En wat doe je dan? Ik ben erg bezig om mijn levensstijl te veranderen. Ga regelmatig over mn grenzen en krijg dan vage klachten als spierpijn, paniek, angsten, zenuwachtig gevoel, ontzettend moe en duf. Ben benieuwd wat jullie helpt jezelf stabiel te houden, en hoe ik die terugvallen kan voorkomen. Werk nog maar 2 ochtenden. Neem pauzes op een dag en toch blijft t af en toe.
Hier eigenlijk hetzelfde. Ik wordt prikkelbaar en kan weinig hebben. Snel moe, zere nek en rug. Wat helpt is een stapje terug doen, dus even meer tijd voor mezelf in plannen waarin ik niks moet. En sporten... Dat maakt je hoofd leeg.
Alle dingen die moeten gebeuren op een rijtje zetten van meest naar minst belangrijk. En de dingen die later kunnen, door iemand anders gedaan kunnen of afgezegd kunnen worden laten voor wat het is/overdragen. Daarnaast daadwerkelijk momenten inplannen dat ik echt even tijd heb voor mezelf, bewust ontspanningsmomenten opzoeken. Ook probeer ik dan wat leuke/sociale dingen te plannen. Want daar haal ik weer energie uit. En, het belangrijkste: NEE kunnen/durven zeggen!
Hoe lang duurt het dan gemiddeld bij jouw voor je er weer uit bent? Het is hier nu alweer een week of 2 en merk dat ik ongeduldig word, wat natuurlijk averechts werkt
Als ik over mijn grens heen ga lig ik minimaal een week plat op bed en kan ik niet meer bewegen en als ik pech heb moet ik aan een morfine infuus. Gelukkig heb ik tijdens een jaar lang revalideren heel goed geleerd wat mijn grens is. En omdat ik weet hoe erg ik mezelf en mijn gezin ermee heb moet er wel iets heel speciaals zijn/gebeuren wil ik over die grens heen gaan.
Ik word dan somber, moe, emotioneel en geïrriteerd. Dan ga ik een tijd vroeg naar bed, neem extra supplementen en plan tijd voor mezelf in zonder kinderen. Ik doe dat gelijk dus dan helpt het ook snel. Hoe langer je over je grens heen gaat. Hoe langer ook het herstel duurt.
Nee kunnen zeggen maar het ook voelen. Het ligt niet aan het aantal uren werk. Maar de spanning die je voelt. Als het je lukt om je niet zo druk te maken om dingen ga je je een stuk beter voelen.
Als 1e is het al een hele stap dat je naar lichaam luistert. Bij mij speelt mn angststoornis weer op als ik te veel hooi op mn vork neem. Ben dan over alles weer na aan het denken en ga dan lichamelijk ook niet lekker in mn vel zitten. Ik ben er open over. Ook op werk. Zeker omdat ik een tijdje id ziektewet heb gezeten en een traject bij de psych. heb doorlopen. Werkgevers en collegas weten er van. Ben erg perfectionistisch en dat is een grote oorzaak. Als ik teveel wil doen en vanalles wil regelen word ik al teruggefloten door mn baas. Of ik wel op mezelf let. Probeer dus vaker nee te zeggen. Dat helpt. En prioriteiten stellen. Sporten maakt je hoofd leeg maar ook sociale contacten. En dingen zoals een avondje film kijken, kids naar opvang/schoonouders en dan doen waar je zin in hebt. Dat kan van alles zijn, zelfs het huishouden. Als je je er maar goed bij voelt. En mn man zegt altijd: stel niet zo hogen eisen aan jezelf. Je hoeft niet alles alleen te doen. Daar probeer ik veel aan te denken.
Die grens is al jaren bereikt maar kan er weinig aan doen. Zelf gronisch ziek en zoontje gronisch ziek en nog autisme. Voorheen werkte ik nog maar ben nu volledig afgekeurd. Ondanks dat zorg ik natuurlijk voor de Kids en het huishouden. Man helpt zoveel als mogelijk maar werkt ploegen fultime en sport 8 uur per week dus heeft ook niet veel tijd. Nachtdiensten kwa zoontje wisselen we als kan. Door oa morfine ben ik zelf moe. Ik zat er zo doorheen dat ik overal om kon huilen, haren uitvielen, niet meer sliep maar dood moe aan. Alopecia areata kreeg en schildklier aandoening ( waarschijnlijk door stress) etc etc. Nu gekapt met veel verplichtingen. Zwemles ff stop gezet ( zoontje 2,5 jaar gedaan en zat nog geen eind in zicht), fysiotherapie ff gestopt ( op advies) . Nu alleen nog diabetes zorg ( 10 en 12 uur naar school elke dag), kinderartsen, logepedie elke week, sport oudste. Dan nog hond en huishouden er tussen proppen. Tussendoor bloed prikken zoontje, kinderarts, diëtist, ggz etc voor jongste. Dan nu net andere school geregeld voor hem (sbo) en de grootste gaos is nu wel weg. Alles komt goed. Nu bezig met opvang adres waar zoontje 1x maand dag kan logeren maar ivm type 1 diabetes zorg bijna niet te doen ;(. Das teveel werk icm autisme. Uhhh ja dat snap ik, heb dat 24/7. Nu in overleg met stichting mee binnen kort of ze me kunnen helpen.
Vit B complex hoog gedoseerd. Vit D hoog gedoseerd. Omega 3 EPA en DHA. Magnesium in goed opneembare vorm. Soms Ijzer als ik dat nodig vind. En soms wissel ik de vit B af met een Multi waar een goed vit B complex in zit. Pak er soms extra vit C bij, Echinea (verkoudheid) en/of een goeie pro biotica. Dat laatst doet ook wonderen voor je stemming trouwens.
Als ik zo eens een keer mijn grens over ga heb ik meestal hoofdpijnklachten, die dan vaak plots heel heftig opkomen en er voor zorgen dat ik plat op bed moet met de gordijnen dicht. Meestal met wat uren slaap/pijnstilling wel over. Te lang over mijn grenzen gaan uit zich in onrust en gejaagd gevoel terwijl ik juist heel moe ben. Slecht slapen, weinig eetlust, verkeerde ademhaling.
Ik merk dat direct. Opgejaagd en angstig gevoel en darmklachten. Ik probeer prioriteiten te stellen en dingen als het huishouden meer uit handen te geven. Dan komt het weer goed na een paar dagen.
Als ik teveel over m'n grenzen heen ga krijg ik onverklaarbare koorts. Ben dan verder niet echt ziek maar gewoon heel moe en koortsig. Kan dan op zo'n dag ook niet slapen ondanks de moeheid. Dag erna ben ik dan weer 'beter'. Laatst ineens een paar keer gehad in een maand en toen ook aangegeven dat ik even een stapje terug moest doen. Nu weer gewoon volop bezig en gaat weer prima. Op tijd naar je lichaam luisteren is echt belangrijk.
Ik eet ontzettend slecht dan, kan om alles in huilen uitbarsten en de mensen die mij het meest naast staan, daar val ik tegen uit. Ook lichamelijke klachten als hoofdpijn, rugpijn en buikpijn. Door de jaren heen geleerd om de eerste signalen op te pikken, waardoor ik er bijna niet meer overheen ga. Maar man o man, dat heeft wel wat jaren geduurd voordat ik dat kon! Trouwens ook pas na hulp van een goede psycholoog.
Als ik weer eens over mijn grenzen ga krijg ik pijn in mijn schouders/ nek en hoofdpijn en ben dan enorm moe. Ik probeer ervoor te waken maar krijg vaak weinig begrip van de mensen om me heen als ik zeg ergens niet aan mee te willen doen omdat het me teveel energie kost. Daardoor ga ik weer door en blijf ik in die cirkel zitten.
Als ik over mijn grenzen ga word ik prikkelbaar, snel boos, kan nergens tegen en blaf iedereen af. Krijg last van mijn schouders en nek Als het echt extreem is krijg ik ook overal jeuk en het gevoel alsof er beestjes onder mijn huid lopen (zenuwuiteinden die dan zeer gevoelig zijn). Er kunnen dan ook echt geen prikkels meer bij. Vaak word ik aansluitend ziek. Bij mij helpt het om een dag in een bubbel te gaan zitten. Bankhangen, bed liggen, alleen doen en eten waar ik zin in heb en verder niks. Deze dagen plan ik dus ook bewust elke week. Zodra het druk word en ik die tijd niet kan nemen, gaat het al vrij snel mis.
Als ik over mijn grenzen heenga word ik juist heel druk om aan het einde van de dag compleet in te storten. Ik blijf dan maar denken en malen. Ik krijg dan ook allerlei lichamelijke klachten en word 'wat' minder gezellig Wat voor mij heel belangrijk is, is een heel regelmatig en gezond leven. Zoveel mogelijk vaste tijden opstaan en gaan slapen. Gezond eten en regelmatig sporten. Daarnaast heb ik veel baat bij mindfulness. Het helpt mij om alle gedachtes in mijn hoofd stil te krijgen. Af en toe een flinke uitspatter heb ik wel nodig, want anders wordt het wel erg saai.