Lieve Randi, Met een flinke brok in mijn keel en steken in mijn hart, heb ik jouw berichtje gelezen. Jij maakt 1 van de grootste nachtmerries mee van moeders (en vaders). Het is voor mensen die niet in jouw schoenen staan ontzettend moeilijk zich een voorstelling te maken van hetgeen jij allemaal door moet maken. En ik denk dat de meesten zich er niet eens een voorstelling van durven maken, omdat dit immens heftige pijn, angst en verdriet oproept. Gevoelens die niemand ook maar iemand zou kunnen toewensen. Gelukkig kunnen al deze mensen je wel laten weten dat ze aan je denken, dat ze met je meeleven. En daar kun je wellicht op de moeilijk(st)e momenten - kracht en vertrouwen uit putten. Ik denk dat je maar half ziet hoe sterk je werkelijk bent, meid. Want niet het feit dat je niet zou huilen bij een dergelijk levensscenario maakt iemand sterk, NEE ..integendeel. Jij ziet je situatie (en die van je gezin) onder ogen, huilt wanneer er verdriet is, geeft ruimte aan de angst, neemt controle over al de dingen die je nog kunt (en zo graag wilt) regelen/doen. Juist dat maakt je in mijn ogen sterk. Je bent in mijn ogen niet moedig/sterk wanneer je je eigen angsten en verdriet ontkent of onderdrukt, maar wanneer je deze onder ogen ziet, toelaat en desondanks doet wat je moet doen om te groeien op je levenspad. Er is een moment in mijn eigen leven geweest dat de realiteit van hetgeen jij nu meemaakt, ineens erg dichtbij kwam, me de adem benam en mijn hart beklemde. Ik ben namelijk zelf herstellende van kanker. Gelukkig is mijn prognose veel gunstiger dan de jouwe (alsof niet elke prognose gunstiger is dan de jouwe ). In mijn eigen familie zijn er maar liefst 8 personen (waaronder ik) die de diagnose kanker kregen. Slechts 2 daarvan (mijn moeder en ik) zijn nog in leven. Ik heb van dichtbij het proces van afscheid nemen van het leven, van je kinderen, mogen en kunnen volgen en ondanks de scherpte van de pijn en het verdriet zaten hier ook mooie kanten aan. Ik herken in jouw verhaal de wens van mijn ooms/tante die net als jij alles goed wilden regelen en achterlaten voor hun gezin. Fijn dat je psychische/mentale/emotionele steun ontvangt, die heb je uiteraard hard nodig. En wat heerlijk dat je ex en je vriend/man samen rond de tafel willen gaan zitten in het belang van jouw (en hun) kinderen! Ik denk dat het inderdaad, zoals je schrijft, ook heel belangrijk is dat zij hulp ontvangen. Want het is gewoon verdomd moeilijk om al je onzekerheden, verdriet, angst op tafel te gooien en te bespreken. Misschien zelfs wel moeilijker met je geliefde familie dan met vreemden/anderen. Ik merk dat ik het er met anderen ook makkelijker over heb dan met mijn vriend en familie. Wat je kindjes betreft is het misschien wel zinvol eens contact op te nemen met de stichting Jonge Helden (van Saskia Koning). Zij hebben een aanbod aan rouw- en verliesprogrammas, speciaal voor (jonge) kinderen ontwikkeld. Voor de uiteindelijke verwerking straks, van je kinderen, kan het enorm zinvol zijn ze te betrekken in bepaalde dingen. Zo weet ik van iemand dat zij haar kindjes, samen met haar, de kist heeft laten beschilderen waarin ze uiteindelijk begraven werd. Hier hebben ze een tijd over gedaan en iedere keer wanneer ze hiermee bezig waren bespraken ze het naderende einde op kindniveau. Erg heftig natuurlijk, maar hey ..is niet alles in dit kader heftig?! Het aanleggen van een dagboek voor je kinderen is ook enorm waardevol. Voor jezelf voor de verwerking en het accepteren van dit proces en voor je kinderen straks een tastbaar aandenken aan hun lieve mama. Voor zover je niet al veel fotos neemt e.d. doe dit vooral wel! Ook de fotos waarop je er erg ziek uitziet, die wil je misschien het liefst wegstoppen, maar die geven je kinderen straks wel de mogelijkheid echt te rouwen en verwerken. Hetzelfde met videomateriaal. Je wil niet weten hoe vaak het weinige beeldmateriaal van een van mijn ooms al bekeken is door zijn kinderen (en overige familieleden). Zorg dat er voldoende beeldmateriaal is, ook met jouw stem erop! Neem casettebandjes (eh? In welk tijdperk leven we ook alweer? ) op met liedjes en versjes die je altijd voor je kindjes zingt/opzegt. Die zijn zooooo belangrijk! Ik kan even niet op de naam komen van degenen die dit ook al weer doen, maar ik weet dat er mensen zijn die herinneringsdekens en zelfs troostknuffels maken van gedragen kleding van de overledene. Ik zou hier zeker eens met je vriend en ex over spreken. Het is toch prachtig als je kinderen straks een knuffel hebben of warme deken uit allerlei kleine lapjes stof van de door jou gedragen kledingstukken waar ze herinneringen aan hebben en/of die ze op fotos en beeldmateriaal zullen kunnen herkennen als die ene blouse die mama zo graag droeg. Misschien eens op googlen, ik ga er zeker nog over nadenken in ieder geval. Voor jezelf is het misschien ook wel fijn om met andere kankerpatiënten van gedachten te wisselen. Ik zit op twee hyvesfora (netwerksites in NL) voor patiënten, die niet toegankelijk zijn voor anderen. Dit vanwege de privacy van de betrokken personen. Het is met lotgenoten vaak toch net iets makkelijker taboes te doorbreken en vragen te stellen dan met niet-kankerpatiënten. Laat het me maar weten als je interesse hebt eens een kijkje te komen nemen, dan laat ik je weten bij wie je je kunt aanmelden (je moet dan namelijk effe melden dat je er via mij komt). Er zijn uiteraard ook hier mensen met kanker in alle stadia. Van mensen die herstellende zijn tot mensen in het laatste stadium, waarin jij ook verkeert. Het kan enorm steunend zijn om met hen van gedachten te wisselen en ideeën op te doen hoe zij hun naderende afscheid aanpakken. Wat het afscheid betreft; laat iemand (liefst iemand die wat verder van jullie afstaat, dit ivm het moeten kunnen hanteren van de eigen emoties) de begrafenisceremonie filmen. Voor je vriend en kinderen (en anderen uiteraard) kan het een zeer waardevolle herinnering vormen die helpt in het verwerken van hun verdriet. Lieve meid, ik ga er zeker nog verder over nadenken, want je verhaal laat me zeker niet meer los. Voor nu wil ik je heel veel kracht wensen bij het accepteren dat jouw leven is zoals het is, dat je moet aanvaarden dat je einde sneller nadert dan jezelf zou wensen. Liefs, Chipske
Oh...en dan nog iets (voor ik het vergeet): Schrijf het geboorteverhaal op (en eventueel alles van de zwangerschap) van je kinderen, daar zullen ze later heeeeeeeel blij mee zijn.
Jeetje! wat heftig zeg... ik zit echt met tranen in me ogen te lezen. Heel veel sterkte voor jou en je gezin! Digi knuffel voor jullie! Liefs Inger
chipske thnxs voor je oh zo mooie reactie en tips ( andere meiden ook natuurlijk ) ben effe er niet op geweest omdat ik in het ziekenhuis lag daar mijn witte bloedcellen enorm laag stonden en doordat mijn weerstand volledig weg was ik niet meer op mijn benen kon staan. heb ook zeer zware pijnstillers gekregen want mijn botten deden zo zeer dat ik niet meer kon gaan, staan, zitten. de pijn is nu weer verdraagzaam alleen is eten weer een stuk moeilijker. was de eerste keer dat ik zo ziek was van de behandeling en de schrik sloeg me zo om het hart maar de psychologe en hoofdverpleegkundige vertelde me dat opname niet altijd slecht afloopt en wel meer zal voorkomen in mijn geval. beetje possitief nieuws , mijn ex en wij zijn tot een super regeling gekomen die we ook in testamentvorm laten zetten. als ik er niet meer ben gaan mijn 2 oudste naar hun vader maar om de 2 weken en de helft van de vakanties gaan ze naar mijn vriend en hun zusjes. Ben zo opgelucht dat dit zo vlot verlopen is. het idee van uit kledingsstukken van de kids en mij een soort patchdeken te maken lijkt me ook super en ga er zeker eens met mijn ma en schoonmama over spreken. dat van die kist vind ik al iets grimmiger. wel had ik eraan gedacht om voor elk van de kinderen en mijn vriend een soort hanger te kopen waarin een beetje as van me gedaan kan worden ( wil echt wel gecremeerd worden) maar ga dit eerst nog eens met hun bespreken. ook staat er binnen 2 weken een gezinsgesprek op de planning met de psychologe, ben benieuwd vooral dan voor mijn vriend. het doet allemaal zo raar, weet je vorige week voelde het aan alsof er niks aan de hand was, bedoel had geen last van de chemo, en je ziet de kanker ook niet en dan plots de dag erachter doodziek naar het ziekenhuis en boef... de harde feiten en angst komen naar boven. het is zo verwarrend en op dit ogenblik blijft het nog steeds een warboel in mijn hoofd. wil er soms gewoon niet meer mee bezig zijn want het kost me zoveel energie. de psychologe stelde me voor om effe een break in te lassen en andere dingen te doen dan alles te regelen om wat rust te krijgen maar kan het niet. ben zo bang dat er niks in orde gaat zijn en mijn gezin niet genoeg van mij heeft om op terug te vallen heb me wel voorgenomen dat als het beter met me gaat deze vakantie een hele maand met mijn gezin op reis te gaan goh is precies weer een hele brief maar doet me toch deugd om het eens van mij af te typen
Lieve Randi, Ik heb er geen woorden voor en ook geen tips, maar ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen!!! Ik wens jullie nog een goede tijd toe met elkaar.
chemoreeks is ten einde en mijn bloedwaarde zijn goed. de tumormarker is fel gedaald. wel staan mijn lippen vol koortsblaasjes en start ik volgende week met logopedie voor stembandmassage want mijn stem laat het heel veel afweten door de chemo. had ook een afspraak gemaakt met mijn werkgever. als alles blijf meezitten ga ik begin volgende maand mijn eindwerk verdedigen en dan als ik erdoor ben half time aan de slag gaan. Ben blij dat mijn eindwerk af is dus daar hoef ik me niet meer druk over te maken, alleen nog eens goed doorlezen en ja me deruit lullen hé. verschillende mensen vroegen mij waarom ik nog zou doorgaan met dat excamen en weer gaan werken, alsof ik al op mijn sterfbed lig :x nu ook ik heb doelen nodig in mijn leven en dat diploma halen is er 1 van ook al kan ik misschien niet lang meer werken maar dit pakken ze me niet meer af.
wat ben jij een moedige kanjer zeg! gelukkig is deze chemoreeks nu ten einde. succes met het oppakken van je dagelijkse dingen weer, zoals werk etc. laat de mensen maar praten, ze kunnen zich geen voorstelling maken van wat je doormaakt en hoe sterk je juist daardoor ook bent geworden.
Wat een heftig en emotioneel gebeuren...Ik kan je geen tips ofzo geven, maar wil jou en je gezin heel veel kracht en sterkte toewensen!!En vooral doen wat jezelf wilt, laat de mensen maar praten.. Een hele dikke x en knuffel van mij, mijn vriend en mijn zoontje
Meid , ik zie dat je al even niet online bent geweest. Maak me toch wel zorgen.... Maar wil je laten weten dat ik veel aan je denk
Hoop dat het nu "goed" met je gaat. Je bent al een tijdje niet meer online geweest. Veel sterkte, kan je helaas geen advies hierin geven.
Ik heb echt immens veel respect voor je, hoe sterk jij bent! Echt top! Fantastisch hoe jij omgaat met deze moeilijke tijden!
Jeetje wat moet je hierop nu zeggen wat een nachtmerrie. Ik zie ook dat je al een tijdje niet online bent geweest inderdaad. Ik kan je geen tips geven misschien wel dat je iemand wat kleine kadootjes in bewaring kan geven. Voor de belangerijke gebeurtenissen in het leven van je kinderen. Waar je dan waarschijnlijk niet meer bij mag zijn. (al hoop ik natuurlijk wel maar dat is waarschijnlijk niet realistisch) Bijvoorbeeld als er 1 18 word of als er 1 van je kinderen gaat trouwen. Ik noem maar wat. Ik wil jou en je gezin heel veel sterkte wensen.
" Laatste activiteit: Gisteren 23:12 " Lang niet online geweest? Gisteravond nog .. toch? Maar ook ik ben heel benieuwd hoe het nu met haar gaat.
Wat een zwaar pad heb je te gaan! Ik leef met je mee. Vanuit mijn werk ben ik bekend met je ziekte en alles en heb geprbeerd een beetje mee te denken. VIa google kwam ik op deze twee boeken. Misschien heb je er wat aan? Liefs en sterkte, bol.com | Mam vertel 's, Elma van Vliet | Nederlandse boeken bol.com | Stel je gaat dood hoe regel je dan je leven?, Pauline J. van Munster |...