met de psychologe gepraat, oooh wat was het moeilijk voor me. in het begin van het gesprek ging het echt heel stroef maar moet zeggen die vrouw heeft engelengeduld. na een half uurtje toch mijn angsten op tafel gegooid en we hebben dan samen een lijstje gemaakt wat voor mij het allerbelangrijkste was. natuurlijk de kinderen en mijn vriend enalles daar rond en dan pas de begrafenis en regeling errond. ze stelde voor om eerst het belangrijkste aan te pakken en heeft me ook enkele adressen gegeven waar ik iets mee kan. ook stelde ze voor om in de nabije toekomst eens met het hele gezin te komen want zegt ze het gebeurd heel vaak dat iedereen met de zieke persoon bezig is en soms de gevoelens van de andere errond vergeten wordt. ze heeft wel een punt natuurlijk want ook al praat ik er met mijn gezin over, toch weet ik haast zeker dat ze me niet alles vertellen en vragen om me te sparen en dan vooral mijn vriend en oudste dochter. dochter zag dit voorstel wel zitten maar vriend iets minder, hij is zo gesloten van karakter en op dit moment heeft hij ook veel woede in zich; duidelijk te merken aan zijn uitspraak op het voorstel... met da mens praten zorgt er niet voor dat jij genezen gaat zijn hé... hoop zo dat hij het toch een plaatsje kan geven want zelfs met zijn beste vriend praat hij er niet over. denk dat hij op dit ogenblik nog meer angst heeft dan ik en dat maakt me zo verdrietig want het is zo'n schat die echt wel zichzelf weg cijfert voor een ander. hopelijk brengt tijd wat raad en heb ik die tijd ook. pffff... waarom is het leven toch zo unfair....
Zeg dat wel waarom is het leven zo unfair!!! Ik leef zo met je mee ! Verder weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven.... Ik ben zo blij voor je dat het je wel een goed (voor hoever het goed kan zijn?!)gevoel heeft gegeven naar de psycholoog te gaan! En ik hoop dat je vriend zijn gevoelens straks ook kan/gaat uiten, ik denk dat dat heel moeilijk is voor iemand die een gesloten karakter heeft! Maar het is ook niet niks zeg!!! Ik wens jullie zo veel sterkte in deze moeilijke tijd! En in de tijd die nog komen gaat!
jee.....heb dit topic al een paar gelezen. Wat voor een reactie kan ik geven....niets lijkt zinnig. Vind je onwijs krachtig, hoe je de dingen verteld en deelt. Wat moeten jullie door een hel gaan nu. Kan me niet eens voorstellen hoe dit moet zijn. Wil je heel veel sterkte toewensen met alle dingen die nog op je pad zullen komen.
Hoi Randi , Ik vind het knap dat je toch zover bent gekomen om bij de psycholoog je angsten op tafel te gooien. Ik denk dat wanneer je je goed voelt bij deze vrouw je inderdaad een hele boel aan haar zou kunnen hebben. Ze kan misschien een duidelijk beeld vormen over wat je nog wil regelen. Ik vind het videodagboek idee ook heel mooi en volgens mij is het inderdaad heel waardevol voor je kinderen later wanneer ze het misschien nodig hebben om hun moeder te zien en te horen. En over jouw mannetje tja het is ook niet niks he....sommige mensen gaan praten anderen slaan dicht. Ik hoop dat hij een manier vindt om zijn boosheid over wat jullie meemaken kan ventileren op een of andere manier. Maar ik weet zeker dat met de tijd ( en ik hoop dat jullie nog heeeeel lang samen hebben) hij het een plaatsje kan geven. Nu is het misschien gewoon nog te vers , te moeilijk en te pijnlijk voor hem. Ik wens jullie heel veel sterkte toe , ik vind jou een super sterke vrouw en vind het een eer dat je ons bij zo een moeilijk probleem durfde te betrekken. Heel veel liefs Helia.
*zucht* wat een ontzettende sterke vrouw ben jij. Ik heb momenteel een Tante die precies hetzelfde meemaakt als wat jij nu moet doormaken Van dichtbij maak ik mee hoe groot de impact op haar en haar familie is. Ik denk als ik in die situatie zou zitten dat ik helemaal dicht zou slaan....ik ben niet zo sterk als jij bent denk ik. Je moet vooral doen waar jij en je gezin je fijn bij voelen. ik denk dat i van elk moment zou proberen te genieten. en inderdaad een mooie schatkist maken met mooie bllije en belangerijke herrineringen.... Ik weet niet goed wat ik tegen je persoonlijk moet zeggen. Alleen maar ik wens je nog tientallen jaren samen met je geliefden om je heen. heel veel sterkte
Goed dat het gesprek met psychologe positief verliep. Hoewel er weinig positiefs aan is natuurlijk Vind je wel ontzettend sterk overkomen, maar jah, wat moet je anders Ik vind het knap hoe je ermee omgaat. En ook wel logisch dat je vriend boos is, die staat machteloos Dikke knuffel en ik hoop met heel mijn hart dat je nog een hele lange tijd van je gezin mag genieten en je gezin van jou...
Wat heb ik een respect voor jou en voor je gezin, het is toch heel wat om ondanks deze mokerslag alles zo goed en zo kwaad het gaat ''door'' te laten gaan.... Ik wens jou, je gezin en iedereen om je heel heel veel sterkte, kracht en liefde toe!
Wat oneerlijk!!!! Dit zou toch niet mogen!! Ik word hier zo bang van... en zo verdrietig. Ik vind het echt knap dat je nog praktisch bezig bent. Maar met kinderen is dat niet anders.. Meid, ik weet niet wat ik moet zeggen...ik wens alleen dat je nog heeeeeeeeeeeeeeeeel wat jaren mag genieten van je kinderen!! En dat je mannetje dichtslaat... ik snap het wel. Het is zo moeilijk om hiermee om te gaan.. Hele grote knuffel!
Randi, wat goed dat je met een psycholoog gesproken hebt. Juist iemand die meer afstand heeft, kan de belangrijkste dingen voor je op een rijtje zetten. En ik denk dat het een heel goed voorstel is om eens met het hele gezin te gaan. Het klinkt erg alsof jouw vriend juist ook eens met iemand moet gaan praten. Hij zit ook in een ongelofelijk moeilijk proces, het accepteren van jouw terminale ziekte, het weten dat jij er op een gegeven moment niet meer zal zijn is natuurlijk ook maar amper te accepteren. In de lijn van 'rouwverwerking' (wat bij heftige gebeurtenissen komt , dus hoeft niet alleen gepaard te gaan met overlijden) zit hij nu in de 'boze' fase, acceptatie volgt vaak hierna. Ookal lost praten jouw ziekte niet op, ik denk dat het voor hem veel goed kan doen zodat hij nog volop kan genieten van de tijd die jullie nog samen hebben. Ik hoop dat hij hier open voor zal gaan staan. Verder weet ik niet of het al eerder geopperd is, maar zou je geen aanspraak op een Buddy kunnen maken? Dit zijn mensen die andere mensen met een terminale ziekte begeleiden. Wie weet kan zo iemand met jou een deel van je wensen regelen, zodat je dit kunt delen en uit handen kunt geven. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe en vooral nog veel genieten, voor jou en je gezin. Een warme groet, Snoozie (Kunstzinnig therapeut)
Randi, Lees je berichten met tranen in mijn ogen. Wat verschrikkelijk allemaal voor jou, je man en kinderen. Je hoeft ook zeker niet altijd sterk te zijn meid, dat kan ook niet. Misschien dat zo'n buitenstaander je zeker kan helpen. Ze kent je niet persoonlijk en kan anders tegen dingen aankijken als jij of je man. Ik hoop dat het mag helpen. Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen. Dat je nog zo lang mogelijk van je gezin mag genieten en andersom. Ik vind het heel knap dat je je verhaal hier wilde en durfde neer te zetten!
hey meiden vind het lief dat jullie me zo sterk noemen en zo kom het misschien ook wel over als jullie mijn berichten leest maar geloof me , eigenlijk ben ik zo niet ik typ al wenend mijn berichten, slaap amper een paar uur per nacht omdat ik lig te huilen en soms ook wel te roepen maarja ik kan er niks aan veranderen en ben ook wel het soort persoon dat graag alles geregeld ziet en op orde en dus ook heel moeilijk iets uit handen kan geven. hier in belgië heb je inderdaad een dienst met buddies maar daar kan je alleen beroep op doen in de terminale fase en wanneer het echt slecht begint te gaan wegens wachtlijsten maar denk niet dat ik er de persoon naar ben om daar gebruik van te maken daar ik zeer moeilijk vertrouwen stel in mensen. de stap naar psychologe is al heel wat voor me maar heb toch wel het gevoel dat ik daar wel goed aan gedaan heb. 2 wekelijks ga ik nu op concul bij haar en heb ook haar nummer voor als ik gewoon een moeilijk moment heb en haar wil bellen dus denk dat ik haar als een soort buddy ga beschouwen toch bedankt voor de tips en vooral voor de lieve steunende woorden
Heel knap van je dat je met haar bent gaan praten. Ik hoop dat het mag blijven helpen. Misschien om je geest wat leeg te maken en de boel op orde kan krijgen in je hoofd. Ik begrijp heel goed dat je alles op orde wil hebben. Je wil met een goed gevoel (oke goed klinkt heel raar natuurlijk maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel) afscheid nemen. Weten dat alles geregeld is weten dat je kinderen veilig zijn en je man. Wete dat zij op een mooie manier afscheid kunnen nemen. en wat ik al schreef je hoeft ook zeker niet altijd sterk te zijn. Het is zo erg allemaal wat jullie doormaken.
Randi, je bent echt een sterke vrouw. Je mag huilen, schreeuwen en kwaad zijn, maar tegelijkertijd zorg je ook dat je de dingen regelt die je wil regelen. Juist in zo'n moeilijke periode probeer jij vooruit te kijken naar hoe het met je familie zal gaan. Nou als dat niet sterk is weet ik het niet meer! Ik hoop dat jij en je familie nog lang van elkaar mogen genieten.
Hey Randi, Het zou eerder raar zijn als je niet zou huilen, schreeuwen, wakker liggen enz.. in de situatie waarin je je bevindt! Het is zo oneerlijk wat jullie meemaken! Je hebt een gezin, waar je zo ontzettend graag van wilt genieten, liefst zo lang mogelijk en dat wordt je afgenomen, dit wens je ook niemand toe. Maar je denkt aan hén, doet wat goed is enzo, dus ik vind je gewoon een zeer sterke vrouw hoe je ermee omgaat! Niet aan jezelf twijfelen. Je hoeft ook niet altijd sterk te zijn, dat is normaal.. Fijn dat je iemand hebt waar je naar kan bellen. Sterkte -x-
Wat akelig! Ik heb niet alle reaties gelezen maar wil toch even reageren. Ik kan me voorstellen dat het heel belangrijk voor je is om dingen op orde te hebben voor als je er niet meer bent. Ik denk dat psyologische hulp heel goed kan zijn, het is heerlijk om uit te kunnen huilen e.d. bij iemand die niet persoonlijk bij je betrokken is. Kan me voorstellen dat je je man hier niet altijd mee "lastig" wil vallen. (is natuurlijk geen lastig vallen maar soms kan je je bezwaard voelen, vooral omdat hij het er heel moeilijk mee heeft) vaak kan iemand die er buiten staat heel veel voor je betekenen en kan het er ook voor zorgen dat je er met anderen beter over kan praten. Deze persoon heeft waarschijnlijk ook tips en ideeen over hoe je het aan kan pakken om iets achter te laten voor je man en kinderen. Heel veel sterkte en ik hoop echt voor je dat je nog lang hier mag blijven en je kinderen zoveel mogelijk mag zien opgroeien.
Ook hier heel veel tranen tijdens het lezen van je berichtje... Meid wat een k*t situatie. Ik weet helaas ook hoe het is om mijn moeder op vroege leeftijd te verliezen. Ik was toen 17. Nu heb ik zelf mijn eerste kindje en had ik zoveel vragen waar mijn vader gewoon het antwoord niet op weet! Mannen he, die vergeten dat soort dingen! Bij mijn moeder ging het heel snel, binnen een paar weken overleden dus die had de tijd niet om veel voor te bereiden. Wil je aanraden om op te schrijven voor je dochter(s) en toekomstige schoondochter(s) hoe je zwangerschappen zijn gegaan, hoe je je voelde, was je misselijk, had je ook zo'n last van je rug, had je een grote buik, hoe ze zelf waren als baby, wanneer ze gingen lopen etc etc. Dat zijn de dingen die ik heel graag had geweten. Maar helaas, je hebt het niet zelf in de hand. Ik wens jou en je gezin heel veel sterkte toe de komende tijd en hoop uiteraard dat je nog heel lang van je gezin mag genieten, en zij van jou! Dikke knuffel, Lana
Lieve Randi, Natuurlijk huil en schreeuw je, ik denk dat niemand anders zou verwachten. Je zegt dat je niet gemakkelijk praat met "vreemden", je doet het toch, zowel hier (oke hier type je), als bij de psycholoog. Ik vindt dit toch zeer knap en bewonderens waardig. Doe de dingen die je graag wil doen, neem die vakantie met je gezin, en alleen met je man. Maak die video's. Knutsel de kistjes in elkaar en bewaar die mooie herinnerings spulletjes erin. Maar bovenal, vergeet niet in het hier en nu te leven. Ik wens je heel veel kracht, moed en liefde toe.
@ lana 81 die ervaringen van mijn zw van de kids is een goed idee om op te nemen in de videodagboek, had daar zelfs nog niet bij stil gestaan had al wel verteld hoe blij ik was enzo maar niet de bepaalde kwaaltjes dus dank je @ lieseleentje het klinkt inderdaad mischien raar als ik typ dat ik niet snel mensen vertrouw door mijn verhaal hier neer te zetten maar dit forum voelt voor mij enorm vertrouwd aan na bijna 3 jaar en ja toch is er ook een beetje anomiteit hier. bij de psychologe is het vertrouwn er nog niet helemaal hoor maar het klikt wel en dat is me veel waard enja de medische achtergrond kent ze natuurlijk al dus dat scheelt ook al wat maar denk dat ik na tijd toch wel een bepaalde band met haar kan opbouwen
Lijkt me ook heel mooi om die kwaaltjes te vernoemen die je had tijdens de zwangerschap...Ik heb mijn mama heel erg plotseling verloren en nu we bezig zijn voor een kindje, merk ik dat ik het heel moeilijk vind dat ik niet aan haar kan vragen hoe zij het ervaren heeft...of ze snel zwanger was, wat voor kwaaltjes ze had! Denk dat het heel erg waardevol is om dat soort dingen achter te laten! Fijn trouwens dat je toch het gevoel hebt dat je je ei een beetje kwijt kan bij de psychologe! Hoop dat ze je het gevoel geeft dat je het niet alleen hoeft te doen!
Jeetje wat heftig! Heel veel respect voor wat je voor je kinderen en man wil doen en hoe je er zelf mee bezig bent! Tegelijk kan ik me helemaal voorstellen hoe k*t je je soms moet voelen... Ik heb nog niet alle reactie's gelezen maar er zijn nu al een aantal dingen die ik ff met je wil delen... Ik denk dat het praten met iemand die verder van je af staat wel goed kan zijn, iemand die er van buiten af naar kan kijken en je kan helpen met een lijstje maken in welke volgorde je dingen wil regelen bv dan heb je wat concreets om af te strepen en heb je misschien wat meer rust in je hoofd. Wij hebben bij mijn moeder ook hulp gehad van een pastoraal medewerker van het ziekenhuis om alles op een rijtje te zetten en de voor ons de te nemen stappen overzichtelijk te maken. Mijn moeder had niks op papier gezet (ja 1 gedichtje..) maar zo langzaam aan kwamen we toch wel uit wat ze nou eigenlijk wilde, ze had nl mijn broer en mij zo tussen neus en lippen wat verteld, we hadden ook een hele goede man van de dela die echt de tijd voor ons nam en alles was mogelijk! we wilde andere bekleding in de kist en hij heeft net zo lang rond zitten bellen -op zondag!!- tot we hadden wat we wilden! Misschien kan de uitvaartondernemer je ook wel helpen met je wensen op papier zetten... Ik kom misschien warrig over maar ik probeer gewoon ff hardop mee te denken. Wat ik je ook nog mee wil geven...als je nou op het punt komt dat het echt over is en je kunt niet meer wat wil je dan? Om je ff een idee te geven wat ik hiermee bedoel..mijn moeder gaf al dagen aan dat ze niet meer verder wilde, de artsen hadden aangegeven dat ze dan evt een slaappomp kon krijgen (dormicum) maar elke keer als ze erom vroeg kon het niet omdat ze niet duidelijk genoeg was...dit duurde nog 3 dagen voordat ze eindelijk die pomp kreeg. Voor in je videodagboek...Mijn vader is overleden toen ik 13 was en mijn moeder 2 jaar geleden...ik zou van haar heel graag willen weten hoe zij zwanger was en hoe ze heeft ervaren met een baby, wat ze moeilijk vond in de 1e tijd met mij en m'n broer, hoe wij als baby waren...euh had ik snel tandjes, liep ik snel, hoe vond ik de 1e dag op school enz enz... Pff als ik dit zo opschrijf kan ik me ook ineens je gevoel van veel moet regelen maar zo weinig tijd hebben voorstellen... Ik hoop dat je evt ook samen met je man (of vriend..??) kunt praten met iemand dan kun je dit soort dingen ook samen doen... Nou ik hoop dat je wat aan mijn losse fladders hebt en ik wil je heel veel sterkte wensen. Maar ook nog heel veel plezier met je gezinnetje en geniet met volle teugen van wat het (in dit geval wel heel oneerlijke) leven je nog te bieden heeft!