weer een zindelijkheidstraining vraag :)

Heel gewone reactie... ik zou het even laten. Maak de afspraak dat als hij moet poepen dat hij vraagt om een luier. Op die manier is hij wel zindelijk maar nog niet op de plaats waar jij dat wil. Komt wel.

 

Heb ik vaker gehoord inderdaad dat kinderen geen afscheid kunnen nemen van hun ontlasting. Ze zien het als iets van hun wat ze weggooien oid.

Ik zou inderdaad de luier vraag instellen en hem dus een luier geven als hij het vraagt. Verder misschien een boekje lezen samen over 'naar de wc gaan' en het doortrekken van zijn ontlasting 'leuk' maken. Uitzwaaien oid .

 

Onze dochter vond poepen ook spannend, en deed het steeds in haar broek. Overdag is ze al zindelijk met plassen en als ze in de middag gaat slapen krijgt ze een luier aan en snachts ook. Vaak waren dat momenten dat ze ging poepen. Sinds ruim een week poept ze iedere dag uit zich zelf op het potje, bij ieder ongelukje heb ik tegen haar gezegd oeps was je te laat? En ze uit zich zelf gaan poepen, na veel vreugde dansjes ect.

 

ja dit herken ik heel goed van mijn dochter die opeens alles ging ophouden toen ze 4 was en net begon op school...huilen, alles wat jij omschrijft, gillend op toilet, tranen...

Ik weet hoe vermoeiend het is maar je bent al een heel eind. Nu is het gebeurd en merkt hij dat het niet zo eng is als hij dacht. Herinner hem er maar aan morgen inderdaad, het is niet eng herhalen en eventueel belonen met een klein kadootje uitzoeken samen?

Succes, Charlie

 

Wat vervelend he?! voor je zoontje, maar ook voor jou.

(Excuus voor het nogal lange verhaal)

Onze dochter heeft hier al maanden last van. Nou ja, had....want er is al een hele verbetering gaande (even afkloppen, want jeetje wat gun ik het haar om gewoon rustig te poepen).
Toen ze met de 'zindelijkheidtraining' begon (waar ze zelf om heeft gevraagd) gingen de eerste keren ontlasting al na twee dagen op het potje. Moeiteloos, geen probleem.
En toen ineens was er paniek. Huilen, rennen, niet op het potje willen blijven zitten en uiteindelijk het dagen gaan ophouden.
Ook zij zei dingen als: ' Ik wil niet poepen', 'Ik kan niet poepen' en 'Mijn poep wil niet uit mijn buikje'.
Als ze aandrang voelde moest ze perse bij mij op schoot knuffelen. Ze wilde perse ergens zitten om het tegen te houden en wij wisten helgmaal niet wat we hier nu mee aan moesten.
In het begin schrik je erg, omdat ze zo angstig was, en gingen we haar troosten en gerust stellen, coachten haar er ook doorheen. Ik heb haar uitgelegd hoe het werkt (in kindertaal) en toch bleef ze die enorme paniek houden.
Als ze dan eenmaal op het potje zat, sprong ze op en rende weg zodra ze de ontlasting er uit voelde komen, waardoor het meeste aan haar benen en op de grond belandde.
Wat weer een hoop gehuil met zich meebracht, want het was vies op haar benen en oh jee ik heb de vloer ook nog viesgemaakt!
We werden nooit boos en zeiden altijd dat het niet gaf en dat ze het nog aan het leren was.
Uiteindelijk ging ze helemaal niet meer naar het potje om te poepen en als ze poepte, poepte ze in haar broek.
Een luier aandoen om te poepen ging ook niet, want het was het poepen op zich wat ze niet wilde. 's Nachts deed ze het ook niet in haar luier bijvoorbeeld (ik ben sowieso een voorstander van het consequente luier uit houden, minus de slaapjes, het wordt anders allemaal zo verwarrend).
Maargoed, na een paar weken was ik wel een beetje op.
Het liep als een rode draad door onze dag. Zij kon niet meer ontspannen spelen want ze was de hele dag bezig haar ontlasting op te houden, door stevig op haar billen te blijven zitten ( het liefst bij mij op schoot).
Ik ben toen nog maar eens gaan lezen en lezen op internet en heb er toen voor gekozen alles te gaan negeren.
Ik heb haar duidelijk uitgelegd dat het haar buik is en haar poep, en als zij besliste niet te gaan poepen, dat zij dat helemaal zelf moest weten.
Als ik gedrag zag wat er op wees dat ze de boel weer aan het tegenhouden was, deed ik net alsof er niets aan de hand was.
Ik ging gewoon een boekje met haar lezen of een spelletje spelen. Ik ging ook gewoon met haar naar buiten en liet het allemaal maar gewoon gebeuren.
Dit hielp echt!
Het woord poepen werd bij ons niet meer uitgesproken, behalve als mijn viend of ikzelf moesten, dan zeiden we dit ook tegen elkaar (om haar te laten zien dat het iets heel normaals is): 'ik ga even poepen hoor!'
Wij praatten er met haar niet meer over en ook niet over haar poepgedrag met elkaar of anderen als zij er bij was, dus zij was ook van de druk af (en ze kreeg ook niet meer de aandacht die ze hier toch mee creeerde).
Als ze op mijn schoot wilde om te knuffelen omdat ze haar poep wilde tegenhouden, dan liet ik dit niet toe (ik wees haar niet af maar leidde haar af met iets anders).
Ze ging nu van vier dagen ophouden, naar twee dagen ophouden. Oke, ze poepte wel in haar broek dan, maar ze poepte tenminste.
We hebben trouwens wel heel duidelijk aan haar gevraagd of ze pijn had bij het poepen maar ze kon ons er van overtuigen dat dat zeer zeker het geval niet was.
Om de boel zacht te houden, krijgt ze elke avond lactulose, zodat ze, door het ophouden, in ieder geval geen harde ontlasting krijgt (anders komt er nog iets negatiefs bij en kom je helemaal niet meer uit die cirkel) .
Op een gegeven moment ging ze wel weer zeggen dat ze moest poepen (na lang ophouden) en dan ging ik met haar naar het potje. Bleef bij haar zitten, las een boekje voor of iets dergelijks.
Soms lukte het haar op het potje te blijven zitten, en soms niet. Ze ging nu ook wel weer meer vragen over haar poep.
Uiteindelijk heb ik haar verteld dat haar poep door de wc gespoeld wordt en dan naar de grond gaat en dan bij de bomen terecht komt (ze is helemaal gek van natuur en bossen) . En dat haar poep in de grond ervoor zorgt dat de bomen en de plantjes heel hard gaan groeien )tja, je probeert van alles om de dingen positief te brengen).
Dit maakte wel indruk want ze ging nu wel proberen op het potje te poepen in plaats van in haar broek. Zodat ik het in de wc kon gooien.
Nog steeds hield ze het op hoor, maar als ze dan ging was er ook nog steeds huilen en paniek, maar ze deed het wel op het potje.
Na elk succes op het potje mocht ze van ons een aflevering zandkasteel kijken ( maakte niet uit wanneer, al was het bij wijze van spreke 's nachts, zandkasteel was de directe beloning) .
Verder zeiden we er niet veel meer over. We complimenteerden haar niet al te overdreven meer (het is nu eenmaal normaal gedrag uiteindelijk) , geen uitgebreide dansjes meer, maar wel zandkasteel dus.
Ging het een keer fout, jammer, geeft niets, je bent nog aan het leren.
Zo modderden we aan...
Maar beetje bij beetje zagen we verbetering. Het huilen en de paniek werd steeds minder, ze ging soms een paar dagen achter elkaar op het potje en ze wilde ook niet meer perse bij mij op schoot om te knuffelen als ze aandrang voelde.
En nu?
Nu doet ze het al een week lang elke dag op het potje, heeft ze al twee weken niet in haar broek gepoept en houdt ze het steeds minder lang op. Ze zegt nu ook echt dat ze moet poepen. Ik zeg dan ' nou meid, dan ga je toch lekker poepen?' Als ze dan reageert met:' Nee, ik wil niet poepen!', dan reageer ik heel relaxed: 'Dan niet meis, het is jouw buik en jouw poep, dat mag je helemaal zelf weten'
Vaak wil ze dan wel ineens op het potje.
We laten haar nu ook alleen als ze op het potje (in de wc) zit. Het lijkt er op dat ze door die privacy ook eerder haar ontlasting laat gaan. We 'zoeken' ook vaak naar de vochtige doekjes om haar even de tijd alleen te gunnen en omdat ze dan wacht tot we terug komen, blojft ze op hetbpotje zitten en laat ze vaak haar ontlasting dan gaan.
Oh, zo fijn om van de wc een meisje te horen roepen:' Mama, ik ben aan het poeoeoeoeoeoeoepen!' Zonder paniek, zelfs met trots in haar stem!
Als we zien dat ze moet poepen, vragen we aan haar of ze moet plassen en op het potje wil. Het is allemaal tactiek Vragen of ze wil plassen wordt vaak positief door haar beantwoordt, vragen of ze moet poepen maakt dat ze de controle wil houden en haar kont )) tegen de krib gooit.
We zijn er nog niet hoor, maar dat het beter gaat is zeker

Hier is het zeker een combinatie van de angst haar ontlasting te moeten loslaten en de controle die ze wil hebben over haar ontlasting (en ons).

Oh trouwens, ze is al die tijd wel plaszindelijk! Dat gaat op wc's, potjes en verkleiners moeiteloos....

Veel succes en ik hoop echt dat jouw zoontje niet zo lang gaat tobben!!!

 

Wij zijn begin juli begonnen met het zindelijk worden en al na een paar dagen begon ze dit gedrag te vertonen. Al met al duurt het nu dus al 4 maanden! Maar, en dat is echt waar, het is al zo veel beter dan in het begin.
Ik hoop echt dat het bij je zoontje niet zo lang gaat duren, want het is erg vermoeiend voor alle partijen
Vooral in het begin was de angst om haar ontlasting te laten gaan heel groot. En ze vond het ook zo eng! Heel paniekerig huilen, haar ademhaling ging dan ook supersnel en als ik haar vast had, voelde in haar hartje heel hard kloppen... Zo sneu.
Dus ja...natuurlijk ga je dan van alles doen om haar gerust te stellen, leg je elke keer weer uit dat we allemaal poepen (papa, mama, opa, oma...iedereen!), blijf je bij haar als ze aandrang voelt, houdt haar handje vast als ze op de pot zit, knuffelt haar als ze probeert te poepen... Het er doorheen coachen dus.
Als ze gedrag vertoonde dat er op wees dat ze het aan het ophouden was, stimuleerden we haar elke keer om te gaan poepen, we benoemden het elke keer en het was echt soms de heeeeeele dag!
En ik denk dat dat niet zo goed is geweest.
Het ophouden van de ontlasting wordt voor haar dan een soort machtsmiddel. Want: ' als ik het ophoud, geven papa en mama mij alle aandacht en ik doe toch lekker niet wat zij willen want ik ben al groot' D)
Het nare is dat je het zelf helemaal benauwd krijgt omdat zij het zo aan het ophouden is, je wilt zo graag dat ze naar het toilet gaat.... En natuurlijk voelt ze dat, dat kan niet anders.
Natuurlijk gaat dat allemaal niet bewust bij zo'n kleine meid, maar het is wel de manier om aandacht te krijgen en controle te hebben.
Onbedoeld hebben wij het voor haar moeilijk gemaakt denk ik. Juist het vele aandacht geven, maakte dat we in die cirkel kwamen.
Toen ik eenmaal echt wist dat ze geen pijn bij het poepen had en dat ze het ophouden van de poep juist ging doen als ik bijvoorbeeld met jonger zusje bezig was (en de oudste dus even geen aandacht kreeg), toen besefte ik dat ze het als een soort machtsmiddel aan het gebruiken was.
We zagen ook steeds meer dat de paniek er nog wel was, maar dat er ook een hoop 'gespeelde' paniek bij kwam en toen vond ik dat we echt even hard moesten gaan zijn, want zo ging ze het zelf in stand houden ( en wij ook door er steeds aandacht aan te geven) .
Dus ja....ik denk echt dat je het nog eventjes aan kunt kijken, want soms komt het na een paar successen al goed, maar als je merkt dat hij al die aandacht gaat opeisen en het ook fijn vindt, dan zou ik het pas gaan negeren.
Echte angst negeren, is natuurlijk niet de bedoeling, want dat zou heel sneu zijn.
Ons meisje had ook nog wel de angst, maar als ik in een moeie bui, met duizend en een ding bezig, even het geduld niet kon opbrengen om bij haar te blijven en haar te coachen en soms ook uit frustratie riep:' en nu is het klaar, je gaat nu gewoon poepen!', en haar dan op de pot zette, poepte ze wel ineens. Zonder paniek. Wel een beetje verdrietig omdat ik dan zo kortaf was, maar ze deed het wel dan.
Dit is drie keer gebeurd en dan ga je toch denken.
Ik heb haar op een middag op de bank gezet, ben voor haar gaan zitten en heb heel duidelijk gezegd dat zij de baas is over haar eigen poep. Dat zij zelf beslist of de poep in haar buikje blijft en dat papa en mama haar daar niet bij kunnen helpen. Ook gezegd dat als de poep lang in haar buik bleef ze pijn in haar buik kon krijgen, maar dat ze dan nog steeds zelf kon beslissen om het te laten gaan of niet. Papa en mama gingen zich er niet meer mee bemoeien of er iets over zeggen, ze mocht het helemaal zelf weten.
Ik vond het in het begin vreselijk om haar te negeren als ze weer aan het draaien en tegenhouden was, maar uiteindelijk gaf het wel heel veel rust.
Opa' en oma's kregen ook de instructie niet over haar poepgedrag te praten tegen haar en ook niet tegen ons als ze er bij was.
Hield ze het tegen? Jammer, maar ze moet zelf ondervinden dat ze dan alleen maar pijn in haar buik krijgt en dat de beloning inde vorm van alle aandacht er niet meer was. Geen positief effect meer dus.
Klinkt klinisch en hard, maar het had wel effect! Beetje bij beetje kwam er steeds meer verbetering en het was ook stukken gezelliger in huis, omdat het poepen gewoon helemaal niet meer werd besproken.
De lactulose zijn we al heel snel gaan geven. Het is een heel licht middel tegen obstipatie, in siroop vorm. Gelukkig vindt ze het lekker Er is mij gezegd door de apotheek dat huisartsen dit ook voorschrijven in eerste instantie en dat het de darmen niet 'lui' maakt.
Ze krijgt dit nog steeds elke avond en we blijven dit nog wel doen, tot ze een regelmatige stoelgang heeft.
Nu ze weer wat relaxter is, praten we er nog steeds niet heel veel over, alleen als ze er zelf vragen over heeft of als we zien dat een klein duwtje in de rug zal helpen om haar te laten poepen. Je gaat de signalen zo goed zien na al die maanden en hebt talloze manieren ontdekt om iets bij haar voor elkaar te krijgen, zonder het te benoemen

Wat betreft het potje, van ons hoeft ze niet op de wc te poepen, laat haar eerst maar gewoon poepen op het potje, en dan komt de wc later wel (want ook de wc kan weer angsten geven omdat de poep 'valt'). We nemen nog steeds overal het potje mee naar toe, voor het geval dat ze moet poepen. We hebben haar nu al wel aangewend dat het potje in het toilet staat en dat gaat hartstikke goed. Volgens mij vindt ze het juist fijn om in die afgesloten ruimte te zitten om haar ontlasting te laten gaan, toch wat privacy.

Jee, lang verhaal weer Maar het is ook gewoon niet leuk allemaal. Je weet zelf hoe fijn het is als je ontlasting soepeltjes loopt en dan is het zo moeilijk om je kindje er mee te zien worstelen. Het kan allemaal zo makkelijk gaan!
Maarja, het is een bekende angst en een bekend machtsmiddel, dus wij zijn niet naar de huisarts gegaan omdat we zeket wisten dat ze geen pijn had.
Nogmaals, ik weet dat zij dit allemaal niet met opzet doet en dat het ook hoort bij het zelfstandig worden, grenzen opzoeken, controle hebben, etc...maar het kan echt heel frustrerend en vermoeiend zijn

Nogmaals succes en het komt echt weer goed (hopelijk veel sneller dan hier )!

 

He, wat naar!
Ons meisje heeft ook geprobeerd haar plas op te houden, maar ze kwam er al snel achter dat dat net iets moeilijker gaat dan poep ophouden. Ze plaste een paar keer in haar broek, door het ophouden haalde ze de wc niet meer, en toen was het weer over (het heeft een dag of drie geduurd).
Pff...wat een gedoe he?
Maar hopen dat hij dit niet lang kan volhouden, want op een urineweginfectie zitten jullie niet te wachten natuurlijk!
Sterkte!

 

Jeetje wat een verhalen allemaal! en zo herkenbaar! Zooooooo naar als ze niet durven poepen en het ophouden en ook de plas gaan ophouden., not nice.

Wij waren aan het begin van de herfstvakantie begonnen met zoontje (feb 2011) en het ging 5 dagen goed qua plassen, ik was helemaal blij maar ontlasting ging hij al snel ophouden. Hij vond het heel eng om te poepen op het potje, dat werd al snel duidelijk. Ik was na die paar dagen al zo moe er van, je bent er dan zo mee bezig de hele tijd terwijl het inderdaad maar het beste is niet te vaak te vragen: moet je niet een plas? wil je een luier voor je poep. Ik wilde ook echt niet dat hij het ging ophouden, drama's meegemaakt met dochter ooit.

Op dag 5 wilde hij ook niet echt meer plassen, hield het bijna 3 uur op en riep steeds NEE toen ik wist dat hij echt wel moest. Hij wilde gewoon niet me mij naar het potje en had er geen zin meer in kennelijk.

Dagen erna was het ene keer wel en dan weer niet een luier, hij wist zelf niet wat hij wilde. Lichamelijk kan hij heel goed aangeven dat hij moet plassen en het ook doen, tijdens zijn spel een ongelukje misschien maar hier is de luier weer aan hoor. Ik heb geen 4 maanden energie om te wachten op de poep op het potje!! Maar ik baal ook dat het mis is gegaan. Maar ja als het een machtsstrijd word...die peuterpuberteit werkt niet mee.

Wel vind ik ook dat hij er totaal niet zo mee bezig was, niet in positieve blije zin, kan zijn onderbroek nog niet naar beneden doen en stickers boeien hem ook niet echt.

Moeilijk TS wat je nu moet doen. Kijk het anders nog even een paar dagen aan maar het moet niet te vervelend worden? Wat vind je zelf? Ik zou oppassen met zijn urinewegproblemen, anders wacht je toch nog even? Ik kijk het met de kerstvakantie weer aan maar hij moet het van mij ook zelf een beetje willen. Doodvermoeiend allemaal. Onze dochter was 2 toen ze zelf wilde en op de wc meteen en ook een poep op de wc, ze wist gewoon dat ze zindelijk wilde worden en dat lukte ook. Met mijn zoontje wordt het een ander verhaal maar we hebben nog tijd...

Heel veel succes hè?

Charlie

 

Oh fijn dat het gisteravond beter ging!! Dat is super nieuws en ook een poep. Praat jou zoontje al goed? Die van mij begint nu net meer woorden te herhalen (beetje achterstand) en dat helpt ook niet mee. Staat natuurlijk los van zindelijk worden maar als hij dus niet wil op het potje en ik vraag hem: wat is er dan? dan kan hij dat dus niet zeggen. Ik durf niet of zo dat zegt hij nog niet. Dat helpt dan ook niet. Nou ja, wie weet gaat het begin van het nieuwe jaar wel ok hier. Ik hoop het maar.

Veel succes dit weekend!

Charlie

 

@mcm78: oh, dat klinkt wel goed zeg! Fijn dat de dag positief is afgesloten, geeft weer moed voor de volgende dag
Ik heb mbt de zindelijkheidstraining altijd in mijn hoofd gehad dat ik er absoluut geen negatieve draai aan wilde geven en dat niets moest en dat het zou gaan op het tempo van mijn dochter.
Maar, en dat leert de ervaring gewoon, soms moet je even optreden en moet je even je stem verheffen of een keuze geven, waardoor je kindje niet met je aan de wandel gaat
Dat vond ik moeilijk hoor, want stel je voor dat je met een te 'strenge' zindelijkheidstraining je kind een probleem meegeeft?
Grappige is dat juist doordat wij zo begrijpend en rustig en geduldig zijn geweest er een probleem is ontstaan
Oke, het zal waarschijnlijk ook gewoon in het karakter van onze dochter zitten, maar waren we iets strenger geweest, dan had hetwaarschijnlijk niet zo lang geduurd allemaal (gisteren weer een meisjesstem vanaf de wc:'Mama, ik ben aan het poepen!', zonder moeite en paniek een behoorlijke berg in het potje Super!).
Dus ja..moeilijk hoor om de balans te vinden tussen een positieve benadering en ervoor zorgen dat je kindje doet wat je wilt!

Succes maar weer! Nieuwe dag, nieuwe kansen

 

Jeemig wat naar! heel veel sterkte. Hopelijk gaat het gauw beter en valt het mee!

Hier zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Hij gaat opeens vanuit zichzelf op de grote wc! we stonden allemaal te kijken van . Dus de wcbrilverkleiner er maar bij gepakt en hij wilde er vanavond niet meer van af..

Even kijken hoe het gaat de komende dagen. Hij lijkt echt zo'n houding te hebben van: niet zo naar me kijken, ik doe het vanzelf wel een keer als ik het wil. Wat een type joh...soms denk je echt van