Hoi allemaal! Ik ben nu 35 weken zwanger, en ook alleen... Mijn ex vriend heeft me voor de keuze gezet om te kiezen, of hem, of het kind.. Wat voor mij zo'n verschrikkelijk rot opgave was, want ik wou geen één van beide kwijt, zo'n keuze was eigenlijk haast onmogelijk. Maar goed, ik heb toch voor mijn kindje gekozen, en ik vind het nog elke dag jammer dat het zo is gegaan... We hadden een super relatie, we hadden nooit ruzie, ook nog nooit echte ruzie gehad, een meningsverschilletje op zijn tijd.. En soms was ik wel eens boos, omdat hij af en toe laks was in het huishouden, maar dat zullen we meer vrouwen hebben met hun vriend/man. Ik hield super veel van hem, en voor zo ver ik weet, hield hij ook hartstikke veel van mij. Dus een echte reden om de relatie te verbreken, omdat het gewoon niet meer verder kon, was er ook niet! Het heeft me dus super veel pijn gedaan, toen dat gebeurde, en het doet me nog verschrikkelijk pijn... En dan hoor ik wel, 'hij is je niet waard' 'hij houd niet van je als hij je voor zo'n keuze zet', ik snap dat allemaal wel, en zo denk ik zelf ook wel een beetje, maar ik haat hem, en hou van hem, allebei tegelijk. Soms wordt ik niet goed van mijn eigen gevoelens... het is heel lastig om er mee om te gaan, en dan zullen mijn hormonen ook nog wel meespelen denk ik?? Contact heb ik haast niet meer met hem, ik ben weer thuis gaan wonen, en hij is in ons huis blijven wonen... Af en toe spreek ik hem een keertje op msn, en ik heb hem in de tijd dat het uit was, 3x gezien, en dan ook maar een half uurtje ofzo... Als ik hem dan zeg, wou hij niet over het kind praten, of dat hij misschien een ander had, want dat dacht ik, omdat hij toen we nog een relatie hadden en het dus slechter ging omdat ik er achter was gekomen dat ik zwanger was, en dus een keuze moest maken, ging hij steeds vaker weg, hield zich niet meer aan afspraken en ging met allemaal andere vrienden en vriendinnen om, en over 1 meisje zei hij, dat het zo;n leuk meisje was, ze altijd naast 'm kwam zitten, dat hij daar wel een keertje seks mee wou enzo. En nu gaat hij daar elke dag mee om, ook in het weekend, dus ik haal me dus wel eens vanalles in mijn hoofd. Terwijl ik er niks meer over te zeggen heb natuurlijk als hij een andere relatie zou beginnen, maar toch zal het me pijn doen als hij nu al een andere relatie zou hebben, het is nu 5 weken uit, en we hebben een relatie van 2.5 jaar gehad. Ik zelf zou nog niet moeten denken aan een nieuwe relatie, en heb ook tegen hem gezegd dat ik daar voorlopig geen behoefte aan had, hij zei dat hij dat ook niet had, maar toch die onzekerheid.... daar wordt ik ook zo gek van! Hij zegt dat hij er niet mee zit, dat hij er mee om weet te gaan, en dat dat ook wel moet, want het leven gaat verder en hij heeft geen zin om er wakker van te liggen.. Dat deed me ook zo'n pijn om te horen, dat zei hij al 4 dagen nadat de relatie verbroken was, en ik was er helemaal stuk van, dus toen kreeg ik nog meer het gevoel alsof het hem echt niks deed. Ik heb hem toen wel gezien in de stad, en toen wist hij zich geen houding te geven, zat aan zijn gezicht te friemelen, en stotterde zelfs een beetje toen hij tegen me praatte. Hij keek heel erg verlegen, en glimlachend, heel apart, toen ik dat zeg, dacht ik wel bij mezelf. "mij kun je niet wijsmaken dat je er niet mee zit". Hij doet nu ook álles wat hij met mij nooit wou doen, een drankje drinken wou hij nooit, echt nooit, dat heeft hij nooit gedaan in de 2.5 jaar dat we samen waren, en zwemmen wou hij ook nooit met me, ja in het zwembadje achterthuis met warm weer.. 1 dag nadat de relatie verbroken was, ging hij zwemmen met een groep vrienden en vriendinnen, en elk weekend gaat hij nu drinken met ze. Zo vreemd, en het doet me best pijn hoor, het geeft me het gevoel als of hij met mij geen lol kon hebben zeg maar..... Hij heeft ook keihard tegen me gezegd, dat hij er voorlopig geen belang bij had om mij te zien, en dat dat niet aan mij lag, dat ik dat ook wel wist, maar aan "dat gedoe met dat kind". Dus met andere woorden dat hij me weer zou willen zien als mijn buik weg is?! Pff.. ik wordt er zo gek van, ik wil helemaal niet meer aan hem denken, maar toch betrap ik me er regelmatig op dat ik nog aan hem denk! En dan heb ik zoiets, hij denkt ook niet aan mij, hij mist mij niet, waarom ik hem wel?? Het komt denk ik omdat ik zo veel vragen heb, waarom, wat gaat er in hem om, waarom sluit hij zich zo af, en vooral waar ik het aan heb verdient om zo behandeld te worden. Sorry voor mijn geklaag hoor, maar ik moet het gewoon even kwijt.
Hey meis, Ik wou je even zeggen dat je veel en veel beter verdiend! en als je dalijk je kleintje in je handen hebt besef je dat zelf ook wel hoor dat weet ik zeker dan ben je hem ineens vergeten en draait je hele wereld alleen nog maar om je kind! en het zal soms best moeilijk zijn daar weet ik alles en nu al helemaal omdat je ook nog niet goed beseft waar je het allemaal voor doet (tenminste zo heb ik dat ervaren) maar als je kindje er dalijk eenmaal is vallen alle puzzelstukjes op zn plaats... succes en als je vragen hebt mag je me altijd n pb sturen!
Hoi Maddy, Ik heb je verhaal gelezen en kan echt je pijn voelen. Ik denk dat het het meest zeer doet als iemand die je denkt te kennen ineens niet meer is wie je dacht dat die persoon was. Soms is het zo moeilijk dat je zelfs begint te twijfelen aan jezelf (alsof hij met jou geen lol wilde hebben). Ik heb het ook meegemaakt maar later. Ons kindje was al geboren al 8 jaar, hij was een superpapa en toen gingen we uit elkaar. En heeft hij van de ene dag op de andere ervoor gekozen haar niet meer als zijn kind te beschouwen (ivm een nieuwe relatie, te lang verhaal voor hier en nu) maar het feit dat ik niet meer met hem kon praten (hij leek wel een vreemde) was niet meer gevoelig voor info over onze dochter etc. En nu een jaar later negeert hij haar zelfs als ze hem op straat tegenkomt. Ik kan niet anders zeggen dan dat mannen heel koud en heel hard kunnen zijn als het om hun kinderen gaat. Er zijn er ook genoeg die dat niet hebben, maar ja daar heb jij niets aan. Alle woorden van hij is het niet waard etc. heb je niets aan. Jij bent je partner kwijt waar je heel veel van hield en dat doet pijn. En die pijn slijt echt wel al geloof je dat nu waarschijnlijk niet. In ieder geval heel veel sterkte gewenst.
Ow wat erg! Hier wordt ik vreselijk verdrietig van Hoe gaat je kindje er mee om? @Maddie, wat jij allemaal typt heb ik ook meegemaakt, ook hij ging zijn eigen weg, ging weer met zijn ex om, het deed hem allemaal niets. Ik daarentegen, zat ook met allerlei vragen en was er constant mee bezig. Er ging geen dag voorbij dat ik niet huilde en dat gevoel van houden van en haten ken ik maar al te goed. Ik heb dan ook echt een verschrikkelijke zwangerschapp gehad en heb er bijna niet van kunnen genieten. Voor hem was het allemaal vluchtgedrag, hij was er niet klaar voor. Vind ik persoonlijk geen goed excuus want ook ik was dat niet (we kenden elkaar een half jaar) maar toch heb ik het niet zo kinderachtig aangepakt. Wel moet ik zeggen dat hij naar haar geboorte helemaal omgeslagen is en mij heeft gevraagd of ik hem de kans wilde geven zichzelf te bewijzen tegenover mij en ons dochtertje omdat ie besefte dat ie heel veel om ons gaf. We hebben er heel hard aan moeten werken (en nog steeds) maar gelukkig heeft het voor ons goed uitgepakt. Misschien heeft je ex hier ook last van? Nogmaal, niet dat dat goed te praten is maar wie weet? Verder kan ik alleen maar zeggen dat als je kindje er straks idd is, je zult ontdekken dat de pijn beetje bij beetje zal vervagen en je je steeds minder om hem druk zult maken. Wens je heel veel succes!
@maddie, bij mij was het net zo... Ik moest kiezen tussen hem of de baby. Ik deed de test op valentijnsdag en verteld het hem savonds, hij heeft meteen de relatie verbroken... Hij wilde geen kind en daarmee uit... Ik kon het ook niet laten weghalen. We hebben elkaar daarna nog 1 keer gezien toen ik 8mnd zwanger was. Hij wilde nog steeds niets ermee te maken hebben. Daarom heb ik hem ook niet gebeld toen mijn zoon werd geboren en alleen een geboortekaartje gestuurd. Toen mijn zoon 5 maanden was, was ik op een verjaardag van een wederzijdse vriendin. Hij was daar ook. We raakten in gesprek en hij zei dat hij mij toch heel erg mistte. Hij is toen met mij mee naar huis gegaan. Uiteindelijk kregen we weer een relatie maar ik kon hem toch niet altijd vertrouwen. Wanneer ging hij weer weg? Ik probeerde me krampachtig mezelf aan hem te verbinden. Nog een kind, trouwen enz. Hoewel we het nog steeds redelijjk goed met elkaar kunnen vinden zijn we inmiddels al 7 jaar weer uit elkaar. Een relatie tussen ons liep gewoon niet. Ook omdat ik hem niet 100% kon vertrouwen. Wij hebben nu co-ouderschap en dat is voor de kinderen wel heel fijn. Verjaardagen vieren we dan samen. Maar goed. Je doet het natuurlijk veel liever met je vriend. Ik hoop voor je dat ie bijdraait straks. Wat zeggen zijn ouders ervan dan? Heb je daar al eens mee gesproken? en dat gedrag van dingen doen die hij anders nooit heeft lijkt er toch op dat het hem idd echt wel iets doet en dat ie vanalles doet om er niet bij na te hoeven denken. Sterkte meid!
Ik heb nog contact met zijn moeder, ze steunt me en wil ook graag haar kleinkind zien... Zijn vader staat achter hem, omdat ik de keus heb gehad; wel of niet. Vandaag ben ik gaan zwemmen met mijn mama. Dacht lekker wat ontspanning, en goed voor de spieren. En wie was daar ook?! Mijn ex!! met 4 andere meisjes en 1 jongen... Eerst deed - ie heel raar tegen me, heel arrogant en net alsof hij me niet zag. Later kwam een van die meisjes bij me staan, dus de rest ook, dus moest hij ook, en ze vroeg hoe het met me was. Hij wist zich weer niet echt een houding te geven, maar vroeg nog wel zachtjes: "alles goed".. heel apart. Later was ik in het zwembad nog even bij die meisjes, nouja hij was er dus ook.. zei niks tegen me, was met die meisjes aan het klieren in het water, enige wat hij aan me vroeg was "hoe laat was je hier dan". Meer niet, en als ik te dichtbij kwam door de stroming, ging hij gauw maar een stuk bij me vandaan. Volgens mij had hij zo iets van "wat doe je bij ons, ga alsjeblieft weg", maargoed, was met een van die meiden aan het praten, daar kon ik altijd heel goed mee opschieten, en ja hij is er ook bij, jammer dan voor hem. Moet wel zeggen dat dat wel steekt hoor, hem zo lol zien hebben met die meisjes, aan het klieren in het water... En dat hij met mij nooit wou zwemmen. En ik dacht dus ook dat hij 1 van die meisjes leuk vond, omdat hij eerder dus zo praatte over haar, tegen mij. Maargoed... deed niet zo veel met haar, misschien ook omdat ik er bij was.. weet het niet, of ik haal me te veel in mn hoofd.. kan ook nog. Hij voelde zich niet op zijn gemak, dat zag ik wel... maar goed, het doet gewoon super veel pijn, om hem dan zo te zien, met allemaal vroegere vriendinnen van mij, en dát meisje, en lol hebben en klieren in het zwembad... heel vervelend. En ook raar, omdat je zo veel met elkaar hebt meegemaakt, zo veel van elkaar hebt gehouden, en ik ook nog zijn kind draag, en je dan zo raar met elkaar omgaat. Dus het maakt me best verdrietig.
Lieve Maddie, wat vreselijk moeilijk en pijnlijk, en dan elkaar daar tegenkomen en zulk gedrag van hem maakt het er niet makkelijker op. 2.5 jaar relatie gooi je niet even weg, hij wel maar jij niet. Neem je zelf je gevoelens niet kwalijk die zijn volkomen normaal. Sterkte meid. En je komt er wel. Echt waar.
meid als hij al nooit iets leuks met jou wilde doen , geeft mij dat het gevoel dat hij nooit zo om jou heeft gegeven als dat hij zou moeten doen. ik begrijp dat het voor jou voelde als een goede relatie vooral omdat er bijna geen ruzie is geweest maar geloof me dat zegt niks. en misschien ben jij wel gewoon makkelijk en dus moeiloijk om ruzie mee te maken. begrijp me niet verkeerd is juist een goede eigenschap maar misschien moet je toch maar gewoon inzien dat hij jou inderdaad niet waard is geweest en dat het eigelijk gewoon zonde is dat hij jou nou juist het mooie wonder heeft gegeven want in mijn ogen is hij het niet eeens waard..niet eens een beetje. Ik kan me niet voorstellen dat je je ex ziet met die dikke buik jou kind erin en het je alleen maar afschuw geeft en niet een beetje het gevoel van damnn dat is mijn kindje .. gewoon echt keihard vind ik het . Ik geloof dat als hij echt zo gek op jou was als jij op hem dan zou hij met jou gaan drinken en dan zou hij met jou gaan zwemmen en alles doen met jou wat jij leuk vind en andersom jij met hem . compromisen stellen dat is toch waar een relatie om draaid , ik geloof dat jij nu gewoon moet denken aan jezelf en je kindje en hem probern te vergeten. \t zal niet makkelijk zijn maar hoe hij zich gedraagd doet het alleen maar meer pijn. zou hij nog iets van empatie laten zien oke maar nee dat vind ik niet terug in je verhaal behalve zijn gestotter is er niks waardoor ik zeg ja hij was true met jou heel veel sterkte meid
Wat moeilijk voor je! Bij een vriendin zie ik een soort gelijk iets. Alsof hij opeens weer een puber is. Zich plots realiseert dat nu het echte leven begint en hij er helemaal bang voor wordt en zoals al eerder genoemd, gaat vluchten. En dus ook dingen doen, die hij normaal nooit deed (misschien omdat hij denkt dat het straks nooit meer kan..?) Ongelooflijk dat mannen dat soms zo 'gemakkelijk' kunnen doen. Maar zoals ook al eerder genoemd, en hoe cliché ook, het is echt zo; je prioriteiten veranderen enorm wanneer je je kindje eenmaal in je armen hebt, daar kan je enorm veel kracht uit halen. En, wanneer iemand je voor zo een keuze stelt, is het eigelijk die persoon die de keuze al heeft gemaakt.... Succes!