Hoeveel weken ben je zwanger? Toen ik in 2019 onverwacht zwanger was, was de roze wolk ook ver te zoeken, naarmate de weken verstreken ging het steeds beter. Mijn dochter was toenertijd 11 en zoon 7. Heb je onbewust al geen keuze gemaakt, door 3x weg te gaan bij de kliniek?
Is het misschien ook een idee om met je partner samen een gesprek bij een psycholoog te hebben? Of bv de ggz-praktijkondersteuner van de huisarts. Je schrijft dat hij achter je staat wat jij ook besluit, maar daardoor klinkt het alsof de hele keuze bij jou ligt en jij daardoor ook een zware last hebt. Ik begrijp goed wat hij hiermee wil zeggen hoor, maar ik denk dat sámen praten en hulp zoeken hierbij heel verstandig kan zijn. Ik denk dat er wat je ook besluit áltijd in de toekomst een ‘wat als ik de andere keuze had genomen?’-moment komt - en dat moment komt vaker dan eens. Dat is iets waar je je op in moet stellen. Dat gaat komen als je voor abortus kiest, maar ook als je met twee kindjes zit. Dat gaat komen als ‘toch blij dat ik deze keuze heb gemaakt’, maar ook als ‘was het echt wel de goede beslissing?’ - in die zin is er geen goede of foute keuze. Daarom vind ik zo’n lijstje maken van voor- en nadelen wel heel goed, je kan het bv een heel rationeel lijstje maken. Maar maak daarbij ook een lijstje waarop je probeert in de schatten wat jíj nodig hebt. Wat vind je bv overweldigend? Wat zou je daarbij kunnen helpen? Wees niet bang om om hulp te vragen, vraag ook om zoveel hulp als je nodig hebt. Welk besluit je ook neemt.
Om een aantal vragen te beantwoorden. Waarom ik een abortus moeilijk vind is omdat ik hoe je het ook went of keert een leven beëindig. Met die gedachte heb ik moeite. Ik ben nu 11 weken zwanger. Aan de andere kant is mijn mentale gesteldheid ook super belangrijk voor mijzelf en mijn kinderen die ik nu al heb. Ben gewoon bang dat de keuze (abortus) mij gaat achtervolgen. Maar als ik denk aan 5! kids pffff
en de vraagstukken zal je altijd hebben maar hoor toch misschien dat er meer mensen die spijt hebben van een abortus dan voor het kiezen van het kind. in mijn geval dan 2
Heel veel sterkte en kracht gewenst. Als je al drie keer bij de kliniek bent weg gegaan dan is dat denk ik toch een teken dat die weg geen optie voor je is. Als jouw man je steunt en je een vangnetje hebt is het dan een optie om ervoor te gaan en daarbij goede psychologische hulp te zoeken?
Heb voor nu morgen weer een afspraak. Ik moet zeggen dat ik wel een bepaalde rust heb als ik de afspraak weer maak bij de kliniek. Denk ook dat ik angst heb voor de ingreep zelf. Bedankt voor al jullie lieve woorden
Na een hele lange weg voor de eerste was ik heel onverwacht zwanger van de tweede. Heel even spraken we nog.. we houden het wel toch? Ja we houden het wel. Ze kwam, ze was een huilbaby, ze krijste 20 uur per dag en we gingen er aan onderdoor. De eerste 3 jaar was het alleen maar huilen krijsen strijd, 24 uur per dag 7 dagen per week. Weet je hoe vaak ik heb gedacht had ik de zwsc niet moeten beëindigen? Weet je hoeveel schuldgevoel en schaamte die gedachte met zich meebrengt? Dus ja die vrouwen bestaan. (En nu is ze 7 en allerliefst, en ook nog steeds een pittige dame maar dus mooi wel míjn pittige dame en ik ben blij met haar)
Maar uiteindelijk ben je dus wel blij met haar, en daar doelde ik eigenlijk op. Dus de situatie waar je in het begin in zat daar kan ik me die gevoelens zeker wel bij voorstellen. Maar niet dat dat jouw definitieve eindgevoelens zouden zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik heb zo met je te doen Wij kunnen van alles zeggen, maar jij/jullie kunnen alleen de juiste beslissing nemen. Lukt het je tot nu toe nog geen elk moment om wel het mooie hiervan te zien? Als je antwoord nee is.....weet je toch genoeg hoe moeilijk ook.
Ik betwist niet dat je spijt kunt hebben van een abortus. Overigens is het gevoel compleet te zijn een prima reden voor abortus. Dat zij uiteindelijk blij is met haar kind, betekent niet dat er geen vrouwen zijn die achteraf spijt hebben van hun kind. Misschien liever geen moeder hadden willen zijn. Of liever een moeder van 3 kinderen, omdat 5 kinderen een hele hoop meer werk is en je daarmee misschien voor je gevoel de eerste 3 tekort doet. Spijt van je kind als persoon gebeurt mogelijk niet vaak, of je ziet als ouder vaak/altijd wel iets moois in je kind. Maar je kunt echt spijt hebben. Dat jij je dat niet kunt voorstellen is ergens een geluk voor jou.
Eerlijk gezegd zie ik er helemaal geen voordeel aan. Dus inderdaad ik zal door de zure appel heen moeten bijten. En dan de tijd nemen om het te verwerken. Ik heb binnen 4 jaar 3 kinderen gebaard en nu was/is het tijd voor mezelf.
Ik denk dat je dan je antwoord hebt. Hoe moeilijk ook, jij mag nu voor jezelf kiezen en tijd voor jezelf nemen.
Misschien goed lijstje te maken van voor een tegens van beide keuzes? een paar redenen om er voor te gaan.. -Je andere kinderen zijn al wat ouder en kunnen hier en daar ook een handje mee helpen wat ze vast ook heel leuk vinden. - Een tweeling klinkt natuurlijk extra pittig, en dat gaat het vast ook zijn. Maar, ze zijn wel samen, en zullen ook veel aan elkaar hebben. -praktische en financieel zijn er geen problemen geef je aan. - het is misschien allemaal niet ideaal zoals je het voor ogen had, maar het zijn wel jullie mini mensjes, een heleboel extra kusjes. Zijn er verder al mensen in jullie omgeving op de hoogte van de zwangerschap? Misschien fijn om te kijken wat voor hulp jullie evt kunnen krijgen? Edit: Heel veel sterkte en succes met het maken van een keuze, dikke knuffel!!
Ik weet niet of ik achteraf een 2e had gewild (wellicht mede door alle drama voorafgaand) ..vooropgesteld houd ik zielsveel van m'n kind maar weet niet of ik t nog een keer had gedaan. Ik vind mentaal 2 kinderen echt al heel pittig..
Heftige situatie, helemaal als het een tweeling blijkt. Wel denk ik dat het ergens veel zegt dat je het tot 3 keer toe niet hebt kunnen doen bij de kliniek. Je gevoel is logisch, ondanks wij een wens hadden voor een 4e zou ik waarschijnlijk ook eerst doodongelukkig zijn geweest als het er 2 waren. Manlief grapte er soms om, en bij de gedachte al dacht ik van nee echt dit wil ik niet! Ik denk dat uiteindelijk niemand je kan helpen bij de keuze, maar probeer voor jezelf op papier te zetten (echt ouderwets met pen en papier, haha) wat voordelen én nadelen zijn. Waarom het wél leuk zou zijn, en waarom juist niet. Verder kun je echt steun krijgen voor het psychische gedeelte. Want of je de kleintjes nu houd, of niet, ik denk dat je het in beide gevallen nodig hebt. Sterkte ❤️