Ik ben het met je eens dat iedereen dit voor zichzelf moet bepalen maar vind het dan ook onterecht dat alleen de abortus aanbevelers hun plasje er over doen. Er zijn dus twee kanten en voor haar gesteldheid is het prettig stil te staan bij alle mogelijkheden en de mogelijke gevolgen.
Het lijkt me duidelijk dat ts niet denkt of voelt dat het niets is, en je reactie is ook niet helpend. Het is prima dat men een mening heeft over abortus natuurlijk, het is nogal een onderwerp, maar TS is opzoek naar steun, hulp, herkenning.. niet naar oordelen en felle meningen.
Ik duw niemand de put in ik wens haar alle sterkte en wil meer kanten belichten. Ze twijfelt zelf ook al en niet voor niets. Haar interne kompas neemt dit ook mee.
Felle mening ? Ik vind die mening dat er veel mensen zijn met spijt van hun kinderen blablablabla super stellig en zwart wit. Die van mij was een tegenhanger hiervan.
Er word toch helemaal niet gedaan alsof het niets is… ze heeft daar niet voor niets 3x gezeten en 3x weggegaan…. die tweeling is er nog niet…. De andere kinderen wel… lijkt me dat de kinderen die er al zijn toch net ietsje meer ‘voorrang’ hebben
Niet? Lees nog eens wat je schreef: "Die vrouwen" klinkt zeker wel oordelend. 'Nog altijd', is jouw mening en het gebruik van altijd is júist zwart-wit. 'Fantasie van de maakbaarheid'. Waar of door wie is die fantasie benoemd? Het leven is deels maakbaar. Daarom ook anticonceptie en fertiliteitsklinieken. En operaties en medicatie bij ziekte. Een gestreste of ongelukkige moeder, waar dit voorkomen kan worden, hoort niet bij het leven. Waarom zou een kind een hobbel of een uitdaging moeten zijn? Ik kan me echt boos maken over reacties zoals de jouwe. Bij de generatie van mijn oma kwam de pastoor nog thuis om te zeggen dat het tijd werd voor het volgende kind, en waar bleef dat kind dan. Godzijdank zitten we nu in de tijd dat we zelf mogen beslissen. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat vrijwel geen enkele vrouw lichtzinnig denkt over abortus.
Lieve dames met alle positieve input ik had niet gedacht dat ik zoveel steun kon ervaren van mensen die ik eigenlijk niet ken.. Waardeer het echt enorm.. Ben nog steeds emotioneel een wrak en eerlijk gezegd bekeek ik het onderwerp abortus ook heel zwart/wit dus ik neem niemand wat kwalijk. Puur om het feit dat ik me nooit verdiept heb in de verschillende verhalen van vrouwen... Ik neem dit zeer serieus, maar ik hoef mijzelf helemaal niet te verantwoorden alleen god weet wat ik doormaak. En ik zit nu in een proces van 3 weken, maandag wordt defenitief de knoop doorgehakt. Ik kom voorop, 2 potentiële levens. Het is inderdaad niet de bedoeling dat ik als een wrak en doodongelukkig het leven moet doorgaan. Dat is ten eerste niet eerlijk naar mezelf toe en ook niet naar mijn kinderen en man. Verder wil ik jullie super bedanken voor jullie input, waardeer het enorm.
Zeker niet! Veel sterkte de komende dagen tot de definitieve beslissing. En wat dat ook wordt, ik denk dat het je rust gaat geven om die beslissing definitief te maken. Het heen-en-weren tussen de keuzes is ook heel vermoeiend en zwaar.
Ts: ik wil je heel veel sterkte wensen. Zo'n keuze maken is niet niks. Laat jezelf niks opdringen door uitgesproken reacties gelijk welke kant op. Enkel jij en jouw partner kunnen beslissen/voelen wat best is voor jullie gezin.
Limbo land van hart en hersens, principes en perspectieven. Heel veel succes met de afweging TS, geen makkelijke.
Ik vind dit echt een beslissing die niet te doen is. Ik ben zelf namelijk moeder van een tweeling die hun vroeggeboorte niet hebben overleefd. Hun moeten missen draag ik mijn leven lang mee… hoe zouden ze nu geweest zijn, hoe fijn was het geweest dat ze elkaar hebben, zouden hun broertjes op hun lijken… hun karakters in de couveuse, zouden die ook door hebben gezet in het echte leven. Dit soort gedachtes gaan heel vaak door mijn hoofd, het is 8 jaar geleden... Maar ik ken dus de risico’s, hoewel het meestal goed gaat, je waarschijnlijk al 3 goede zwangerschappen hebt gehad… Ik zou persoonlijk mijzelf heel graag het verdriet van het gemis willen besparen, dat gun ik een ander ook niet. Maar ik had geen andere kinderen om rekening mee te houden… ik zou het oprecht niet weten. Ik wens je veel wijsheid toe…
Wat ontzettend heftig hoop oprecht dat je het wel een plek hebt kunnen geven. Dit is natuurlijk een klein gedeelte van mijn verhaal. Ik ken namelijk ook een voorgeschiedenis van paniek/angstaanvallen. Dat maakt het er niet makkelijker op. Ben bang dat ik het gemis ook ga ervaren en dat het me elke dag bezig gaat houden. Mijn situatie is natuurlijk totaal niet te vergelijken met die van jou. Maar omdat de natuur/god het zo heeft gewild kan je het misschien makkelijker relativeren. Jij ook heel veel sterkte en kracht gewenst, dikke knuffel
Auw pijnlijke opmerking "omdat de natuur/God het zo heeft gewild" Als iemand een (gewenst) kind verliest is het gevoel van onmacht zo intens groot, dat valt niet te relativeren. Als de heer het zo had gewild waarom zou er dan getwijfeld worden over de zwangerschap, mensen die niet zwanger kunnen raken, mensen die hun kind verliezen etc etc Ben zelf vorig jaar m'n tweeling verloren, het is hels.. ik zou jouw keuze kunnen begrijpen als je voor de abortus gaat maar zelf zou ik dat niet kunnen. Succes met je keuze, hopelijk vind je rust in wat je kiest.
Excuses als ik het verkeerd heb geformuleerd. Niet mijn bedoeling geweest, ik kan me voorstellen dat het verlies van een gewenst kind/(eren) een enorm verlies is. Ieder die dit mee heeft gemaakt heel veel kracht en liefde gewenst om dit een plek te geven.
Dank je wel. Het valt niet goed te praten en niet te relativeren, ook niet of de natuur het wel of niet heeft gewild. Ik denk dat de natuur altijd kinderen zou willen zien opgroeien. Maar daar gaat het in topic niet om, jij moet een keuze maken en je zult met de consequenties moeten leren leven. Zoals ik aangaf, dit lijkt mij een hele moeilijke beslissing. Even praktisch. Hoe staan jullie er prive voor? Kan je 2 extra kinderen financiële bekostigen, kan je eventueel even minder werken? Hebben jullie ruimte in jullie huis? Als dat allemaal ja is, zijn er minder obstakels…
Het praktische gedeelte maak ik me geen zorgen over. maar meer over het mentale. Ik zit nu een depressie zit en ben bang dat het overgaat op een posnatale depressie.. En dat ik het allemaal gewoon niet trek..
Heb al met verschillende maatschappelijk werkers gesproken. En ook met het fiom en siriz. Maar voor psychologen is er een hele lange wachttijd..