ik ben 8 februari bevallen van een kindje van 24 weken en 3 dagen alles gaat gelukkig goed en ze lijkt er niks aan over gehouden te hebben. Nu kom ik er sinds vandaag achter dat ik opnieuw zwanger ben. Na bijna 5 maanden na bevalling. Zo ongeveer 4 weken nu Niet gewenst maar bij mij wel welkom. Ik weet het het is geen smoes want heb er niet niet bij stil gestaan dat 1xonbeschermd blijkbaar genoeg zou zijn. het zou dan mijn 4de kind worden alle 3 de Kids zijn onder de 27weken geboren en kans bestaat opnieuw dat het gebeurd. Mijn man is vanmorgen gaan eisen dat ik het weg moest laten halen want hij kan er nog 1 niet aan. Hij heeft zelfs gevraagd of het überhaupt van hem is omdat wij het niet zo vaak doen. Onze relatie staat helaas al best wankel op dit moment. En ik twijfel om het weg te laten halen. Jongste dochter is dan net gecorrigeerd 1 als ik uitgerekend ben. Hoofdpijn heb ik er van pff. Mijn gevoel schreeuwt heel hard ja dit is gewenst maar m'n verstand schreeuwt nee niet nog een prematuur. Al weten ze wel waarschijnlijk waaraan het ligt het in het maxima medisch centrum hebben ze gezegd mocht je ooit nog een x zwanger raken gaan we je helpen. Ik kan niks anders dan huilen.
Oei dat is even schrikken lijkt mij. Zie dat je andere kindjes ook jofel best jong zijn. Ik weet niet wat het is om een prematuur kindje te krijgen, hoe belastend dat is en in hoeverre de rest van het gezin (je kinderen) hierdoor dingen hebben moeten missen..al was het maar tijdelijk. Ik vind niet dat jouw man mag EISEN om het weg te laten halen maar ik denk dat jullie er goed aandoen om hier een goed gesprek over te houden en jij dus ook echt een realistisch beeld moet scheppen voor jezelf dat het erg zwaar zal worden, de kans op nog een vroeggeboorte erg groot is en dat jullie relatie nu op dit moment niet lekker loopt.
Heb geen advies voor je of ervaring hiermee maar knuffel voor jou meis!! Het lijkt me een moeilijke situatie waar je je in bevindt. X liefs
Wat heftig drie van zulke zwangerschappen en de nasleep ervan! Ik kan mij niet voorstellen hoe dat moet zijn, maar ik kan mij wel indenken dat het een enorme belasting is geweest voor jullie als ouders, partners en gezin. Zijn angst en reactie is dan misschien deels ook wel logisch. Al mag hij natuurlijk nooit eisen dat je het laat weghalen. Hoe reëel is de kans dat ze in het ziekenhuis ervoor kunnen zorgen dat het nu niet zo'n extreem prematuurtje gaat worden? Is dat een realistische kans of is het experimenteren? Dat zou ik zelf wel willen weten.. Natuurlijk geeft het geen garanties, maar het is wel fijn daar meer duidelijkheid over te hebben.
Wiska, lieverd! Mijn god wat een verhaal! We spraken elkaar toen je pril zwanger was van je jongste kindje! Vaak heb ik aan je gedacht nog... zelf kom ik niet vaak op het forum omdat het me soms zwaar valt. Wat erg dat je relatie wankel staat door dit alles! Ik hoop van harte dat dit schrik is waarin hij zo reageert. Natuurlijk voelt dat tegen natuurlijk om een kindje weg te laten halen. Sterkte meid.
Vraag hulp i.v.m. de premature bevallingen, als ze kunnen helpen hoef je mogelijk minder angst te hebben. Vraag een gesprek aan en informeer je goed. Wat betreft jullie wankele relatie denk ik dat dat jullie grootste probleem is. Kijk of je in gesprek kan komen zonder verwijten of eisen. Stel jezelf bloot en vertel wat je voelt. Misschien dat je man dan ook zijn gevoelens beter kan omschrijven. Heel veel succes.
Het was bij hem de schrik. Nu denkt hij er al anders over ondanks de grote angst. In het maxima willen ze me helpen het is helaas wel zoeken naar wat maar ze willen wel iets doen dus dat geeft rust. Ja dat onze relatie wankel is geworden is niet heel gek als jullie meer info willen moeten jullie even bij mijn topic gaan we weer gebroken vliezen 23+5 opzoeken dan hoef ik niet alles opnieuw te vertellen. De kans bestaat dat ze het dit x tegen kunnen houden. Maarja zekerheid hebben we niet. We hebben het allebei zwaar gehad met depressies, psychoses enz. Dus ja aan de ene kant was zijn reactie ook terecht. Het is niet niks natuurlijk maar blijkbaar had dit gewoon zo moeten zijn. Ik ga zoiezo naar Veldhoven bellen voor evt gesprekken en kijken of ze me idd kunnen helpen we hebben net een ruim uur zitten praten met z'n 2e ik snap zijn angsten en gevoelens en hij de mijne ook wel.. Maarja makkelijk is het niet
Oh jee meis, wat een moeilijke situatie! Garanties heb je niet dat het kindje dit keer niet weer prematuur geboren zal worden. Wellicht kunnen ze wat voor je betekenen, maar er bestaat natuurlijk een kans dat ook dit kindje net iets te nieuwsgierig is naar papa en mama....... Je partner kan natuurlijk niet eisen dat je de zwangerschap afbreekt. Dat is een keuze die je het liefst samen moet maken en uiteindelijk is het jou lichaam. Ik snap zijn reactie en de enorme schrik echter wel. Jullie hebben nu drie jonge kinderen en een zweer hectische tijd gehad vanwege prematuriteit. Een vierde kindje terwijl de oudste nu 4 jaar is, is sowieso pittig. Nog los van alle problematiek die jullie hebben en gehad hebben. Ik denk altijd, waar een wil is, is een weg. Maar jullie zijn een jong gezin en het beste en mooiste voor iedereen is dat jullie hier samen uit komen. Wens jullie het allerbeste!!!
Jeetje meid weer zwanger. Fijn dat je man er nu toch anders over denkt. Hopelijk blijft de kleine deze keer langer zitten dan de laatste!
Oh meid, wat moeilijk allemaal... Ik heb je vorige topic gevolgd. Ik begrijp de reactie van je man. (Ik praat het niet goed hoor). De geboorte van jullie jongste dochter is nog niet lang geleden en was wrs behoorlijk traumatiserend voor jullie. (Denk ik toch... ) ik hoop dat jullie er samen uit komen. Ik zou als koppel eens met een deskundige gaan praten. sterkte!
Jeetje wat een 'nare/bijzondere/onverwachte' situatie zijn jullie in terecht gekomen. Het enige wat ik je kan adviseren is ga ook samen praten met een professional. Mijn partner en ik hebben een behoorlijke relatiecrisis gehad door 4 miskramen (ook een heel verhaal) maar wij hebben er veel aan gehad om met een therapeut te praten. Om samen te bouwen naar beter en zodoende de juiste keuzes te kunnen maken. Veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Ik heb een afspraak staan volgende week dinsdag bij casa voor abortus pil. Het is ongelofelijk moeilijk want aan de ene kant denk ik misschien had het zo moeten zijn maar aan de andere kant denk ik wil ik dit wel. Bij de jongste hebben we 9 maanden over gedaan en nu 1x zonder is meteen raak. Mijn jongste is nu gecorrigeerd een maand. Wat als het weer te vroeg komt ik trek dat niet. Ik wist afgelopen tijd niet hoe ik het moest regelen met die 2 andere Kids toen m'n jongste geboren was Maarja aan de andere kant het is toch eigen vlees en bloed... Wat ik nu moet afstaan. Ik moest van m'n ha voor de zekerheid nog een test doen maar het is helaas echt duidelijk. Zucht dan denk je dat je alles gehad hebt. M'n man staat er wel achter als ik het wel zou houden maar liever niet houden. Het is gelukkig hier in rustig vaarwater nu heb hartstikke makkelijke Kids. En met m'n jongste is helemaal goed gekeurd en hoeft maar 1x per 3 maanden op controle ze doet alles keurig volgens boekje. Wil ik dit wel weer overhoop halen... Helaas is de kans weer groot dat ik een extreem prematuurtje ga krijgen mijn jongste is met 24+3 ga ik dit x daar onder komen en wordt het dood geboorte of blijf ik er boven? Dat zou ik nooit weten ik denk ook niet dat ik het wil weten Ik heb zo snel mogelijk een afspraak gemaakt zodat als ik het doe nog geen hartje klopt oid. Dat zou ik niet over m'n hart kunnen verkrijgen. Nu is het niet meer dan een hoopje cellen. Ook dat geeft ergens rust. Mijn verstand heeft een keuze gemaakt m'n hart blijft twijfelen
Zoals je weet,hebben wij ook een enorme verrassing gekregen,en heb ik ook serieus getwijfeld,of wij dit wilden,en konden.Ik had geen keus,ik was immers al ruim 19 weken toen we erachter kwamen,na sterilisatie. Ook dat werd een extreem prematuurtje zoals je weet,en eerlijk?Het was het allemaal dubbel en dwars waard! Laat het even bezinken,en denk er goed over na.Ik weet zeker dat jullie het kunnen!Deze kleine 'dondersteen' wil er heel graag bij horen.Ik lees tussen de regels door,en kom tot de conclusie dat dit kindje welkom is bij jullie.Laat ik voorop stellen dat ik je absoluut begrijp,en niemand veroordeel om zijn of haar keuze.Wat je ook beslist,het is jou keuze! Heel veel moed,kracht,wijsheid en sterkte gewenst.Mijn pb staat altijd voor je open.
Jeetje wat een situatie ben je in beland. Natuurlijk weet ik niet of ik dezelfde keuze gemaakt zou hebben, maar wel dat het enorm lastig is. Inderdaad, een doodgeboorte dat is een enorme hel waar je doorheen moet, dat gun je niemand. Toch vind ik het een enorm moeilijke keuze. Wat ik wel respecteer is dat je zegt, als ik het moet doen, doe ik het zsm. Dat is ook mijn standpunt mbt abortus. Anyway, ik wens je heel veel sterkte. Of je besluit vast blijft staan of dat je toch besluit de kleine te houden.
Wat een onmogelijke keuze waar je dan voor staat zeg... ik denk wel dat je een goede beslissing neemt, ik denk dat het in zo'n geval juist heel sterk is om je verstand te volgen en niet alleen je gevoel. Jullie hebben zo te horen al genoeg op jullie bordje. Heel veel sterkte gewenst.
Wat een moeilijke situatie zeg Ik begrijp het helemaal dat je niet zit te wachten op nog een prematuur kindje. Ik heb er geen ervaring mee, maar ik kan me goed voorstellen dat het voor heel veel stress en slapeloze nachten zorgt. Helemaal als je nog meer jonge kindjes hebt en het tussen jou en je man ook niet echt goed gaat. Nog een (mogelijk prematuur) kindje erbij zal vast heel zwaar zijn. Maar onderschat een abortus ook alsjeblieft niet. Ik weet niet of je misschien eerder een abortus ondergaan hebt of dat je iemand kent die die keuze heeft genomen, maar ook bij een abortus kun je er emotioneel helemaal aan onderdoor gaan. Ik heb al van zo veel vrouwen gehoord hoeveel spijt ze hebben van een (ook vroege) abortus. Zij vragen zich de rest van hun leven af hoe het geweest zou zijn als ze het kindje hadden laten komen, hoe het eruit had gezien, enz. Depressies na een abortus zijn zeker niet zeldzaam. De pijn en het verdriet na een abortus wordt vaak verzwegen en erg onderschat. En omdat je schrijft dat je in je hart eigenlijk al van dit kindje houd en het niet wil weghalen, dan denk ik.. meid, denk er echt heel goed over na. Na een abortus is er geen weg meer terug. Het is vreselijk om de rest van je leven een gevoel van spijt te hebben. Het kindje laten komen zal natuurlijk ook heel heftig zijn in jullie situatie, maar er zijn instanties waar je hulp kunt krijgen. Daarbij heb ik nog nooit gehoord dat iemand spijt heeft gehad van de keuze om het kindje te houden. Het is niet mijn bedoeling om je nog meer twijfel te geven. Het is allemaal natuurlijk al moeilijk genoeg. Maar denk heel goed over je keuze na en lees eventueel wat verhalen van andere vrouwen. heel veel sterkte in ieder geval!
Als je relatie al zo wankel staat als wat je zegt maak je zeker de goede keuze. Pipo, heb met bewondering jouw verhaal gevolgd maar wat ik daarvan begreep hebben jij en je partner een Super sterke relatie. Je moet dit samen doen, ook voor de andere kinderen.