Hai meiden, Ik ben nu bijna 15 weken zwanger van ons 1e kindje. Ik wéét dat ik zwanger ben en ik heb tijdens de echo's met tranen van ontroering én de lol liggen kijken naar ons spartelende minimensje . Prachtig. Toch kan ik niet écht bij mijn gevoel komen heb ik het idee...ik kan me nog niet voorstellen dat wat ik op de echo zie in míjn buik zit. En heel af en toe, als het stil is en donker, vind ik het zelfs een klein beetje engig...zo'n mensje in mijn buik. Gelukkig gaat dat laatste gevoel met een minuut of 5 weer weg, maar ik wil zo graag volop genieten en beseffen dat daar wat groeit...ons kindje. Herkend iemand dit en heeft iemand tips (voor goede boeken ofzo?) Vast bedankt!!
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog niet helemaal besef dat ons kindje in mijn buik zit. Al praat ik er zowat 24 uur per dag tegen en heb ik een baby die vanaf 16 weken tot nu toe niets anders doet dan schoppen en bewegen de hele dag. Het is namelijk ook hele onwerkelijke en vreemde gewaarwoording. Ik zit nu zelfs met een stukje onzekerheid zo op het eind, het zal straks allemaal anders zijn. Ik denk dat het beste wat je kan doen is het over je heen laten komen. Naarmate de zwangerschap vordert zal het misschien wat meer werkelijkheid krijgen voor je. Succes!
ik herken je gevoel heel erg. HEt is een proces waar je langzaam ingroeit en zelfs dan denk ik dat je het pas voor de volle 100% kunt beseffen als je kindje er eenmaal is.
ik vind het ook nog steeds onwerkelijk, maar nu ik mijn kindje de hele dag voel heb ik er wel veel meer een beeld bij...
ik heb precies het zelfde!!nu moet ik wel zeggen sinds dat ik de kleine uk voel wordt het allemaal wel iets beter!!maar dat gevoel van 'eng'heb ik nu ook nog hoor....het idee dat er iets in je buik zit....maar 9 van de 10 keer geniet ik volop!!!succes dus
Ik heb dat onwerkelijke ook heel erg, met name omdat ik echt gewoon geen kwaaltjes heb buiten af en toe banden pijn en vermoeidheid. Ik zie mijn baby op de echo ook echt trappen en ik vind het zo raar dat ik dat dan niet merk! Ik denk dat het besef ook pas echt komt als je het kindje gaat voelen? Ik snap in ieder geval dat je dat jammer vind maar hopelijk word het gauw wat echter.
Ik ben nu zwanger van de tweede en had gedacht dat het wel iets werkelijker zou zijn, maar vind het nog steeds onwerkelijk hoor.
deze zwangerschap kwam tesnel voor ons idee haha en begin pas zo net tebeseffen dat er echt een kind aan komt. tuurlijk geniet ik ook van de echos en het getrappel in me buik maar het besef dat het kindje er ook gaat komen en nu wel erg snel schrikt me toch ook wel is af. het gaat me allemaal veel te snel maar begin nu wel meer te genieten van alles. sinds ik het kindje goed voel en me buik zelfs aan de buitenlant zie bewegen merk ik wel dat ik het toch wel leuk ga vinden allemaal en het is gewoon ons kindje. bij me dochter had ik vanaf de 1e dag dat ik wist dat ik zwanger was de band al met het kind en genoot elke dag dat ze in me buik zat en nu ze der uit is. het besef was toen meteen aanwezig dat we ouders gingen worden. nu duurt het allemaal wat langer maar denk dat als ik eenmaal me zoon op me buik heb de moeder/kind band wel aanwezig is. het is niet zo dat ik uitkijk naar de dag en voor mijn gevoel gaat het echt te snel. ik weet, zie en voel dat er eenkindje in me groeit en kan daar ook erg van genieten maar net als jij het besef dat ons manneker over nu 2 maanden hier in de wieg ligt dat heb ik nu nog niet maar toch zal die dag gan komen haha
Hier ook zwanger en nu de kwaaltjes weg zijn heb ik echt zo iets van hmmm...... ben blij als ik straks lekker weer een dikke buik heb en de kleine voel bewegen dan is het veel echter allemaal
Een paar maanden NA de GEBOORTE moest ik er nog aan wennen hoor. Heel onwerkelijk. Als ik de trap op liep en langs zijn kamer liep, dat ik dacht: "Daar ligt ONS kindje...". Het is echt".
Dit heb ik ook, ik voel me helemaal niet zwanger heb nauwelijks kwaaltjes en soms 'vergeet' ik het zelfs (als ik met mijn buik ergens tegenaan duw per ongeluk als ik druk bezig ben ofzo) en ik kan me ook nog helemaal niet voorstellen dat er straks echt een kindje geboren gaat worden, ik vind het zo onwerkelijk. Ik wil zo graag vollop genieten maar ik ben alleen maar sjacherijnig omdat ik me niet zwanger voel en daardoor weer ga twijfelen of het allemaal wel goed gaat, echt zooooo stom!!! Morgen naar de arts, en dan hoop ik dat hij even naar het hartje wil luisteren, dan ben ik weer een paar dagen blij en gerustgesteld.
Nu ik 20 weken zwanger ben en het kindje heel vaak en heel duidelijk voel begint het voor mij pas echt te leven. Iedere keer dat ik mijn meissie voel schoppen ben ik helemaal verliefd. Heb nu ook pas dat ik echt geniet. Eindelijk een duidelijk buikje, ik voel me veel beter (hoewel ik geen vervelende zwangerschapskwaaltjes heb gehad) en heb er gewoon zin in! Het komt echt vanzelf.
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Bij ons was het nogal een verrassing waardoor we allebei voor mijn gevoel een beetje achter liggen met het realiseren wat er staat te gebeuren. Het wordt langzaam iets beter, maar vind het behoorlijk eng dat we straks de verantwoordelijkheid voor een minimensje hebben. Daar kan ik me ook echt nog niks bij voorstellen. Ik durf ook geen spullen te kopen omdat ik op de een of andere manier nog steeds het gevoel heb dat ik me vergis. Dat het straks niet waar blijkt te zijn ofzo... terwijl het toch duidelijk wel zo is... Gisteravond zat ik ook op de bank en dacht ineens - dan zijn we nooit meer met z'n tweetjes terwijl we dat zo fijn vinden, maar aan de andere kant kan ik ook echt niet wachten tot die kleine hummel er is. Want ik wil het allemaal wel heel graag...
ik ben blij te lezen dat er meer meiden zijn die hetzelfde hebben, ik hoor in mijn omgeving namelijk héél veel dat ik er voor de volle 100% van moet genieten omdat zij dat ook gedaan hebben. De zwangerschap was voor veel mensen uit mijn omgeving de mooiste tijd die er was en ze zouden altijd wel zwanger willen zijn. Maar ja, daarvoor moet je het wel "beseffen" Misschien als ik straks inderdaad het kindje voel...dat het dan wat anders wordt. En ik heb vandaag gebeld met een haptonoom. Mijn schoonzus had daar hele goede ervaringen mee, echt contact maken met je kindje. Ik denk dat mijn vriend en ik dat gaan doen.
Zwangerschapshaptonomie lijkt mij ook de enige cursus die de moeite waard is, maar jammer genoeg zit er geen cursus daarvan dicht bij mij in de buurt
Hier hetzelfde! Ik heb nergens last van, dus kan me gewoon niet voorstellen dat er weer zo'n kleintje in mijn buik zit.