Is het niet bespreekbaar met je stiefdochter, je zegt dat er niets aan de hand is als jij met haar alleen bent. Zou het op zo'n moment mogelijk zijn om haar gedrag, dat ze laat zien als haar vader er bij is, te bespreken. Niet op een strenge of boze manier maar rustig en vriendelijk. Je geeft bijvoorbeeld aan dat je het gezellig vind als jullie samen zijn, en dat het je opvalt dat ze zich anders gedraagt als haar vader er is, of ze weet hoe dat komt. Misschien heeft ze er wel een hele simpele verklaring voor.... Ik heb geen stiefkinderen maar werk wel met kinderen, ik ben er een voorstander van met ze in gesprek te gaan over alles wat ze bezig kan houden. Maar ze zich ook bewust te maken van hun gedrag, misschien is haar gedrag er zo in geslopen dat ze zich er niet eens meer bewust van is. En uitleggen dat jullie alle 4 verantwoordelijk zijn voor de sfeer in huis, iedereen draagt zijn steentje bij (niet zeggen dat het 12 dagen prima gaat en als zij er is niet). Zou het kunnen dat ze er moeite mee heeft dat jou zoontje elke dag bij haar vader is en zij niet, dat ze zich zo gedraagt uit jaloezie zonder dat ze dat voor zichzelf weet of onder woorden kan brengen...... Ik hoop dat jullie er uit komen en wellicht toch nog een gezellige vakantie hebben samen.... Oh, en je vriend moet een schop onder zijn kont krijgen, als hij denkt dat zijn dochter alleen wil blijven komen als ze stierlijk verwend wordt heeft hij het mis ben ik bang...... Kinderen hebben behoefte aan regels en grenzen, wellicht is ze daar naar op zoek en laat dat zien door dit gedrag. "als ik me maar zo blijf gedragen zal hij toch wel een keer grenzen gaan aangeven"?
Ik ben stiefmama van een szoon van inmiddels 13. Heb de eerste jaren (dit wordt de 7de) ook opgezien tegen de vakanties. Ook omdat zijn vader idd zo graag wilde dat hij het maar naar zijn zin had dat alles aan de kant ging. Ik heb geprobeerd erover te praten, maar dat leek nooit lang te helpen. Toen ben ik het anders aan gaan pakken. Ik ben met szoon gaan praten. Heb hem eerlijk verteld dat ik het soms moeilijk vond om ineens een kindje te hebben en dat ik sommige dingen niet zo leuk vond. Maar dat ik hem persoonlijk wel heel graag mocht. Gewoon op een vrij volwassen manier eigenlijk. Denk dat hij toen 9 was? Hij begreep het volkomen en alles is veranderd! Hij zei, zeg het maar gewoon tegen me, want papa is soms een beetje te makkelijk.... Nu heb ik wel echt een schat van een szoon, die heel begripvol is. Maar ik denk dat ts ook beter kan proberen papa over te slaan en met sdochter gaan praten. Gewoon eerlijk zijn. Dat hebben ze volgens mij heel goed door als je oprecht bent. Nog even voor de niet-stiefmama die hier reageerde, weet haar naam even niet meer, Je moet niet zo oordelen. Je hebt duidelijk geen idee wat het inhoudt en hoe moeilijk het is, juist omdat die onvoorwaardelijke liefde er niet vanzelf is. Ook van de kinderen niet. Het is echt ontzettend moeilijk om een weg met elkaar te vinden. En als volwassene ben jij dan degene die het maar moet sturen en dat valt niet mee. Jouw uitspraken vind ik ondoordacht en kwetsend. Je wil graag meepraten over iets waar je duidelijk NIETS vanaf weet. Ik vind het niet netjes naar ts en alle andere stiefmama's die proberen er wat van te maken. Dat wilde ik ff kwijt!
Ik ben niet van mening dat je als stiefmoeder de keuze maakt om stiefmoeder te worden. Net zo min dat je als kind kiest om een stiefmoeder te krijgen. (Of stiefvader) Ik denk dat in veruit de meeste gevallen het stukje stiefouder een hele zware taak en rol is. Alhoewel ik persoonlijk een hekel heb aan de benaming stiefouder (noem het liever bonusouder, klinkt positiever! ) Ik denk dat er voor een kind een heel groot verschil zit of het een bonus/extra ouder is. Of meer de ouder die er eigenlijk nooit is geweest, geen aandacht voor het kind had, of niet normaal met het kind omging (liefde en aandacht geven). Ik ben geen bonusouder maar moeder en mijn vriend is bonuspapa van mijn zoon, dus ik kijk er misschien van een hele andere kant naar, maar ook mij vallen zaken op. Mijn zoon heeft geen (goede) band met zijn vader (beter gezegd alleen een bloedband), met mijn vriend heeft hij juist een hele sterke band, wij maar ook de instanties, school etc hebben duidelijk gemerkt dat mijn zoon toch echt wel op zoek was naar een papa zoals de andere kinderen in de klas hadden (gescheiden of bij elkaar) en die nu gevonden heeft in mijn vriend. Dat mijn ex steken heeft laten vallen in zijn rol als papa was voor mij al wel duidelijk, dat mijn zoon die liefde nodig had ook, dat hij zo'n sterke band met mijn vriend zou krijgen had ik bijna niet durven hopen. (Vriend heeft geen kinderen, heb dus ook veel lof voor hem hoe hij hiermee omgaat, hij heeft er in het begin ook echt wel moeite mee gehad en ik eerlijk gezegd ook, we hebben zl laten leiden hierin) als ouder lijkt het allemaal vanzelf te gaan, je groeit als het ware met je kind mee. Als bonusouder wordt je als het ware in het diepe gegooid en moet je hopen dat je boven kan blijven. Ik denk dat het als bonusouder veel moeilijker is om een band te krijgen met je bonuskinderen als ze met beide ouders een redelijk tot goede band hebben! Voor kinderen is het (zeker voor hun toekomst) heel belangrijk om hun ouders gelukkig te zien, ook al is dat met een nieuwe partner en wordt er voor hun gevoel ingebroken in hun gezin omdat ze liever pa en ma weer bij elkaar zien, maar dan gelukkig. @ts is het een idee (misschien raar) om aan je bonusdochter te vragen welke rol ze jouw zou willen zien en dit met haar vader te bespreken, misschien dat het wat rust oplevert en misschien dat daardoor je man uit dat oogpunt het samen met jouw gaat doen waardoor het beter verloopt? En jullie ook wanneer je bonusdochter er is een hecht gezin kunnen zijn?
Wat denk ik ook een belangrijke rol speelt is de leeftijd van een kind wanneer je als stiefouder in zijn leven komt. Baby's en heel jonge kinderen zijn van nature schattig, ze zijn compleet afhankelijk en dat zorgt hoe dan ook voor een band. Daarnaast heb je nog niet heel veel van het leven van een kind gemist wanneer je in zijn leven komt als het nog heel jong is, je hebt dus meer invloed in hoe een kind vormt dan wanneer het al ouder is. mijn stiefzoons waren 5 en 13 toen ik in hun leven kwam. Ik heb dus heel veel van ze gemist en dat maakt het moeilijk om ze goed te begrijpen, ze zijn zo compleet anders opgevoed en ik kan er soms met mijn hoofd echt niet bij waarom ze op een bepaalde manier reageren. Nu is de oudste zwaar verstandelijk beperkt (kan wel goed praten enz maar heeft het begrip van een kind van 0-3 jaar) dus dat is sowiezo veel moeilijker, ook voor zijn eigen ouders. Gelukkig heb ik wel met allebei de jongens een hele goede band, ze zijn gek op mij en ik weet heel zeker dat ze mij niet zouden willen missen, maar voor mij is het vaak hard werken om mijn ergenissen te onderdrukken en hen niet te laten merken dat ik hun acties niet begrijp. Ik neem het ze absoluut niet kwalijk dat ze gedrag vertonen (zeuren, lak hebben aan grenzen, huilen om hun zin door te drammen enz) omdat ze niet beter weten. Van de 14 dagen zijn ze er 12 bij hun moeder waar dit gedrag beloont word, dus ik verwacht niet dat ze ermee ophouden. Neemt niet weg dat ik me er heel erg aan kan ergeren en dat ik er niet in meega. Ik laat ze dus (althans dat probeer ik) niet merken dat ik me erger, maar hou me wel vast aan de regels die hier gelden. Dat betekend heel veel herhalen herhalen herhalen en continue corrigeren. Bij mijn eigen dochter zeg ik 1x nee als ze hetzelfde gedrag vertoont en dan is hetmeteen klaar, die is opgevoed volgens mijn normen en waarden en weet dat ze het tegenovergestelde bereikt door dan door te gaan. Dat is denk ik het moeilijke bij stiefkinderen, het wederzijdse onbegrip naar elkaar toe, elkaar willen begrijpen maar het gewoon niet kunnen. Ook al wil je het nog zo graag, je kunt de eerste jaren niet uitwissen en je eigen opvoeding erin programmeren. Het enige wat je kunt doen is dicht bij jezelf blijven, veel praten met je partner waarbij je best mag zeggen dat je het gedrag van zijn kind niet leuk vind (maar het kind zelf wel) en proberen er wat van te maken. Verder zet ik me er af en toe toe om iets alleen met mijn stiefzoon te doen, diep van binnen besteed ik mijn vrije 1 op 1 tijd het liefst met mijn dochter maar ik weet dat juist iets alleen doen met stiefzoon, zonder mijn dochter of partner erbij, heel goed is voor de band.