Hai Onze dochter is nu een dik week oud! Ze doet het super goed, is een makkelijke lieve en vooral een veel slapende baby. Nu is ze bij 38 weken gehaald omdat ze op de echo een verdikte darmlis had. Heb me daar best veel zorgen over gemaakt... Na de bevalling is ze onderzocht door de ka. Alles lijkt in orde. Ze poept plast en drinkt goed. Dus eigenlijk geen reden tot zorgen... (Binnenkort nog wel controle bij de ka) Maarrrr waarom ben ik dan nu zo bang haar te verliezen?! Gek word ik er van... Iedere keer als ze lang slaapt (wat ze doet) ben ik bang dat ik ze miet meer levend aan tref ofzo... Of als ze beetje onrustig is maak ik me druk... Jeetje.., bij mijn eerste had ik dat niet zo... Herkent iemand dit? Of heeft iemand tips om get een beetje te relativeren?
Ik herken het Ik denk dat het komt doordat je bij een tweede kindje veel meer beseft wat je kan kwijt raken Ik heb er helaas verder geen tips voor... Mijn jongste is nu 1.5 en nog heb ik het af en toe. Ik heb wel het idee dat het over tijd langzaam afneemt. Je raakt wat meer vertrouwt ermee dat ze er is en dat ze gaat blijven. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het zo zonde is mijn tijd te verdoen met denken aan enge dingen die zouden kunnen gebeuren, terwijl ik ook kan proberen bewust te genieten van haar. De kans dat zoiets gebeurd is namelijk erg klein succes! X
Hey .. Vervelend dat je er zo`n last van hebt ! Ik herken het wel ook van Sanne aan het begin. Daar waren de laatste weken van de zwangerschap ook spannend en de eerste week na de bevalling eigenlijk ook nog. Ik kon het ook slecht loslaten en was soms helemaal in paniek ineens bij het idee. Ik heb haar ook wel eens wakker gemaakt omdat ik zeker wilde weten dat ze nog normaal reageerde. Tja tips.. vertrouwen krijgen dat het wel goed komt en dat ze er steeds toch gewoon nog is en alles goed gaat. Misschien dat de controle bij de KA nog rust geeft ? En i.d. proberen te bedenken dat je zorgen niet helpt. Het is niet helpend om je zo`n zorgen te maken daarmee kan je niets voorkomen. Succes hopelijk kan je ook vooral genieten van je mooie meisje !
Ook herkenbaar ik denk dat het komt omdat je toch complicaties heb gehad, hier er maar eentje maar ook komplicaties gehad heb er een hele td last van dat gevoek gehad precies wat je omschrijft.. Helaas geen tips.. Hier begin ik het eindelijk los te laten.. Praat erover, krop het niet op, zeg wat je dwars zit, dat is het enigste wat ik man adviseren
Ik heb er ook meer last van. In het begin van de zwangerschap bloedverlies, vanishing twin en dus veel echo's gehad. Dat is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Gecombineerd met misselijkheid en bekkenpijn heb ik niet kunnen genieten van de zwangerschap. Toen hij er eindelijk was, was ik in eerste instantie gerustgesteld, hij is namelijk perfect. Maar ik merk dat ik wel angstiger ben. Het wordt al wel wat beter. Ik sliep net erg diep en werd wakker van de oudste die een ongelukje had gehad. Ik had de jongste nog niet gehoord, maar raakte deze keer niet stilletjes in paniek. Kon rustig de oudste helpen. Daarna wel baby uit bed gehaald. Niet uit angst, maar omdat ik nu toch al wakker was.
Ik heb het heel erg met mijn dochter. wel al met mijn eerste en enigste kind. Het vervaagd wel met de tijd mee. praat er veel over met mensen in je omgeving. Denk dat veel vrouwen dit meemaken na een bevalling.
ik heb dit ook lang gehad, onze dochter kwam met 2 maanden in het ziekenhuis en vanaf dat moment was ik bang haar te verliezen. tot lang nadat ze weer thuis was ging ik als ze in bed lag te slapen elk uur kijken en zelfs haar een beetje wakker maken om te kijken of ze reageerde. dat is zo gebleven tot ze een maand of 10 was en inmiddels gaat het stukken beter
Ik denk dat dit wel normaal is..en vooral omdat er iets aan de hand leek te zijn, wat uiteindelijk allemaal goed bleek te zijn. Ik heb dat met ons zoontje ook, hij is 3 weken te vroeg geboren, hij had ook wat dingetjes waar de kinderarts naar wilde kijken..o.a. zijn ademhaling. En ja dat is natuurlijk ook niet niks. Uiteindelijk allerlei onderzoeken gehad, niks aan de hand. Maar toch eenmaal thuis..als ik niks hoorde ging ik steeds kijken of ik hem nog adem zag halen. De eerste nachten was het zelfs zo dat ik steeds uit bed ging om te kijken. Nu, bijna 3 weken later, is het gelukkig wel iets beter..ben wat meer vertrouwd nu omdat het goed gaat, en ze me verzekerd hebben niks geks te hebben gevonden dus geen reden tot zorgen. Maar toch, kan het me heel goed voorstellen! De enige tip wat ik heb is gewoon goed naar je eigen gevoel luisteren..als je denkt dat er iets niet klopt, gewoon bellen want daar zijn die mensen voor, liever 3x teveel dan 1x te weinig.