Hallo allemaal, Mijn partner en ik zijn ongeveer 11 jaar samen, hebben samen een dochtertje en hebben het afgelopen jaar echt een "crisisjaar" gehad. We zijn heel keer kort uit elkaar geweest omdat mijn partner dacht dat hij gevoelens had voor een ander en ik daar uiteindelijk niet mee kon omgaan. Om deze reden heb ik ervoor gekozen om te stoppen omdat ik het niet meer trok. Mijn man is niet vreemdgegaan en wilde dat het weer goed kwam met ons, maar ik vond persoonlijk dat mijn partner steeds meer afstand nam en hoewel ik enorm veel van mijn partner hield besloot ik om hem los te laten. De familie is na de breuk van alles op de hoogte en ben daar open en eerlijk over geweest. Uiteindelijk was mijn weggaan de eyeopener voor mijn man. Ik ben met mijn dochter uit het huis gegaan en welgeteld na een paar weken kwam ie erachter dat hij dit niet wilde. Hij miste mij, zijn dochter en wilde een gezinnetje zijn en deed er alles voor om ons terug te winnen en mij te laten zien wat ik waard ben. Hij is wel eerlijk geweest en heeft met de betreffende vrouw afgesproken... Ik probeerde mijn liefde voor hem weg te drukken, maar dat leek niet te werken. We latten eigenlijk weer en dat wil ik voorlopig even zo houden ook omdat ik mijn huis minimaal voor een jaar moest huren maar we zijn wel veel samen. Ik weet dat hij mijn grote liefde is en dit ook altijd zal blijven. De hele familie was door het verhaal in rep en roer en vinden dat ik echt niet terug moet gaan. Maar eigenlijk daten we gewoon weer (heb hen nog niet ingelicht) We doen het nog rustig aan omdat ik natuurlijk enorm gekwetst ben en hij houdt daarin ook heel veel rekening mijN gevoelens. Bovendien wil ik niet meteen iedereen inlichten dat we het toch we proberen, natuurlijk zijn er genoeg mensen wel op de hoogte maar ik schaam me ergens een beetje. Ik heb een hoop gezegd en mijn woorden hebben hen gevoed natuurlijk. Mijn partner heeft als voorstel om te trouwen in de zomer of in het najaar en daarna op vakantie te gaan om vervolgens pas de familie in te lichten. Ben jaren geleden al ten huwelijk gevraagd alleen is dat er nooit echt van gekomen. Dan werd t huis verbouwd, dan kwam de kleine, de was ik zwanger van de tweede en kreeg ik in miskraam ...... Maar indien het goed blijft gaan wil ik ook trouwen want hij is de liefde van mijn leven gewoon! Mijn gevoel zegt dat ik het gewoon moet doen maar mijn verstand vraagt zich af waar ik mee bezig ben......Een bevriend stel hebben we al ingelicht en zij staan er volledig achter en vind het ook echt iets voor ons. Maarja, de familie zal waarschijnlijk echt niet blij zijn met mijn keuze...help!
Het beeld dat je familie van jullie relatie heeft heb je zelf gevoed. Dat je denkt dat zij jullie verrassingshuwelijk niet zullen waarderen zegt misschien ook wel iets over de manier waarop je jullie relatie hebt gepresenteerd of over hoe je je relatie nu naar jezelf presenteert? Was het destijds echt zo erg, of heb je het overdreven tegen je familie? Of doe je nu alsof het allemaal wel weer goed komt, terwijl dit geen logische gedachte is gelet op jullie geschiedenis? Het feit dat je stiekem wil trouwen zou voor mij al genoeg zeggen. Als je ergens zeker van bent kan je dat in alle openbaarheid vertellen. Nu lijkt het alsof je tegenspraak verwacht, maar niemand de kans wil geven zich ermee te bemoeien. Alleen jij kan beoordelen of dat terecht is. In mijn ogen is trouwen een bevestiging van een goede relatie, geen oplossing om een goede relatie te krijgen. Mijn advies: relatietherapie, zeker een jaar 'normaal doen' en tussendoor lekker op vakantie. Gaat het goed? Dan kan je altijd nog trouwen. Gaat het toch niet goed? Dan mag je blij zijn dat je niet overhaast bent getrouwd.
Uiteindelijk moet je je eigen hart volgen en je niet laten leiden door wat anderen vinden. Als je hier zeker over bent, dit het beste is voor jullie dochter en jullie er gelukkig van worden, dan maakt de rest niet uit. Is het overigens als voorstel gedaan om te laten blijken dat hij serieus is? Zo klinkt het een beetje in je verhaal en dat zou voor mij persoonlijk een reden zijn om het niet te doen. Ik zou willen dat je gevraagd wordt omdat het goed voelt en niet met als doel om de boel te lijmen, maar het kan zijn dat ik dat verkeerd opvat in het verhaal Het enige waar ik wel goed over na zou denken als ik jou was, is waarom je met momenten nog steeds koel naar hem bent als je zo zeker weet dat dit je grote liefde is en jullie in de zomer (of op een later moment) zouden gaan trouwen. Je kunt je dan afvragen of alles echt goed zit...
Ja het is natuurlijk hoe ik hen gevoed heb met mijn verhalen. Het is ook geen oplossing het trouwen. Zo zie ik het ook niet , hij heeft me jaren geleden al ten huwelijk gevraagd alleen is dit er nooit van gekomen. Het gaat er ook niet om dat ik stiekem zou willen trouwen, ik zou zeker enkele familieleden en de nodige vrienden inlichten, maar ik heb gewoon geen zin in al te veel gezeur van iedereen en op een groot feest zit ik ook niet te wachten. Als het dan toch goed voelt...wil ik gewoon trouwen in het bijzijn van mijn zusje en onze beste vrienden (die dan getuigen voor ons) daarna lekker op vakantie... Ik doe met momenten nog koel omdat ik ergens nog de pijn voel die ik heb doorgemaakt ... Ps: we zitten momenteel in therapie overigens !
Ik zou me in jouw situatie niet zozeer druk maken om wat de familie denkt maar meer over het wel of niet klaar zijn voor zo'n grote stap. Je geeft aan dat jullie latten, dat je het rustig aan doet en nog zelfs wat koel tegen hem doet. Persoonlijk zou ik dan eerst aan jullie relatie werken in de vorm van relatietherapie en zeker niet binnen zo'n korte tijd huwelijksplannen maken. Maar nogmaals, dat is hoe ik het zie..
Met rustig aan doen bedoel ik eigenlijk dat we nog niet iedereen verteld hebben dat we samen zijn. Ik ben eigenlijk heel gelukkig en zo blij dat het weer goed is. De liefde bloeit weer helemaal op. Maar ik schaam me een beetje door alles wat er gebeurd is...
Je spreekt jezelf tegen, latten is oké en voorlopig blijf je dit ook nog zeker houden maar er liggen ook trouwplannen op de tafel? Wat andere hun mening is moet niet jou keuze beïnvloeden. Wel lijkt het me netjes dat je de familie vertelt dat er een ommekeer is gemaakt in de situatie, ze hebben jou ook gesteund toen het slecht ging en om te vezwijgen dat je gaat trouwen zou ik persoonlijk een naaistreek vinden... Ik vraag me af of je dit zelf wel helemaal wilt? Je bent duidelijk het nog aan het verwerken, trouwen is het tegenovergestelde wat ik uitmaak hoe jij je momenteel voelt.
We Latten omdat ik het huis voor een jaar moest huren, maar eigenlijk zijn we heel veel samen... Dus de de bedoeling is dat ik snel weer naar huis ga, ons huis dus. Dan zal de familie het vanzelf ook wel weten...we zullen waarschijnlijk wel gaan trouwen, het gaat er eigenlijk alleen om of ik van te voren iedereen moet inlichten, maar inderdaad, ze hebben me geholpen op het moment dat het nodig was.. Ik heb eigenlijk gewoon niet zoveel zin in al te veel gedoe...
Dan zou ik eerst alles even goed verwerken met zijn tweeën, met de therapie kijken waar dit vandaan komt (mistte hij bijvoorbeeld iets in de relatie en is dat nu dan anders of gebeurt dit volgend jaar weer als alles goed lijkt) en pas als het voor jullie beide goed voelt en er geen sprake meer is van pijn gaan kijken naar trouwen. De kans is ook groot dat de reacties van je familie waar je je nu zorgen om maakt dan ook veranderen, omdat ze zien dat jullie er beide aan gewerkt hebben en het goed gaat. Sla je gelijk twee vliegen in een klap.
Ja natuurlijk geef ik je gelijk! Het zou veel beter zijn, maar ik weet zeker dat ze er niet achter staan. Misschien inderdaad toch beter vertellen, en dan kan ik alsnog gewoon trouwen ...dan weten ze het wel. Mijn familie weet natuurlijk van mijn pijn en verdriet wat ik heb doorgemaakt, dus ik snap ook wel goed dat ze me ergens willen beschermen.. Maar Uiteindelijk moeten ik gelukkig zijn met hem..
En dan staat je familie er niet achter (wat ik ergens wel begrijp nadat ze hebben gezien wat het met je gedaan heeft)..wat veranderd dat voor jou?
Mijn ervaring bij mensen in mijn omgeving: eenmaal een relatiecrisis = vaker een relatiecrisis. Ik heb echt nog nooit 'en ze leefden nog lang en gelukkig' gezien als er eenmaal een grote crisis is geweest. Meestal gaat het binnen een paar jaar opnieuw mis.
Eens met Jessy77. Ik zou eerst maar eens gaan werken aan jullie relatie. Jullie wonen nu nog gescheiden en ik zou eerst weer opnieuw gaan samenwonen en dan zeker nog een jaar minimaal kijken hoe het gaat. Dat jullie nu weer opnieuw elkaar vinden is heel mooi maar dit moet ook zo blijven. Ik zou pas in het huwelijksbootje stappen als mijn relatie heel standvastig is en we hier beiden ook van overtuigd zijn. V.w.b. je familie. Als zij echt zo'n negatief beeld van hem hebben gekregen, zou ik er rekening mee houden dat zij niet blij zullen zijn. Maar jij bent degene die met hem moet leven en samenwonen. Daar hebben zij niks over te zeggen.
Je relatie klinkt op dit moment echt niet stabiel, sorry, en dat zou voor mij voldoende reden zijn om nog niet te gaan trouwen. Waarom opeens die haast? Jullie wonen op dit moment zelfs apart?
Lekker rustig aan blijven doen en de trouwplannen van jullie afzetten. Eerst maar eens zien of de opbloeiende liefde er ook nog is over een paar maanden. Ik krijg nu een beetje het door een roze bril kijken idee.
Ik ben het met jullie eens hoor en weet ook nog niet of ik nu wel trouwen. Maar de gedachte speelt in mijn hoofd. Heb tegen hem natuurlijk ook gezegd dat het geen oplossing is en zo zien we t ook allebei niet. T is meer van... We hebben nooit crisis gehad, 10 jaar happy geleefd en ja we zijn nu in therapie. Als we na die sessies overwinnen dan wil hij graag met me trouwen en dat zou t najaar dus zijn en zijn we dus ook bijna een jaar verder in totaal
Tja ik heb daar eigenlijk niet zoveel van te vinden natuurlijk, want het is jouw relatie. Maar ik zou op deze manier niet willen trouwen. Ik zou echt de crisis/therapie ver achter mij hebben willen gelaten voor ik dat deed.
Tja ik lees heel veel meningen hier maar hetgeen wat je vraagt is volgens mij of je je familie moet inlichten van te voren en niet zozeer of je moet trouwen ja of nee. Wat je doet moet je natuurlijk zelf weten. Wij lezen waarschijnlijk ook maar een fractie van het verhaal, als t goed voelt moet je je hart volgen maar ik zou dus wel je familie inlichten. Of jullie nou wel of geen gedoe willen, het komt er waarschijnlijk toch... Dus het maakt volgens mij niet zoveel uit hoeveel woorden je zal gebruiken, eens zullen ze het toch niet zijn als het zo lees. Maar nogmaals,jij moet gelukkig worden!