Nadat ik het topic gelezen had over de 3 beste tips, heel erg fijn dat jullie de tips willen delen! maar ik merk steeds meer de laatste tijd dat als ik iets lees over de bevalling dat ik een soort van angstgevoelens voel opkomen. ik lag gister op de bank en verrekte van de buikpijn, soort kramp. toen dacht ik jeetje dit is alleen pas de zwangerschap. de bevalling is nog 100x erger! het liefst duw ik de kleine er 'even' uit als ik weeen voel maar als ik er dan aan denk dat dat wel uren (dagen) kan duren, voel ik me angstig. wat kan ik eraan doen om me hierover heen te zetten?
ik denk dat je er niet bij stil moet gaan staan... dit deed ik ook en ben ook bang maar heb nu zoiets van wat komt dat komt en de pijn is niet voor niets.... je krijgt er iets moois voor terug
ja het klinkt misschien erg tegenstrijdig, maar pijn wil ik ook gewoon ervaren. pijnstilling zal het laatste zijn wat ze me gaan geven. ik heb een chronische ziekte waarbij spieren van benen kunnen uitvallen en veel pijn kunnen doen, misschien ook daarom mijn angst..
Geef je eraan over.. klinkt makkelijk hé? Tijdens de eerste zwangerschap heb ik samen met mijn man een cursus psychoprofilaxe gevolgd. Klinkt ingewikkeld, maar het kwam erop neer dat je helemaal bijgepraat werd over de theorie zodat er niets 'nieuw' voor je is tijdens de bevalling en je daar ook niet bang voor hoeft te zijn. En er werd aandacht besteed aan ademhalingsoefeningen. Niet van die pufjes die je normaal op een cursus leert, maar ontspanningsoefeningen en in jezelf keren om zo met de weeën om te leren gaan. Hmm, klinkt erg zweverig... maar ik heb er echt veel aan gehad. En mijn man ook. Ik heb best een heftige bevalling gehad met 26 uur weeën en daarna een keizersnede. Maar toch beval ik straks van nr 3 Het is me echt achteraf reuze meegevallen. Tijdens mijn 2e zwangerschap ben ik een yoga cursus gaan volgen. Ook dit heeft goed bijgedragen aan de ontspanning tijdens de (geplande) keizersnede.
Hier koningin-schijthaas. Tegen de tijd dat je uitgerekend bent, heb je het misschien wel zo gehad met het zwanger zijn, dat je zin hebt in je bevalling. Ik was ook best wel bang in mijn zwangerschap, aangezien ik niet zo'n hoge pijngrens heb. Maar naarmate de bevalling dichterbij kwam en ik overtijd was, mocht het van mij wel beginnen. En wat bleek: mijn pijngrens is dus veel hoger dan ik zelf heb gedacht. Heb niet echt veel pijn gehad en aan pijnstilling heb ik niet eens gedacht! Dus het kan ook nog enorm meevallen!
Dit wordt m'n derde bevalling, 2x was het peanuts, wel veel pijn maar te doen zeg maar.... Toch zie ik er ook weer tegenaan hoor, denk dat het er toch bij hoort, je weet nooit helemaal hoe het zal gaan, hoe je gaat reageren ect. Eraan overgeven is mij de voorgaande keren wel gelukt, dus dat zou ook mijn tip zijn, maar ja...... Succes, het duurt nog even voor je, dat scheelt.
Ik was tot ongeveer week 22 heel erg bang, eng dromen ervan enz. Toch ging op den duur "de knop om" en kijk ik er erg naar uit. De zwangerschapscursus heeft er goed aan geholpen moet ik zeggen. Ook scheelde het bij mij dat ik met 21 weken een flinke bloeding heb gehad. Toen heb ik het gevoel ervaren "het maakt me niet uit wat er met mij gebeurt, als het met de baby maar goed gaat" sterkte!
Ik was van tevoren ook heel bang en heb zelfs nagedacht over een geplande keizersnee, maar op een gegeven moment had ik zoiets van: Het zal er toch uitmoeten! Heb er veel over gelezen en veel aan vrouwen gevraagd die al eens bevallen waren. Het feit dat ik een beetje een idee had van wat ik kon verwachten hielp al heel veel. Ook het feit dat ik gewoon om pijnstilling kon vragen als ik dat zou willen vond ik een prettig idee. Toen ik mocht gaan persen was dat zo'n opluchting! Dat kon ik mij niet indenken tijdens de zwangerschap Achteraf is het mij best meegevallen. Zodra die kleine op je buik ligt ben je het alweer bijna vergeten!
Heel erg herkenbaar, ik was ook zo bang! Wat mij vooral heeft geholpen als eerste stap was me over mijn schaamte heen te zetten (hele zware bevalling gehad, mijn inleiding heeft 2 dagen geduurd, dus ik voelde me min of meer een 'kijkdoos' met elke paar uur nieuw personeel, en dan leer je pas echt dat je je echt niet hoeft te generen). Toen ik dan eindelijk kon bevallen heb ik me overgegeven aan alles. En nee, het is absoluut geen feestje, maar die pijn is relatief en het is maar tijdelijk. Het mooie van een bevalling is dat op het moment dat je baby 'eruit' is, je van die pijn af bent en het allermooiste in je armen hebt dat je ooit hebt gezien! Wat ik wel als tip wil geven; Wees niet 'te stoer' om pijnstilling te vragen. Ik heb het niet gehad en op zich is het te doen (nou was tegen de tijd dat ik er eindelijk naar vroeg de ontsluiting ook al te veel, dus mocht het niet meer), maar dit kan de bevalling een stuk makkelijker maken.
Probeer er gewoon niet te veel mee bezig te zijn en hou voor jezelf de optie van pijnstilling open. Ik heb het uiteindelijk niet nodig gehad, maar ik ging mijn bevalling wel redelijk rustig in, omdat ik voor mezelf had bepaald dat ik indien nodig open zou staan voor pijnstilling. En hoewel ik nog nooit zoveel pijn heb gehad als tijdens mijn bevalling kon ik het toch prima aan, omdat ik bij elke wee dacht 'als het veel erger wordt vraag ik een ruggeprik'. En dat hielp me dan door weer een wee heen (het idee dat dat een van de laatsten kon zijn). En uiteindelijk heb ik dus helemaal niets nodig gehad.
ik kijk er naar uit de eerste was niet makkelijk (9 uur, ruggeprik, flinke knip en allergische reactie op t hechtmateriaal) In mn tweede zwangerschap heb k continue geroepen dat ik het dit keer binnen 5 uur zou doen alles om maar positief te blijven! Ben daarna in 3 uur bevallen zonder pijnstilling en zonder knip Dit keer heb k gok ik op binnen 2 uur! ik kijk er echt naar uit, helemaal omdat ik t nu helemaal zelf in wil delen en gewoon thuis blijf
Hallo meiden Ik heb even meegelezen en lees dat jullie het vooral hebben over de pijn die gaat komen. Voor de pijn ben ik persoonlijk niet zo bang. Maar ik heb last van paniekaanvallen en de gedachte nu alleen al dat die kleine er uit moet ( dat had ik al bij 4 weken zwschap ) zorgt voor een zeer paniekerig gevoel Waar ik dus bang voor ben is dat ik in paniek raak. Wanneer dit het geval zou zijn ben ik niet voor rede vatbaar en wil ik maar 1 ding en dat is vluchten....waarheen? Gewoon weg... Zie je het al voor je??? hahaha Dat kan dus niet...dus paniek. Oh jee...als ik moet bevallen en ik raak in paniek..dan kan ik geen kant op. Ik asocieer buikpijn altijd met paniek. Dat houdt nu ook in dat ik bij ieder pijntje in mijn buik paniekerig word omdat ik het niet kan thuisbrengen. Als ik moet bevallen kan ik het wel thuis brengen dus miss is dat mijn enige hoop. Maar vrees toch dat dat niet voldoende zal zijn en dat ik in paniek zal raken. Nou is het zo dat iemand die geen paniekstoornis heeft dit ook niet zal begrijpen. Ik heb zooooo vaak gehoord...ja halloooo ik ben ook wel eens in paniek geraakt. In paniek raken omdat je je portomonnee kwijt bent of omdat je huis in de brand staat of wat dan ook is heel wat anders dan paniek vanuit een paniekstoornis. Dus dat even ter info hihi Maar miss zijn er hier toch meiden die het herkennen. Waar je je allemaal wel niet druk om kan maken he
Misschien zeg ik iets heel doms...maar geen idee of je al hulp hebt, maar anders misschien nu al kijken of je in therapie kunt? Zodat je misschien wat anders tegen de bevalling aan kunt kijken/wat handvatten krijgt om om te gaan met die angst om in paniek te raken? En goed bespreken met je vk/gyn en partner. Ik keek met name de tweede keer heel erg op tegen de bevalling en had ook veel angst om in paniek te raken. Heb dit besproken met mijn man en de vk en heb er uiteindelijk voor gekozen om een doula bij de bevalling te hebben. Ook heb ik een geboorteplan geschreven waarin ik beschreven heb hoe ik de dingen graag wilde (mits mogelijk natuurlijk). Is uiteindelijk voor een heel groot deel gelopen zoals ik graag wilde, ondanks dat het allemaal zo snel ging en de pijnbestrijding eigenlijk te laat kwam...maar alles is zo goed mogelijk en dat scheelt behoorlijk veel kan ik je vertellen.
Ik denk dat wanneer het moment komt je niet echt bezig bent met die paniek. Je hebt wel andere dingen aan het hoofd hoor! Vraag gewoon wanneer je serieuze weeen beginnen of er te allen tijde de VK/Kraamhulp/verpleegster bij je wil blijven, zij doen dit iedere dag en weten precies hoe ze je moeten coachen. Ze lieten mij tijdens de weeen wel eens alleen omdat ik toch nog niet mocht persen en omdat het de eerste was en ik nog nooit weeen had gehad en niet wist wat ik moest doen, was dat het enige moment dat ik tijd had om in paniek te raken. Ik heb een paar keer op het noodknopje moeten drukken en ze verteld dat er nu echt iemand moest blijven om me erdoor te helpen.
heej meiden, Bedankt voor jullie tips Hulp heb ik er niet voor nodig, wel goede begeleiding denk ik maar die krijg ik van de vk is mij verzekerd En een doula erbij is mij veel te duur, daar begin ik niet aan. Daar komt ook bij dat ik dan toch naar niemand luister, ik wil mijn man bij me hebben en ik wil vluchten En wat de rest zegt maakt me geen bal uit, haha. Maar het kan heel goed zijn dat ik me er nu veel te druk om maak en dat het in de praktijk mee gaat vallen hoor. De paniek heb ik nu namelijk ( na veel hulp ) onder controle maar een bevalling maak je natuurlijk ook niet iedere dag mee Wij beginnen binnenkort in ieder geval met een zw.cursus zodat ik weet wat me te wachten staat, dat helpt miss al. Het ene moment denk ik ook, er zijn miljoenen vrouwen bevallen dus het valt heus wel mee ( in die zin dat het een natuurlijk iets is ) en het andere moment denk ik...waaaaaaah...heeeeeeelp hihi Maar even afwachten wat de cursus mij brengt... Liefs
Hoe dichter mijn (eerste) bevalling komt, hoe meer ik merk dat ik er aan toe ben. Ik was eerder in mijn zwangerschap ook best huiverig. Op een gegeven moment ook enorme pijnlijke momenten gehad door leverproblemen ofzo (blijft een vaag verhaal) en toen schrok ik ook! Ik dacht, als dit al zo veel pijn doet, wat moet ik dan tijdens de bevalling wel niet meemaken . Wat bij mij heel goed hielp was een voorlichtingsmiddag in het ziekenhuis. Toen ik de verloskamers had gezien en heel duidelijk alle pijnstillings mogelijkheden heb aangehoord, had ik in ene rust. Dus misschien kijken of jouw ziekenhuis ook aan voorlichting doet.
ik ben ook heel erg bang geweest voor mijn eerste bevalling (dat werd uiteindelijk een ks maar de 2e had ik wel weeen). Feit is dat de bevalling ook iets moois is. Je krijgt je kindje en dat is een geweldige, prachtige ervaring. De dagen van de bevalling zijn voor mij echt de mooiste uit mijn leven. En je moet niet denken dat je vreselijke pijn ligt te lijden voor niks. Het voelt toch anders... Ik ben misschien een watje met dingen maar ik zou de bevalling graag nog eens over doen. Geweldig zo een dag dat je je kindje voor het eerst ontmoet...
Ik was ook zo bang coor de eerste, weet het nog heel goed. Uiteindelijk had ik een superbevalling en viel het me zo mee, dat ik er bij de tweede juist naar uitkeek. Ik zou het ook heel graah nog eens doen. Het is geweldig, en pijnmedicatie is meestal geen probleem
Ik vond zwanger zijn zwaar (veel kwaaltjes) dus tegen het einde was ik het zo ontzettend (letterlijk) spuugzat . Ik was zo gefrustreerd en zo teleurgesteld dat ik nog overtijd liep ook en er dus nog steeds geen einde aan kwam. Mijn grootste angst in zwangerschappen was dat kindje in mijn buik zou overlijden en ik alles 'voor niets' zou hebben doorstaan. Tegen de tijd dat kindjes bij bijna 42 weken zich aandienden, was ik zooo opgelucht dat er geen enkele ruimte was voor angst. Wat er ook ging gebeuren, ik was 'er' eindelijk vanaf! Zwangerschapscursus en andere informatie bronnen helpen wel om je voor te bereiden, dat je een beetje weet wat je kunt verwachten. Veel angst is toch onwetendheid. Wat ik ook altijd een fijne gedachte vond: miljoenen vrouwen hebben dit voor mij gedaan, al duizenden jaren lang, dus... ik kan dit ook.
Ik heb er nog geen sec over nagedacht. Het is nog zover weg voor me..nog een week of 20 als alles goed is... Meestal ga ik me pas druk maken op het moment dat het zover is. Pijn vind ik niet erg, dat moet, dat hoort erbij, zolang er maar geen complicaties bijkomen voor baby of mij maak ik me er niet druk om. Dus verhalen over ernstig bloedverlies, moeders die bijna overlijden tijdens bevalling, kindjes die het heel moeilijk hebben tijdens de bevalling, die negeer ik vanaf nu af aan..