Oke korte samenvatting en dan het probleem waar ik mee zit. Ik ben nu 3maanden zwanger. Ik was net 2,5 maand met de vader aan het afspreken/daten. Ik vond hem echt leuk en had het gevoel dat het wederzijds was. Toen we erachter kwamen heeft hij gezegd niet verder met mij te willen. Dit was niet wat hij wilde (Ik had het ook zeker niet zo gepland) en hij zag geen toekomst meer tussen ons. Ik heb me daar behoorlijk rot om gevoeld de eerste weken. Voelde me in de steek gelaten, alleen, misschien wel gebruikt. Maar sinds een maand ging het eigenlijk wel. Ik dacht niet meer aan hem. Nu sinds ruim een week spookt hij door mijn gedachten. Begon met over hem dromen. Hoe fijn het zou kunnen zijn als we het samen zouden kunnen opvoeden. Nu denk ik veel aan hem en krijg ik hem gewoon niet uit mijn gedachten. Dit heeft geen aanleiding gehad. We hebben heel zakelijk contact over de zwangerschap dus het is niet alsof hij mij een reden geeft om weer gevoelens te krijgen met hem. Hij doet mij nog pijn als ik contact met hem heb en ergens weet ik dat ik beter verdien. Maar iets in mij zegt steeds: Probeer het goed te maken. Hij heeft ook goede kanten. Kan dit een soort van hormonenkwestie zijn dat ik gevoelens blijf houden voor de vader of iets onbewust in mij dat zegt: "Probeer er een gezin van te maken" Of ben ik nu te zweverig bezig? Iemand die dit herkend?
hey meid, als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap. Maar het kan met je zwangerschap te maken hebben, ik herken hetzelf ook! De laatste tijd zijn mijn dromen heel realistisch en heel vaak over de papa van mijn kinderen. Maar dromen is een manier om de dingen die dagelijks door je hoofd heen spoken te verwerken. Ik zou (als jij dat zeker weet) wanneer hij niet goed voor je is, proberen die gevoelens opzij te zetten. Je bent nu veel emotioneler, en meer beïnvloedbaar door de hormonen die door je lijf gieren! ik herken het echt, en het is moeilijk. Ik wens je veel succes liefs oppasje
Ja, ik denk dat je hormonen je gevoelens beinvloeden. Mij is als het ware hetzelfde gebeurd, ik raakte na 6 weken zwanger (ongepland) en mijn (inmiddels)ex wilde het juist wel heel erg graag. Ik heb daar toen ook een heel gezinnetje omheen gefantaseerd en we hebben het geprobeerd en weet ik wat meer maar achteraf was het al verloren voordat het uberhaupt begonnen was. Achteraf heb ik er echt spijt van dat ik zo ontzettend mijn best heb gedaan om die relatie te laten werken omdat ik daardoor veel te weinig voor mezelf op ben gekomen.
hoi, om te beginnen proficiat met je zwangerschap. even mijn korte versie. ik was 3 maand zwanger toen ik vertrokken ben. ook kon ik hem niet echt loslaten ( ook niks contact meer gehad). Op 6 maand ben ik mijn zoontje verloren. en was mijn liefde voor de 'donor' over. nu toen ben ik me wel gaan concentreren op opnieuw zwanger raken en blijven. dus ja ik denk dat je zwangerschap je gevoelens kan beinvloeden. bij mij was dat toch het geval. hij heeft zelfs tijdens mijn zwangerschap ( na dat we uit elkaar waren à 2 andere vrouwen gehad ook succes
Ja hoor, dat is biologisch zo geregeld. Je lichaam wil natuurlijk een vader voor de baby, hormonaal wil je een nestje maken, etc. Als je rationeel zeker weet dat er geen kans is om samen een gezin te worden, moet je je hier proberen overeen te zetten nu en je proberen te richten op het "nestje" dat je zelf gaat maken voor je kindje. Als je heel erg twijfelt en het toch nog een kans wilt geven of wilt proberen een kans te krijgen lijkt me dat heel natuurlijk om dat nu nog te doen. Bespreek het een keer met de vader, probeer je te uiten, vraag hoe hij erin zit, of er een manier zou zijn waarop hij er wel voor zou gaan, etc. Dan merk je snel genoeg hoe hij reageert.
probeer zo min mogelijk aan die gozer te denken en focus je op jezelf en op je kleine, dat is het belangrijkste. blijf sterk en zoek steun bij familie en vrienden daar heb je meer aan dan aan zo'n egoïstische vent die zijn verantwoordelijkheid niet wilt te nemen.