Ik vind dit zo erg! Wie herkent dit.. Toen ik zwanger was van mijn dochter voelde ik gelijk dat het een meid was. Het beangstigde me omdat ik niet zo "goed" ben met vrouwen. Ik hoopte toen ook stiekem dat er een jongen zou worden omdat ik dacht dat het veel gemakkelijker voor me zou zijn. Toen ze er eenmaal was, was ik zo blij en zo gelukkig!! Ze is mijn beste vriendinnetje en we zijn elkaars hele wereld. Gisteren hebben we een geslachtsbepaling gehad voor deze zwangerschap. Ik had al die tijd geen gevoel over het geslacht maar sinds een week had ik sterk het idee dat het een jongen was. Dat blijkt nu ook zo te zijn. Mijn man is ontzettend blij maar ik heb zon leeg gevoel. In ieder geval geen blijdschap en ik vind dat zo erg!! Ik straal het schijnbaar ook uit want m'n man heeft me gisteravond wel 10 keer gevraagd of ik er wel blij mee was. Ik voel me nu zo slecht en ik heb echt geen idee waar het vandaan komt. Al die tijd heb ik geroepen dt het me niet uitmaakte wat het zou worden maar ik had echt verwacht dat ik een geluksgevoel zou hebben nu we weten wat het geslacht is. Wie herkent dit en wat moet ik er nu mee 😢 Gr ice
Er is laatst een topic geweest van ts die teleurgesteld was met het geslacht. Ondanks de heftige uiteenlopende reacties denk ik zeker dat het herkenbaar is. Wat je nu moet/kunt? Gewoon hetzelfde als de vorige keer., want dat is ook helemaal goed gekomen, toch? Laat het nieuws even bezinken, wen er aan. Dan wanneer de baby in je armen ligt, denk ik persoonlijk dat je super blij zult zijn!
Tja meid, zullen de hormonen we zijn. Je kan er niks aan veranderen. Denk dat je er over een paar dagen we heel anders over denkt. Probeer ervan te genieten, het is zoals het is. Het word vast een mooi lief kindje waar je straks netnzo verliefd oo bent als je dochter
Ik denk dat je er even aan moet wennen net als dat je oudste een meid is, daar kon je je ook niks bij voorstellen. Jongetjes zijn zo lief voor hun mama ! En meisjes trekken vaak meer naar papa (hier wel iig) Heb 2 jongens en vind het zo heerlijk! Heel gevoelig zijn ze ook die meid daar in tegen een pittig ding hihi maar ook dat heeft wat! Is toch heerlijk om een jongens en meisjes variant van jullie als ik geen meid had, zou ik me echt altijd blijven afvragen hoe een meisje (of in jouw geval een jongen) van ons zou zijn.
Hormonen denk ik. Je bent straks echt wel supergelukkig met je zoontje! En wie weet komt dat straks wel wanneer je gericht spulletjes koopt. En geloof mij maar: jongens zijn geweldig! Heerlijke knuffelkonten Ik snap wel dat je dit gevoel niet leuk vindt. Gaat echt wel over!
Ahhh, ik denk ook dat het gewoon wennen voor je is. En ik kan er ook over meepraten dat jongetjes zooo lief zijn voor mama's Ik kon me eerst nooit indenken jongens-mama te worden - en nu kan ik me moeilijk inbeelden ooit een dochter te krijgen (zou het natuurlijk heel leuk vinden, maar het is onbekend terrein ).
Joh als hij geboren is ben je vast helemaal verliefd! Ik zou ook niet weten "wat ik met een jongen moet" maar weet zeker dat ik daar op terug kom als hij eenmaal geboren zal zijn
Heb je het via een echo laten bepalen of via een nipt test?? Ik vind 13 weken wel erg vroeg omdat je dan ook de nub nog ziet en snel verwarring gemaakt is (nub aanzien voor piemel). Ik zou het voor nu laten rusten en kweet zeker dat wanneer het duidelijk is dat jullie een jongen krijgen (met bijv. de 20 wkn echo) je inmiddels al hebt kunnen wennen en je niets liever wil sat dit kleine ventje in je armen.
Ik denk dat het wennen is, ik hoop het tenminste voor je. Ik had bij dochter een lichte voorkeur naar jongens omdat ik ook niet zo een meisjes mama was. Nu ben ik erin gegroeid in een meisjes mama en nu krijgen we een zoon, ik ben heel blij. Maar het is/was toch een om schakeling. Hoe moet ik nu met een jongen omgaan ? Lijkt me gewoon apart om opeens het andere geslacht te verschonen, zindelijk te maken, en wat moet ik met zijn haren straks. Wordt hij ook met zo een bos geboren als zus. Allemaal suffe dingen die wel wennen als hij geboren is. Ik herken je gevoel dus niet, maar ik hoop echt dat het voor jou ook gewoon wennen is.
Tuurlijk is het even wennen. Wij hebben een dochter en we krijgen ook een zoon. Onze dochter is fantastisch en straks hebben we een zoon die net zo leuk en fantastisch zal zijn. Kan soms niet wachten om hem te leren kennen. Lijkt hij veel op zijn grote zus, kunnen ze het goed met elkaar vinden en zal hij dezelfde krullen krijgen als zijn vader. Komt echt wel goed.
Ik ben 200% zeker dat je er even verliefd op zal zijn als op je dochter. je moet ef gewoon nog wat aan wennen.
Ik denk echt dat het komt omdat je er nog geen beeld bij hebt. Ik heb al een zoon en ik weet niet het geslacht van de volgende baby. Soms denk ik weleens 'het zou wel lekker zijn als het een jongetje is', maar dat komt gewoon omdat ik zo ontzettend veel van ons zoontje geniet en weet hoe alles 'werkt' met een jongetje. Dat laatste is ook maar een illusie, want de volgende kan heeeel anders zijn. Laat het los, het komt goed.
Komt vast goed ! Bij onze vierde wilden de oudere kinderen zo enorm graag een broertje ! Daar zeurden de oudste twee al bijna 3 jaar om, altijd hadden we gezegd dat er geen kindje kwam drie was goed, maar toen vier toch kwam hoopte we zo enorm graag op een jongen voor de kinderen, wat zouden ze blij zijn ! Daarbij leek ons 2 jongens 2 meiden ook heel leuk We waren blij dat het een jongen was, maar ik weet zeker dat ze een meisje uit eindelijk ook leuk gevonden hadden, ook ons had het uiteindelijk niets uit gemaakt
Maak je geen zorgen, hoor! Voornamelijk een hormonenkwestie. Je hebt het al eerder meegemaakt, dus kennelijk hoort dit ook een beetje bij je. Straks zul je net zo verliefd zijn op je zoontje als dat je op je dochtertje bent! Mijn eerste (goede) zwangerschap had ik me ingesteld op een meisje. Dit omdat ik altijd meisjes om me heen had, mijn vriendinnen kregen meiden, mijn zus kreeg als eerste een meisje en mijn oppaskindje was een meisje. Ik was niet anders gewend. Dus ik kon me ook niets anders voorstellen dan mama worden van een meisje. Toen ik hoorde dat ik een jongen kreeg moest ik wel echt even schakelen. Ja, ik was blij, maar ook tegelijk van slag. Wat moest ik nou met een jongen? Maar ik ging steeds meer letten op jongetjes om me heen, op straat, in de winkel, en ging de leuke dingen van jongetjes zien. En toen de mijne er eenmaal was.... wat was ik verliefd, en nog steeds!! Ik ontdekte dat ik ook echt een jongensmama kan zijn! Het is een enorme knuffelkont en hij is heel erg lief. Tegelijk ook temperamentvol dus van alles wat. Nu krijgen we weer een manneke en nu kan ik me niet anders voorstellen dan dat! Ik ben een jongensmama en geniet er met volle teugen van!
Niet slecht over voelen! Waarschijnlijk is dat hetgeen wat je uitstraalt en niet zozeer het "lege" gevoel. Een jongentje is nieuw terrein en dat is altijd spannend en een beetje wennen. Komt echt helemaal goed! Dus je niet rot gaan lopen voelen om je eerste reactie.
Herkenbaar. Na twee jongens, hoopte ik bij deze derde heel erg op een meisje. Ik wist ook eigenlijk wel zeker dat het een meisje zou zijn. De dag voor de echo begon ik toch te twijfelen. En ja hoor, het bleek een jongen te zijn. Eigenlijk waren we allemaal teleurgesteld. Ik heb er zeker twee dagdn enorm van gehuild. Inmiddels zijn we tien weken verder enben ik wel trots op mijn drie musketiers. En zie ik ook de voordelen van 3 jongens. En kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat ik zo graag een meid wilde. Hormonen doen een hoop rare dingen met je en ook op dit gebied. En zoals de meesten hier al zeggen: als de kleine straks geboren is, maakt het echt geen bal meer uit of het nou een jongen of een meid is. Dan is het jouw unieke kind.
Ik had dat bij de tweede. Heilig van overtuigd dat het meid zou zijn en wat bleek bij de echo een jongen... ik baalde stiekem wel en heb het ook nooit laten merken. Nu super blij met hem en idd het zijn de hormonen.. komt allemaal goed. Bij de derde zwangerschap maakte me het geen bal uit (ivm voorgeschiedenis) en was super blij met weer een jongen!
Is echt gewenning. Zeker omdat je eerst heel graag een zoontje wilde. Sowieso is de tweede zwangerschap anders omdat je zo intensief met een ander mensje bezig bent om voor te zorgen terwijl je op je eerste echt zit te wachten. En liefde is er voor allemaal. Ik kreeg vorig jaar een zoon en dochter tegelijk. Nu krijg ik er eentje en baal ik onzettend dat ik niet weer gewoon én een zoon én een dochter mag krijgen. Dat is hormonaal denk ik, want een tweeling is echt hard werken haha