Is het verstandig om onze zoon van 4 mee te nemen naar de crematie va onze hond (dus NIET naar het inslapen bij de dierenarts). Hij heeft een groot emotioneel vermogen, is erg wijs voor zijn leeftijd en kan goed relatieveren in zoverre een kleuter dat kan. Ik wilde hem voorstellen om onze hond mee naar de sterren te brengen. Hij mag een tekening voor onze lieve hond maken. Hij gaat hem zo verschrikkelijk missen, dat is zeker. Ik hoop dat als we onze zoon meenemen, hij het beter kan "begrijpen" dat zijn vriend niet meer thuis komt.. Wie heeft hier ervaring mee? Voor ons is dit ook de eerste keer (en hopelijk de laatste, want het is verschrikkelijk)
Accch bij deze sterkte, ik heb er geen ervaring mee zo zielig he voor die keintjes want het is toch hun grote vriend geweest, ik hoop dat je goeie tips krijgt.
Ik heb zelf 2 honden een een kleine op komst. Ik weet dat ik mijn kind bij dat moment wil hebben. Het is toch het leven. Toen ik zelf 5 jaar was overleed onze net uit het asiel gehaalde pup. Mijn ouders hebben me overal bij gelaten, ondanks ik niet kon stoppen met huilen en bleef overgeven van spanning. Ik zal niet makkelijk zijn geweest die dag, maar als ik er op terug kijk ben ik dankbaar dat ik er bij mocht zijn. Mijn oma overleed een aantal maanden later, en ik gaf haar een tekening of ze die aan Dinky kon geven. Ik denk dat kindjes het dan op hun manier een plek kunnen geven. Dat het hondje idd naar de sterren is. Sterkte hoor!
Ik zou niet weten waarom niet. Dood hoort 'gewoon' bij het leven hoor. Als je alles goed vertelt (persoonlijk zou ik niet vertellen 'naar de sterren brengen' maar goed dat is persoonlijk) dan moet het goed te doen zijn. Onze poes is laatst ingeslapen en we hebben haar met heel ons gezinnetje begraven in de tuin. Onze middelste was nog geen 3 jaar (en is ook erg wijs voor zn leeftijd) hij heeft heel hard gehuild op mn schoot en geroepen 'ik WIL helemaal niet dat S. dood is !'. Nu zijn we een tijdje verder en af en toe als we het over onze poes S. hebben dan zegt hij 'nee-hee S. is al dood hoor' met een grote grijns. Zo is het leven en kinderen gaan dan weer verder. Hij mist haar wel hoor en zegt dat ook maar verder is het ook weer 'klaar'. Mijn vader is overleden toen mn oudste die leeftijd had. Dat was natuurlijk nog véééél heftiger maar die heeft ook alles van dichtbij meegemaakt en we praten nog veel over mn vader. Dood is bij ons dus een 'gbewoon' onderwerp. Laatst moest ik naar een begrafenis van iemand van mn werk en vertelde dat dus gewoon an mn kids. IKk houd niet van dat geheime gedoe. Succes/sterkte met je keuze, laat je weten wat het wordt ?
Ja precies, het hoort bij het leven. Dat is ook absoluut ons standpunt. Hij weet dat onze hond binnenkort dood gaat, en heeft het zelf al over de hondenhemel en dat ie daar dan kan spelen met andere hondjes. Hij gaat mee, daar waren we eigenlijk al over uit. Maar wat meer ervaringen lezen is altijd prettig..
wij hebben onze dochter (ze was toen bijna 4) meegenomen naar het dierencrematorium om de poes weg te brengen .ze had tekeningen gemaakt en een schilderij. de tekeningen heeft ze toen bij de poes gelegd. het heeft haar goed gedaan want ze kon gewoon afscheid nemen zonder dat het "eng'' was ofzo en de medewerkers daar hebben dat toen ook heel goed opgepakt. het schilderij hangt boven ons bed! al jaren want ze is nu bijna 12 jaar! doodgaan hoort erbij, dus betrekken wij de kinderen er ook echt bij. gelukkig gaan kinderen er vaak heel luchtig mee om. vorige week heeft ze haar konijn moeten laten inslapen en ook dat deed ze heel dapper. zegt haar broertje ineens waar is het konijn nou? lieverd die was toch ziek?'ja" zegt íe dan, is íe doodgegaan? ja die is doodgegaan. O, jammer!! kereltje is pas 3!! geef ze de ruimte om verdrietig te zijn,dat is niet erg en vaak gaan ze snel alweer spelen.