Zo onzeker

Misschien gaan praten met iemand?
een praktijk ondersteuner van de huisarts bijvoorbeeld?
Je gevoelens en ongemakken delen met iemand op een redelijk nuchter niveau.
vond ik zelf prettig in elk geval

 

je zegt dat je graag het altijd goed wil doen, maar niemand kan het ALTIJD goed doen. Misschien is het een stukje acceptatie dat het prima en ok is om het niet altijd goed te doen, (maar wel het grootste deel van de tijd). Iedereen vindt het vervelend als ie snibbig tegen de kinderen is of te weinig geduld heeft. Daar heeft elke moeder in meer of mindere mate last van. Dat is helemaal niet erg! Gun jezelf wat ruimte om fouten te maken of het gewoon soms niet perfect te doen. Als een vriendin van je het zou doen zoals jij het doet, zou je haar dan een goede moeder vinden of niet?
En ook de hele tijd genieten kan natuurlijk niet, zo zit de mens nou eenmaal niet in mekaar. Ik ken je natuurlijk niet, maar als ik je bericht lees, dan ben je volgens mij een heel goede moeder!

 

Probeer je zekerheid uit je kind te halen: gaat het goed met hem, is hij gelukkig en redelijk aangepast? Dan doe je het blijkbaar goed!
Niemand is perfect hoor, we hebben allemaal onze sterke en zwakke punten, maar zolang je kind daar niet al te erg onder lijdt is er niks aan de hand. En het getob van anderen zie je niet hè, waardoor je soms denkt dat jij de enige bent die wel eens worstelt.
Als je blijft piekeren kan het een idee zijn om hulp te zoeken. Dat wordt echt geen jarenlange therapie sessie, met een paar gesprekken ben je waarschijnlijk al flink geholpen.

 

Ik heb echt zo vaak (te vaak) gehoord dat je kind jou aanvoelt.
Ik geloof ook dat daar een kern van waarheid in zit. Dus mogelijk voelt hij jouw onzekerheid soms aan.
Verder horen die driftige buien ook bij de leeftijd denk ik. De een wat eerder dan de ander, de een heeft er meer last van dan de ander.
Zo lang je kind in de basis leuk en gelukkig is moet je je daar niet te druk om maken. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ga gewoon naar de huisarts en kijk wat de mogelijkheden zijn.
Overigens ben ik momenteel zelf bij een osteopaat onder behandeling. Was daar met mijn dochtertje. Maar nu lig ik er zelf misschien ook nog een optie.

 

Lieverd, je kindje is 2 jaar, piep-piep-jong! Volstrekt normaal gedrag. Sommige kindjes beleven de wereld heel intens en hebben veel behoefte aan hun veilige basis 'mama'. Daar is niets mis mee. Mijn ervaring is dat hoe meer je hun in die behoefte voorziet, hoe sneller ze zich veilig genoeg voelen om wel weer een stapje de wijde wereld in te zetten.

Heb je wel eens gehoord/gelezen over hooggevoeligheid? Misschien dat je daar wat herkenning in vindt.

Die erge driftbuien (die meestal nergens over gaan, en door iets onbenulligs getriggerd worden) zijn idd meestal een 'stoppen-slaan-door' dan wel 'laatste-druppel' moment van opeengestapelde prikkels, emoties, ervaringen, vermoeidheid, honger. Het moet er idd uit. Ze zijn nog niet bij machte op deze leeftijd om op een andere manier om te gaan met spanningen/emoties, kunnen het nog niet onder woorden brengen of begrijpen.

Het ene kind heeft meer/heftiger driftbuien dan het andere, maar het neemt wel weer af als ze ouder worden. Mijn jongste had ze heel pittig (45 min niet aanspreekbaar compleet door lint gaan) en vaak wel te herleiden naar vermoeidheid, honger, prikkels, spanningen e.d. Het is een gevoelige dame met heel sterke eigen wil en dus ook snel boos/gefrustreerd als ze niet haar eigen plan kan uitvoeren. Schiet dan ook snel in heftige emoties.

Mijn middelste had/heeft er veel behoefte aan geborgenheid en hangt veel aan mij. Als peuter zat ze rustig een uur (of langer) als een aapje op mijn schoot weggedoken als we ergens op visite waren, tot ze ontdooide. Als ze er dan zelf aan toe was, ging ze van mijn schoot en ging spelen. Zij had die tijd nodig. Ze is nu 8 jaar, maar zij heeft nog steeds de behoefte om kat-uit-boom te kijken en rustig alles in zich op te nemen voordat ze in actie komt, maar het gaat prima met haar .

Verder lijkt het me wel heel zinvol om goed naar jezelf te kijken, waar die onzekerheid vandaan komt en hoe je er minder last van kunt krijgen. Hoe normaal het gedrag van je kind ook is, ze reageren toch op jou en je gemoedstoestand en onzekerheid van moeder kan een peutertje extra angstig/onrustig maken. In de spannende onbekende wereld is mama toch de rots in de branding en hoe 'steviger' zij is, hoe veiliger het voelt.

Veel succes!

 

Mijn ervaring is bij zowel mijn eerste, als nu bij mijn tweede kindje, die beide huilbaby's zijn/waren, dat ik ook heel onzeker werd.
Ik ging enorm op zoek naar wat ik fout deed, of waar het bij mijn kindje mis ging/gaat. Ik was, vooral bij mijn eerste, de weg behoorlijk kwijt.
En ben toen allerlei hulp gaan zoeken (zowel voor mijn kind als voor mezelf).
uiteindelijk voelde ik mij het beste bij "rust".
De praktijk ondersteuner, een vrouw, lekker luchtig praten, vond ik prettig.
De psych vond ik niks. Steeds dat gegraaf in het verleden.
Verder ben ik ook een piekeraar en moeite met ontspannen.
Dit alles kwam ter sprake bij de osteopaat voor mijn dochtertje laatst.
En hij zei dat hij wat voor mij kon betekenen. Een osteopaat ziet in het hele lichaam alles met elkaar in verband staan.
Ben pas 2× geweest. Dus resultaat weet ik nog niet zeker. Maar bij mijn dochtertje hielp het wel.

 

Mijn dochter heeft ook heel lang erg aan me gehangen en had ook altijd echt tijd nodig om de kat uit de boom te kijken. En daar heb ik heeeeeel veeeeel commentaar op gehad. Want ik moest haar meer loslaten /stimuleren en haar niet zoveel aandacht geven als de drukte haar even teveel werd want dan hield ik haar klein, en ik moest haar maar min of meer dwingen om meteen leuk te gaan doen in een volle kamer vol visite, stel je voor dat ze even tijd nodig heeft.
Ik kon dat meestal redelijk naast me neerleggen, maar ik heb ook regelmatig flink aan mezelf getwijfeld. Niks zo ondermijnend als ongevraagd advies (lees kritiek).
Op het kdv zeiden ze min of meer hetzelfde als over jouw zoontje. Ook dat terugtrekken bij drukte: dan kroop ze in een hoekje met een speeltje en vermaakte zich daar prima. Beter dat dan dat een kind over de rooie gaat vanwege de spanning toch!
En driftbuien horen er gewoon bij bij een tweejarige.