Dan had hij ook zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Nee, je kan niet iemand vragen om zich te steriliseren. Je mag van een volwassen vent wel verwachten dat hij zich gedraagt als een volwassene. Van seks kun je zwanger raken. Of hij had condooms kunnen pakken. Mijn man wil ook geen sterilisatie. Ook hij wil echt geen kinderen meer (met niemand). Heb hem duidelijk gezegd, dat mocht het gebeuren, ik het niet weg laat halen. Dan had je maar de ballen moeten hebben om de leidingen door te laten knippen. Laat je niks door je man aanpraten. Bij elke vorm van anticonceptie bestaat nu eenmaal een kans(je) dat het toch raak is. Zou het er gewoon maar in gooien: Schat, ik moet iets vertellen. Ik heb me keurig aan de regels gehouden. Ik ben er heel erg van geschrokken: Ondanks dat ik de pil netjes heb geslikt lijkt het erop dat ik toch zwanger ben geworden. Ik hoop dat we hier samen kunnen uitkomen en als volwassenen een gesprek hierover kunnen hebben.
Echt, vertel het hem. Alsjeblieft. Trek die pleister er in 1 keer af. Ik kan me ook niet voorstellen dat in een relatie je dit niet met elkaar kan delen. Voor hetzelfde geld reageert hij enorm positief en zit je je voor niks al dagen heel alleen te voelen .
Meid een paar dagen terug zat ik ook net als jou van schrik dat er een 5de kindje erbij gaat komen. Ook ik heb het een paar daagjes voor mezelf gehouden omdat ook mijn man 4 wel prima vindt. Uiteindelijk natuurlijk verteld en hij reageerde er positief op. Tuurlijk schrok hij, maar kindje weghalen is voor ons geen optie. Na deze zwangerschap kijken wat dan wel werkt voor ons. Wat ik hiermee wilt zeggen. Deel het met je man het zal je opluchten! Samen er over praten, samen praten wat welke gevolgen het kan hebben, of juist niet. En wat anderen er van moeten denken lekker boeiend!! Moeten zij zorgen voor 5 kindjes? Mensen moeten eens ophouden om altijd maar commentaar op elkaar te hebben. Meid jij kan dit!! Succes met het vertellen aan je man❤️
Je hebt helemaal gelijk! En gefeliciteerd natuurlijk. De complicerende factor is eigenlijk dat de vorige zwangerschap bijna mn dood geworden is. En ik had gewoon veel voorzichtiger moeten zijn. De arts zei nog, je moet nooit meer zwanger worden en wilde me direct steriliseren. Maar dat wilde ik niet! En iedereen zei zodra ik weer op de been was (en ik was echt verrassend snel hersteld) Jij moet NOOIT meer kinderen krijgen. Dit was je laatste toch? Voor jou is een kind geen optie meer. En nog steeds krijg ik die opmerking bijna dagelijks naar m'n hoofd. Dus ja. Mensen zullen me zo ongeveer suïcidaal vinden als ik nog een kindje krijg. Eerst maar afwachten wat de specialist zegt...En een goed moment afwachten om het m'n man te vertellen..
Ik heb het gelezen. Ondanks dat ik de keuze begrijp vanuit je verdriet vind ik hem onverantwoord naar jezelf en je kinderen. Een zwangerschap kan je dood worden.. hoezo is het (evt.) krijgen van een kind belangrijker dan je leven? Belangrijker dan de moeder van je kinderen, belangrijker dan de vrouw van je man? je moet je hoofd uit het zand halen en het je man vertellen, en je moet een afspraak maken bij de gynaecoloog om de risico’s te bespreken. sorry, ik weet dat ik heel hard ben maar ik wil je echt een (goed bedoelde) schop geven want de situatie is zeer serieus. heel veel sterkte, en echt.. vertel het je man nu direct. Trek die pleister eraf. You can do it!
Zoals je misschien hebt gelezen heb ik dat al gedaan..Daar zal m'n uiteindelijke keuze vanaf hangen. En van wat we samen beslissen
Kennelijk brengt het leven je nu deze nieuwe zwangerschap ik snap je bezwaar waar het gaat om je eigen gezondheid heel goed. Wisten ze van te voren dat je placenta was ingegroeid? Zo niet, dan was het natuurlijk een ontzettende verrassing en schrik na de geboorte van de baby. Ze kunnen dit van te voren echter ook al onderzoeken, en dan beter voorbereid zijn bij de bevalling. Ik heb nu een verhoogde kans daarop, maar vooralsnog ziet het er goed uit. Wel ligt er al een heel plan in het ziekenhuis klaar voor als de placenta niet snel komt. Dat zou natuurlijk in jouw (jullie!) geval ook moeten gebeuren. Het dilemma ten aanzien van (je angst voor) de reactie van je man begrijp ik niet zo. Hij heeft er toch recht op om dit te weten, het is ook zijn kind (en ook mede zijn “schuld” voor zover je daarvan kunt spreken). Daarbij...waar zou hij bozer van worden: het feit dat je vertelt dat je zwanger bent, of wanneer je achteraf vertelt dat je zwanger was en dat je alle beslissingen in je eentje hebt genomen? Wat je ook besluit, veel succes en sterkte! edit: begrijp ik nu uit je post hierboven dat je het aan je man hebt verteld? Hoe reageerde hij?
Heel verhaal getypt is het weg. Vorige keer was placenta ingegroeid en doorgegroeid. Bij 30 weken ontdekt. Plan gemaakt en bij 34 weken baby gehaald. Ik was onder narcose. Operatie heeft zo'n 8 uur geduurd. Veel bloedverlies. Daarna 3 dagen IC. En longembolieen. Ik ben heel goed en snel hersteld en heb baarmoeder en blaas kunnen houden. Het hoeft niet perse weer zo te gaan natuurlijk bij deze zwangerschap maar het is een risico dat je beter niet kan opzoeken , dat snap ik ook wel... Nee m'n man nog niet verteld maar wel afspraak bij de specialist gemaakt om de risico's te bespreken... Vanavond ga ik m'n man vertellen. Moet wel...
Maar je zegt toch net dat je een goed moment afwacht om het je man te vertellen? Dus hij is nog niet op de hoogte? Edit: lees net dat je het vanavond gaat vertellen. Goede beslissing!
Sterkte vanavond met het vertellen aan je man! Echt heel goed dat je het vertelt want dit moet je niet alleen dragen. Erover kunnen praten met je man is heel belangrijk want het is natuurlijk wel jullie kindje en een hoop andere beslissingen die jullie moeten gaan maken succes je kunt dit! ♥️