Onze dochter, net 10 is altijd al een gevalletje apart geweest. Ze heeft vanaf peuter moeite gehad met het sociaal emotionele aspect. Heeft warme overdracht gehad naar de basisschool en op de basisschool heeft de kwaliteit ondersteuner meegekeken en begeleid. Ze is heel erg vooruit gegaan. Ze heeft jaren lang op emotie gereageerd met geluiden maken. Prikkels waren al snel te veel etc. Er is toen een gesprek geweest met een psycholoog maar daar kwam niet echt iets uit. Wel veel tips gehad. Van dat gedrag is ze wel af maar je moet haar nog altijd aansporen om hoi te zeggen tegen een vriendin bv. Dan nu het euvel waar we gek van worden. De laatste 3 jaar huilt ze om alles. Stoot ze haar teen, dan krijst ze alsof haar arm eraf ligt. Vraag ik haar sochtends om aan te kleden, gaat ze huilen. Moet ze haar schoenen zoeken, huilen. Alles wat niet haar zin gaat of naar haar verwachting, huilen. Zelfs haar vriendinnen gaan nu zeggen tegen mij; oh is ze nu alweer bezig, als ze haar zin niet krijgt gaat ze huilen. Het is echt afwijkend gedrag. En het is niet dat ze haar zin krijgt. Ze krijgt alleen mopperend en boze ouders en ze moet toch aankleden/dingen doen. We hebben positief belonen geprobeerd. Een afkoelplek geprobeerd, voor straf bv naar haar kamer of op de trap zitten. Een sticker kaart, geen tablet, etc. Niks helpt. Ze blijft aan de gang. Wat kunnen we nog doen om dit op te lossen? We zijn ten einde raad en ze valt steeds meer buiten de boot in haar vrienden groepje. Ze zegt zelf dat ze haar emotie niet kan stoppen en dat ze veel meer gevoelens heeft dan anderen. Maarbik denk dan ook van: ik vraag alleen maar om je sokken aan te doen. Geen rare vraag, dat moet 365 dagen per jaar. Ik merk dat ik zelf soms op eieren aan het lopen ben om er een beetje omheen te werken op momenten dat dit niet uitkomt. Help....
Wat lastig voor jullie zo.. ze benoemd zelf dat ze veel gevoelens heeft en haar emotie niet kan stoppen. Super knap dat ze dat kan benoemen: de wereld overvalt haar? Kan prikkels niet goed verwerken? Misschien zijn het juist simpele dingen (voor jou zoals sokken aandoen) waar ze dan net geen zin in heeft voor haar een enorme trigger. Vervelend voor haar ook dat ze door dit gedrag buiten de boot lijkt te vallen, dat wil je niet voor je kind. Ik zou denk ik zelf met deze hulpvraag naar een professional gaan, om samen met je dochter te kijken hoe ze beter met haar emoties kan omgaan.
Ja dat is een beetje waar ik over twijfel. Is het echt een probleem qua dat ze hulp nodig heeft. Of is ze er heel goed in om ons voor de gek re houden. Het is geen paniek huilen, het is echt nep huilen. Hulpvraag hebben we even uit mijn hoofd 2 jaar geleden een keer opgestart maar we moesten toen best veel papieren tekenen met dingen waar we geen toestemming voor wilden geven dat we dit hebben afgeblazen. Op andere punten is ze super slim en loopt ze voor op haar leeftijd. Maar ze houdt echt een soort van woede/huilen aanval waar die jo frost het altijd over heeft. En dan is ze bv even stil en dan zet ze weer aan met huilen. Iemand tips dat we dit nog een tijd proberen voordat we verder gaan ermee.?
Ik herken wel wat dingen terug bij mijn dochters. Mijn dochters zijn al weer wat ouder nu (bijna 15 en 16,5) en hebben beide ASS. Beide dochters verschillen onderling best veel in waar ze handig of minder handig in zijn, maar hebben de problematiek wel op t binnenkomen van prikkels en het verwerken ervan. De een overkomt alles elke dag weer opnieuw lijkt het (zelfde verhaal als bij de sokken) en de ander raakt makkelijk van de leg als het anders gaat dan zij (blijkbaar) in haar hoofd had bedacht. De oudste ervaart bijvoorbeeld pijn ook heel intens en uit dat heel erg naar buiten. Jongste is juist veel geslotener en heeft een vele hogere pijngrens en zal dus minder makkelijk iets laten merken. Van jouw verhaal herken ik best veel, het ene meer in de ene dochter en het andere weer wat meer bij de ander. Jouw dochter geeft zelf al best goed aan wat er lastig is voor haar. Dat is echt knap! Is het een idee om de dagelijks terugkerende dingen op een planbord in te delen? Dat kan met woorden maar ook met plaatjes (picto's). Soms helpt het visualiseren van een dagelijks schema om er bewuster van te zijn wat er steeds gebeurd en daarop volgt. Het kan namelijk echt zijn dat die sokken elke dag niet in haar 'systeem' zitten en ze het zelf niet kan bedenken. Als ze dat wellicht helemaal niet kan dan kan visualiseren in een soort stappenplan helpen. Ik denk dat veel dingen die ze laat zien zelf lastig onder controle heeft. Ze weet misschien helemaal niet wat ze dan wel moet doen. Boos worden heeft dan geen zin, het werkt vaak tegenovergesteld. Vaak werkt het t beste om rustig te blijven en haar er doorheen loodsen en dan later op een rustig moment het proberen te bespreken samen. Wat voelde, hoe uitte ze dat en hoe zou ze ook kunnen proberen te reageren. Ik zou de problemen serieus nemen en haar helpen door er eventueel onderzoek naar te doen. Waar komt het vandaan en hoe kan ze geholpen worden dit te gaan reguleren.
Thx. Pictogrammen bord hebben we ergens nog op zolder liggen van toen ze kleiner was. Die zal ik eens opzoeken. Maar als ik haar dan idd gewoon laat razen, rustig blijf, erna erover praat. (Hebbeb we ook tijd al geprobeerd) de situatie blijft hetzelfde. Ze blijft iedere keer weer zo reageren. Zou ze dit dan de komende jaren blijven doen of lost zich dat op een gegeven moment op?
Hsp herken ik niet veel van bij haar. Ass zie ik wel behoorlijk wat overeenkomsten. Maar zou ze bv ass hebben , kun je dit gedrag dan sturen met bepaalde technieken. Of is het gewoon dat het dan zo is en je het niet kunt veranderen?
Ass is volgens mij nu de verzamelnaam voor autisme en pdd-nos maar je vertelde dat er bij de psycholoog niks uit kwam. Mijn neefje is ook licht autistisch maar daarnaast kan hij zich helemaal verliezen in de emotie van een ander. Zelf heb ik adhd. Ik heb juist weer moeite met het uiten van emotie maar ben wel heel prikkel gevoelig. Heel veel succes. Hoop dat je iets kunt vinden waar jullie allebei bij gebaat zijn.
Ze heeft nooit een echt onderzoek daarnaar gehad omdat ze toen nog heel jong was. Kinder psycholoog heeft een tijd meegekeken en sturing gegeven maar we is nooit echt een diagnose ofzo uitgekomen. Het ging ook een stuk beter ineens. Moest eerst echt alles uitleggen , nu ga ik uit de auto, nu gaan we naar de school lopen, nu gaan we naar binnen etc anders was het onrust. Op een kermis hoefde je niet te komen , daar klapte ze meteen dicht. Net als toverland, konden na een uurtje naar huis. Tegenwoordig loopt ze zelf naar school, en gaat ze gewoon naar een pretpark met plezier dus het is al zo veel verbeterd. Maar nu dit gedrag ook vriendinnen begint op te vallen en 1 vriendin al niet meer wil afspreken door haar buien en wij er ook gek van worden. Wil ik gewoon graag een oplossing of in ieder geval een reden waardoor ze kiest om voor deze dingen te gaan huilen.
Als ze dat aangeeft dan is dat zeker iets waar ze hulp bij kan gebruiken. Ook als blijkt dat ze dit doet om aandacht of wat voor reden dan ook, zal dan snel genoeg blijken en is dat misschien ook iets wat nader bekeken kan worden. Een coach is vrij laagdrempelig. Je kan het aan haar vragen, of ze met iemand hierover zou willen praten, om haar emoties wat beter te kunnen sturen. Ik zou er dus echt niet te makkelijk overheen stappen door te denken dat ze zich aanstelt, daar doe je haar en uiteindelijk jezelf tekort mee. Neem haar serieus. Erken haar gevoelens, bagatelliseer ze niet, laat ze er zijn. Ook al kan jij je niets voorstellen van wat ze ervaart en vind je het overdreven. Doordat jouw reactie anders is zal ze er ook geen aandacht meer om vragen omdat dan de 'lol' er vanaf is, als dit al zo is.
De oplossing geeft ze zelf heel mooi aan, in waar ze hulp bij kan gebruiken. Ik zou daar echt een stap in maken. Al is het maar dat ze gezien en gehoord wordt door een coach, erkenning. Het niet begrepen worden door ouders en vriendinnen kan als heel eenzaam worden ervaren. Het klinkt nu alsof je de vriendinnen van haar snapt omdat je zelf ook gek van haar wordt, stoot haar niet af om deze buien, maar help haar en sta vooral achter haar.
Ja klopt ik snap inderdaad haar vriendinnen omdat ik het zelf ook zo ervaar. Het is geen ' normaal ' gedrag voor die leeftijd en je ziet dat ze ' anders' is dan de rest van haar vriendinnen. Ik wil de situatie voor zijn dat ze haar links laten liggen. Heb het er net met man over gehad om eventueel toch hulp te vragen. Hij denkt dat dat niet veel oplost en je de situatie niet weg krijgt maar dat je dan alleen de onderliggende reden weet. Grr lastig
Ass zou heel goed kunnen, en het zou best kunnen dat de psycholoog bij haar de tekenen gemist heeft. Ass uit zich bij vrouwen vaak heel anders en wordt zelfs pas vaak op erg late leeftijd ontdekt, in tegenstelling tot bij jongens. Mijn moeder heeft soms ook echt emotionele aanvallen, bij haar is het dan echt dat haar emoties en gevoelens haar overweldigen. Je dochter gaat nu ook de puberteit in. Dat is voor iedere jongere al moeilijk maar kan best zijn dat dit haar ass nu extra triggert. Ik zou eens op zoek gaan naar een therapeut die ervaren is met vrouwen met ass, die herkennen de signalen veel beter. Nog een laatste tip: je hoeft niet helemaal in het huilen mee te gaan maar keur het ook niet af. Ik heb een periode gehad waarin ik bij alles huilde, dit werd ontzettend afgekeurd door mijn omgeving. Gevolg is nu dat ik totaal op slot zit en helemaal niet meer kan huilen, en dat is echt heel erg vervelend om te ervaren. Heel veel succes!
Eerlijk? Ik zeg niet dat dit bij jullie gebeurd hoor, maar vaak wordt het niet makkelijker maar eerder lastiger naarmate ze ouder worden. Vandaar dat ik ook wel zou kiezen voor onderzoek en eventueel begeleiding. Het ligt er namelijk maar net aan waardoor het komt dat dit haar niet lukt.
Een coach kan haar helpen met haar emoties om te gaan, dat gaat zeker verschil maken in gedrag. Plus ze geeft dit zelf aan bij je dus ervaart het zelf ook als probleem. Een coach kan haar gevoel van weerbaarheid vergroten, emoties leren benoemen en handelen naar de intensiteit ervan. Jammer dat je man er zo over denkt, ik zou het er toch nog eens met hem over hebben. Je doet dit voornamelijk voor haar.
Nee het lost niet direct iets op in de zin dat er dan ineens niets meer aan de hand is. Toch kan het jullie echt verder helpen. Het kan heel veel gaan verklaren. En iedereen, andere mensen maar ook jezelf, kan bepaald gedrag beter accepteren als je weet wat de oorzaak ervan is. Dat merk je nu al, 'men' vindt het niet nodig hoe ze zich gedraagt. Maar wellicht kán ze echt niet anders. Dat begrip heb je zelf ook nodig. Met gespecialiseerde hulp kun je echt nog wel stappen maken hierin. Kan ze wellicht beter leren omgaan met de dingen waar ze tegenaan loopt. Leren bepaald gedrag om te buigen. Maar dan moet je natuurlijk wel weten of er een reden achter dit gedrag zit wat haar beperkt om het zelfstandig te ontdekken.
Dankjewel dames voor jullie uitgebreide berichten. Ik ga dit weekend het er even hoed over hebben met mijn man en dan wellicht doorverwijzing huisarts en cjg aanvragen voor een coach.
Zelf, wanneer ik last heb van geluid doe ik oordoppen en muziek in. Ook tijdens werk. En slaap al jaren met oordoppen anders word ik wakker van elk geluidje. Het filtert wel maar hoor alsnog alles. Op het werk ook, als er een gesprek aan de andere kant van kantoor word gevoel hoor ik waar het over gaat. Is soms fijn omdat ik erop in kan spelen maar vaak ook irritant wanneer het kletspraatjes zijn terwijl ik mij moet concentreren dus dan de oordoppen in. Misschien is zo een moment op de dag ook iets voor haar om een kop telefoon op te zetten om geluiden te dempen? Ik roep maar wat.