Hallo, Pff ik heb het even helemaal gehad. Ik ben sinds 2 maand moeder van een prachtige zoon. Ik ben ongepland zwanger geraakt en op het moment dat ik er achter kwam was het al uit met mijn ex vriend. Hij is de eerste jongen geweest van wie ik gehouden heb, het ging echt diep van beide kanten. 4 jaar zijn we samen geweest. Omdat de relatie niet werkte hebben we er een punt achter gezet. We werden er allebei niet gelukkiger van. Dus we zijn verder gegaan met ons leven.. En toen: zwanger! Shocking, maar uiteindelijk wel een hele mooie ervaring. Mijn ex zei vanaf dag 1 dat ik er niet alleen voor zou staan. Hij ging overal mee naar toe en komt bijna elke dag even bij zn kleine jongen kijken, zo mooi om ze samen te zien. Hij is zo trots, en ik op hun! Maar nou is het zo dat ik weer als een blok voor hem gevallen ben. Als ik ze samen zo zie denk ik: ja, zo is het compleet. Maar hij denkt daar helaas anders over. Aan de ene kant weet ik dat een relatie niet goed zou gaan, aan de andere kant wil ik em zooo graag terug. Als ik geen kind met em had, had ik em niet meer hoeven zien, maar nu blijft het gevoel. Hij weet van mijn gevoelens maar het is nou eenmaal niet wederzijds. Hij is zelfs al aan het daten met een andere vrouw. Ik voel me er echt depressief onder. Ook zo raar, zulke huilbuien, terwijl het verder prima gaat. Hormonen? En hoe kom ik hier overheen? Iemand die hetzelfde mee heeft gemaakt? En hoe ben je over hem heen gekomen? Ik weet het echt ff niet meer.
Dit is zo ongelofelijk herkenbaar. Ik weet precies hoe je je voelt. Maar ik weet net zo goed als jij dat diep in je hart ook wel weet dat je niet verliefd bent op je ex maar op het totaalplaatje van een gezinnetje vormen. Gezien hij de vader van je kind is zou het toch zo perfect zijn als alles zo weer helemaal goed zou komen? Ik ken het. Dan zie je hem met je kleintje spelen en dan heb je het idee van ja zo moet het zijn. Maar het is zon bedrog. Na de eerste paar weken van intens gelukkig zijn komt er een moment waarop je je weer herinnert waarom jullie ook alweer uit elkaar zijn gegaan. Ik heb mn ex weer teruggenomen. Inmiddels alweer tijdje uit mekaar. Het is even dat plaatje maar het is het gewoon toch niet waard. Ik weet niet precies wat bij jullie de achterliggende reden is dat het niet werkte maar ik denk zelf dat je even af moet wachten en voor jezelf moet gaan uitvogelen of je verliefd bent op hem of op het gezinsleventje. Hoewel ik hem toen heb teruggenomen heb ik het daarna nog even anders gegaan. Hij zag de kleine alleen nog via iemand anders. Bracht hem bij mn moeder en daar kon hij hem bezoeken. Zo kon ik echt afstand nemen. Inmiddels is hij helemaal uit beeld maar goed. Misschien is dat een optie?
Ja dat totaalplaatje... papa, mama, kindje. Zo moeilijk. Als ik niet zwanger was geraakt had ik het niet in mijn hoofd gehaald em terug te willen, maar dit maakt het allemaal zo anders. Ik denk ook wel dat ik verliefd ben op hem als persoon. Ik heb een leuke jongen leren kennen, waar ik zeker verliefd op ben/zou kunnen worden. En hij staat ook heel positief tegenover mijn zoontje. Dus dat gezinnetje kan ik wel hebben, maar ik kan mezelf nu nog niet geven, want ik zit nog teveel met mijn ex. En dat is niet eerlijk tegenover die andere jongen. Het lijkt net alsof ik die "droom" niet op kan geven. Ook al weet ik best, wat jij ook zegt, dat het na 2 maand weer uitgaat omdat het niet werkt. Ik zit ook maar de hele dag thuis, te denken, mijn zoontje slaapt nog veel en je wordt toch beperkt in je bewegingsvrijheid. Afleiding is er niet echt. Zoals zijn leven gewoon doorgaat, zo blijf ik maar hangen. Wil er gewoon klaar mee zijn, niet meer verliefd zijn, hem zien maar geen gevoelens hebben.
Oja en dat hij hem alleen maar ziet via iemand anders... Ik wil ze gewoon niet in de weg zitten. Mijn ex doet het allemaal zo goed en dan worden hun de dupe hier van. Ook voor mijn zoontje wil ik dat het contact zo goed mogelijk is. Ik heb verder geen familie in de buurt die op kan passen, dus als ik bv boodschappen moet doen, kan alleen hij me even de zorg uit handen nemen.
Tsja ik snap dat het niet ideaal is maar als je toch iedere week weer geconfronteerd ermee wordt terwijl je nog gevoelens hebt dat is toch zelfmarteling? Snap wel wat je bedoeld hoor wat er ook gebeurd welke leuke jongen je ook tegenkomt de papa van je kind is een status die je nooit aan een ander meer zal kunnen geven. En je wilt gewoon dat dat goedkomt. Is ook heel begrijpelijk. Alleen de vraag is meer wat wil je ervoor opgeven om die droom te bereiken? En is het wel haalbaar? Denk toch dat als je echt besluit overh em heen te willen kome ndat je afstand zal moeten nemen. Als je zegt dat je hem niet alleen wilt laten bezoeken via iemand anders prima maar ga dan zelf de deur uit als hij er is. Ontloopt hem gewoon. Uit het oog uit het hard is een cliche maar werkt wel.
oei hoe herkenbaar mijn ex is bij 6 mnd zwangerschap weggegaan eerst hadden we nog contact. ik hoopte nog zo erg dat alles goed zou komen maar hij leef afhouden. na 6 maanden is er uiteindelijk wat gebeurd waardoor er 5½ maand geen contact was. toen er weer contact kwam leken alle gevoelens weer terug te komen. maar dit was niet echt.... het was idd dat totaalplaatje wat ik graag wilde.uiteindelijk bleef mijn ex wel komen omwille van de kleine en mijn gevoel was er dus de eerste periode zeer heftig aanwezig. maar na 3 weken merkte ik dat het allemaal niet zou werken en dus verder niets mee gedaan gelukkig nu... ben zo blij dat ik niets gedaan heb. mijn ex komt nog wel 1x per week 3 uurtjes langs voor zoontje. maar ik doe dan in huis gewoon op afstand mijn eigen ding. dat kan nu omdat ik er inmiddels afstand van he kunnen nemen maar had ik in het begin eigenlijk niet moeten doen, was te pijnlijk. het is ook omdat ik mijn zoontje nog niet mee kan geven. komt wel weer wellicht