Omdat niet iedereen op een definitieve ingreep zit te wachten Het is nogal wat. Ik wilde me ook niet laten steriliseren. Dus dat verwacht ik ook niet van iemand anders. Helaas is er voor mij niet extreem veel keuze in anticonceptie door longembolieen
Misschien eens vragen of er een arts met je mee wilt denken over de risico’s etc? Ik denk dat je pas een besluit kan maken als je alle info hebt. Daarnaast misschien toch met je man kijken of hij zich niet kan laten helpen (voor een man is het niet per se definitief).
Hij gaat dat niet doen en ik verwacht dat ook niet van hem dus dat is een gesloten onderwerp. Informatie vragen is sowieso goed maar ik denk dat ik nu eerst een weekje niks ga doen. Alles op een rijtje zetten iig... opzich gaat het wel. Af en toe krijg ik een kleine panic attack haha
En dat zijn vrouw bij een volgende zwangerschap hoge risico’s loopt is niet nogal wat ? Ik houd maar beter mn mond
Mijn gedachten... de minipil is betrouwbaar maar die moet je wel heel correct nemen, op de zelfde tijden. Dus als je onregelmatig werkt en dat niet lukt, is dat niet de juiste vorm van ac. On topic: kan je huisarts je (met spoed) doorverwijzen naar een gyn, om de risico's te bespreken?
Ook dan kan je zoiets niet van iemand verwachten tenminste ik niet. En ik geloof niet dat je me daarop af hoeft te rekenen.
helemaal eens hiermee!! Je zit helemaal niet te wachten op veroordelende opmerkingen Stel nou dat he, dat ze ineens uit elkaar zouden gaan. Man krijgt een nieuwe liefde en ze willen nog kindjes. Dan kan dat niet meer. Sterilisatie is wel heeeul definitief hoor Buiten dat is de minipil gewoon betrouwbaar, alleen niet 100% net zoals andere anticonceptie dat niet is. Ik heb 1x 1 jaar en 9 maanden de minipil geslikt en 1x 4 jaar. Nooit mis gegaan. Vroeger moest je de minipil op EXACT dezelfde tijd innemen. Bij mijn variant stond in dat als ik hem 'vergat' en em binnen 12 uur innam er niets aan de hand was. Als je meerdere dagen achter elkaar dat doet kan ik me voorstellen dat het niet helemaal goed beschermd, maar dat is met de gewone pil net zo. Ik heb een tijd geleden een docu gezien op tv over bevallen in 1986 dacht ik dat het was en nu. Er werd onder andere een stel gefilmd die allebei ABSOLUUT geen kinderen wilden. BEIDE dus man EN vrouw waren gesteriliseerd en jawel ze hebben een kindje gekregen. Dus zelfs dat is geen 100% zekerheid. Na dat gezegd te hebben. Hoe gaat het nu met je? Ben je al een heel iniminie beetje van de schrik bekomen? Ik denk inderdaad dat het goed is om zo snel mogelijk met de gynaecoloog te praten over de risico's op herhaling. En als je alle info hebt dan samen met je man een beslissing neemt? Over je man gesproken, weet hij het inmiddels al?
Ik zou een consult vragen bij een gynaecoloog om de voors -en tegens te bespreken. Met 7 à 8 weken kan er al een goede echo gemaakt worden. Dan heb je ook die info.
Bedankt voor je berichtje Zo denk ik er dus ook over. Mijn eerste kindje is stil geboren en ik laat me nooit de kans ontnemen om ooit nog kinderen te kunnen krijgen en dat zal ik van m'n partner dus ook nooit verwachten. Je weet nooit wat het leven nog brengt. De arts wilde mij bij de laatste ook direct steriliseren maar dat wilde ik absoluut niet. Nou ik heb enorme moodswings over wat ik wil (en wat kan) Er zijn zoveel voors en tegens... Maar er zijn 2 factoren echt belangrijk natuurlijk. 1 wat zegt m'n man. Ik durf t niet te vertellen, ik weet dat het moet maar ik weet gewoon niet hoe ik voel me zo'n verrader. 2 wat zegt de arts, als die zegt dit wordt je dood dan is het sowieso klaar. Verder heb ik al 4x een ml voor 7 weken gehad dus ik durf mezelf voor die termijn sowieso niet echt zwanger te noemen. Moeilijk moeilijk...
Wat een mooie gedachte en heel begrijpelijk na wat jullie hebben meegemaakt. Ik denk ik er net zo over. Vanuit die gedachte zou ik ook denken. Als je zonder, of met beperkte, gezondheidsrisico voor jezelf de kans hebt op nog een kindje, dan moet je er voor gaan. Dus laat je goed informeren en begeleiden. Ik hoop dat jouw man er ook zo zal in staan. Al zal de schrik om jou te verliezen in eerste instantie misschien bovendrijven. Respecteer dat en weeg de risico's samen af.
Waarom voel je je een verrader? Tenzij je gaatjes in een condoom oid hebt geprikt is hij toch net zo ‘schuldig’ aan deze situatie? Ik hoop dat je het hem snel vertelt, zodat je deze last niet alleen hoeft te dragen. En vanuit daar verder kijken wat de opties zijn. Als ik zo je berichtjes lees dan hoop ik dat je veilig en wel deze baby op de wereld mag zetten en samen met je man kan uitkijken naar dit wonder.
Omdat mijn man echt geen kinderen meer wil. En omdat ik weet dat het me wel is afgeraden. Maar eerlijk, en ik snap dat het naïef is, ik dacht überhaupt niet dat ik ooit nog zwanger zou kunnen worden door alle schade die ik heb opgelopen... Toch een ik steeds meer aan het idee en ligt het steeds meer op het puntje van m'n tong om het te vertellen.. bedoel, wat voor relatie heb je als je dit niet kunt bespreken..?
soms moet je eerst even iets voor jezelf op een rijtje hebben voor je er over kunt praten. dat is echt heel normaal hoor. en een verrader ben je al zeer zeker niet! Als jij er schuldig aan bent is hij dat evenveel. Dus eigenlijk allebei niet. Je hebt het niet met opzet gedaan dus je kunt niet over schuld praten. Het overkomt jullie allebei Dit is niet helemaal hetzelfde natuurlijk, maar mijn man wou ook heel lang nog niet aan een derde beginnen, maar we deden heel vaak voor het zingen de kerk uit. En als ik daar wel zwanger van was geworden dan was het zeker welkom. Dus misschien is het voor je man ook wel zo, dat nu de situatie zich zo presenteert dat hij er anders in staat dan bij een bewuste keuze?
Lief dat je het vraagt. Ik begin soms aan het idee te wennen maar ook heel vaak denk ik dat het niet echt gebeurd is... Het is ook zo anders, bij m'n andere zwangerschappen bleef ik testen en voelde ik vanalles en was ik non stop bang maar nu had ik 2 testen en that's it. Merk ook niks behalve zo moe en duizeligheid. Misschien ben ik niet zwanger. M'n man nog steeds niet verteld. Ben zo bang voor zijn reactie en de reactie van de rest van de wereld met een mening...dat maakt me verdrietig. Ik heb wel een afspraak met de specialist komende week om te bespreken of het überhaupt mogelijk is, of dat ze zeggen niet doen dit wordt je dood...dan is het duidelijk. Maar ik voel me dus wel eenzaam in mijn "geheim" en loop een beetje met m'n ziel onder m'n arm. Daarbij heb ik zo veel (vroege) mk gehad dat ik daar ook serieuze rekening mee hou...
Ik vind het wel wat gek, je hoeft dit 'geheim' niet alleen te dragen. Daar hoort je man toch ook bij! Je loopt nu met je ziel onder je armen, en er tegenaan te hikken om het te vertellen, het wordt er niet anders om. Het zit er nu eenmaal... Er met hem over praten denk ik dat je veel verder komt. En stiekem denk ik dat het je wel oplucht.. Uiteraard een vervelende situatie waar je inzit. Ondanks dat je man geen kinderen wilt, denk ik niet dat hij wil dat je dit allemaal alleen nu doorstaat... Succes!
Precies wat @1991Mamavanvier zegt, zeg het je man alsjeblieft en draag het samen! En wat de rest vd wereld vind echt zou daar schijt aan hebben, je hebt dit toch niet bewust gedaan. Succes!
Ik denk dat je het toch uiteindelijk moet vertellen welke keuze er straks ook gemaakt word. Ik denk dat je het beter nu kunt doen. Je hoeft dit niet alleen te doen.
Ik zou het vanavond nog vertellen, je bent notabene een koppel en 't is ook zijn kind, ook al wil hij het niet, je gaat toch nooit de keuze buiten hem om maken.. Dat hij nog niks merkt aan je joh... Kan amper n zorgje om wat dan ook langer dan n half uur verzwegen of onbesproken houden, maar dat is voor jou nu niet relevant!