Gevoelens voor een ander, hoe nu verder?

Sinds de kerst ben ik alleen en is mijn man ergens anders. Op deze avond kwam ik er dus achter dat mijn beste vriendin eerder aan hem de liefde heeft verklaard en hij daarom in de war raakte en dus ook gevoelens voor haar leek te hebben. Ik kwam er achter omdat hij al een tijdje niet te genieten was. Ik dacht eerder dat het te maken heeft met de therapie die hij momenteel heeft, maar dit had ik niet verwacht. Die vriendin heeft ook een relatie, geen kinderen, maar wil ze wel graag. Ik dacht eerst echt van; tjemig, dacht je nou echt dat als je mijn vent kreeg, mijn dochter daar gratis bij zou krijgen?

Er is niets gebeurd tussen hun trouwens. en diezelfde avond had hij toch wel een beetje spijt van alles. Te laat dacht ik ergens, je had het me moeten vertellen. En anders zij verdorie wel. Ze belde me zelfs op van "goh, moet ik naar je toe komen??". Nou, nee dank je.

Op tweede kerstdag hebben mijn man en ik gepraat. We konden niet anders dan elkaar tegenkomen op die dag, omdat er een familiefeest was waar we een hoop voor geregeld hadden. Hoe dan ook; die dag, het gesprek, besloten we toch samen door te gaan en hij had die avond ervoor al het contact verbroken. Zij had ook de deur dicht gegooid overigens en dat heeft hem wel de ogen open gedaan. Maar nog steeds had ik zoiets van; ja leuk, haar deur dicht, ik op de reservebank? Hoe dan ook; het zou niet makkelijk worden. Hij zou na oud en nieuw thuis gaan komen, ik had geen zin in feest. Hij kwam ook thuis en vertelde die avond dat zij een what's app verzonden had met nieuwjaarswensen. Ik reageerde als; oh, zeker niet op gereageerd of aangegeven "geen contact"? Maar nee, dat had ie niet. Toen was ik dus wederom wel boos. We hadden op woensdag iets afgesproken....

Nu komt het dus; ik ging een mail naar die "vrienden" sturen (ok, hij van haar is net zo goed slachtoffer). Een nette mail hooor, met de vraag wat er niet duidelijk is aan geen contact. En toen belde hij dus op met de mededeling; prima, maar jouw man zocht vrijdag tot drie keer toe contact met haar!! En toen plofte ik. Want dat had hij me dus mooi even (wederom maar) niet verteld. Laaiend was ik. En zijn uitleg? nou die was zo lang , dat had je met 20 sms-jes niet gered, maar kwam er dus op neer dat hij zich rot voelde naar onze vriend toe en nog eens om de tafel wilde, zodat we verder konden. En ik kreeg het verwijt dat ik hem geen tijd had gegeven om het te vertellen. Vier dagen!!! heeft hij daarvoor gehad.

Hij mocht weer vertrekken en mijn vertrouwen is weg. Ik geloof absoluut dat hij het goed bedoelde, maar hij had dan hem moeten bellen en met mij zowieso bespreken. Hij zit enorm in de knoop met zijn jeugd en heeft therapie en ik wist dat het ergens voor hem teveel ging worden. Maar dit is voor mij ook grens overschreidend. Nu zijn we dus weer uit elkaar en hij doet echt wel zijn best op afstand om te laten weten hoe en wat. Maar ik ben zo ongekend moe. En het zo zat allemaal. Al die ruzies en toestanden, want dit is niet een klein dingetje, we gaan al een tijd door stormen heen in ons prive leven. En ik ben gewoon dus moe. Moe om te strijden. Ik wil rust. Stabiliteit en iemand waarop ik kan bouwen. Hij was er wel hoor, maar niet met zijn hart zeg maar. Automatische piloot.

En nu weet ik dus echt niet hoe verder en hoop ik eigenlijk hier het een en ander te kunnen delen en wellicht ervaringen / tips te krijgen. Let op; er is dus geen sprake van vreemdgaan, maar wel telkens van a-zeggen en b-doen.

 

Ik ben er compleet niet uit. We zitten echt in een rot situatie; we zitten middenin de verkoop van ons huis wat niet lekker loopt, ik ben eind december mijn baan kwijt geraakt (dat wist ik al per half.. nou ja.. al...) kortom; we zitten in een hectiek waar je naar van wordt. Ik merk ook nu, na de laatste keer dat ik hem wegstuurde, dat ik moe ben. Ik ben het zo zat allemaal. Telkens maar die glimlach tevoorschijn halen. En nu ben ik dus ook nog eens grieperig/verkouden sinds donderdag, moet ik twee keer solliciteren (dat is fantastisch natuurlijk), heb ik nog allerlei afspraken maar bovenal ook de zorg voor de kleine meid. Die heeft het besef wel, maar ergens is ze er wel kalm onder. Ik voel me gewoon alleen. Niet eenzaam, want ik heb vriendinnen die me bellen, met me praten en alles. Maar alleen. In dit hele proces. Vooral ook omdat mijn man er psychisch niet helemaal bij is. Hij zit in een eigen proces.

Ik heb zojuist wel een mail gestuurd naar die "vriendin", ik had van haar inmiddels wel iets verwacht aan bericht en dat komt maar niet.

Maar of ik verder wil; dat frustreert me dus, ik krijg de tijd en kans niet om daarover na te denken. Hoe doe je zoiets?

 

Bedankt voor jullie reacties. Ik vind dit zo moeilijk. Het is ook net of ik niet bij mijn gevoel kan komen. Hij heeft onderdak, dus hij staat niet op straat en ook hij heeft nu rust. Voor ons allebei wel goed natuurlijk. Maar wat ik zo moeilijk vind, is dat ik niet bij dat gevoel kan komen. Hij heeft donderdag een afspraak bij de psycholoog en die keer er op gaan we naar een relatietherapeut. Dat kon op zo'n korte termijn niet geregeld worden.

Ik had dit nooit verwacht...

 

Ik probeer het ook. Ik vind het ook zo moeilijk omdat het gewoon ook hele goede vrienden waren en dat is ineens zo anders ook. Dingen draaien nu volledig om en mijn man ziet ook wel in dat dit een soort van verstandsverbijstering is geweest. We zien ook in dat we moeten gaan kijken naar het waarom. Waarom is dit gebeurd? Er is tussen ons ook veel gebeurd. Althans; in ons leven. Hij zit met zijn dingen, waarvoor hij dus sinds de zomer naar een psycholoog gaat, ik zit met mijn eigen dingen, je hebt samen een kindje, alles draait maar door. Tijd voor elkaar is er amper en in haar vond hij dus wel gehoor in zijn gesprekken. Logisch; zij had alle tijd, kreeg tekort aandacht van haar eigen vent, hebben verder geen kind en dus.. ja, uitslapen wanneer je wil, een veel vrijer leven. Ik zie de trigger wel. Maar goed, punt is wel dat ik nu degene ben die zegt; weet je wat, ga jij even lekker nadenken enzo .. kom tot rust. Maar ergens blijf ik toch zoiets voelen als; en ik dan?? Wanneer mag ik even rusten?
Terwijl ik dit zelf een beter idee vond. Hem hier om me heen hebben gaat nu gewoon niet werken. Te dichtbij en ik word dan toch boos en alles. En ik wil dat ook niet voor onze dochter.

Tijd inderdaad. Meer dan dat kan ik ook niet aanbieden geloof ik. Mijn hele gevoel ligt overhoop en sja, het enige moment dat ik tijd heb om rustig te denken is dus 's avonds en 's nachts. Maar slapen zou ook wel eens lekker zijn