heel weinig mensen zijn die dit niet als een levensveranderende gebeurtenis ervaren.
Voor ons is het bijna 8 jaar geleden dat ons mannetje is geboren,toen wisten we ,en nog steeds,dat het beter was de zwangerschap af te breken omdat hij al in me buik zou overlijden en hij het zeer waarschijnlijk niet 9maanden in me buik zou overleven. Anderhalf jaar geleden,na de geboorte van onze jongste dochter,kreeg ik klachten,zowel geestelijk en lichamelijk... heb bijna een jaar bij een psycholoog gelopen en daar een zware EMDR (traumaverwerking)behandeling gehad. Dus ja ,uiteindelijk heb ik er een trauma aan overgehouden en gelukkig gaat t nu een stuk beter en heb ik ook geleerd hoe ik er mee om kan gaan en kan ik zelfs zijn naam noemen. Ben wel benieuwd naar je verhaal,waarom je dit wil weten...
Ik vond het behoorlijk traumatisch ja! Ons zoontje is zelf overleden met 20 weken aan een grote hersenbloeding. Hij heeft erg geleden en dit was ook te zien bij de geboorte en op de laatste echo waarbij zijn hartje nog zacht klopte. Wat ik wel merk is dat mensen vaak onderschatten was het is om een kind te verliezen ook al was het maar 20 weken. Je bevalt gewoon van een klein kindje met alles er op en eraan. Wij konden goed zien op wie hij leek en er was veel herkenning. Vreselijk!
Ben t met je eens, hier was t met 22wk en je ondergaat een bevalling met alles erop en eraan,weeen,stuwing erna en je staat met lege handen en t voelt ook zo verdomd leeg... ook wij konden zien dat ie op papa leek,en nu op onze oudste zoon en soms is het nu,bijna 8 jaar later nog moeilijk... je vraagt je dingen af,welk karakter zou ie hebben gehad,hoe zou ie t op school hebben gedaan etc... ik ben nu t boek altijd een kind tekort aan t lezen en schiet regelmatig vol en merk dat ik t zo fijn vind om met vrouwen te spreken die dit ook hebben meegemaakt om herkenning van me gevoel en gedachtes te hebben en dat voelt fijn en je voelt je begrepen.... het word door je naaste omgeving vaak onderschat en hier de ervaring dat er nooit over gesproken werd en nog steeds word,alsof ie nooit heeft bestaan en dat doet pijn....
Lijkt mij hoe dan ook traumatisch. Ze heeft twintig weken lang een kindje in haar buik gehad en voelen groeien. Al die weken vooruit gedacht, vooruit gepland en uitgekeken naar het kindje wat komen gaat. Dat je dan na twintig weken slecht nieuws krijgt is verschrikkelijk, dat je dan vervolgens moet gaan bevallen van je overleden kindje is nog vele malen verschrikkelijker. Want bevallen is precies datgene wat je maanden later had willen/moeten doen van je levende kindje. Ik ben zelf met 23 weken bevallen van mijn kindje, verschrikkelijk verdrietig en traumatisch. Wat dit trauma verergert is dat moeders als ik zich zo alleen kunnen voelen omdat je een omgeving hebt die er zo weinig van kan en/of wil snappen. Een omgeving die het ziet als een mislukte zwangerschap of een miskraam, terwijl je net als andere moeders door een bevalling hebt moeten gaan. Alleen dan geen normale bevalling, maar een helse bevalling. Mijn bevalling was voor mij urenlang mijn dochter naar het randje van de klif duwen en haar daar uiteindelijk vanaf duwen. Ja - traumatisch. Nu is elke situatie, elk kindje, elke bevalling geheel verschillend, dus ik kan niet invullen hoe dat voor jouw vriendin was. Maar bevallen van een kindje dat heeft geleefd, dat heeft bestaan, is niet niets en verandert je leven voorgoed.
Ik heb zeker de vroeggeboorte met 21 weken en het overlijden van mijn dochter* als zeer ingrijpend ervaren, maar dit geldt niet voor iedereen. We hebben destijds bij een maatschappelijk werker gelopen en hij vertelde ook dat sommige mensen er niet zo veel moeite mee hadden. Die ervaarden het anders en gingen er daarom ook anders mee om. Ik denk ook dat de mensen die op dit forum komen, het wel als groot verlies zien, de mensen die dat een stuk minder hebben, zullen, denk ik, minder snel lotgenoten opzoeken.
Op het moment wanneer je er nog middenin zit, is het zeker een hel. Je leeft in een roes etc. Ik ben na 23 weken bevallen van mijn dochter nav een negatieve 20 weken echo. Het was de zwaarste beslissing van ons leven en het gaat zo tegen je natuur in, maar soms heb je geen keuze. Ik ben zeker door een helse tijd gegaan. Uiteindelijk krabbel je wel weer op, maar dat duurt wel een tijd. Je moet jezelf weer terug vinden. In die tijd heb ik met veel lotgenoten gesproken, ook erg veel behoefte aan gehad, omdat iemand die zoiets nog nooit heeft meegemaakt die kan zich niet eens voorstellen hoe het voelt. Ook al denken ze dat wel te kunnen. Ik merkte wel een groot verschil in omgang met het verlies, dat het vaak ook vele malen heftiger was voor vrouwen die bijvoorbeeld hun eerste kindje waren verloren. Iemand die haar tweede kindje verloor, ging toch vaak wat sneller het dagelijkse leven weer in omdat je wel moet voor je andere kindje. Het maakt ook verschil of je na het verlies snel weer zwanger wordt, of dat je bijvoorbeeld weer via IVF etc zwanger moet worden. Het nieuwe kindje vervangt het overleden kindje natuurlijk nooit, maar het maakte (voor mij) het verlies iets dragelijker omdat je het gevoel hebt dat er licht is aan het einde van de tunnel. En ja... ook ieder mens ervaart gebeurtenissen nou eenmaal anders en gaat er anders mee om. Het is dus eigenlijk niet te zeggen of je vriendin (diegene in je omgeving) er op een abnormale manier mee om gaat. Ik wil er ook nog aan toevoegen als je gaat bevalling nadat je voor een zwangerschapsafbreking hebt gekozen nav een negatieve 20 weken echo... wil niet altijd zeggen dat je van een overleden kindje gaat bevallen. Mijn kindje kwam namelijk levend ter wereld.
Ik kan me goed vinden in al jullie verhalen. Mijn zwangerschap werd ook afgebroken na een slechte 20-wekenecho. Je verliest een kind. Dat is traumatisch, hoe dan ook. Natuurlijk gaat de één er anders mee om dan de ander, maar het is een heftige gebeurtenis. Het was bij mij mijn eerste zwangerschap en dus ook mijn eerste bevalling. Ons zoontje werd doodgeboren. Het moment dat ik hem voor het eerst vasthield zal ik nooit vergeten. Een volmaakt kindje met alles erop en eraan, maar zo onnatuurlijk stil...