Heel logisch dat dat niet zo voelt! Na alles wat ze gezegd heeft over je kinderen.. Lijkt me een hele lastige situatie voor je oudste ondanks dat hij er zelf heen kan. Ik vind het wel knap van je dat je de mogelijkheid wil laten bestaan dat er contact is tussen je moeder en je kinderen (als ik het goed begrijp toch?). Je doet het voor je kinderen maar dat zou niet iedereen zomaar kunnen.
Is je moeder misschien depressief? Ik herken namelijk heel veel van mijn eigen moeder in je verhaal. Die heeft ook vaker zulke rare sprongen gemaakt. Zo heb ik ongeveer 8/9 jaar geleden ruim een half jaar helemaal geen contact met haar gehad. Mijn vader leeft overigens niet meer. We kregen destijds woorden nadat ze een dag hier aan het oppassen was geweest en dat liep uit de hand. Ze ging boos weg en ik bleef stomverbaasd achter want ik begreep er werkelijk niets van. Het domste wat ik toen kon doen was dat ik haar later thuis ging bellen om verhaal te halen, ik liet me gewoon veel te veel meeslepen. Ze zei toen ook letterlijk dat ik niet had moeten bellen want op die manier had ik alles kapot gemaakt. Einde discussie over en uit. Ik heb het toen gelaten voor wat het was en geen contact meer opgenomen. Een aantal maanden later wilde ik haar bellen omdat we het campingbedje nodig hadden, deze stond nog bij haar thuis en wij hadden hem nodig voor de vakantie. Ze nam zowaar de telefoon op en het eerste wat ze zei was dat je belt zeker weer om te vragen of ik kom oppassen. Ik zei nee daar bel ik niet voor en begon ze weer te schreeuwen dat ik daar wel voor belde en gooide gewoon de hoorn erop. Ik moet zeggen dat ik toen wel enorm gekwetst was en dat ik er wel klaar mee was. Mijn man heeft toen een aantal dagen later mijn moeder gebeld en gezegd dat die het bedje zou komen ophalen omdat... en toen was het wel in orde. Hij is daar geweest en toen hadden ze direct afgesproken dat we na onze vakantie langs zouden komen. Dit dus gedaan en we hebben het er nooit meer over gehad. Klinkt bizar maar bij mijn moeder werkt dit het beste. Mijn moeder heeft enorm veel meegemaakt in haar leven en daardoor is ze gewoon “ anders” en vaak kan ze er gewoon ook niet zoveel aan doen. Wil niet zeggen dat ik maar alles laat zeggen maar gesprekken over dit of dat is gezegd maakt het hier alleen maar erger en ik laat het gewoon rusten en neem het voor kennis aan om net vervolgens heel snel te vergeten. Mijn advies is om dit dus ook te doen bij jou moeder. Laat het voor wat het is en probeer het vooral niet persoonlijk te maken want het klinkt eerder als een kreet om aandacht als dat ze het werkelijk allemaal zo bedoeld. Je verjaardag zou ik even laten rusten en het vooral niet persoonlijk maken wanneer je niets van haar hoort, het is moeilijk dat weet ik. Mails en sms berichten zou ik ook niet meer sturen want dat wordt toch alleen maar verkeerd begrepen ( bij mijn moeder in zo’n geval ook opzettelijk om lekker dwars te willen liggen Sterkte met alles en hou het voor je kinderen gewoon neutraal, kinderen zijn flexibel en kunnen best tegen een stootje.
Kies voor jezelf, en ga iets doen met deze situatie. Met je moeder kom je er niet uit, been there done that. Kost je ongelooflijk veel energie en je schiet er uiteindelijk niks mee op. Dus voor jezelf hulp zoeken om uit deze spiraal te stappen, zoals ik al eerder als tip schreef is familieopstellingen een mooi iets in deze situatie. Ik heb het ook gedaan, en het gaf me zo veel rust.
Zoiets is mij ook overkomen.....ik begreep er niks van. Ik ben naar mijn ouders toe gegaan om het uit te praten, maar dit wilden ze niet.... Zeer verdrietig allemaal. Zoals jij schrijft; je bent geen snotneus! Je kunt toch een normaal gesprek met elkaar voeren. Ik heb nog contact met mijn ouders maar het is niet meer hetzelfde als voor die tijd.
Wel herkenbaar dat gedrag, van uit het niets boos worden. Dat leek bij mijn familie op nieuwjaarsdag te gebeuren dus zijn wij gauw weg gegaan voor dat ik de shit over mij kreeg. Maar mijn moeder is psychisch ziek. Ik heb nog wel contact met mijn ouders maar het is niet zoals vroeger. Ik zou het nu zo laten, denk ik.
Nee, mijn moeder is niet depressief, maar heeft wel een heel erg moeilijk leven achter de rug. Dat speelt alleen nu niet mee bij mijn weten. Maar ook zij is "anders" door de bagage die ze meedraagt, Ik laat het ook nu voor wat het is, ik reageer niet op de laatste mail. Ik heb het mailcontact aan mijn schoonvader en mijn vriendin laten lezen met de vraag er open naar te kijken en te reageren. Ook met de vraag of ik iets fouts gezegd heb, iets raars heb gezegd, maar zij zeggen beiden dat dit niet aan mij ligt, dat ik netjes en open heb gereageerd en dat ik het nu van hun kant moet laten komen. Dat ga ik dus maar doen. En nee, de mailtjes zijn heel duidelijk: er wordt puntgewijs iets genoemd en het is het ene na het andere verwijt, het is niet mis te verstaan zeg maar. Voor nu is het voor mij klaar
Nou ja, dat dacht ik ook. In gesprek is volgens mij de beste oplossing. Maar als dat niet kan en ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd krijg en ik mij en mijn man en kinderen verdedig door dingen uit te leggen en ook een aantal punten aankaart waar ik bij hun tegen aan loop....en ik krijg serieus alleen maar: Basta, einde discussie......tja, dan houdt het voor mij wel op.
Mijn moeder is psychisch niet ziek. De band tussen mijn moeder en mij is nooit heel erg goed geweest, vroeger als kind al niet. En ook 20 jaar terug die ruzie heeft geen goed gedaan. Wel na een paar jaar weer "normaal" contact, maar de scheurtjes zijn nooit volledig geheeld (voor mij niet in elk geval) Maar ik heb nu serieus mijn best gedaan en heb ook echt geprobeerd netjes terug te reageren, wel met wat kritiek puntjes, maar op een nette manier geprobeerd nog de reikende hand te geven. Maar deze scheuren krijg ik niet meer gedicht op deze manier.
Begrijp ik helemaal. Mijn moeder haalde er toen ook echt van alles bij en ik kreeg allerlei verwensingen over me heen. Veel dingen waarvan ik geeneens het bestaan wist dat dat ooit zou zijn gebeurd. Ook was ze destijds heel lelijk over mijn zoon die destijds 5 jaar was, hij zou lui zijn want liep altijd te klagen als die een stuk moest lopen, hij zat altijd te zeuren met eten, ik deugde niet als moeder want zei nooit ergens iets van of ik was juist weer te streng. Van het ene uiterste naar het andere uiterste maar echt wel flink kwetsend. Vroeger was dat ook al zo als ze weer eens haar buien had. Ik word ook over een aantal dagen 43 jaar maar wanneer ze kritiek heeft op het eea kan het me nog steeds raken. Zo heb ik jaren moeten aanhoren waarom ik in godsnaam bleef werken met 3 kinderen want was allemaal veel te druk en te veel bla bla bla, enorm vermoeiend en gewoon niet leuk. Nu de laatste jaren gaat het gelukkig wel beter, ze zit beter in haar vel en kan weer wat meer genieten van de kleine dingen in het leven maar mijn moeder en ik samen op bijv met vakantie zou echt niet werken en uitlopen op alleen maar irritaties en misschien zelfs ruzie. Verder is ze gelukkig wel een goed mens met de beste intenties maar soms...
herkenbaar, vooral het stukje: als ik er niks van zeg tegen de kinderen deug ik niet, zeg ik wel wat ben ik te streng....Maar weet je: het is goed zo, ik kan mezelf nog steeds recht in de spiegel aankijken. Ik heb expres niet terug gereageerd zodat de optie eventueel nog open blijft, ook al verwacht ik daar niets van, ik vind het helemaal goed zo. Wat leuk dat jij ook over een paar dagen 43 wordt!!!! Welke datum?