Hoi, Graag jullie advies. Onze peutermeid van bijna 3 is sinds een paar weken super eenkennig. En dan gaat het vooral om dingen als helpen aankleden en zo. Mama mag alles, papa mag helemaal biks. Papa mag niet helpen aankleden, stoel aanschuiven, drinken pakken, haar in de auto zetten, haar jas aantrekken, en ga zo maar door. Nu hebben we daar niet echt aan toegegeven (soms wel, want als je 's ochtends naar je werk moet duurt t te lang om van alles een drama te maken). Maar het blijft maar door gaan. We hebben nu besloten er helemaal niet meer aan toe te geven, dan maar een drama. Als het zo uitkomt zet papa haar in de auto, of trekt haar jas aan ofzo. Gisteren mee begonnen, vanaf het ophalen van t kdv totdat ze naar bed ging 1 groot drama. Er was helemaal niks meer goed. Hoe gaan we dit volhouden? Zijn er meiden die dit herkennen? Hoe gingen of gaan jullie er mee om? Hoe lang duurt deze fase? Verder vind ze papa superlief, ze vinden het heerlijk om samen te stoeien, kroelen spelen, dansen en gek doen. Daarom vind ik het zo gek, het ene moment staan ze samen te dansen, het andere moment snauwt ze dat hij haar niet mag helpen met haar schoenen. Pff, lang verhaal geworden, maar ik moest het ff kwijt. Ik hoop dat jullie wat goede tips hebben. Groetjes, schaapje
Het is zeker vervelend!! Een tip heb ik niet voor je, helaas. Hier is het ook met onze zoons zo. Mama is eigenlijk altijd wel goed, papa is heel leuk, maar ook ineens niet goed. Hier hebben we sch*** aan en hebben ze beide mee te dealen... Gewoon volhouden, het wordt minder...
Jij niets meer doen, papa alles laten doen en consequent niet toe blijven geven aan dit drama-gedrag. Als jij er niet bent, zal papa het tenslotte ook moeten doen.
Wij hebben dit ook met onze dochter van 2. Met papa spelen enzo super leuk! Maar naar bed brengen, douchen etc dat mag papa niet doen, ze schreeuw dan echt moord en brand .. Ik hoop ook dat dit snel over gaat.
Wij hadden dit op deze leeftijd ook. Ik heb toen de GGD gebeld en gevraagd of het normaal was en wat te doen. Heel normaal en juist even accepteren dat één ouder alles mag doen en de ander niet. Rond deze leeftijd accepteren kinderen maar één persoon die gezag uitoefent. Manlief vond dit erg naar maar heeft zich even teruggetrokken. Dit werkte juist positief bij ons. Onze meid accepteerde haar vader weer snel en we hadden geen drama's. Mijn advies zou dus juist zijn dat papa zich even terugtrekt. Het is een fase....
Mijn zoontje heeft hier ook erg last van en ik kan me wel vinden bij de tip van mol81. Ik doe wat meer maar wat moet dat moet en meestal helpt het bijv om te zeggen. Papa zet je in de auto maar mama maakt de riem vast en dan is het goed. Of als ik met de jongste bezig ben en de oudste wil drinken moet papa het pakken of hij krijgt geen drinken. Ik pak het dan ook echt niet. In spits wil ik dingen wel eerder over pakken en leg er maar niet teveel druk op. Komt vast vanzelf goed! Leuk voor papa is het natuurlijk niet maar gelukkig is het stoeien enz wel leuk
Je kunt er structuur inbrengen daarmee bedoel ik dat jullie de taken verdelen. Als dit niet mogelijk is kun je muntjes maken (papa en maam muntjes met roze en blauw papier). Maak dan een vel papier met plaatjes van een bed, speelgoed, eten enz. Geef je dochter bv 3 papa en 3 mama muntjes en laat haar de muntjes bij het bed, speelgoed enz leggen. Zo wordt het een spelletje en weer leuk voor iedereen. Als ze dan moeilijk doet verwijs je naar het vel papier. Succes, ik ben alleen dus hier geen keuze wie wat doet.
Het kind zn zin geven? Ik dacht het niet! Hier gebeurt het ook weleens en dan is vooral papa die iets moet doen, dat gaat niet altijd dus dat is pech voor Sam. Gedonder daarover accepteer ik niet. Ga je huilen, met benen spartelen enz? Dan krijg je een waarschuwing, meestal is dit al voldoende, gaat hij door dan mag hij in de hoek. Wij bepalen wie wat doet en zeker geen peuter meestal is hij even boos, maar daarna is hij weer helemaal blij met mama
Zo... Het gaat er niet om dat je kind zijn zin krijgt. Het gaat er om dat het in deze fase van zijn ontwikkeling iets anders nodig heeft dan tot voorheen. Hier kun je op in spelen of je eigen pad trekken. Soms is het voor je kind fijn als je wat meebeweegt met zijn behoeften. Ik zie dit niet als 'zijn zin geven' maar inzicht en respect hebben in de ontwikkeling.
Ik zie dit wel als zn zin geven. Zo kun je met alles wel meegaan omdat het beter is voor deze fase in zn ontwikkeling. Nee hoor de wereld zit tegenwoordig vol met kindertjes die het woordje nee niet kennen. Hier is het trouwens direct over als ik duidelijk ben geweest, hij weet dan goed dat hij hier zn zin niet in krijgt. Verder denk ik ook dat het onmogelijk is om uit te voeren, mijn man is niet vaak thuis en dan zal ik het toch echt alleen moeten doen. Jammer dan...ik ben het dus helemaal eens met Sannie30.
Bedankt voor jullie reacties. Gisteren hebben we er niet aan toegegeven, met veel drama als gevolg. Het gekke is dat als ik weg ben, het wel goed is dat papa het doet. Vandaag weer verder, we gaan dit echt wel een poosje volhouden. Mol, ik begrijp wat je zegt, ik ben bang dat als we dat doen, dat het dan alleen maar erger word. Gisteren was het weer even drama met eten, papa had de stoel aangeschoven ( haha, hoe durft ie). Toen ze uitgemokt was, probeerde ze toch nog even om haar zin met iets anders te krijgen, ze wilde een andere vork. Niet gegeven en toen ging ze toch wel lekker eten.
Hier hetzelfde probleem. Papa heeft bij alles de voorkeur. Ik geef mijn zoontje de keuze: of mama doet het (bijv. De autoriem dicht) ofwe gaan uit de auto en dus niet naar de winkel/speeltuin/etc. ik dwing hem dus tot niks maar laat hem zelf kiezen. Niet moeilijk om te raden wat hij kiest en zo zit hij dus gewoon in de auto zonder drama. Ik vind het trouwens niks te maken hebben met eenkennigheid maar met proberen de zin door te drijven.
Hier doen wij het ook zo.. Het is een fase,, maar die kleintjes zijn slim genoeg om te zien dat 'hij' wint als je die hele fase met hem meegaat en blijf je hun hun zin geven dat wordt t naar mijn idee alleen maar erger!
Ook mijn zoontje heeft dit. Wij geven er absoluut niet aan toe! Het is inderdaad uitproberen en zin door drijven. Soms niet altijd makkelijk hoor, want het is inderdaad niet leuk voor papa maar het is niet anders. Gaat wel weer over denk ik
Bij ons is dit ook zo, maar dat komt omdat haar papa veel weg is ivm met werk. Als hij er dan wel is is ze aan de ene kant heel erg blij en wil ze veel met hem spelen, maar aan de andere kant is ze ook boos op hem omdat hij zo veel weg is. Dit uit zich dus in dat tegenstrijdige gedrag. Als hij wat vaker thuis is dan merk je al vrij snel dat ze meer aanneemt van haar papa en er minder een drama van maakt. Mocht zoiets in jullie geval dus ook zo zijn (dat ze wellicht wat meer aandacht zou willen van papa) zorg er dan voor dat de tijd dat de vader er is ook goed benut wordt. Hij hoeft niet de hele tijd met haar bezig zijn, maar als ze iets samen doen ook alleen de aandacht voor haar hebben.
zooo herkenbaar, ik wil je niet laten schrikken maar mijn dochter doet dit al een hele tijd hoor. Maar ik herken wat angelique zegt, als het vakantie is of weekend, accepteerd ze steeds meer, dus als hij weg is doordeweeks juist niet, een soort beledigt dat hij er niet is denk ik. Maar ik vind het soms wel heel vervelend en hij ook natuurlijk. Soms is het papa zus en papa zo en dan ineens mag hij weer ophoepelen en wordt hij afgesnauwd o.i.d. Ik sport 3 dagen in de week en als ik wegga is zij nog wakker, als ik dan weg ben, is er niks aan de hand en mag hij haar ( jaja zowaar) gewoon naar bed brengen en verhaaltje voorlezen. Ik heb het ook weleens gevraagd aan het cb, ze zei dat het idd normaal was, hoe irritant ook soms. Het lijkt net of ze denkt, als mama er is heb ik niemand anders nodig en ja als ik dan weg ben, heeft ze weinig keus natuurlijk.