Zondag 19 augustus is mijn leven verandert. Ik heb een zwangerschap afgebroken van 14 weken. En welke gevoelens hierbij vrij kwamen had ik niet verwacht. Boosheid, schuldgevoel, jaloezie maar vooral veel verdriet. Onze wereld stond op zijn kop ik was in verwachting van een tweeling! Wat waren wij blij en voelden wij ons gezegend. Natuurlijk hadden we ook angsten voor de toekomst, gaan we dat wel redden. We zijn al ouders van een mooie meid van twee waar we onze handen aan vol hadden. Dus onze fantasie sloeg soms op hol. Maar allesoverheersend was het geluk gevoel. Want wat ontzettend fijn dat het opnieuw mocht lukken en hoe bijzonder twee kindjes. Op de echo's bleek al dat er geen tussenschot zat. Dit kon nog komen tot twaalf weken dus druk maakte ik me daar niet echt om. Je hebt als moeder toch een al overheersend gevoel ik bescherm mijn kindjes wel... Met twaalf weken naar het ziekenhuis, termijn echo. De kindjes waren goed gegroeid en de hartjes deden het prima! Wat een opluchting. Maar toen op zoek naar het tussenschot deze kon ze niet vinden, maar wel vond ze veel vocht om de kindjes. Teveel vocht. Onze wereld stortte in, want wij zagen de ernst meteen in. Wat hebben wij gehuild... We konden de volgende dag meteen terecht in VU te Amsterdam. Hier werden de berichten niet beter, het vocht was zo ernstig aanwezig dat de levensverwachting zeer klein was en dat de kindjes ooit gezond ter wereld zouden komen was uitgesloten. In die week werden er allerlei onderzoeken gedaan en de moeilijkste keuze ooit gemaakt, wij laten het afbreken. Zondags werd ik opgenomen en omdat ik over de twaalf weken zat en het er twee waren moest het op de natuurlijke manier. Wat was ik bang, bang voor de pijn, verdriet en vooral voor de leegte. Om de drie uur kreeg ik vaginaal pilletjes wat de weeën moest opwekken dit gebeurde vanaf 9 uur 's ochtends, dit deed goed zijn werk. Niet veel pijn gehad en om 17.00 uur braken spontaan mijn vliezen en om 17.10 werd ons eerste kindje geboren, tien minuten later de tweede. Alsof de wereld onder je voeten word weggetrokken zo voelde dat. Maar ook een roes helemaal toen ik daarna nog naar de ok moest om mijn placenta eruit te laten halen. Om twee uur 's nachts ben ik ontslagen vanuit het ziekenhuis, want ik wilde alleen maar naar huis. Daarna wil je je leven oppakken en probeer je het op allerlei manieren te relativeren. We hebben alle uitslagen ondertussen terug, ik heb de 5e ziekte opgelopen tijdens mijn zwangerschap. Maar of dat vocht al van de vijfde ziekte was is de vraag. Vaker zie je de gevolgen van de vijfde ziekte pas in een later stadium. Goed was dat niet en uiteindelijk zijn we naar huis gestuurd met pech... maar levensvatbaar waren ze niet... O ja en het waren twee meisjes... Nu vier maanden later kan ik het niet meer relativeren, voel me boos, verdrietig, eenzaam, ontzettend schuldig en loop zo vast dat ik het gevoel heb gelukkig zijn een ver van bed show is. En dat is wel heel erg als je een gezonde dochter hebt rond lopen en een lieve vriend op de bank hebt zitten. Daarbij werk in de kinderopvang en loopt mijn contract 1 juni af. Die door de slechte tijden niet wordt verlengd. Wanhoop en het gevoel dat ik alles ga verliezen overmant mij. En hoe moet ik hier mee omgaan? Ik loop ook al bij iemand maar hoop dat ik op dit forum herkenning vind, troost en wat tips. Ik hoop dat ik weer ga geloven in dat alles goed komt en dat ik niet gestraft ga worden voor deze keuze die ik heb gemaakt. Groetjes Karin.
Heel veel sterkte... Tranen in mijn ogen bij je verhaal. Wat een treffende woorden, zoveel herkenning. De blijdschap als je hoort dat je zwanger bent, de hoop die je voor je kindje(s) hebt, en de roes en leegte nadat je op een natuurlijke manier bevallen bent en met lee handen naar huis gaat... Ook ik kreeg vlak voor de geboorte van onze dochter te horen dat mijn contract niet verlengt werd. In combinatie met het verlies van onze dochter het gevoel dat ik mijn complete leven kwijt ben. De keuze die je gemaakt hebt was niet jouw keuze. En daar ga je zeker niet voor gestraft worden, zeg dat alsjeblieft niet! Doe het rustig aan, iedereen gaat anders om met het verlies en bij sommigen zoals bij jou komt de klap pas later. Wat goed dat je hulp geaccepteerd hebt, dat is een hele grote stap de goede kant op. Ik wens je al het beste voor de toekomst! Heel veel liefs.
Dank je wel! Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben en iemand die mijn gevoelens herkent. Ik hoop dat jij het geluk weer gevonden hebt? Jij ook veel sterkte! En bedankt voor je lieve reactie!
Och meid, wat een verdrietig verhaal ook weer! Wat hebben jullie een moeilijke maar dappere keus gemaakt zeg. Hopelijk vind je hier wat herkenning, een luisterend oor. Sterket meid!
Wat verdrietig en vreselijk oneerlijk dat de meisjes niet bij jullie konden blijven.. Een heel moeilijke, maar uit liefde gemaakte keuze. Veel sterkte, liefde en kracht gewenst.
Hoi Karin, Afgelopen vrijdag hebben wij afscheid genomen na bijna 16 weken zwangerschap. (voor hele verhaal zie mijn topic) Schuldgevoel heb ik niet omdat ik volledig achter onze keuze sta maar wel jaloezie dat anderen "zomaar" zwanger worden, "iedereen" maar gezonde kindjes krijgt (rationeel weet ik dat dit niet waar is, maar zo voelt het nu even). En dat verdriet herken ik ook. Ik loop over van liefde als ik aan het kindje denk. Het is goed zo, maar ons kindje is wel overleden. Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet met onze kinderwens. De wens blijft, maar zwanger worden was al niet leuk meer en toen bleek zwanger zijn ook niet zo leuk. Aan de ene kant hoop ik dat Ukkie snel een broertje of zusje krijgt, maar ben ook heel bang voor wat ons dan weer allemaal te wachten staat. Het kan ook prima zijn dat we weer lang moeten wachten of alsnog de mm in moeten.