Na anderhalf jaar proberen was het dan toch gelukt, een eerste positieve zwangerschapstest, we waren overgelukkig, de bloedafname was prima in orde goede hcg waarden, we konden het niet geloven, op 6 weken verdwenen mijn zwangerschapssymptomen en ben ik nog eens hcg gaan laten bepalen, geen goed nieuws, het was amper gestegen, we moesten een echo laten nemen, maar vreesden het ergste, maar ons geluk kon niet op het vruchtje was zichtbaar en het hartje klopte, we waren dolgelukkig ! enkele dagen later bruinverlies en harde buiken, ik mocht weer voor een echo, hartje klopte nog steeds en vruchtje was gegroeid, oef wat een geruststelling, echter de dag nadien hevige krampen en rood bloedverlies, ik wist dat dit niet goed kon zijn, de ochtend daarna echo en idd, het vruchtje was er niet meer, het vruchtzakje was leeg, ik was 7w en 6d ver.... onze wereld stortte in; Momenteel zijn we kapot van verdriet, ik weet dat we dit nooit zullen vergeten, en onze zwangerschapswens is groter dan ooit. Maandag moet ik terug een echo krijgen om te zien of de baarmoeder 'schoon' is, anders evt een curettage.... Ik vond het altijd vreselijk om te horen dat anderen een miskraam hadden gehad, maar je weet pas hoe verschrikkelijk het is als je er zelf door moet.
Sterkte meid! Mijn verhaal lijkt hier wel een beetje op, na ruim 2 jaar eindelijk zwanger en gelukkig goede echo's, maar helaas bij ruim 10 weken was het mis...geen kloppend hartje meer! Maar nu, 2 maanden later, zie ik de toekomst weer zonnig. Ik kan nu weer genieten van alles. Dus mijn advies: neem je tijd om verdriet te hebben, en zie het uiteindelijk maar zo: je kunt tenminste zwanger worden. Jouw tijd komt echt nog! Sterkte!
we zijn nu een week na de miskraam, ik heb geen curettage nodig gehad, en ik voel me al wat beter, ik kom al terug wat uit huis en kan al over de miskraam praten met anderen. We hebben ook besloten om het deze maand terug te proberen, ik heb het er moeilijk mee om een ronde over te slaan, ik denk dus wel dat we er klaar voor zijn, mijn vriend en ik hebben hier veel over gepraat, en hopen samen weer op een nieuw wonder, hoewel we ons eerste kleintje nooit zullen vergeten dopey ik hoop dat jouw volgende zwangerschap een mooie is die 9 maanden mag duren met een lieve baby daarna.
weet helaas hoe je je voelt. mijn 1e zwangerschap is totaal onverwachts mis gelopen door een infectie. had alle klachten nog, me buikje was al zichbaar gegroeit en had al een perfecte echo gehad met 9 weken. met 11 weken was ik zo ziek dat ik besloot naar de huisartenpost te gaan. bloedonderzoek was prima, baarmoedermond en urine was perfect en vanwegen de koort (41graden) voor de zekerheid een echo en daar kwam uit dat me kindje zijn hartje was gestopt met kloppen. hij was 10weken en 5 dagen ver . we storte in en hebben dagen lopen huilen. me drang om weer zwanger te worden was erg groot en na 6 maanden was het dan zover. heel veel angst en verdriet dat het weer mis zou kunnen gaan maar we hebben uiteindelijk een gezonde dochter gehad. het verdriet is niet minder geworden voor ons engeltje en hij had en nu nog steeds een speciaal plekje in me hart. als ik de goede echo van hem zag sprongen de tranen nog in me ogen. ik was toen al ruim 1 jaar verder. tijdens de zwangerschap van me zoon veranderde er iets. ik kon de echo zien zonder te huilen en heb hem een plekje gegeven in de kast zodat ik hem elke dag kan zien. de fotos van zijn zwangerschap en de groeiden buik heb ik uitgeprint en in een mapje geplakt samen met de rest van zijn spullentjes. het doet nog steeds pijn maar de zwangerschap van me zoon heeft me erg geholpen. soms heb ik sterk het gevoel heel raar misschien dat dit het zelfde kindje is als wat ik toen verloren ben. als ik kijk naar de echo en terug denk aan die zwangerschap gaat het zo anders als voor dat ik zwanger was van me zoon. een plekje geven kost dus even tijd en als je moet huilen doe dat gewoon. het is nu eenmaal je kindje wat je verloren bent hoe klein ook. voor je gevoel ben je meteen moeder bij de positieve test en dat is dan ineens is het allemaal voorbij. wens je heel veel sterkte. mijn kindje wilde helemaal niet uit zichzelf komen en ben na 1 week ziekenhuis gecureteerd; ik heb me kindje nooit gezien en moest hem achterlaten in het ziekenhuis voor onderzoek. de curetage opzich viel lichamelijk mee maar geestelijk vond ik het erg zwaar. na die ingreep was het echt helemaal voorbij, geen kindje, geen dikke buik en geen klachten meer. voelde me zo ellendig en de buitenwereld snapte er niks van nog mals heel veel sterkte