Vanilia: op dezelfde manier als bij jou hebben ze ons 3,5 jaar laten wachten. Ik ben 3 keer zelf zwanger geworden en elke keer precies op de grens van het moment dat we 'recht hadden op' IUI-behandeling. Maar omdat het elke keer mis ging, bleven ze bij ons ook zeggen "ja, maar je wordt zwanger, dus is IUI niet geindiceerd". Pas na de derde mk kreeg ik een poot aan de grond maar toen was er weer een fout in mijn dossier geslopen waardoor ik ook weer langer zou moeten wachten. Ja, daaaag. Wij hebben toen spreekwoordelijk met de vuist op tafel geslagen dat we na 3,5 jaar en 3 mk echt niet nog langer wilde wachten. Toen is IUI eindelijk toegekend. Ik zou zeggen: niet akkoord gaan met de mededeling dat IUI voor jou niet kan op dit moment. Na 2 jaar heb je lang genoeg gewacht. 1 lullig toevalstreffertje ondanks de zaadproblemen kunnen ze niet als reden aandragen, vind ik. 1 keer in 2 jr. zwanger worden is echt weinig hoor... Meissie, kom voor jezelf op hoor.
Ik vind het echt schandalig at er zo met mensen wordt omgesprongen. Ik bedoel het is ons leven en ons lichaam dus mogen wij ook nog een vinger in de pap hebben? inderdaad meiden laat je niet zomaar afschepen. Dikke knuffel.
Zora: Bedankt voor je steun! Enise: Je hebt inderdaad gelijk, een second opinion is een hele goede optie. Maar we moeten het wel samen doen, en ook mijn vriend zit er op dit moment even doorheen. Morgen ga ik dit even rustig met mijn huisarts bespreken en wie weet komt zij ook met de optie voor een second opinion... Het is wel fijn om te horen, zoals Vanilia al zei, dat jullie uiteindelijk een gyn hebben gevonden die jullie wél begreep... Dat geeft weer enigzins hoop... Vanilia: Ik begrijp jou zo goed! Eigenlijk zouden we even bij elkaar op de koffie moeten om even lekker ons gal te spuwen Ik ben ook zo boos, verdrietig en heel erg teleurgesteld! En ik ben vooral boos op die fertiliteitsarts, ik zie het heel eerlijk ook niet zitten om in de toekomst bij haar onder behandeling verder te gaan... Zoals zij ons behandeld heeft, is mijn vertrouwen in haar weg. En dat is toch juist het belangrijkste?! Meid ik snap hoe je je voelt, ik hoop dat dat een beetje helpt... Liefs Lisszy
En wat ik je ook nog even zeggen wou is dat ik er ook niet bij kan dat ze jullie weer naar huis sturen omdat het 1 keer gelukt is, maar jammer voor jullie is uitgedraaid op een miskraam! HOE HALEN ze het in hun hoofd! Je bent toch niet een één of ander nummer?! :x :x :x
Lisszy haha, op de koffie is inderdaad niet zo'n slecht idee Ik merk aan de reacties van jullie meiden dat ik wel degelijk in mijn recht sta en dit geen gepaste wijze is om met iemand die al jaren een babywens koestert om te gaan. Ik ben ook echt boos op mijn gyneacoloog, terwijl we zo'n goede start hadden gemaakt hiervoor. We zouden in juli beginnen met IUI, daar stond zei helemaal achter, en nu dit... Anouk, wat een verschrikking hoe het bij jullie is gegaan zeg. Ongegrijpelijk gewoon. Dat er inderdaad zo met mensen wordt omgegaan. 'Oh, je was zwanger, nou nu is je kans voorbij!'. We zijn mensen met gevoel geen robots die eindeloos door kunnen gaan. Ik ben allang blij voor je meid dat het nu eindelijk gaat gebeuren voor jullie. Wat een drama zeg... Ik wacht af tot maandag en als ze nog nee zegt dan geef ik haar verbaal er helemaal van langs denk ik. Op een zachte manier natuurlijk, ik ben geen monster Ik hou jullie op de hoogte! Veel liefs.
Ook bij ons is vastgesteld: onverklaarbaar kinderloos en we mogen nu verder met IUI Mijn gyn had vorig jaar! gezegd, kom in november maar terug. Ik werd daar na een paar maanden heel onrustig van en ben in augustus teruggegaan. Gelukkig heeft ie er niks van gezegd, gelijk een laparoscopie gepland en nu in oktober beginnen we met de IUI. Mede omdat ik zelf toch weer terug ben gegaan heb ik in november gewoon mijn 1e IUI gehad ipv dat we dan pas zouden gaan praten over een kijkoperatie. Je hebt het recht op een second opinion, dus wanneer jullie er klaar voor zijn en je gyn nog steeds niet achter je staat, gewoon naar een ander! Succes
Hoi Lady Zorra, Ik ben nù al onrustig. Dat zal echt goed helpen om 6 maanden nog zelf te proberen Als het toch nee is dan ga ik inderdaad een ander ziekenhuis zoeken. Dit is gewoon echt belachelijk. Liefs.
Dat had ik ook de eerste paar weken, stond helemaal verdwaasd buiten. Maar toen kwam ik weer een beetje in mn ritme en had ik me erbij neergelegd, misschien had ie ook wel gelijk.... En ik zag heel erg op tegen die laparoscopie... Maar na een tijdje ging het dus toch weer rommelen en heb toen de stoute schoenen aangetrokken. Misschien kwam het ook dat de zomer ertussen zat, leuke dingen gedaan. Het is jou lichaam, jij beslist erover. Misschien heeft die gyn wel 10 kinderen, kan die makkelijk l*llen.. Stress is een negatieve factor, dus als jullie er samen klaar voor zijn om verder te gaan, dan moet je dat gewoon doen!
Ja precies. Nu ben ik inderdaad wel boos en een tikkeltje gefrustreerd. Maar toch is het een fijn ziekenhuis en voel ik me er echt thuis. En tja, mijn gyneacoloog is een professional dus ze weet wel waar ze het over heeft. En wie weet wordt ik wèl zwanger in die 6 maanden.... Ik wordt zo gek van al deze gedachten dat ik op een gegeven moment gewoon niet meer weet wat ik moet doen. Ik laat het gewoon bezinken en kijk het even aan... Maar makkelijk is het helaas niet.
Vanillia, heel herkenbaar hoor meid. Je wil vertrouwen hebben in de arts, die is nu eenmaal de professional. En je weet dat diep in je hart diegene misschien ook wel gelijk heeft en het in ieder geval niet doet om je te pesten. Maar dat verandert niets aan je gevoel, je wil iets heel graag maar bent hiervoor afhankelijk van anderen. En natuurlijk mogen we dankbaar zijn dat het uberhaupt mogelijk is, maar dat verandert ook niets aan je gevoel. Het is al zo onrechtvaardig, je wil iets graag en het komt maar niet. Ik herken je gevoel want zo ervaar ik het ook, een strijd tussen het rationele en je gevoel. Maar het kan hoe dan ook nooit kwaad om een ander ziekenhuis te zoeken als je gevoel blijft botsen met het rationele van de arts. liefs
Hoi Smoeltje, Weet je, ik geloof heel erg in het lot en in dingen zoals ze gaan. Op zich kan ik gebeurtenissen wel een plek geven en er vrede mee hebben. Ik ben bang dat als ik nu dingen ga 'aanvechten' en perse mijn zin wil krijgen ik door het 'lot' tegen wordt gewerkt omdat God iets anders in petto heeft. Ik wil nu niet wacko overkomen maar snap je een beetje wat ik bedoel? Misschien moet het even zo zijn en wacht mij betere tijden en moet ik hier vertrouwen in hebben. Maar ik ben benieuwd wat ze maandag gaat zeggen en als ik het er niet mee eens ben dan laat ik dat zeker merken. Liefs.
Goffer Vanilia, op dit soort nieuws zit je niet wachten. Wij kregen ook te horen dat we pas na2.5jr recht hadden op een iui poging, omdat de kans om met zo'n behadenling zwager te raken net zo groot is als spontaan.We moesten het dus als een uiterste strohalm zien. Zoiets is afschuwelijk om te horen.Jullie hebben de pech toch spontaan zwanger te zijn geraakt, ondanks trage zwemmers en dan ben je gewoon de sjaak...Maar misschien 'herkent'je lichaam nu hoe het zwanger moet raken en lukt het toch weer binnen een half jaar. maar ik hoop natuurlijk daat jullie toch eerder geholpen kunnen worden, want dit is gewoon kl#te...
Hoi Zara, Ik ben het helemaal met je eens en zit echt in twee strijd op het moment met mijn gevoelens. Zal IUI ons echt dichter bij ons babywens brengen of hebben we evenveel kans als we het nog even zelf proberen? Al deze vragen gaan nu door mij heen. Ik denk dat ik gewoon een hele andere beeld had van mijn afspraak van dinsdag. Ik heb letterlijk 6 weken naar de afspraak toegeleefd en er naar uitgekeken, het was iets waar ik me aan vast kon houden. Ik denk dat de teleurstelling gewoon zo groot was dat ik mezelf liet opgaan in mijn frustratie. Heb vandaag een gesprek met mijn man gehad en hij is het jammer genoeg met de gyneacoloog eens. Hij wilt het ook gewoon zelf proberen. Tja en daar zit ik dan met mijn emoties. Ik moet gewoon proberen het beste ervan te maken en kijken hoe alles zich gaat ontwikkelen. Hou jullie zeker op de hoogte. Smoeltje, ik heb je terug gePB' ted. Liefs Vanilia
Dat is bij mij inderdaad ook zo... Mijn vriend wil het ook zelf weer proberen, dat maakt het zo moeilijk! Je moet het wel samen doen... Ik heb even iets moois voor alle meiden die in deze moeilijke situatie zitten. Uit deze woorden put ik enige kracht... Iedereen heeft zo z'n dromen, Waar we waarde aan hechten. De ene droom komt zo maar uit, Voor de ander moeten we vechten. Maar je geeft niet op! Want je weet, ooit komt de dag Dat je die droom verwelkomen mag... Liefs Lisszy
Hoi Lisszy, Hele mooie woorden hoor en het klopt ook helemaal. Diep in mijn hart weet ik dat ik waarschijnlijk ooit moeder zal worden. Maar het wachten is gewoon zo moeilijk en het gemis heel groot. We moeten denk ik gewoon geduld hebben tot het moment dan daar is. Heel veel geduld... Ooit zal onze tijd ook komen meid. Liefs.
Hallo, Mijn verhaal is iets anders, maar het gevoel hetzelfde denk ik. Toen onze 5e iui weer heel moeilijk ging, verwijs onze gyn ons door naar een ander ziekenhuis voor ivf. En daar werden we vervolgens weggestuurd omdat we gebruik maken van een donor. Ik was zo ontzettend boos! (en nog steeds trouwens) Ik kon nooit iemand de schuld geven van het feit dat het niet lukte, maar nu wel! Gelukkig schoot ons eigen ziekenhuis te hulp, en kregen we nog een iui, terwijl we ondertussen gezamenlijk naar een andere oplossing zochten. En die was wonder boven wonder raak. Het feit dat iemand na zo'n strijd het lef heeft om je weg te sturen met de mededeling dat ze vinden dat jij niet in aanmerking komt (om welke reden dan ook), daar krijg ik echt zulke aggressieve haatgevoelens van! Dus Vanilia en Lissy: vecht er toch voor! Ik weet hoe moeilijk de innerlijke strijd is, want inderdaad, je wil ook geen extra ellende over jezelf afroepen. Maar hopelijk zullen jullie in ons voorbeeld dat dat ook niet hoeft. Ik ben toch zwanger geworden, ondanks onze strijd en alle tegenwerkingen van dat stomme ziekenhuis. Heel veel sterkte! xxx
Hoi Srb, Ik weet dat jij inderdaad ook een lange en moeilijke tijd achter de rug hebt. Zo voelt het ja dat ik 'weggestuurd' wordt. Het voelt echt aan als een straf. Alsof je je aan stelt en er niks aan de hand is. Ik zit echt in 2 strijd. Op het moment weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik wil. Het enige wat ik weet is dat ik een kindje wil.. Iets in mij, mijn gevoel zegt dat het goed gaat komen. Liefs.
Hoi meiden, Nou goed nieuws! Ik denk dat mijn tegen stribbelen van vorige week wel geholpen heeft want mijn gyn stelde voor om verder onderzoek te doen. Blijkbaar waren niet al haar collega's het met haar eens om gewoon 6 maanden weer opnieuw te proberen. Jullie kennen het wel; Ik krijg follikel metingen, bloed prikken, een samenlevingstest en mijn man zijn zaad wordt nu dit keer door hun bekeken. Wij hebben het 2 keer bij zo'n zelfstandig laboratorium moeten brengen en daar kwam zwak zaad uit. Ik vraag me af wat bij het ziekenuislaboratorium de uitslag zal zijn en wat hun criteria is. Ik ben gewoon heel blij omdat ik nu het gevoel heb dat we wèl serieus worden genomen en niet aan ons lot overgelaten worden. Ik denk dat ik deze donderdag ongesteld ga worden en dan kunnen we beginnen met alle onderzoekjes. Ben benieuwd! Liefs Vanilia
YES! Wat een opluchting he? Dan wordt er tenminste iets mee gedaan, ipv dat het voor je gevoel stil blijft staan. Succes hoor Vanillia!